«Τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ»

«ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»

Ἐκεῖνος πού θέλει νά εὐαρεστήσει στόν Θεό καί μέ τήν πίστη νά γίνη κληρονόμος του καί νά ὀνομαστεῖ καί αὐτός παιδί τοῦ Θεοῦ πού γεννήθηκε ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὀφείλει, ἀφοῦ πρῶτα ὁπλιστεῖ μέ μακροθυμία καί ὑπομονή, νά ὑπομένει εὐχαρίστως καί μέ γενναιότητα τίς θλίψεις καί τίς δυσκολίες πού θά συναντᾶ, δηλαδή τίς σωματικές ἀρρώστιες καί παθήσεις, τούς ἐξευτελισμούς καί τίς προσβολές ἀπό ἀνθρώπους καί τούς διάφορους ἀόρατους πολέμους πού προξενοῦν στήν ψυχή τά πονηρά πνεύματα, καθώς θέλουν νά τή ρίξουν σέ χαλάρωση καί ἀμέλεια καί νά μήν τήν ἀφήσουν νά μπεῖ στήν αἰώνια ζωή.

Αὐτά γίνονται γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει, σύμφωνα μέ τό σχέδιό του, νά δοκιμαστεῖ ὁ καθένας μέ διάφορες θλίψεις, γιά νά φανερωθοῦν ἐκεῖνοι πού τόν ἀγαποῦν μέ ὅλη τους τήν ψυχή, ἄν ὑπομένουν εὐχαρίστως καί μέ γενναιότητα ὅλα ὅσα φέρνει καταπάνω τους ὁ πονηρός καί δέν χάνουν τήν ἐλπίδα καί τήν ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, ἀλλά πάντοτε περιμένουν μέ πολλή πίστη καί ὑπομονή νά λυτρωθοῦν ἀπό τίς θλίψεις μέ τή βοήθεια τῆς Χάρης.

Μέ αὐτή τήν πίστη καί τήν ὑπομονή θά μπορέσουν νά ξεπεράσουν κάθε πειρασμό καί ἔτσι νά κερδίσουν αὐτό πού ὑποσχέθηκε ὁ Θεός καί νά γίνουν καί αὐτοί ἄξιοι γιά τή βασιλεία του, καθώς θά ἔχουν βαδίσει ἐπάνω στά ἴχνη τῶν Ἁγίων ὅλων τῶν αἰώνων καί τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου καί θά ἔχουν γίνει συμμέτοχοι ὄχι μόνο τῶν παθημάτων, ἀλλά καί τῆς δόξας τους.

Παρατήρησε καί δές πῶς ἀπό τήν ἀρχή ὅλοι οἱ Πατέρες, δηλαδή οἱ Πατριάρχες καί οἱ Προφῆτες καί οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Μάρτυρες, πέρασαν μέσα ἀπό τόν δρόμο τῶν θλίψεων καί τῶν πειρασμῶν καί ὑπέμειναν μέ καρτερικότητα καί χαρά ὅλες τίς δυσκολίες χάρη στήν ἐλπίδα τῆς ἀνταμοιβῆς πού περίμεναν, καί ἔτσι μπόρεσαν νά εὐαρεστήσουν στόν Θεό, ὅπως λέει καί ἡ Γραφή:

«Παιδί μου, ἄν ἦρθες νά ὑπηρετήσεις τόν Κύριο, ἑτοίμασε τήν ψυχή σου γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν πειρασμῶν· κάνε εὐθεία τήν καρδιά σου καί ἔχε κουράγιο»¹ – καθώς δηλαδή θά εἶσαι σταθερά στραμμένος πρός τόν Θεό καί θά παίρνεις δηλαδή ἀπό τήν ἐλπίδα σου σέ Αὐτόν.

Ἀλλά καί ὁ Ἀπόστολος λέει:

«Ἄν ὅμως δέν ἔχετε τή διαπαιδαγώγηση πού ἔχουν πάρει ὅλοι, τότε εἶστε νόθα καί ὄχι γνήσια παιδιά»².

Καί κάπου ἀλλοῦ λέει:

«Ὅλα ὅσα σοῦ ἔρχονται, νά τά δέχεσαι ὡς καλά, ξέροντας ὅτι χωρίς τόν Θεό τίποτε δέν γίνεται»³.

Καί ὁ Κύριος μακαρίζει ἐκείνους πού ἀγωνίζονται γι᾿ αὐτόν καί ὑποφέρουν τά πάνδεινα, εἴτε φανερά ἀπό ἀνθώπους εἴτε κρυφά ἀπό τά πονηρά πνεύματα, τά ὁποῖα ἀντιμάχονται, ὅπως εἴπαμε, τήν ψυχή πού ἀγαπᾶ τόν Θεό καί τῆς φέρνουν διάφορες θλίψεις, γιά νά τῆς ἐμποδείσουν τήν εἰσοδο στήν αἰώνια ζωή μέ τό νά τή ρίξουν σέ ἀμέλεια καί ἀπελπισία. Οἱ πειρασμοί λοιπόν εἶναι πού δοκιμάζουν τίς ψυχές, ἄν ἀγαποῦν τόν Θεό ἤ ὄχι, καί αὐτοί τίς κάνουν ἄξιες ἤ ἀνάξιες γι᾿ Αὐτόν.

Κάθε ψυχή λοιπόν πού θέλει νά εὐαρεστήσει στόν Θεό, πρίν ἀπ᾿ ὅλα ἄς κρατᾶ γενναῖα τήν ὑπομονή καί τήν ἐλπίδα, καί ἔτσι θά μπορέσει νά ὑπομείνει καί νά ἀντιμετωπίσει κάθε ἐπίθεση καί κάθε ἐκδήλωση κακίας τοῦ πονηροῦ. Γιατί καί ὁ Θεός, τήν ψυχή πού ἐλπίζει σέ Αὐτόν καί τόν περιμένει, δέν τήν ἀφήνει νά πέσει σέ πειρασμό τέτοιον πού νά μήν μπορεῖ νά τόν σηκώσει, ὥστε νά φτάσει σέ ἀπόγνωση. Οὔτε ὅμως καί ὁ πονηρός πειράζει καί ταλαιπωρεῖ τήν ψυχή ὅσο θέλει, ἀλλά ὅσο τοῦ ἐπιτρέπει ὁ Θεός· γιατί ὁ πλάστης μας ξέρει σέ πόση δοκιμασία καί πύρωση πρέπει νά μπεῖ ἡ ψυχή, καί τόση μόνο ἐπιτρέπει.

Ὁ κεραμοποιός, ἀφοῦ πλάσει τά σκεύη ἀπό πηλό, ξέρει πόσο πρέπει νά τά ἀφήσει στή φωτιά· γιατί ἄν αὐτά δέν περάσουν ἀπό φωτιά, δέν μποροῦν νά χρησιμοποιηθοῦν ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ἔτσι οὔτε τά ἀφήνει στό καμίνι παραπάνω ἀπό ὅσο πρέπει, γιά νά μήν παραψηθοῦν καί χαλάσουν, οὔτε πάλι τά βγάζει πρόωρα, γιατί καί τότε εἶναι εὔθραυστα καί ἄχρηστα. Ἐπίσης τά ὑποζύγια δέν τά φορτώνουμε ὅλα τό ἴδιο, ἀλλά ἐπάνω σέ κάθε ζῶο βάζουμε φορτίο ἀνάλογο μέ τή δύναμή του. Ἀλλά καί τό πλοῖο ἔχει στό πλάι κάποια σημάδια πού δείχνουν μέχρι ποῦ μπορεῖ νά φορτωθεῖ, ἔτσι ὥστε νά μπορεῖ νά μεταφέρει τό φορτίο μέ ἀσφάλεια.

Ἄν λοιπόν γιά τά ὁρατά καί φθαρτά πράγματα ὁ Θεός ἔδωσε στούς ἀνθρώπους τόση γνώση καί διάκριση, ὥστε νά τά τακτοποιοῦν μέ ἀσφάλεια, δέν ξέρει πολύ περισσότερο ὁ Ἴδιος, ὁ Χορηγός τῆς Σοφίας καί τῆς Συνέσεως⁴, πόσες καί ποιές δοκιμασίες χρειάζονται οἱ ψυχές πού θέλουν νά εὐαρεστήσουν σέ αὐτόν, ὥστε νά γίνουν καί χρήσιμες σέ Αὐτόν καί κατάλληλες γιά τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν;

Τό κανάβι δέν μπορεῖ ἀλλιῶς νά χρησιμοποιηθεῖ γιά τήν κατασκευή πολύ λεπτῶν νηματων, παρά μόνο ἄν κοπανιστεῖ πολλή ὥρα· καί ὅσο βασανίζεται καί ξαίνεται, τόσο πιό καθαρό καί κατάλληλο γίνεται.

Ἔτσι καί ἡ ψυχή πού ἀγαπᾶ τόν Θεό· ἀφοῦ δοκιμαστεῖ καί λεπτύνει μέ πολλούς πειρασμούς καί θλίψεις καί ὑπομείνει γενναῖα, γίνεται πιό καθαρή καί πιό κατάλληλη γιά τήν πνευματική ἐργασία, καί στό τέλος θά μπεῖ μέ χαρά στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί θά κληρονομήσει τόν γαμήλιο θάλαμο τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν γιά τούς ἀτέλειωτους αἰῶνες.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Εὐεργετινός τόμος α΄

Ἐκδόσεις: « ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ »

1Σοφ. Σειρ. 2 : 1-2.
2Ἑβρ. Ιβ΄ : 8.
3Πρβ. Ἐπιστολή Βαρνάβα ιθ΄ : 6 : Τά συμβαίνοντά σοι ἐνεργήματα ὡς ἀγαθά προσδέξῃ εἰδώς ὅτι ἄνευ Θεοῦ οὐδέν γίνεται.
4Πρβ. Παροιμ. 2 : 6.