Κυριακή προ των Φώτων

Κυριακή προ των Φώτων

Συμεών Κούτσα, Μητροπολίτη Ν. Σμύρνης,
Οι απόστολοι των Κυριακών, Τομ. Β΄, Αθήνα 2002, σελ. 369-380, (Β΄ προς Τιμόθεον 4, 5-8)

«Τέκνον Τιμόθεε, νήφε εν πάσι, κακοπάθησον, έργον ποίησον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου πληροφόρησον.

Εγώ γαρ ήδη σπένδομαι, και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε.

Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα ·

λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, όν αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, ου μόνον δε εμοί, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού».

«Παιδί μου Τιμόθεε, πρόσεχε άγρυπνα σε όλα. Κακοπάθησε, κάνε έργο ευαγγελιστή, εκπλήρωσε τη διακονία που σου ανατέθηκε.

Όσο για μένα, ήρθε η ώρα να χύσω το αίμα μου σπονδή στον Θεό, κι έφτασε ο καιρός ν’ αναχωρήσω από τον κόσμο.

Αγωνίστηκα τον ωραίο αγώνα, διέτρεξα τον δρόμο ως το τέλος, φύλαξα την πίστη.

Τό μεγαλύτερο ἀγαθό

Το μεγαλύτερο όμως από όλα αυτά είναι, ότι θα απολαμβάνη κανείς την συνεχή συναναστροφή με τον Χριστό, τους αγγέλους και αρχαγγέλους, τις ανώτερες δυνάμεις.

Δες τώρα τον ουρανό και πέρασε με τον λογισμό σου στα όσα είναι επάνω από τον ουρανό, αναλογίσου τον μετασχηματισμό ολόκληρης της δημιουργίας. Διότι δεν θα παραμείνη αιώνια η ίδια, αλλά θα γίνη πολύ ωραιότερη και φαιδρότερη.

Τι λέω; Όση  είναι η διαφορά μεταξύ του μολύβδου και του στιλβωμένου χρυσού, τόσο καλύτερος θα είναι εκείνος ο κόσμος από τον παρόντα, όπως λέει και ο μακάριος Παύλος∙ «Ότι και αυτή η κτίσι θα ελευθερωθεί από την δουλεία της φθοράς» ( Ρωμ. 8,21 ) . Τώρα βέβαια επειδή συμμετέχει στην φθορά πάσχει πολλές μεταβολές , όσες είναι φυσικό να παθαίνουν τα παρόμοια σώματα . Τότε όμως αφού αποδυθή όλα αυτά, θα μας παρουσιάση άφθαρτη μεγαλοπρέπεια. Επειδή δηλαδή πρόκειται να δεχθή άφθαρτα σώματα και αυτή θα αλλάξη στο καλύτερο. Πουθενά δεν θα υπάρχη τότε επανάστασις και διαμάχη.

Ἡ κυρά “Βασιλικούλα” "ἡ Στερεοελλαδίτισσα

Ένα άλλο θαυμαστό πρότυπο υπομονής είναι η κυρά- Βασιλικούλα, που ήρθε στο Μοναστήρι, προσκυνήτρια της Παναγιάς. Μικροσκοπική, αποστεωμένη, σκεβρωμένη, θαρρείς σαν τα παλιά σκαριά τα θαλασσοδαρμένα αλλά ανίκητα απ’ τον χρόνο και την ταλαιπωρία, έμοιαζε η γριούλα που ήρθε να λειτουργηθεί την Κυριακή των Μυροφόρων στο μοναστήρι. Τα μάτια της μισοσβησμένα από τον “καταρράκτη” , φαίνονταν να διαθέτουν μία άλλη όραση, πιο οξεία και μακρινή.

Μετά την θεία Λειτουργία άνοιξε την ψυχή της και βγήκαν οι θησαυροί της καρδιάς της.

“Έζησα, είπε, ένα μαρτύριο στη ζωή μου, αλλά ευχαριστώ τον Κύριο!

Ἕνα τέχνασμα τῶν Αἱρετικῶν. Πρωτ. Βασίλειος Γεωργόπουλος

Ἕνα τέχνασμα τῶν Αἱρετικῶν

Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ 

Εἶναι αὐτονόητο σέ κάθε ὀρθόδοξο χριστιανό ὅτι ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας εἶναι ὁ πολυτιμότερος θησαυρός, πού ἔχουμε.
Εἶναι ἡ διαχρονική, ἀκατάλυτη καί ἀμετάβλητη διδασκαλία τοῦ Κυρίου καί τῶν ἁγίων ἀποστόλων, πού παραδόθηκε «ἅπαξ» (Ἰούδα, 3), αὐτή διαφυλάττει, αὐτή παραδίδει καί μέ αὐτή ζεῖ τό σῶμα Του, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία.
Δέν εἶναι, δηλαδή, κάποια διδασκαλία ἀνθρώπινη καί ἐντάλματα ἀνθρώπων (Ματθ.15, 9), δέν ἔχει καμμία σχέση μέ «διδαχές ποικίλες καί ξένες» (Ἑβρ.13,9), πού παραμορφώνουν καί ἀκρωτηριάζουν τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί τό εὐαγγέλιό Του. Σχετικά μέ αὐτό τό γεγονός συνδέεται ἕνα ἀπό τά πολλά τεχνάσματα τῶν διαφόρων αἱρετικῶν.

Ἀγαπᾶτε τούς φίλους σας (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Η αγάπη προς τους φίλους είναι ακριβή. Εγώ μιλώ για την αληθινή, θεία αγάπη. Βοήθησε το φίλο σου για το καλό -και ζήτησε τη βοήθειά του για το καλό- μόνον αυτό μπορεί να ονομαστεί πραγματική φιλική αγάπη. Επιθυμώ το φίλο όχι για να κολακεύει τις αδυναμίες μου και να σκεπάζει και να δικαιολογεί τα λάθη μου αλλά, αντίθετα, να με διορθώνει στο κακό και να με υποστηρίζει στο καλό. Τέτοια φιλία είναι καθαρτήριο, στο οποίο ο άνθρωπος καθαρίζεται από τις άγριες και χαμηλές συνήθειες και διαθέσεις. Η φιλία είναι πιο απαραίτητη στην ψυχή παρά στο σώμα. Στη θλίψη η σκέψη του φίλου φέρνει ευχάριστη όψη στο πρόσωπο. Στο νεκρικό κρεβάτι η παρουσία του φίλου ομορφαίνει το πρόσωπο του θανάτου.  Η φιλία είναι πάντοτε η ζωοδότρα πνοή του αγγέλου που μας παρακολουθεί στη ζωή, που μας σηκώνει όταν πέφτουμε και μας εμπνέει όταν αποδυναμωνόμαστε.

Εἶναι δίκαιο νά ἀποφεύγουμε τόν αἱρετικό;

Εἶναι δίκαιο νά ἀποφεύγουμε τόν αἱρετικό;

 Μέγας Ἀθανάσιος
Εἶναι δίκαιο οἱ πιστοί νά ἀποφεύγουν τή συναναστροφή καί τίς συζητήσεις, μέ ἐκείνους τούς ἀνθρώπους πού ξέφυγαν ἀπό τήν ὀρθή πίστη καί ἐπιμένουν στήν αἵρεση.
Αὐτό συμβουλεύει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: "αἱρετικό ἄνθρωπο, πού ἐπιμένει νά δημιουργεῖ σκάνδαλα καί διαιρέσεις στήν Ἐκκλησία, μολονότι τόν συμβούλευσες καί πρώτη καί δεύτερη φορά, ὀφείλεις νά τόν ἀποφεύγεις.
Παράτησέ τον. Γνώριζε πώς ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἔχει ξεφύγει ὁλότελα.

Ὅποιος θέλει...

* ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ...

να φωτισθούν και να ανοιχθούν τα όμματα της ψυχής του,

να δεχθεί παρά Θεού πνευματικές αποκαλύψεις,

να βιώσει μυστήρια της Βασιλείας του Θεού,

να αγαπηθεί και να αγαπήσει τον Θεό και Πατέρα,

να γίνει φίλος του Χριστού αγαπημένος,

να θριαμβεύσει η ψυχή του στο νοητό πόλεμο εναντίον του πονηρού,

να κατανοήσει την πραότητα του Κυρίου,

να θεωρεί τα κάτω, αλλά να συλλογίζεται τα άνω,

Ἔπαινος καὶ κατηγορία. Πρωτοπρ.Διονύσιος Τάτσης

Ἔπαινος καὶ κατηγορία

 
  Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Ὁ κατά Θεόν ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος συχνά ἀντιμετωπίζει εὐχάριστες καί δυσάρεστες καταστάσεις, τίς ὁποῖες δημιουργοῦν οἱ συνάνθρωποί του. Εὐαίσθητος δέ καθώς εἶναι, προβληματίζεται καί θέλει νά ἀποφεύγει τίς ὑπερβολές καί νά προφυλάσσεται ἀπό τίς πλάνες.
Οἱ κοσμικοί συνήθως προσέχουν τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ καί πάντα εἶναι πρόθυμοι, ἀλλά καί βιαστικοί, νά κρίνουν κάθε λόγο του καί κάθε πράξη του. Χωρίς νά στηρίζονται σέ πλήρη στοιχεῖα, χωρίς νά γνωρίζουν ἐπακριβῶς τά γεγονότα καί τίς προθέσεις του, τόν ἐπαινοῦν ἤ τόν ἐπικρίνουν.
 Πολλές φορές σέ χώρους, πού συχνάζουν, ὅπως τά καφενεῖα καί τά σπίτια, ἀσχολοῦνται μέ αὐτόν καί ἔχουν ἀπαιτήσεις, ἐνῶ οἱ ἴδιοι βρίσκονται σέ ἀπελπιστική κατάσταση.

«Τό Βάπτισμα μᾶς σώζει».

   
  (Α΄ Πέτρ. β΄: 21)

«Μεγάλο πράγμα τό Βάπτισμα. εἶναι συγχώρεση γιά τά ἁμαρτήματα. Θάνατος τῆς ἁμαρτίας. Ἀναγέννηση γιά τήν ψυχή. Ἔνδυμα φωτεινό. Ἅγια καί ἀνεξίτηλη σφραγίδα. Ὄχημα πού φέρνει στόν Οὐρανό. Πραγματική ἀπόλαυση τῆς μακαριότητας τοῦ Παραδείσου. Ἐγκαθιστᾶ στήν ψυχή μας τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Εἶναι χάρισμα υἱοθεσίας».

(Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, Κατήχηση ΙΑ΄- Φ19δ, 61)