Σελίδες

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Περί ἡσυχίας.

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ
ΗΜΩΝ ΑΒΒΑ ΑΜΜΩΝΑ

ΠΕΡΙ ΗΣΥΧΙΑΣ

Γνωρίζετε βέβαια ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι ἀπό τότε πού ἔγινε ἡ παράβασις τῶν πρωτοπλάστων, δέν μπορεῖ ἡ ψυχή νά γνωρίση, ὅπως πρέπει, τόν Θεό, ἐάν δέν περιοριστῆ μακρυά ἀπό τούς ἀνθρώπους καί ἀπό κάθε περισπασμό. Διότι τότε θά δοκιμάση τόν πόλεμο τῶν ἐχθρῶν της. Καί ἀφοῦ νικήση σέ κάθε προσβολή τῶν ἀντιπάλων, τότε τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ θά κατοικήση μέσα της καί ὅλος ὁ κόπος της θά μεταβληθή σέ χαρά καί ἀγαλλίασι. Βέβαια στόν καιρό τοῦ πολέμου θά ὑπομείνη θλίψεις, στενοχώριες καί ἄλλα πολυποίκιλα βάσανα. λλά ας μη φοβηθή. Δέν θά νικηθή, ἐφ᾿ ὅσον ἀγωνίζεται στήν ἡσυχία.
Αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού οἱ ἅγιοι Πατέρες ζοῦσαν ἀπομονωμένοι στήν ἔρημο, ὅπως ὁ Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής καί ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι Πατέρες.

Τά δάκρυα τῆς Μοναχῆς Ἀγάθης.Ἡ ἐπιστροφή τοῦ π. Κλεόπα στό Μοναστήρι Συχαστρία

 Τά δάκρυα τῆς Μοναχῆς 'Αγάθης
    Ἡ ζωή καί οἱ ἀγῶνες τοῦ Γέροντος π. Κλεόπα Ἡλίε

 π.Ἰωαννίκιος  Μπάλαν

῏Ηλθε τό καλοκαίρι τοῦ 1964. Τά γεγονότα τοῦ κόσμου διεξάγοντο μέ καλές προοπτικές γιά τήν 'Εκκλησία. Οἱ ἄνθρωποι ἐπανέκτησαν τίς ἐλπίδες τους γιά τό αὔριον. Τά Μοναστήρια, τά φρούρια αὐτά τῆς δισχιλιετοῦς 'Ορθοδοξίας μας, προσηύχοντο σταθερά γιά τήν νίκη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ.
 Οἱ ἐκκλησίες ἦταν ὅλες γεμᾶτες ἀπό Πιστούς, τά προσκυνήματα στά Μοναστήρια πολλαπλασιάσθηκαν, ἐνῶ ὁ Θεός ἔδειχνε τό Πρόσωπό Του σ' ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς.
'Ερχόμουν ἀπό τήν πόλι Τίργκου Νεάμτς γιά τό Μοναστήρι Συχαστρία, μέσῳ τῆς Μονῆς  Παλαιά 'Αγαπία. ῎Ηθελα νά παρηγορήσω λίγο τήν μητέρα τοῦ π. Κλεόπα καί νά τῆς φέρω κάτι ἀπό τά ἀναγκαῖα.
῞Οταν ἔφθασα στήν πύλη τῆς Μονῆς, ἡ γερόντισσα 'Αγάθη περίμενε νά ἔλθη κάποιος προσκυνητής γιά νά ὁμιλήση μαζί του. ῞Οταν ἔμπαινε κάποιος στήν αὐλή τῆς Μονῆς, ἡ Γερόντισσα, χωρίς νά τόν γνωρίζει, τόν ἐρωτοῦσε: «῎Ακουσε, παιδί μου! Δέν εἶδες τόν Κλεόπα μου; Οἱ Πιστοί τῆς ἔλεγαν: «῎Οχι, ἀδελφή, δέν τόν γνωρίζω!»
῞Οταν ἤρχοντο ἄλλοι Πιστοί νά προσκυνήσουν, ἡ Γερόντισσα τούς ἐπλησίαζε καί τούς ἐρωτοῦσε μετά δακρύων: «Μήπως εἴδατε τόν Κλεόπα μου; Καί αὐτοί τῆς ἀπαντοῦσαν: «Δέν γνωρίζομεν, ἀδελφή, ποιός εἶναι. Δέν τόν εἴδαμε!» Τότε ἡ Γερόντισσα στενάζοντας, ἐσκούπιζε τά δάκρυά της πηγαίνοντας κἄπου πιό πέρα.
Κατανοώντας τόν μεγάλο πόνο της, τήν ἐπλησίασα καί τῆς ἔδωσα λίγα δωράκια καί τῆς εἶπα μέ πραότητα:«Γερόντισσα 'Αγάθη, μήν ἐρωτᾶς τούς ἀνθρώπους ποῦ εἶναι ὁ π. Κλεόπας, διότι αὐτοί δέν γνωρίζουν ποῦ αὐτός εὑρίσκεται!
Τότε ἡ Γερόντισσα μοῦ εἶπε μέ δάκρυα πόνου:

ΓΕΡΩΝ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ "Ἐγώ εἶμαι ἡλικιωμένος ἄνθρωπος καί στόν καιρό τῆς νεότητάς μου, ὅταν φανερά γκρεμίζονταν οἱ βάσεις τῆς παλιάς ζωῆς οἱ χαρισματοῦχοι ἄνθρωποι δέν τολμοῦσαν νά κηρύξουν ὅτι αὐτός εἶναι ὁ καιρός τοῦ τέλους τῆς ἱστορίας."


Αγαπητέ εν Κυρίω Μ.!

Δεν υπάρχει τέτοιο καταφύγιο, για το οποίο γράφετε, ούτε για τον μοναχό, ούτε για τον κοσμικό' για τους πάντες και για πάντα, για όλη τη ζωή υπάρχει δρόμος και δρόμος, κόπος και ασθένεια και για τον μοναχό και για τον κοσμικό. Οι δρόμοι είναι αρκετά διαφορετικοί, αλλά υπάρχουν οδοί και δρόμοι, ενώ ο στόχος είναι ένας. Και μη χωρίζετε τη ζωή στο μοναστήρι και στον κόσμο. Υπάρχει στον κόσμο ζωή μοναχική και ζωή οικογενειακή και οι δύο ευλογημένες από τον Θεό, αλλά αυτός που διαλέγει τον δρόμο του δεν πρέπει να διχάζεται μεταξύ του κόσμου και του μοναστηριού.

Πῶς ἡ προσευχή χωρίζει τόν νοῦ ἀπό τούς λογισμούς.


  1530379_10151963229084065_1662548451_n.jpg
Και ο Αδελφός είπε· Στα αλήθεια, Πάτερ, έτσι είναι. Αλλά σε παρακαλώ, να με μάθεις και για την προσευχή, πως χωρίζει τον νου από όλους τους λογισμούς.
Και αποκρίθηκε ο Γέροντας· Οι λογισμοί, είναι σκέψεις για τα πράγματα· από τα πράγματα, άλλα είναι αισθητά και άλλα νοητά. Σε αυτά ο νους διατρίβει, περιφέροντας τα νοήματα τους· η χάρη της προσευχής φέρνει τον νου κοντά στον Θεό· και αυτό χωρίζει από όλους τους λογισμούς. Τότε ,λοιπόν, ο νους όντας γυμνός (από ξένους λογισμούς) γίνεται θεοειδής. Αφού γίνει τέτοιος, αιτεί τα πρέποντα και η δέησή του δεν αποτυγχάνει ποτέ. Για αυτό λοιπόν και ο Απόστολος παραγγέλλει να προσευχόμαστε αδιάλειπτα, για να φέρουμε τον νου συνεχώς κοντά στον Θεό.
Και ο Αδελφός είπε · Και πως ο νους μπορεί να προσεύχεται αδιάλειπτα;

Γιατί μᾶς πειράζουν οἱ δαίμονες;_1_mp3

Π. Σάββας 2011-10-27_Γιατί μᾶς πειράζουν οἱ δαίμονες;_1_mp3


Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 27-10-2011 (Σύναξη νέων).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία).

Ἰησοῦς Χριστός ὁ μοναδικός Primus sine paribus.Σχολιασμός στήν πρόσφατη δημοσίευση τοῦ Μητροπ. Προύσης Ἐλπιδοφόρου Λαμπρυνιάδη, Καθηγητοῦ τοῦ Α.Π.Θ.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 23η Ιανουαρίου 2014
 
Ιησούς Χριστός ο μοναδικός  Primus sine paribus.
Σχολιασμός στην πρόσφατη δημοσίευση (8.1.2014) του Μητροπολίτου Προύσης Ελπιδοφόρου Λαμπρυνιάδη, Καθηγητού του Α.Π.Θ.
 
    Ως «Κεραυνός εν αιθρία» θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η απόφαση-διακήρυξη της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου της Ρωσίας σχετικά με το «πρωτείο» στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Απόφαση στην οποία προχώρησε με αφορμή το κοινό κείμενο της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Ρωμαιοκαθολικών στη Ραβέννα της Ιταλίας (Οκτώβριος 2007).Θα μπορούσαμε να την θεωρήσουμε ως θεόθεν ενέργεια και ως πρόνοια του Θεού, που έρχεται να αποτρέψει ηγεμονικές τάσεις και προσπάθειες ερμηνείας του θεσμού των πρεσβειών τιμής της ανά την οικουμένη Ορθοδόξου Εκκλησίας πάνω σε παπικά πρότυπα με Ορθόδοξο θεολογικό και εκκλησιολογικό «μανδύα». 

Μια τέτοια προσπάθεια κατέστη φανερή από την πρόσφατη δημοσίευση (8.1.2014) του Σεβ. Μητροπολίτου Προύσης κ. Ελπιδοφόρου, Ιεράρχου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και Καθηγητού του Α.Π.Θ. Στη δημοσίευσή του αυτή, που ανακοινώθηκε στο εκκλησιαστικό ειδησεογραφικό ιστολόγιο «Αμήν», επιχειρεί να ανασκευάσει την πρόσφατη συνοδική απόφαση της Ρωσικής Εκκλησίας, προκειμένου να στηρίξει το «πρωτείο» του Οικουμενικού Πατριάρχου με οικουμενιστική, γλώσσα, μη έχουσα κανένα πατερικό και ιεροκανονικό έρεισμα, όπως θα φανεί στη συνέχεια.

Ἐξομολόγηση : Τό "σβηστήρι" τοῦ Θεοῦ

 
Στὴν ζωή μας κάναμε πολλὰ λάθη. Κάναμε λάθη ὅταν ἤμασταν παιδιά, ὅταν γίναμε ἔφηβοι καὶ νέοι, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο θα κάνουμε λάθη καὶ ἀργότερα ὅταν γίνουμε γονεῖς. Ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτη λάθη. Πολλὰ ἀπ᾿ αὐτὰ ἦταν ἀνώδυνα, ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἀπ᾿ αὐτὰ εἶχαν μεγάλες συνέπειες στὴ ζωή μας.Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο αὐτὰ τὰ λάθη ποὺ κάναμε. Κάναμε λάθη ἀπέναντι στὸ Θεό, οἱ περισσότεροι ἀποκοπήκαμε καὶ γυρίσαμε τὶς πλάτες σ᾿ Αὐτόν, νομίσαμε πῶς μακριὰ Τοῦ θὰ ἤμασταν εὐτυχισμένοι. Κυνηγήσαμε τὴ χαρὰ καὶ τὴ εὐτυχία στὶς ἡδονές, στὴ σάρκα, στὸν κόσμο. Χαράξαμε μία ζωὴ ὑλιστική, μὲ γλέντια, διασκεδάσεις, καὶ εὔκολη ζωή, ρουφήσαμε τὴν ἁμαρτία μέχρι τελευταίας σταγόνας. Δοκιμάσαμε τὰ πάντα, καὶ ὅμως ἡ πίκρα εἶναι ἁπλωμένη στὴ ζωή μας, τὸ κενὸ ποὺ ὑπάρχει μέσα μας αὐξάνει καθημερινά. Νομίζουμε πὼς αὐτὴ εἶναι ἡ μοῖρα μας καὶ τὸ τέλος μας.

Προσευχές τῆς Θείας Κοινωνίας (Παιδικό ἐγκόλπιο)


ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (Παιδικὸ Ἐγκόλπιο)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ἀγαπητό μας παιδί,
Ἄραγε θὰ μποροῦσες νὰ ἐπιθυμήσεις πιὸ ὡραῖο πράγμα ἀπὸ τὸ νὰ εἶχες τὴ δυνατότητα νὰ βρεθεῖς γιὰ λίγη ὥρα κοντὰ στὸ Χριστό, ὅπως τότε ἐκεῖνα τὰ παιδιὰ ποὺ Τὸν πλησίασαν κι Αὐτὸς τὰ ἀγκάλιασε καὶ τὰ εὐλογοῦσε;
Κι ὅμως· ἐσὺ εἶσαι πιὸ προνομιοῦχο ἀπὸ κεῖνα τὰ παιδιά! Γιατί ἐσὺ ἔχεις τὴ δυνατότητα ὄχι μόνο νὰ πλησιάζεις τὸν Χριστό, ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν δέχεσαι μέσα σου, ἔνοικο τῆς καρδιᾶς σου. Γνωρίζεις πώς· μὲ τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, τὴ θεία Κοινωνία.

Καί τότε ὅ,τι θεωροῦμε σάν ἀπο­τυχία εἶναι ἐπιτυχία.


544057_581253078557243_1224815148_n.jpg
Η προσευχή είναι μεγάλο αγαθό, αν γίνε­ται και με λογισμό αγαθό· αν ευχαριστούμε το Θεό όχι μόνο όταν μας δίνει, αλλά και όταν δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε, αφού και τα δύο τα κάνει για την ωφέλειά μας.
Έτσι, και όταν δεν παίρνουμε, ουσιαστικά παίρνουμε με το να μην πά­ρουμε ό,τι δεν μας συμφέρει. Υπάρχουν, βλέπετε, πε­ριπτώσεις που η μη ικανοποίηση του αιτήματός μας είναι πιο ωφέλιμη. Και τότε ό,τι θεωρούμε σαν απο­τυχία είναι επιτυχία.