Ἀναίρεση κατηγοριῶν κατά τῆς ἐκκλησίας (μέρος 2ο)

 Δεύτερη κατηγορία: Ανέχεται στους κόλπους Της πολυάριθμους αμαρτωλούς κληρικούς χωρίς να δύναται να εξαγιάσει αυτού. Δεν αμφισβητούμε ότι ατυχώς είχε και έχει κληρικούς οι οποίοι αναξίως έζησαν, και ιερείς και επισκόπους και πατριάρχες. Αλλά τι έπεται με αυτό;

Δεν είναι ένοχη η Εκκλησία για τον αμαρτωλό βίο αυτών των αναξίων κληρικών.

Ο ήλιος ρίχνει τις ευεργετικές και ζωογόνες ακτίνες του όχι μόνο στα ωραία και μυρωδάτα άνθη, αλλά και σε πολλά αγριοβότανα, σε γαϊδουράγκαθα, σε αγκάθια και σε δηλητηριώδη φυτά, τα οποία εξωτερικά φαίνονται άσχημα. Μήπως γι’ αυτό πρέπει να περιφρονήσουμε τον ήλιο; Μάλλον

η αιτία των βλαβερών φυτών οφείλεται στο άγονο του εδάφους ή στην κακή καλλιέργεια αυτού, ή στους σπόρους, οι οποίοι έπεσαν από τα αγριοβότανα και τα δηλητηριώδη φυτά. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην Εκκλησία.

Για τα σφάλματα των παιδιών Της, δεν είναι υπεύθυνη η Εκκλησία, αλλά το εσωτερικό της ανθρώπινης καρδιάς το οποίο κατά βάθος έχει το δηλητήριο της αμαρτίας, και ατυχώς οι άνθρωποι εκείνοι που αμάρτησαν, δεν φρόντισαν αρκετά να αγωνισθούν προς νέκρωση του παλαιού ανθρώπου.
Η αγιότητα της Εκκλησίας δεν συνίσταται στο να έχει όλα τα μέλη Της αναμάρτητα και τελείως άγια, αλλά συνίσταται σε αυτό: Στο να διδάσκει τα μέλη την οδό της αγιότητας, να ενισχύει την αγαθή προσπάθεια προς το καλό, να παρέχει τα κατάλληλα μέσα προς νέκρωση της αμαρτίας, στο να κατατάσσει τους ανθρώπους στους αγίους. Γι’ αυτό ο Χριστός παρομοίασε την Εκκλησία προς αγρό στον οποίο έσπειρε σίτο, αλλά κάποιοι φύτευσαν και ζιζάνια τα οποία αφήνει να συναυξηθούν μέχρι της συντελείας του αιώνα.

Μπορούμε να προσθέσουμε ότι οι ιερείς και οι Επίσκοποι και οι Πατριάρχες είναι και παραμένουν άνθρωποι, εντεύθεν και δύνανται να αμαρτήσουν. Ουδέποτε δε η Εκκλησία διδάσκει ότι άγιος θα είναι εκείνος που ουδέποτε θα αμαρτήσει στο εξής, εφ’ όσον χειροτονήθηκε αρχιερέας ή ιερέας. Μεταξύ των 12 Αποστόλων του Κυρίου υπήρχε και ο εις, ο Ιούδας!

Επίσης κάποιοι από τους αγγέλους εξέπεσαν και έγιναν δαίμονες. Εάν θελήσει κανείς να βρει το ελατήριο με το οποίο κατηγορούν οι αντίπαλοι την Εκκλησία και τους κληρικούς Της, θα δει ότι δεν προέρχεται από αμεροληψία, ούτε από ευσυνειδησία. Κατηγορούν πολλές φορές από προκατάληψη και χωρίς πολύ έρευνα. Πόσα ψέματα βρίσκονται στα μυθιστορήματα των εχθρών της Εκκλησίας, και πόσες παρανοήσεις δεν έχουν εισχωρήσει και στα ιστορικά έργα και των δοκίμων ακόμη ιστορικών!

Έρευνες πολλές φορές αμερολήπτων κριτών, χωρίς αυτοί να ανήκουν στις τάξεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δεν διασκέδασαν πολυχρόνιες προκαταλήψεις, και δεν παρουσίασαν ωμή την αλήθεια των πραγμάτων υπέρ της Εκκλησίας; Η Εκκλησία δεν φοβείται την ιστορική έρευνα. Μπορούμε μάλιστα να βεβαιώσουμε ότι μόνο η αλήθεια από το ψέμα βλασφημείται, μόνο η αγιότητα από την κακία διασύρεται.

Και διερωτόμαστε: είναι δίκαιο σ’ όποιον εξετάζει την Εκκλησία να παρέρχεται μεν ως τυφλός και να παραβλέπει τις πολλές αγαθοσύνες Αυτής, και τις ένδοξες πράξεις κληρικών, να δείχνει δε οξυδέρκεια και στα ελάχιστα σφάλματα μερικών αναξίων κληρικών και με κακόζηλη προθυμία να τα εμφανίζει ως στυγερά εγκλήματα; Ας ρίξουμε ένα προσεκτικό βλέμμα στην ιστορία και θα δούμε ότι χιλιάδες ιερέων και αρχιερέων, απέβησαν μάρτυρες, μυριάδες ιερέων και αρχιερέων έγιναν άγιοι με τον ενάρετο βίο τους. Είναι δίκαιο και έντιμο να παραβλέπονται τόσοι ιεροί άνδρες, οι οποίοι μόχθησαν υπέρ της αληθείας και της κοινωνικής αλληλεγγύης; Επειδή υπήρξαν μερικοί μεταξύ των τάξεων των κληρικών, οι οποίοι απεδείχθησαν επιλήσμονες των υψηλών καθηκόντων τους;

Υπάρχει μεγάλος αριθμός ιερέων, οι οποίοι ανεπίληπτο βίο ζουν και καλό παράδειγμα είναι στις κοινότητες όπου εφημερεύουν και ευσεβώς επιδρούν στους πιστούς. Και όμως κανείς δεν γράφει επαινετικά γι’ αυτούς, κανείς δεν εξαίρει τη δύναμη της Εκκλησίας, την οποία αντιπροσωπεύουν. Και όμως, εάν κάπου, σε μια γωνιά της γης αμαρτήσει ένας ιερέας, αμέσως το διαλαλούν οι εφημερίδες, και οι χρονογράφοι για ημέρες το σχολιάζουν, ώστε να παραστήσουν ότι πλέον η Εκκλησία δεν δύναται να αναπλάσσει τους κληρικούς Της. Αλλά αυτά η κρίση και συμπεριφορά δεν είναι δίκαιη, δεν είναι έντιμη.

Όταν εξέρχεται στους αγρούς και την εξοχή κανείς την περίοδο της ανοίξεως, τι διαπιστώνει; Ολόκληρη η φύση προσμειδιά με τη μεγαλειώδη άνθησή της. Τότε βλέπει δένδρα θαυμαστώς να θάλλουν. Οι λειμώνες και οι αγροί να έχουν στρωθεί με την πρασινίδα και με εύοσμα και ποικίλα άνθη να έχουν στολισθεί. Στα δάση ακούγεται η γλυκειά μελωδία των πτηνών. Όμως εκεί βρίσκεται κι ένας μεμψίμοιρος. Εκεί πλησίον του βλέπει αγριόχορτα, και από τα άγρια αυτά χόρτα παίρνει αφορμή να κατηγορεί τη δημιουργία του Θεού και να θεωρεί Αυτόν άτεχνο κατασκευαστή, παραβλέποντας έτσι και περιγελώντας τη στολισμένη φύση. Τι θα λέγαμε γι’ αυτόν και πως θα εκλαμβάναμε τον άνθρωπο αυτόν; Αυτό ακριβώς πράττουν και οι εχθροί της Εκκλησίας. Γι’ αυτό λοιπόν, ας μην αφήνουμε τον εαυτό μας να πλανάται από τις διαβολές.

Δείτε εδώ το 1ο μέρος 

 

Πηγή: «Η Εκκλησία, η αήττητη Βασιλεία», Αρχιμ. Καλλίστρατος Ν. Λυράκης, Αθήνα - Νοέμβριος 2007 

http://makkavaios.blogspot.gr/2015/02/2.html