Ἄσχετα ἄν ἡ τελική κρίση θά βραδύνει ἤ ὄχι, ὁ θάνατος τοῦ καθενός μας θά ἔλθει ἀφεύκτως ἔπειτα ἀπό τόσα ἤ τόσα χρόνια. Καί ὁ θάνατος θά σημάνει γιά τόν καθένα μας τήν πρώτη κρίση, πού θά προδικάσει καί τήν τελική…

«Μα αφού η κρίση θα αργήσει πολύ ακόμη», επιμένουν να ρωτούν. Αλλά το είπαμε, είναι πλάνη η σκέψη αυτή. Ο διάβολος προσπαθεί να μας ξεγελάσει και να μας πείσει ότι δεν είναι «εγγύς» ο Κύριος. Διότι, άσχετα αν η τελική κρίση θα βραδύνει ή όχι, ο θάνατος τους καθενός μας θα έλθει αφεύκτως έπειτα από τόσα ή τόσα χρόνια. Και ο θάνατος θα σημάνει για τον καθένα μας την πρώτη κρίση, που θα προδικάσει και την τελική.

Πόσο, λοιπόν, θα αργήσει ο θάνατος; Είναι τόσο σύντομη η ζωή μας. Πολλές φορές έρχεται ο θάνατος σε ώρες, που δεν το περιμένουμε ούτε είναι δυνατό να φαντασθούμε. Τον περίμενε ο άφρονας πλούσιος της παραβολής, εφόσον ετοίμαζε νέες αποθήκες, για να συγκεντρώσει τα αγαθά του, που θα του εξασφάλιζαν τέρψεις και απολαύσεις για χρόνια πολλά;

«Ο κίνδυνος τον οποίον διατρέχομεν», σημειώνει σχετικά με τα παραπάνω ο αείμνηστος Καθηγητής Π.Ν.Τρεμπέλας, «είναι η ημέρα του θανάτου και της κρίσεως να επέλθη εις ημάς αιφνιδίως, καταλαμβάνουσα ημάς αμερίμνους και απροετοιμάστους. Το καθήκον μας έναντι αυτού του κινδύνου είναι αυτό που συνιστά ο θείος απ. Παύλος: ¨προσέχετε εαυτοίς¨, δηλαδή να προσέχωμεν μήπως ¨βαρυνθώσιν αι καρδίαι μας¨ και υπό φορτίων βαρέων καταστούν ανίκανοι να ενεργούν παν ό,τι απαιτείται προς παρασκευήν των δια τον θάνατον και την κρίσιν.

Δύο δε είναι εκείνα, ένεκα των οποίων αι ψυχαί μας γίνονται δυσκίνητοι και προς τα κάτω ρέπουσαι: αφ’ ενός η άμετρος θεραπεία και ικανοποίησις των ορέξεων του σώματος και των επιθυμιών και των αισθήσεων, ήτις αμβλύνει την συνείδησιν και μεταθέτει το ενδιαφέρον του έσω ανθρώπου προς τα υλικά και μάταια, αποσπώσα αυτόν από τα πνευματικά και ουράνια, προς τα οποία πρέπει να είναι εστραμμένος και διά τα οποία πρέπει διά παντός να ενδιαφέρεται∙ και αφ’ ετέρου η ασυγκράτητος επιδίωξις της προσκτήσεως των αγαθών του κόσμου τούτου, η οποία γεμίζει την ψυχήν με τον φόρτον μεριμνών και φροντίδων διακρατουσών εις διαρκή αγωνίαν και σάλον».

Η ανωτέρω ψυχική κατάσταση είναι τρομερή για τον άνθρωπο. Να είναι δηλαδή ανέτοιμος για να παρουσιασθεί ενώπιον του Θεού, και ο θάνατος, ως κλέπτης και ληστής, ξαφνικά να τον αρπάξει από τη ζωή! Να είναι απορροφημένος από βιοτικές μέριμνες, να έχει την ψυχή του αποκοιμισμένη και ξένοιαστη και ο θάνατος σαν παγίδα να τον συλλάβει πάνω στα πονηρά έργα του! Υπάρχει πιο φοβερό δυστύχημα από αυτό και μεγαλύτερη καταστροφή από αυτή;

Α, όχι λοιπόν. Είναι ασυλλόγιστο να εφησυχάζει ο άνθρωπος με την απατηλή σκέψη ότι αργεί ακόμη ο θάνατος και ότι η κρίση θα βραδύνει πολύ. Πόσους και πόσους με το δόλωμα αυτό δεν συνέλαβε ο πονηρός στις παγίδες του και τους αποκοίμισε τελείως σε στιγμές, που θα έπρεπε να έχουν ορθανοικτα τα μάτια της ψυχής τους, να εργάζονται για την προετοιμασία τους για το μεγάλο ταξίδι. Και ενώ ο θάνατος ήταν κοντά τους, αυτοί ήταν τελείως ανύποπτοι. Όταν δε εσήμανε η ώρα του τέλους, βρέθηκαν απογυμνωμένοι από κάθε στολισμό της αρετής, βεβαρημένοι με πλήθος ανομημάτων.

Η τραγική αυτή πραγματικότητα δεν αποτελεί την εσχάτη πλάνη και του σημερινού ανθρώπου, που κωφεύει στην παραγγελία του αιωνίου «γίνεσθε έτοιμοι» (Λουκ. ΙΒ΄ 40); Αφού δηλαδή δεν γνωρίζετε πότε θα έλθει ο Κύριος, και αφού σας είναι άγνωστη η ώρα του θανάτου σας και ο χρόνος της δευτέρας Παρουσίας, πρέπει να ετοιμάζεσθε διαρκώς.

 Πηγή: «Ο Νόμος του Θεού και ο Άνθρωπος», Αρχιμ. Καλλιστράτου Ν. Λυράκη, Αθήνα 2000

http://makkavaios.blogspot.gr/2015/02/blog-post_85.html