Ὑπάρχει φιλανθρωπία χωρίς χριστοφιλία;

 Απαντά ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Η χριστοφιλία διακλαδούται σε αδελφοφιλία, αληθοφιλία, δικαιοφιλία, αγαθοφιλία, αγιοφιλία, ειρηνοφιλία, αγνοφιλία, αγάπη για όλα όσα είναι θεϊκά, αγάπη για όλα όσα είναι αθάνατα, αγάπη για όλα όσα είναι αιώνια. Όλες αυτές οι αγάπες είναι θεϊκές, άγιες και αιώνιες, επειδή η ρίζα τους είναι θεϊκή, άγια και αιώνια. Ρίζα τους είναι η χριστοφιλία.

Όλες αυτές είναι φυσικές και απαραίτητες εκφάνσεις της χριστοφιλίας. Είναι οι δικές της αντικειμενικοποιήσεις, προβολές, πραγματοποιήσεις. Οι δικές της ενσαρκώσεις και πραγματώσεις. Εάν δεν υπάρχουν αυτές, δεν υπάρχει ούτε η χριστοφιλία. Εάν δεν υπάρχει η χριστοφιλία, δεν υπάρχει ούτε αληθινή θεοφιλία ούτε αληθινή φιλανθρωπία. Επειδή ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος η

αγάπη προς Αυτόν είναι πάντα και αγάπη προς Θεό και αγάπη προς άνθρωπο, δηλαδή θεοφιλία και φιλανθρωπία.

Στο χριστιανισμό η φιλανθρωπία είναι απόδειξη της θεοφιλίας, ενώ η θεοφιλία είναι απόδειξη της φιλανθρωπίας. Η αγάπη προς τον Θεό φυσικά εκδηλώνεται με την αγάπη προς τον άνθρωπο ως θεόμορφο όν. και αυτό σημαίνει ως θεϊκό αδελφό και αιώνιο συν-άδελφο. Γι’ αυτό ο άγιος Θεολόγος ιδιαίτερα τονίζει τούτο το ευαγγέλιο:

«Εάν τις είπη ότι αγαπά τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν∙ ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν ον εώρακε, τον Θεόν ον ουχ εώρακε πως δύναται αγαπάν; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ’ αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού».

Μόνο αισθανόμενος εν Θεώ, ειδωμένος εκ Θεού, ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο θεϊκός αδελφός, αθάνατος συνάδελφος. Έτσι αισθάνεται, θεάται και βλέπει τους ανθρώπους, μόνον ο άνθρωπος που βρίσκεται εν Χριστώ Θεώ, εν τη θεϊκή Του αγάπη.

Πηγή: π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκδόσεις εν Πλώ

 http://makkavaios.blogspot.gr/2015/02/blog-post_78.html