Ὀρθοδοξία. Βίωση καί ἱεραποστολικό χρέος

 

Σεβ. Μητροπολίτης Πισιδίας κ.κ. Σωτήριος

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ θὰ ἤθελα νὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ μὴν περιμένετε μὲ τὴν εἰσήγησή μου αὐτὴ νὰ σᾶς παρουσιάσω θέσεις καὶ ἰδέες πρωτόγνωρες, σχετικὲς μὲ τὸ θέμα ποὺ μοῦ ἀνατέθηκε. Ἁπλά, μέσα στὶς δυσοίωνες συνθῆκες, ποὺ ἔχουν διαμορφωθεῖ στὴ χώρα μας, θὰ ἐπιδιώξω νὰ θέσω πρὸς περαιτέρω μελέτη καὶ ἀντιμετώπιση, ἀπὸ τοὺς ὀργανωτὲς τῆς σημερινῆς Ἡμερίδας καὶ ὅλους ἐσᾶς, ποὺ εἶστε ἐδῶ, τοὺς προβληματισμούς μου, οἱ ὁποῖοι ἔντονα μὲ ἀπασχολοῦν χρόνια τώρα. Αὐτοὶ οἱ προβληματισμοί μου σχετίζονται μὲ τὸ θέμα ποὺ μοῦ προτάθηκε καὶ γι’ αὐτὸ ἀποδέχθηκα τὴν πρόσκληση.

Τὸ θέμα μας εἶναι: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἀσχοληθοῦμε γιὰ λίγο μὲ αὐτὸν τὸν τόσο πολυσήμαντον ὅρον. Εἶναι ἄραγε σαφὴς γιὰ ὅλους; Ἔχουμε ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι τὴν ἴδια γνώμη γιὰ τὸ τί σημαίνει ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ; Δὲν θὰ ἤθελα νὰ ἐπεκταθοῦμε, τὴν ὥρα αὐτὴ, σὲ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀποσχισθεῖ ἀπὸ τὸν κεντρικό κορμὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ οἱ ὁποῖοι ἱσχυρίζονται ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ γνήσιοι ὀρθόδοξοι, ἐνῶ ὅλους ἐμᾶς μᾶς θεωροῦν αἱρετικούς. Οὐτε ἀκόμη στὶς Ἐκκλησίες ἐκεῖνες, οἱ ὁποῖες σὲ παλαιότερες ἐποχὲς ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴν Μίαν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν καὶ παρὰ ταῦτα ἔχουν τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Θὰ ἤθελα νὰ περιοριστοῦμε σὲ μᾶς, στοὺς Ἕλληνες ὀρθοδόξους.

Ὅλοι ἀσφαλῶς δεχόμαστε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ἵδρυσε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, διὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Του, ἡ Ἐκκλησία ποὺ φανερώθηκε τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, μὲ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία μετὰ τὴν Ἀναστήλωση τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, καὶ κυρίως μετὰ ἀπὸ τὸ μεγάλο Σχίσμα τῆς Δυτικῆς ἀπὸ τὴν Ἀνατολική Ἐκκλησία καθιερώθηκε νὰ ἀποκαλεῖται Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἐμεῖς, λοιπόν, οἱ ὀρθοδοξοι τί ἐννοῦμε μὲ τοῦς ὅρους ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ καὶ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ;

Ἄραγε ἀποδεικνύω ὅτι εἶμαι πιὸ ὀρθόδοξος, ὅταν ἐμφανίζομαι ὡς αὐθεντία σὲ δογματικά θέματα ἤ σὲ θέματα ἑρμηνείας Ἱερῶν Κανόνων καὶ κειμένων Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ μὲ ὑπερβάλλοντα ζῆλο – κάποτε «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» – κατακεραυνώνω ὅσους θεωρῶ αἱρετικούς καὶ τοὺς καταδικάζω στὴν ἀπώλεια; Καὶ μἀλιστα ὅταν εἶμαι ἄμοιρος θεολογικῆς παιδείας; Δὲν θὰ ἦταν προτιμότερο νὰ διατυπώσει κανείς τὴν ἄποψή του καὶ νὰ τὴν ὑποβάλει ἁρμοδίως, γιὰ νὰ λάβει ὑπεύθυνη ἀπάντηση ἤ καὶ γιὰ νὰ διορθωθεῖ κάτι στραβὸ ποὺ γίνεται, καὶ ὄχι μὲ φανατισμὸ νὰ ἀπολυτοποιεῖ τὴν Ὀρθοδοξία του; Μᾶς ἔλεγε ὁ καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἀείμνηστος Βασίλειος Στεφανίδης, ὅτι ὁ θρησκευτικός φανατισμός εἶναι ὁ πλέον ἐπικίνδυνος καὶ ἔχει ἐπιφέρει πολλὰ δεινά στὴν Ἐκκλησία.

Στὴ χώρα ποὺ ζῶ ἀρκετά χρόνια, λαβαίνω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα δεκάδες χριστιανικά ἔντυπα. Μερικά ἀπὸ αὐτά, ἀφοῦ τὰ διαβάσω, τὰ κρύβω ἤ καὶ τὰ σχίζω, ἄς μὲ συγχωρήσουν οἱ ἐκδότες τους. Δὲν ἔχω τίποτε προσωπικά μὲ κανέναν. Τὸ κάνω γιὰ νὰ μὴν πέσουν στὰ χέρια κάποιων ἀδελφῶν μας Κορεατῶν, ποὺ ξέρουν ἑλληνικά καὶ σκανδαλισθοῦν. Θὰ πεῖ κανείς: τί, θὰ σκανδαλισθοῦν ἀπὸ ἑλληνικά χριστιανικά ἔντυπα; Μπορεῖ νὰ φαίνονται ἀβάσιμοι οἱ φόβοι μου, ἀλλὰ ὁ λόγος εἶναι ὁ ἑξῆς: Οἱ Κορεάτες χριστιανοί, ἀπὸ τὴν παράδοσή τους, ἔχουν μάθει νὰ σέβονται τοὺς μεγαλυτέρους. Καὶ ἕνα ἔτος νὰ εἶναι μεγαλύτερός τους ὁ ἄλλος, θὰ τοῦ μιλήσουν μὲ εὐγενικό τρόπο. Στοὺς γονεῖς, στοὺς δασκάλους καὶ στοῦς κληρικούς εἶναι ἀδιανόητο νὰ μιλήσει κανείς ὄχι μὲ τὸν τρόπο ποὺ πρέπει.

Ἄν λοιπόν, ἕνας ἑλληνομαθής Κορεάτης διαβάσει σὲ χριστιανικό ἑλληνικό περιοδικό, τὰ ὅσα σέρνουν σὲ Ἱερεῖς, Ἀρχιερεῖς ἀκόμη καὶ Πατριάρχες θὰ οἰκοδομηθεῖ πνευματικά ἤ θὰ σκανδαλισθεῖ ἀνεπανόρθωτα; Βεβαίως καὶ στὴν Κορέα ξέρουν ὅτι ὁλοι, ὡς ἄνθρωποι ἴσως σφάλουν, ὁποιαδήποτε θέση καὶ ἄν κατέχουν. Ἄν θὰ ἔβλεπαν ὁτι γράφεται κάτι καλοπροαίρετα, μὲ πόνο γιὰ τὸ κακό ποὺ διεπίστωσαν καὶ μὲ ἀγάπη γιὰ τὸ πρόσωπο, τὸ ὁποῖο κατὰ τὴ γνώμη τους ἔσφαλε, φυσικά δὲν θὰ δημιουργεῖτο θέμα. Ἄν μάλιστα οἱ συντάκτες τῶν κριτικῶν αὐτῶν κειμένων ἄφηναν καὶ κάποιο περιθώριο ἀμφιβολίας γιὰ τὴν ἀκρίβεια τοῦ ἀντικειμένου τῆς κριτικῆς τους, δὲν θὰ ἦταν καλύτερα;

Μὲ πόση εὐκολία κάποιοι, ποὺ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους προστάτες τῆς Ὀρθοδοξίας, πιάνουν στὸ στόμα τους ἤ στὴ γραφίδα τους, μὲ τόση ἀπρέπεια πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας! Δημόσια τοὺς ἀπαγγέλλουν σκληρές κατηγορίες, τοὺς δικάζουν καὶ τοῦς καταδικάζουν, χωρίς κὰν νὰ αἰσθάνονται τὴ στοιχειώδη ὑποχρέωση νὰ τοὺς καλέσουν σὲ ἀπολογία! Σὲ κάθε εὐνομούμενη πολιτεία, ὅποιος συλληφθεῖ καὶ προφυλακισθεῖ γιὰ διάπραξη παρανομίας, ἀκόμη καὶ ἐγκλήματος, δὲν χαρακτηρίζεται ἔνοχος, πρὶν κληθεῖ σὲ ἀπολογία καὶ καταδικαστεῖ. Αὐτὴ ἡ στοιχειώδης δικονομική ἀρχή, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ γίνεται σεβαστή ἀπὸ τοὺς αὐτόκλητους σωτῆρες τῆς Ὀρθοδοξίας; Δὲν φοβοῦνται μήπως ἔτσι πίπτουν «ἐν τῶ αὐτῶ κρίματι» μὲ τοὺς ἱεροεξεταστές τῆς παπικῆς ἐκκλησίας, ποὺ τόσο πολεμοῦν;

Ἡ Ἁγία Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ποιμαίνεται καὶ διοικεῖται βάσει τῶν ἀρχῶν τὴς Ἁγίας Γραφῆς, ὅπως θεόπνευστα ἑρμηνεύθηκαν καὶ διατυπώθηκαν στοὺς Ἱερούς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἄραγε, ὅσοι ἀναλαμβάνουν τὸν ἀγώνα προασπίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τοὺς, κατὰ τὴ γνώμη τους, παραχαράκτες της ἔχουν μελετήσει, ἔχουν κατανοήσει τὸ πνεῦμα τους καὶ θεωροῦν τὸν ἑαυτόν τους ἀναμφισβήτητη αὐθεντία στὶς ἀρχές τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σὲ τέτοιο βαθμό μάλιστα, ὥστε νὰ τολμοῦν νὰ ἀπαιτοῦν σεβασμό τῶν δικῶν τους θέσεων, καὶ ὅταν ἀκόμα αὐτές ἀντιστρατεύονται Πανορθόδοξες ἀποφάσεις ὅλων τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν; Δὲν ὑποψιάζονται ὅτι ἔτσι μπορεῖ νὰ προκαλέσουν ἀναρχία, ἀναστάτωση, διασπαστικές τάσεις στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, παρόμοιες μὲ αὐτές ποὺ βλέπουμε στὶς ποικίλες προτεσταντικές παραφυάδες; Ἐκεῖ, ὡς γνωστόν, κάθε πάστορας εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἀναπτύσσει τὶς ἀπόψεις του, καὶ ἄν οἱ ἄλλοι δὲν τὶς ἀποδέχονται, παίρνει μαζί του ὅσους συμφωνοῦν μὲ τὶς νέες δοξασίες του, καὶ δημιουργεῖ τὴ δική του, τάχα, ἐκκλησία. Ἔτσι, στὰ τελευταῖα 36 χρόνια ποὺ ζῶ στὴν Κορέα οἱ προτεσταντικές παραφυάδες, ἀπὸ 125 ποὺ ὑπῆρχαν παλαιότερα, σήμερα ἔφθασαν τὶς 300 καὶ πλέον. Βέβαια ἄν ἀκούσουν τὰ λόγια αὐτά κάποιοι, θὰ διαρρήξουν τὰ ἱμάτιά τους. Τέτοια κατηγορία δὲν θὰ τὴν ἀντέξουν! Ὅμως ἡ νοοτροπία τους σὲ τὶ διαφέρει;

ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ἄς ἔλθουμε, τώρα στὸ κύριο θέμα τῆς εἰσηγήσεως: Βίωση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἱεραποστολικό χρέος. Ἐλπίζω ὅτι, στὸν λίγο αὐτὸν χρόνο ποὺ διαθέτουμε, δὲν θὰ περίμενε κανείς νὰ παρουσιάσω τὴ δογματική καὶ ἠθικὴ διδαχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, οὔτε τὰ τῆς λατρευτικῆς καὶ μυστηριακῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ. Θὰ περιοριστῶ μόνον σὲ κάποιους προβληματισμούς, σχετικούς μὲ τὸ θέμα μας, ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν ἰδιαίτερα τὸν καιρὸν αὺτὸν.

Τὰ δύο τελευταῖα χρόνια ξέσπασε ἡ δεινή οἰκονομική κρίση, στὴν ὁποία περιῆλθε ἡ χώρα μας μετὰ ἀπὸ σειρά σφαλμάτων δεκαετιῶν. Ποιοὶ εἶναι οἱ ἔνοχοι, ποὺ προκάλεσαν αὐτὴ τὴν πρωτοφανῆ κρίση; Ἀπὸ ὅσα ἔχουμε ἀκούσει καὶ διαβάσει, λίγο-πολύ, ὅλοι μας ξέρουμε. Δὲν θὰ μποῦμε στὸ θέμα αὐτό, ποὺ ξεφεύγει ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς εἰσηγήσεώς μας. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει ἐδῶ εἶναι νὰ ἔξετάσουμε τὸ ἄν μποροῦμε, μέσα σ’ αὐτὴ τὴν τραγικὴ κατάσταση, νὰ βιώσουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας, νὰ ζήσουμε συνεπή χριστιανική ζωή. Σ’ αὐτό, παρακαλῶ νὰ ἐπικεντρώσουμε τὴν προσοχή μας. Ἡ Ἁγία Γραφή τὶ μᾶς λέει;

Ἄς ἀκούσουμε πρώτα τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας:

«Μὴν ἔχετε ἄγχος καὶ μὴν ἀρχίσετε νὰ λέτε: τὶ θὰ φᾶμε ἤ τὶ θὰ πιοῦμε; ἤ τὶ θὰ ντυθοῦμε; Γιατὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ ἀγωνιοῦν ὅσοι δὲν ἔμπιστεύονται τὸν Θεό. Ὁ οὐράνιος Πατέρας ξέρει καλὰ ὅτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπ’ ὅλα αὐτά. Γι’ αὐτὸ πρώτα ἀπ’ ὅλα νὰ ἐπιζητεῖτε τὰ πνευματικά ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, ποὺ ὁ Θεός ζητεῖ ἀπὸ σᾶς καὶ τότε, ὅλα αὐτὰ τὰ ὑλικά ἀγαθά Του θὰ σᾶς δοθοῦν». (Ματθ. στ’ 31-33).

Τὸ σκεῦος ἐκλογῆς Του, ὁ Παῦλος, ποὺ στὸ πατρικό του σπίτι δὲν φαίνεται νὰ εἶχε ποτὲ οἰκονομικό πρόβλημα, πῶς ἀντιμετώπιζε τὶς στερήσεις; «Μπορῶ νὰ ζήσω καὶ μὲ στερήσεις καὶ μὲ ἀφθονία» γράφει στοῦς Φιλιππησίους. «Ἔχω μάθει νὰ ἀντιμετωπίζω κάθε φορά ὁποιαδήποτε κατάσταση. Ὅλα τὰ μπορῶ χάρη στὸν Χριστό, ποὺ μὲ ἐνδυναμώνει». (Φιλιπ. δ΄ 11-13).

Ὁ Χριστός, ποὺ τὸν αἰσθανόταν μέσα του ὁλοζώντανο, ἦταν τὸ μυστικό τοῦ Παύλου! Ἀλλὰ τὴν στέρηση τὴν κρατοῦσε μόνον γιὰ τὸν ἐαυτό του. Γιὰ τοὺς ἄλλους φρόντιζε νὰ μὴν τοὺς λείψει τίποτε ἀπὸ τὰ ἀναγκαῖα. Ὅπως ξέρουμε, δούλευε χειρωνακτικά, γιὰ νὰ τρέφει καὶ τοὺς συνεργάτες του. Συνιστοῦσε καὶ στοὺς μαθητὲς του νὰ φροντίζουν γιὰ τοὺς ἄλλους. Στὸν Τίτο, ποὺ τὸν εἶχε ἐγκαταστατήσει Ἐπίσκοπο στὴν Κρήτη, γράφει: «Τὸν Ζηνά τὸν νομικό καὶ τὸν Απολλὼ - ποὺ εἶχαν ἐπισκεφθεῖ τὴν Κρήτη καὶ ἐπρόκειτο νὰ ἀναχωρήσουν – νὰ τοὺς ἐφοδιάσεις μὲ ὅλα ὅσα χρειάζονται γιὰ τὸ ταξίδι τους, ὥστε νὰ μὴν τοὺς λείπει τίποτα». (Τιτ. γ΄ 13).

Τὸ σημεῖο στὸ ὅποῖο ὁ Ἀπ. Παῦλος ἔδινε ἰδιαίτερη προσοχή καὶ τὸ τόνιζε σὲ ὅλους ἦταν νὰ ἀποφεύγουν τὰ περιττά καὶ τὶς πολυτέλειες. Γράφει στὸν Τιμόθεο, ποὺ ὡς γνωστὸν εἶχε ἐγκαταστήσει Ἐπίσκοπον στὴν Ἔφεσσο: «Ὅταν ἔχουμε τροφές καὶ ἐνδύματα μὲ κατοικίαν, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ζοῦμε, νὰ ἀρκούμαστε σ’ αὐτὰ. Χρειάζεται προσοχή. Ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιδιώκουν μὲ κάθε τρόπο νὰ πλουτίσουν, πέφτουν σὲ πειρασμούς καὶ παγίδες τοῦ διαβόλου, καὶ κυριαρχοῦνται ἀπὸ πολλές ἀνόητες καὶ βλαβερες ἐπιθυμίες, ποὺ βουλιάζουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν καταστροφὴ καὶ στὸν χαμό». (Α΄ Τιμ. στ΄ 8-9). Μήπως αὐτὰ τὰ φαινόμενα δὲν τὰ βλέπουμε καθημερινά γύρω μας;

Ἐπομένως, μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε ὅτι ὁ πιστός, στὸν ἀγώνα του νὰ ζήσει κατὰ τὶς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν μπορεῖ νὰ παρεμποδισθεῖ ἀπὸ τὴν οἰκονομική κρίση. Θὰ ἔλεγε κανείς ὅτι μπορεῖ καὶ νὰ βγεῖ καὶ κερδισμένος! Στὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ ἦσαν πλούσιοι καὶ μὲ τὴ θέλησή τους ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τὰ πλούτη τους, γιὰ νὰ ζήσουν πιὸ γνήσια τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Τελικά ἀναδείχθηκαν μεγάλοι Ἅγιοι.

Ὅλοι σήμερα συμφωνοῦν ὅτι ἡ πρωτοφανής οἰκονομική κρίση ποὺ κατατυραννεῖ τὸν ἑλληνικό λαό εἶναι συνέπεια τῆς κρίσεως τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν, ποὺ φρόντισαν συστηματικά νὰ πλήξουν παράγοντες τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ἐμπόδιο στὴν ἐπιδίωξη τῶν σκοτεινῶν στόχων τους τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν τρισένδοξη ἑλληνική ἱστορία, τὴ γλώσσα καὶ τὸν πολιτισμό τῆς Ἑλλάδος.

Ἔτσι οἱ Ἕλληνες βρεθήκαμε μπροστὰ σὲ ἕνα φαινόμενο, ποὺ δὲν θὰ μποροῦσαν κὰν νὰ τὸ διανοηθοῦν ὅσοι ἔζησαν πρὶν δύο γενεές. Ἀνατροπή τῶν πάντων. Σεῖς ζεῖτε τὰ ὅσα θλιβερὰ συμβαίνουν στὸν τόπο μας, πολὺ πιὸ ἔντονα ἀπὸ μένα. Σὲ αὐτὲς τὶς συνθῆκες πῶς θὰ βιώσει τὴν Ὀρθοδοξία του ὁ πιστός; Μὶα σειρὰ ἐρωτημάτων ἀναδύονται.

Θὰ ἐκδαπανᾶ τὸν χρόνο του καὶ τὶς δημιουργικὲς του δυνάμεις, γιὰ τὴν ἀναγραφὴ στὴν Ἀστυνομικὴ ταυτότητα τῶν λέξεων χριστιανός ὀρθόδοξος; Εἶναι αὐτὸ τόσο ἀπαραίτητο, σὲ σημεῖο ποὺ ἀπ’ αὐτὸ νὰ κρίνεται ἡ πίστη του; Μὲ αὐτὴ τὴν ἀναγραφὴ στὴν ταυτότητα θὰ διασφαλίσει τὴν ὀρθόδοξη πίστη του, καὶ μὲ αὐτὴ θὰ πείθει τοὺς ἄλλους, ὅτι εἶναι χριστιανός ὀρθόδοξος; Μήπως, λοιπὸν, μποροῦμε νὰ καταλήξουμε στὸ ὅτι, ἄν γράφεται στὴν ταυτότητά μας τὸ χριστιανός ὀρθόδοξος, αὐτὸ δὲν μᾶς προσθέτει πίστη καὶ ἄν δὲν γράφεται, αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν μειώσει οὔτε στὸ ἐλάχιστον; Καὶ μήπως μᾶς συμφέρει πνευματικά, ἀντὶ νὰ διαθέτουμε τὸν χρόνο μας, γιὰ ἄνευ οὐσιαστικοῦ νοήματος ἀγῶνες, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἀποβαίνουν ἄκαρποι, καθὼς βλέπουμε ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματά τους, εἶναι πολὺ προτιμότερο νὰ ἀσχολούμαστε ἀπερίσπαστα μὲ τὸν καλὸν ἀγώνα τῆς πίστεως, ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος;

Στὶς μέρες μας βλέπουμε ὅτι ὁ παμπόνηρος σατανὰς τὰ κατάφερε νὰ παρασύρει πολλούς καλοπροαίρετους χριστιανοὺς νὰ ξεχάσουν τὸν Χριστό, τὴν παντοδυναμία Του, τὴν ἀρραγὴ προστασία, ποὺ παρέχει στοὺς πιστοὺς καὶ νὰ τοὺς κάνει νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὸν ἀντίχριστο! Ὁ ἀπόηχος αὐτῆς τῆς πνευματικῆς τρομοκρατίας ποὺ ἀσκεῖ, φθάνει καὶ μέχρι τὶς ἐσχατιὲς τῆς Ἀσίας. Ὅταν ὁ πιστὸς διακατέχεται ἀπὸ τέτοιες φοβίες, εἶναι δυνατὸν νὰ βροῦν θέση στὴν καρδιά του οἱ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: ἡ εἰρήνη, ἡ πραότητα, ἡ χαρά, ἡ πνευματικὴ ἐκείνη ἀγαλλίαση, ποὺ νοιώθει ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀδιάλειπτη παρουσία καὶ τὴν ἕνωσή της μὲ τὸν Χριστό;

Ἦρθε ὁ ἀντίχριστος! Θὰ ἔρθει ὁ ἀντίχριστος! Τὼρα θὰ ἔλθει ὁ ἀντίχριστος; Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μᾶς πληροφορεῖ, πρὶν ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια, ὅτι ὁ ἀντίχριστος «νῦν ἐν τῷ κόσμῳ ἐστὶν ἤδη» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 3). Καὶ μάλιστα τονίζει ὅτι ὄχι ἕνας ἀλλὰ «καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν» (β΄ 18). Εἶναι γνωστό, σὲ ὅσους διαβάζουν τὴν Καινὴ Διαθήκη, ὅτι ὁ σατανὰς «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίη» (Α’ Πέτρου ε΄ 8). Ἀλλὰ μὴ φοβάστε, μᾶς φωνάζει στὴ συνέχεια ὁ κορυφαῖος Ἀπόστολος Πέτρος. Ἀντισταθείτε σ’ αὐτόν, μένοντας ἀκλόνητοι στὴν πίστη σας. Ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος σᾶς ἔχει μοιράσει πολλὰ χαρίσματα θὰ σᾶς δυναμώνει πνευματικά, θὰ σᾶς στηρίζει καὶ θὰ σᾶς στεριώσει πάνω στὴ σωστὴ καὶ ἀκλόνητη βάση (Πρβλ. Α΄ Πέτρ. ε΄ 9-10). «Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ καὶ φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν» (Ἰακώβ. δ΄ 7), μᾶς τονίζει μὲ σιγουριά ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος. Καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης Ἰωάννης μᾶς διαβεβαιώνει: «Σᾶς τὸ γράφω, παιδιὰ μου, γιὰ νὰ σᾶς τὸ βεβαιώσω πὼς ἔχετε νικήσει τὸν πονηρόν» (Ἰωάν. Α΄ β΄ 13). Καὶ τοῦτο διότι «Αὐτὸς -ὁ Χριστὸς- ποὺ ἐνεργεῖ μέσα σας εἶναι ἰσχυρότερος ἀπ’ αὐτὸν -τὸν πονηρὸν- ποὺ κυριαρχεῖ μέσα στὸν κόσμο»(ὅπ. ἄν. δ΄ 4). «Δὲν μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ πνεῦμα δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β΄ Τιμ. α΄ 7), ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Μὲ αὐτὸ λοιπόν, τὸ πνεῦμα τῆς δυνάμεως «δι’ ὑπομονῆς ἄς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγώνα ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Εβρ. ιβ΄ 1-2).

Κατὰ τὶς τελευταίες δεκαετίες, οἱ σκεπτόμενοι ἄνθρωποι, καὶ ἰδιαίτερα ὅσοι παρουσιάζουν εὐαισθησία στὴν τήρηση τῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου, κάθε τόσο ξαφνιάζονται ἀπὸ Ὑπουργικὲς Ἀποφάσεις, Διατάγματα καὶ Νόμους, ποὺ εἶναι σαφέστατα ἀντίθετα, ὄχι μόνον πρὸς τὶς ἀρχὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν καθιερωμένη – καὶ σὲ μὴ χριστιανικὲς χώρες – κοινωνικὴ ἠθική. Τὰ ξέρετε. Δὲν χρειάζονται ἀνάλυση. Τὸ ἀποκαρδιωτικὸ εἶναι ὅτι αὐτὰ δὲν προέρχονται ἀπὸ μὶα πολιτικὴ παράταξη. Ἀλλὰ κατὰ κανόνα μὲ τὴ συμφωνία ὅλων. Γιὰ κάποια θέματα ἀπ’ αὐτά, ἀκοῦμε ὡς δικαιολογία ὅτι εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ συντονιστοῦμε μὲ τὴ Συνθήκη …τὰδε τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ὑποτίθεται ὅτι στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε Προεδρευομένη Δημοκρατία! Δηλαδή, ὁ ἀπλὸς πολίτης ξέρει ὅτι αὐτοὶ ποὺ τὸν κυβερνοῦν πρέπει νὰ ἐνεργοῦν ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, καὶ κατὰ τὴ βούλησή του. Ἐρωτήθηκε αὐτὸς ὁ λαὸς ἄν συμφωνεῖ μὲ τοὺς ἐνάντιους πρὸς κάθε ἔννοια ἠθικῆς νόμους ποὺ ἐκδίδουν; Ἀλλὰ καὶ ὅταν ὁ λαὸς βγαίνει στοὺς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες καὶ διαμαρτύρεται, εἰσακούεται;

Ἴσως σκεφθεῖτε ὅτι ξέφυγα ἀπὸ τὸ θέμα μου καὶ μπῆκα σὲ θέματα πολιτικῆς. Ὁ λόγος ποὺ τὰ ὑπενθύμισα αὐτὰ δὲν εἶναι ἡ πολιτικολογία, ἀλλὰ ἡ ἀνάγκη ὡς Ἕλληνες Χριστιανοί, νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴ νέα κατάσταση στὴν ὁποὶα εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ζήσουμε.

Βεβαίως, ὡς Ἕλληνες πολίτες πρέπει νὰ ἀσκήσουμε τὰ ἐκ τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν Νόμων τῆς Πολιτείας ἀπορρέοντα δικαιώματὰ μας. Νὰ μὴν ἀποδεχθοῦμε μοιρολατρικὰ τετελεσμένες καταστάσεις σὲ βάρος τῆς ἔνδοξης ἱστορίας τοὺ ἑλληνικοῦ Ἔθνους, τοῦ χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ του καὶ τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν, ποὺ σεβάσθηκαν οἱ αἰῶνες καὶ ἐμπλούτισαν τοὺς πολιτισμοὺς ἄλλων ἐθνῶν.

Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί, δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀπογοητευθοῦμε, ἀπὸ τὰ ὅσα κυριαρχοῦν γύρω μας, νὰ ἀδρανήσουμε καὶ ἀποκαμωμένοι νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν πνευματικὸ μας ἀγώνα. Μὴν ξεχνοῦμε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου: «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται» (Ματθ. κδ΄ 35). Καὶ τὴ διακήρυξη τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Εβρ. Ια΄ 14). Καὶ «ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καὶ Σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν» (Φιλιπ. γ΄ 20).

Ἄν αὐτὰ τὰ δεχόμαστε, τότε σὲ τὶ μπορεῖ ἡ Πολιτεία νὰ παρεμποδίσει τὴν πνευματικὴ πορεία τοῦ πιστοῦ καὶ στὸ νὰ ζεῖ μὲ συνέπεια ὡς ὀρθόδοξος χριστιανός; «Δικαίω νόμος οὐ κεῖται» (Α΄ Τιμ. α΄ 9). Κανένας νόμος τοῦ κράτους δὲν μπορεῖ νὰ ὑποχρεώσει τὸν χριστιανὸ νὰ παρεκλίνει ἀπὸ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Συνήθως οἱ νόμοι ποὺ μᾶς προξενοῦν ἀφόρητη δυσανασχέτηση δίνουν ἀσυδοσία σὲ ἄτομα χωρὶς αἰδώ,νὰ τελοῦν πράξεις ἀνώμαλες στὴν ἀνθρώπινη φύση ἤ ἐγκλήματα. Ὅμως αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ νόμοι δὲν ἔχουν τὴν ἰσχὺ νὰ ἐξαναγκάσουν τοὺς πιστοὺς νὰ κάνουν χρήση αὐτῶν! Ἄν συμβεῖ νὰ ἐκδοθεῖ νόμος τοῦ κράτους, ποὺ ἀντιστρατεύεται τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ ὁποῖος θὰ ὑποχρεώνει ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς Ἕλληνες πολίτες νὰ τὸν ἐφαρμόσουν, τότε ἀσφαλῶς, οἱ συνειδητοὶ ὀρθόδοξοι πιστοὶ θὰ δώσουν στὶς κρατικὲς Ἀρχὲς τὴν ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε ὁ Ἀπ. Πέτρος στὴν ἀνωτάτη διοικητικὴ Ἀρχὴ τῶν Ἰουδαίων τῆς Ἱερουσαλήμ: «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πραξ. ε΄ 29). Βέβαια, τιμώρησαν σκληρὰ τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους, γι’ αὐτὴ τὴ στάση τους. Τοὺς ἔδειραν, τοὺς ἔκλεισαν φυλακή. Αὐτοὶ ὅμως συνέχισαν νὰ ζοῦν καὶ νὰ ἐνεργοῦν κατὰ τὶς ἐντολές, ποὺ εἶχαν λάβει ἀπὸ τὸν Κύριό τους. Τὸ παράδειγμα αὐτὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀκολούθησαν ἀμέτρητες φάλαγγες Ὁμολογητῶν καὶ Μαρτύρων, γνωστῶν καὶ ἀνωνύμων, μέχρι τὶς ἡμέρες μας. Ἐμεῖς μποροῦμε νὰ μὴν τοὺς μιμηθοῦμε; Καὶ ἄν συμβεῖ αὐτὸ τὸ τρομερὸ ποὺ ἀκούγεται: Χωρισμὸς κράτους καὶ Ἐκκλησίας; Γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε ἄν ὁ χωρισμὸς αὐτὸς εἶναι τρομερὸς ἤ ὄχι, ἄς ἰδοῦμε τὶ συμβαίνει σὲ ἄλλες χώρες, ποὺ τὸ κράτος δὲν ἀναμειγνύεται στὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς παράδειγμα θὰ ἀναφέρω τὴ Νότια Κορέα.

Στὴν κορεατικὴ χερσόνησο κυριαρχοῦσε ὁ σαμανισμός. Τὸν 4^ο μ.Χ. αἰώνα εἰσήχθη, μέσω Κίνας, ὁ βουδισμός. Τὸν 18^ο αἰώνα, οὐσιαστικά, ἄρχισαν τὸ ἔργο τους ρωμαιοκαθολικοὶ μισσιονάριοι καὶ στὰ τέλη τοῦ 19^ου αἰώνα προτεστάντες, ἀπὸ διάφορες δυτικές χῶρες. Τὸ ἔτος 1900 ἔφθασε στὴ Σεούλ ὁ πρῶτος ὀρθόδοξος Ἱερέας. Ἀπὸ μὶα στατιστικὴ φαίνεται ὅτι, τὸ ἔτος 1960 οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν στὴν Κορέα ἔφθαναν τὶς 700.000. Σήμερα ἀνέρχονται περίπου στὰ δέκα τρία ἐκατομμύρια. Κατὰ τοὺς αἰῶνες ποὺ κυβερνοῦσαν τὴ χώρα βασιλεῖς καὶ προστάτευαν τὴν ἐπικρατοῦσαν θρησκεία, συνέβαιναν διωγμοὶ κατὰ τῶν ὁπαδῶν ἄλλων θρησκειῶν. Σὲ ἕναν τέτοιο διωγμό, τὸν 18^ο αἰώνα, ἐκτελέσθηκαν ἑκατοντάδες ρωμαιοκαθολικῶν. Ἀπὸ τὸ 1948 τὸ πολίτευμα τῆς Ν. Κορέας εἶναι Προεδρευομένη Δημοκρατία. Ἀναγνωρισμένη θρησκεία ἀπὸ τὸ κράτος δὲν ὑπάρχει. Οἱ διάφορες θρησκεῖες καὶ χριστιανικὲς Ἐκκλησίες λειτουργοῦν μὲ ἐγκεκριμένα ἀπὸ τὸ κράτος καταστατικά, ὡς Ἱδρύματα Ἰδιωτικοῦ Δικαίου. Τὸ κράτος ἀπαλλάσει πάσης φορολογίας τὰ λειτουργικὰ ἔσοδα τῶν Ἱδρυμάτων αὐτῶν. Ἐπίσης, ὅλες οἱ δωρεὲς πρὸς τὰ ἐκκλησιαστικὰ Ἱδρύματα, ἀνεξαρτήτως ποσοῦ, ἐκπίπτουν τῆς φορολογίας. Ἀποτέλεσμα αὐτῶν εἶναι οἱ Ἐκκλησίες νὰ ἔχουν οἰκονομικὴ αὐτάρκεια, νὰ ἱδρύουν μεγάλα νοσοκομεῖα, ὀρφανοτροφεῖα, γηροκομεῖα, πανεπιστήμια, τὰ καλύτερα τῆς χώρας, καὶ κάθε βαθμίδας σχολεῖα, μὲ χιλιάδες μαθητῶν τὸ καθένα. Οἱ Ἐκκλησίες εἶναι αὐτοδιοικούμενες καὶ λειτουργοῦν μὲ ἐσωτερικοὺς κανονισμούς, ἐγκεκριμένους ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχὴ τῆς κάθε μιᾶς, χωρὶς καμμία ἀνάμειξη τοῦ κράτους. Τὸ κράτος θὰ ἐπέμβει διὰ τοῦ εἰσαγγελέως, ἐφόσον ὑποβληθεῖ καταγγελία γιὰ οἰκονομικὲς ἀτασθαλίες, ἤ παραβίαση ἄρθρων τοῦ Ἀστικοῦ ἤ Ποινικοῦ Κώδικα. Ἔτσι καθένας ποὺ ἐργάζεται σ’ ἕναν ἐκκλησιαστικὸ Ὀργανισμό, φροντίζει νὰ ἀνταποκρίνεται πλήρως στὰ καθήκοντὰ του χωρίς νὰ περιμένει συμπαράσταση ἀπὸ τὸ κράτος. Ὁ Ἱερέας ἤ Ἐπίσκοπος, ἄν δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν ἀποστολὴ του, ἤ μὲ τὴ συμπεριφορὰ του σκανδαλίζει τὸ ποίμνιὸ του, δὲν θὰ ἔχει τὴ στήριξη τοῦ κράτους γιὰ νὰ σταθεῖ. Ἀλὰ καὶ κανένας δὲν ἀντιμετωπίζει πρόβλημα ἐπιβιώσεως. Οἱ πιστοὶ προσφέρουν κατὰ δύναμιν, γιὰ τὴ συντήρηση τῶν κληρικῶν τους καὶ τὴ λειτουργία τῶν Ἐκκλησιῶν τους.

Βλέπει κανεὶς κάτι τὸ τρομερὸ σ’ αὐτὸν τὸν χωρισμὸ κράτους – Ἐκκλησίας; Ναί, μπορεῖ κάποιος νὰ πεῖ. Ἀλλὰ ἔδῶ δὲν εἶναι Κορέα, ποὺ ἔχει ἀκόμα ἑκατομμύρια εἰδωλολάτρες! Ἐδῶ εἶναι Ἕλλάδα, μὲ χριστιανικὲς καταβολὲς δύο χιλιάδων ἐτῶν, καὶ οἱ κάτοικοὶ της εἶναι βαπτισμένοι ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ σὲ ποσοστὸ 95%! Γιατὶ στὶς ἡμέρες μας νὰ γίνει αὐτὸς ὁ ἀνεπιθύμητος χωρισμός, ὁ ὁποῖος θὰ ἔχει ἀρνητικὲς συνέπειες γιὰ μᾶς καὶ τὴν Πατρίδα μας!

Δὲν ξέρω ἄν ὑπάρχουν λίγοι ἤ πολλοὶ ἐδῶ, τὴν ὥρα αὐτή, ποὺ θὰ ἤθελαν τὸν χωρισμὸ τοῦ ἕλληνικοῦ κράτους ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, στὴν ὁποίαν κατὰ τὶς μαρτυρίες κορυφαίων ἱστορικῶν, ὀφείλει τὴ συνοχὴ καὶ διατήρησὴ του τὸ ἑλληνικὸ Ἔθνος. Ἀλλὰ ἀναφέρθηκα στὸ τὶ ἰσχύει στὴ Ν. Κορέα, σὲ σχέση μὲ τὸ θέμα μας. Δηλαδή, ἄν ἕνας τέτοιος, ἐπικείμενος ὡς φαίνεται, χωρισμὸς θὰ μπορέσει νὰ παρεμποδίσει τὸν ὀρθόδοξο πιστὸ νὰ ζήσει σύμφωνα μὲ τὴ συνείδησὴ του καὶ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου.

Πρὸ τῶν κρισίμων αὐτῶν καιρῶν, χρειάζεται νὰ ἠχήσουν οἱ σάλπιγγες τῶν Ἀγγέλων. Νὰ ἀκουστοῦν οἱ φωνὲς τὼν Προφητῶν. Νὰ μᾶς συγκλονίσουν οἱ ἀγῶνες καὶ οἱ θυσίες τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, τῶν Ὁμολογητῶν καὶ τῶν Μαρτύρων τῆς ἀμωμήτου πίστεὼς μας, ποὺ βάδισαν μὲ πιστότητα καὶ συνέπεια στὰ ἴχνη τοῦ «Μάρτυρος τοῦ πιστοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ἀποκ. α΄ 5), ὅπως ἀποκαλεῖται στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Ἄς ἀνταποκριθοῦμε στὸ κάλεσμα γιὰ γενικὴ πνευματικὴ ἐπιστράτευση, ποὺ μᾶς ἀπευθύνει ἀπὸ τὴ φυλακὴ τῆς Ρώμης, ὁ γενναῖος ἀγωνιστὴς Ἀπόστολος Παῦλος. Φορέστε τὴν πνευματικὴ ἀρματωσιὰ σας, μᾶς φωνάζει. Καλεῖστε σὲ σκληρὲς μάχες. Οἱ ἐχθροὶ σας δὲν εἶναι ἀνθρώπινα ὄντα, ἀλλὰ ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες, πνεύματα πονηρά, κοσμοκράτορες, ποὺ κυριαρχοῦν στὸν σκοτεινὸ αὐτὸν κόσμο. Ἀναλάβετε ὅλα τὰ ἀμυντικὰ καὶ ἐπιθετικὰ ὅπλα. Προστατέψτε τὴν κεφαλὴ σας μὲ κράνος, μὲ τὴν περικεφαλαία, ποὺ σᾶς σώζει ἀπὸ θανάσιμα χτυπήματα, ὥστε οἱ χριστιανικὲς σας πεποιθήσεις νὰ μὴν ἀλλοιωθοῦν. Τὴν καρδιὰ σας νὰ τὴν προστατέψετε μὲ ἀλεξίσφαιρο θώρακα, μὲ τὴ δικαιοσύνη καὶ τὰ εὐλαβὴ αἰσθήματα. Ἀλλὰ νὰ κρατάτε γερὰ καὶ τὴν ἀσπίδα, τὴν πίστη, ὥστε τὰ πύρινα βέλη τοῦ ἐχθροῦ, ὅλοι οἱ καυστικοί πειρασμοί, ποὺ συχνὰ στοχεύει ἐπάνω σας ὁ πονηρός, νὰ μὴν μποροῦν νὰ σᾶς βλάψουν. Σταθῆτε σὲ θέση μάχης ἔχοντας ζωσμένη τὴ μέση σας μὲ τὴ ζώνη τῆς ἀλήθειας· τῆς ἀλήθειας τῶν δογμάτων, τῆς ἀλήθειας τοῦ χριστιανικοῦ βίου. Μὴν ξεχνᾶτε ὅμως ὅτι μόνοι σας δὲν μπορεῖτε νὰ ἐπιτύχετε τίποτε. Σαφέστατα μᾶς προετοίμασε ὁ Κύριὸς μας Ἰησοῦς Χριστός: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε΄ 5).

Γι’ αὐτό, συνεχίζει ὀ Ἀπόστολος Παῦλος, νὰ προσεύχεστε συνεχῶς, «ἐν παντί καιρῷ», ὁδηγούμενοι ἀπὸ τὸ Ἁγιο Πνεῦμα, ἀκόμη καὶ νὰ ἀγρυπνεῖτε προσευχόμενοι, μὲ ἐπιμονή. Γιατὶ δὲν ἀρκεῖ ὁ χριστιανὸς νὰ εἶναι πάνοπλος, καλεῖται νὰ μὴν ἐμπιστεύεται στὶς δικὲς του δυνάμεις, ἀλλὰ νὰ ζητεῖ ἀδιαλείπτως τὴ θεία βοήθεια (Πρβλ. Ἐφεσίους στ΄ 18).

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

Εἶναι πολὺ ἐντυπωσιακὸ τὸ ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος στὴν πανοπλία τοῦ πιστοῦ, γιὰ τὴ νικηφόρο διεξαγωγὴ τοῦ πνευματικοῦ του ἀγώνα, συγκαταλέγει καὶ ἐξαρτήματα ἀναγκαῖα, γιὰ νὰ βγεῖ νὰ κηρύξει τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς ἄλλους.

Νὰ μὴν ἐνδιαφέρεστε μόνον γιὰ τὸν ἑαυτὸ σας, μᾶς προτρέπει. Μὴ στέκεστε παθητικὰ στὰ ἀσφαλὴ χαρακώματὰ σας. Ὁ ἀγώνας σας θὰ ὁλοκληρωθεῖ, ὅταν ἀγωνισθεῖτε καὶ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀδελφῶν σας, ὅπου κι ἄν βρίσκονται αὐτοί. Ἐμπρός, λοιπόν, φορέστε ὡς στρατιώτες Χριστοῦ τὰ ἄρβυλὰ σας. Ἑτοιμαστεῖτε νὰ ξεκινήσετε γιὰ μακρὲς πορεῖες,νὰ γυρίσετε τὸν κόσμον ὅλον. Πάρτε μαζὶ σας «τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὁ ἐστὶ ρῆμα Θεοῦ». Τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ σᾶς δίνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, νὰ τὸν κηρύξετε παντοῦ. Εἶναι αὐτό, τὸ Εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης, ἀναγκαῖο, γιὰ νὰ ἐρμηνεύσει ὁ κόσμος καὶ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ ἀνθρωποκτόνου σατανὰ (Πρβλ. Ἐφεσίους στ΄ 13-17). Καὶ νὰ σκεφθοῦμε ὅτι αὐτὰ τὰ γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος στοὺς χριστιανοὺς τῶν Φιλίππων, μέσα ἀπὸ τὸ δεσμωτήριὸ του στὴ Ρώμη. Δίπλα του πάντα ἦταν ὁ πραιτωριανὸς στρατιώτης, ποὺ τὸν παρακολουθοῦσε. Τὸ πνεῦμα του ὅμως δὲν παύει νὰ φλέγεται ἀπὸ τὸν ἱεραποστολικὸ του ζῆλο, παρ’ ὅλους τοὺς λιθοβολισμοὺς καὶ τὰ φραγγελώματα, τὶς καταδίκες καὶ τὶς φυλακές. Τὸ δεσμωτήριὸ του τὸ εἶχε κάνει ἱεραποστολικὸ κέντρο!

Ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς του μαθαίνουμε ὅτι οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες, ποὺ τὸν φρουροῦσαν, ἄκουγαν τὴ διδαχὴ του καὶ κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς τὴ μετέδιδαν καὶ στοὺς συναδέλφους τους. Ἔτσι, ἡ φυλακὴ του συνετέλεσε στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου, ἀκόμα καὶ μέσα στὸ Πραιτώριο τῆς Ρώμης. Γι’ αὐτὸ στέλνει ἰδιαίτερους χαιρετισμοὺς στοὺς Φιλιππησίους καὶ ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ποὺ ὑπηρετοῦσαν στὸ Παλάτι τοῦ Καίσαρα (Φιλιπ. δ΄ 22)! Τολμηρὸ δὲν ἦταν! Βλέποντας οἱ ἄλλοι χριστιανοὶ τῆς Ρώμης αὐτά, ἔπαιρναν θάρρος καὶ μὲ περισσότερη παρρησία κήρυτταν τὸν Χριστὸ στὰ περιβάλλοντὰ τους. Ἔτσι, γράφει ὁ Παῦλος: «Ἡ φυλάκισὴ μου καὶ ὅλα ὅσα μοῦ συνέβησαν, συνέβαλαν ἀκόμη περισσότερο στὴν πρόοδο τοῦ Εὐαγγελίου» (Φιλιπ. α΄ 12).

Ὅμως ὁ χῶρος τοῦ δεσμωτηρίου τοῦ Παύλου δὲν ἦταν κέντρο εὐαγγελισμοῦ μόνον τῆς Ρώμης, ἄλλὰ καὶ τῶν ἄλλων περιοχῶν τῆς αὐτοκρατορίας. Στὰ δύο χρόνια τῆς πρώτης φυλακίσεως τοῦ Παύλου στὴ Ρώμη, καθώς εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ δέχεται ἐπισκέψεις, οἱ συνεργοὶ του πηγαινοέρχονταν στὸ δεσμωτήριὸ του, γιὰ νὰ πάρουν ὁδηγίες γιὰ τὸ ἔργο τους, γιὰ νὰ τοὺ φέρουν ἐπιστολὲς ἤ βοήθεια ἀπὸ τὶς νεόφυτες Ἐκκλησίες ἤ γιὰ νὰ παραλάβουν ἐπιστολὲς τοῦ δεσμίου Ἀποστόλου πρὸς αὐτές. Ἔτσι, ὁ δέσμιος διὰ Χριστὸν Παῦλος στέλνει τὶς περίφημες Ἐπιστολές τὴς αἰχμαλωσίας, ὅπως ἀποκαλοῦνται, τὴν πρὸς Ἐφεσίους μὲ τὸν μαθητὴ του Τυχικόν, τὴν πρὸς Φιλιππησίους μὲ τὸν Ἐπαφρόδιτον, τὴν πρὸς Κολοσσαεῖς μὲ τὸν Ἐπαφρά. Εἶναι γνωστὰ ἄλλα ἑπτὰ ὀνόματα συνεργῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπισκέπτονταν τὸν Παῦλο στὸ δεσμωτήριὸ του. Πραγματικὸς ἰεραποστολικὸς ὀργασμός!

Ἀλλὰ δὲν ἦταν μόνον οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ ἄμεσοι συνεργοὶ τους, οἱ ὁποῖοι μὲ τόσον ἐνθουσιασμὸ μετέδιδαν τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Καὶ ἁπλοὶ πιστοί, ἔμποροι, στρατιωτικοὶ καὶ ἄλλοι αἰσθάνονταν ἐπιτακτικὴ τὴν ἀνάγκη νὰ μεταδώσουν στοὺς ἄλλους τὴ χαρὰ τῆς λυτρώσεως, ποὺ γέμιζε τὴν ψυχὴ τους. Γι’ αὐτὸ στὴ Ρώμη πολλοὶ πίστεψαν στὸν Χριστὸ ἀπὸ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ πήγαιναν ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ στὴν πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας γιὰ ὑποθέσεις τους, πρὶν φθάσει ἐκεῖ ὁ Παῦλος ἤ ἄλλος Ἀπόστολος. Ὁ Λουκᾶς γράφει στὸ τελευταῖο κεφάλαιο τῶν Πράξεων: «Ὅταν πήγαμε στὴ Ρώμη, οἱ χριστιανοὶ ἄκουσαν γιὰ μᾶς καὶ βγῆκαν ὡς τὴν ἐμπορικὴ Ἀγορὰ νὰ μᾶς προϋπαντήσουν. Ὅταν ὁ Παῦλος τοὺς εῑδε, εὐχαρίστησε τὸν Θεό γιὰ τὴν συνάντηση αὐτὴ μὲ τους χριστιανοὺς τῆς Ρώμης, καὶ πῆρε θάρρος ἀπὸ τὴν συμπαράστασή τους» (Πράξ. κη΄ 15).

Στὶς Πράξεις ταῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς Ἐπιστολὲς τοῦ Ἀπ. Παῦλου, καθώς καὶ στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία καὶ στὰ Ἁγιολόγια ἀναγράφονται πλεῖστα ὀνόματα, ὄχι μόνον κληρικῶν καὶ μοναχῶν, ἀλλὰ καὶ ἁπλῶν πιστῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐργάσθηκαν ἱεραποστολικὰ στὴ χώρα τους ἤ σὲ μακρινὲς περιοχὲς καὶ προσείλκυσαν στὸν Χριστὸ ἀμέτρητες ψυχές. Ἔτσι ἁπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης ἡ πίστη στὸν Τριαδικό Θεό.

Ἐδῶ καλεῖται καθένας ἀπὸ μᾶς νὰ θέσει στὸν ἑαυτό του τὸ ἐρώτημα: Ἐγὼ τὶ κάνω γιὰ νὰ γνωρίσουν καὶ οἱ ἄλλοι τὴν πίστη στὸν Ἕνα καὶ Ἀληθινὸ Θεό; Ἐμένα πόσο μὲ ἀπασχολεῖ τὸ θέμα αὐτό;

Μὲ τὶς νέες καταστάσεις καὶ συνθῆκες ζωῆς ποὺ διαμορφώνονται, τόσο ἀπὸ τὴ μετανάστευση τῶν Ἕλλήνων σὲ χῶρες μὴ ὀρθόδοξες, ὅσο καί ἀπὸ τὸ πρωτοφανὲς μεταναστευτικὸ κύμα πρὸς τὴν πατρίδα μας μὴ ὀρθοδόξων ἤ καὶ μὴ χριστιανῶν, μᾶς ὑποχρεώνει νὰ καθορίσουμε τὴ σύμφωνη μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου κατάλληλη πρὸς τοὺς ἀλλοεθνεῖς συμπεριφορὰ μας. (Ἐδῶ δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ τεράστιο θέμα τῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ μεταναστευτικοῦ προβλήματος ἀπὸ τὸ κράτος). Ὁ καθένας ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ ἀναγκάστηκαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὸ σπίτι τους, ἄν εἶχαν, τὸ χωριὸ τους καὶ τὴν πατρίδα τους, δὲν παύει νὰ εἶναι «ὁ πλησίον» μας, κατὰ τὴν εὐαγγελικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου. Ἐχθρικὴ στάση ἀπέναντὶ του, ἀσφαλῶς, δὲν νομιμοποιεῖ τὸν ὀρθόδοξο χριστιανό, γιὰ ὁποιαδήποτε αἰτία. Ἡ ἐκμετάλλευση τῆς ἀδυναμίας του, τῆς φτώχιας του, τῆς τραγικῆς καταστάσεὼς του, εἶναι ἀνεπίτρεπτη γιὰ τὸν ὀρθόδοξο πιστὸ. Ὁ Κύριὸς μας, μὲ τὴν ὅλη διδασκαλία Του, καὶ πιὸ συγκεκριμένα, μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη, μὲ σαφήνεια χάραξε τὴ γραμμή, ποὺ ὀφείλουν οἱ μαθητὲς Του νὰ ἀκολουθοῦν ἔναντι τῶν ἀλλοφύλων καὶ τῶν ἀλλοδόξων: Ἔμπρακτη ἀγάπη ποὺ δὲν ὑπολογίζει κόπους, οὔτε θυσίες. Ἀγάπη χωρὶς ὑπολογισμούς. Ἀγάπη ἡ ὁποία πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει! Αὐτὴ ἡ ἀγάπη δὲν ἦταν ἐκείνη ποὺ προσέλκυε κατὰ χιλιάδες τοὺς σωζομένους στὴν πρώτη Ἐκκλησία; «Γιὰ δέστε πῶς ἀγαπιῶνται μεταξὺ τους οἱ χριστιανοί», ἔλεγαν οἱ εἰδωλολάτρες καὶ πύκνωναν τὶς τάξεις τῶν πιστῶν. Καὶ μάλιστα σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ ἁπλωθοῦν σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀχανὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία καὶ πιὸ πέρα ἀκόμη.

Μήπως ὁ Θεὸς μᾶς ἀνοίγει θύραν ἱεραποστολῆς πρὸς τὰ ἔθνη, χωρίς νὰ χρειαστεῖ κάποιοι νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν τόπο τους, ἀφοῦ φέρνει τὰ ἔθνη στὴν πόρτα μας;

Ἐδῶ βέβαια φθάνουμε στὸ πιὸ κρίσιμο σημεῖο, στὸ ὁποῖο δὲν πιστεύω ὅτι ὑπάρχει κανεὶς ποῦ νὰ διαφωνεῖ: Ὁ ἄλλος, γιὰ νὰ δεχθεῖ τὸν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου δὲν ἀκούει τόσον, ὅσο βλέπει καὶ μᾶς διαβάζει. Δὲν ἀκούει τόσο τὰ λόγια μας, ἀλλὰ πρώτα προσέχει τὴ συμπεριφορὰ μας. Μᾶς διαβάζει! Ἄν εἴμαστε «ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΧΡΙΣΤΟΥ, γινωσκομένη καὶ ἀναγινωσκομένη ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων» (Β΄ Κορινθ. γ΄ 2), ὅπως μᾶς θέλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, θὰ ἀποδεχθεῖ τὸν λόγο μας καὶ θὰ μᾶς ἀκολουθήσει στὴν πορεία μας πρὸς τὸν Χριστό. Ἄν ὄχι, ἴσως νὰ ἐπαναλάβει τοὺς λόγους ἐκείνου τοῦ Ἰνδοῦ σοφοῦ: «Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ τελειότερη στὸν κόσμο! Ὅμως, ἡ συμπεριφορά τῶν χριστιανῶν, δὲν μὲ ἀφήνει νὰ τὴν ἀποδεχθῶ»!

Τὸν πρώτο καιρό, ποὺ εἶχα πάει στὴν Κορέα, σὲ ὥρα κατηχήσεως μιᾶς ὁμάδας νέων στὸ Ἱεραποστολικὸ Κέντρο τῆς Σεούλ, συνέβη τὸ ἐξῆς. Τοὺς ἀνέπτυσα πόσο ἀναγκαίο γιὰ τὴ σωτηρία μας εἶναι τὸ Ἅγιο Βάπτισμα. Σὲ μιὰ στιγμή, ἕνας ἀπὸ τοὺς κατηχουμένους μὲ κοίταξε βαθιὰ στὰ μάτια καὶ μοῦ εἶπε μὲ πόνο τὸ παράπονὸ του: Γιατὶ σινμπουνὶμ (πάτερ), ἐσεῖς οἱ ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ἀφήσατε νὰ περάσουν τόσοι αἰῶνες καὶ δὲν ἤρθατε νωρίτερα νὰ μᾶς διδάξετε γιὰ τὸν Χριστό; Καὶ τόσες γενεὲς προγόνων μας πέθαναν ἀβάπτιστοι!

Δὲν θὰ σᾶς πῶ τὴν ἀπάντησὴ μου. Εὔκολα βρίσκουμε δικαιολογίες γιὰ νὰ ποῦμε στοὺς ἄλλους, ὅμως ποια πειστικὴ δικαιολογία μποροῦμε νὰ βροῦμε γιὰ τὴ συνείδησὴ μας;

Οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια ἐμφανίζονται στὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας ὡς οἱ πλέον τολμηροὶ καὶ ριψοκίνδυνοι ταξιδευτὲς σὲ στεριὲς καὶ θάλασσες. Ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ Ἕλληνες, γιατὶ εἴμαστε τόσο διστακτικοὶ καὶ ἀνασταλτικοὶ στὸ νὰ πορευτοῦμε στὰ ἔθνη, σὲ διάφορες χῶρες, νὰ μεταδώσουμε τὸν θησαυρό τῶν ἀληθειῶν τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἔχουμε κληρονομήσει; Δὲν εἶναι σαφὴς ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου μας: «Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάση τῇ κτίσει»; Ἤ μήπως θεωροῦμε ὅτι αὐτὰ τὰ λόγια δὲν ἰσχύουν γιὰ μᾶς, παρὰ μόνον γιὰ τοὺς ἕνδεκα Μαθητὲς Του; Ἄν ἡ ἑρμηνεία αὐτὴ ἦταν ὀρθή, δὲν ξέρω ἄν σήμερα θὰ ὑπῆρχε ἔστω καὶ ἕνας χριστιανὸς στὸν κόσμο!

Στὰ ἀεροδρόμια τῆς Ἀσίας, παλαιότερα ποὺ ταξίδευα συχνά, συναντοῦσα πολλὲς φορὲς Ἕλληνες τουρίστες, ποὺ ἐπισκέπτονταν τὸ Χὸνγκ Κὸγκ, Μπανκὸγκ, Σινγκαπούρη. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς ἦσαν συνταξιοῦχοι, ἐλεύθεροι ἀπὸ οἰκογενειακὲς ὑποχρεώσεις. Καὶ φυσικά, πολλοὶ μὲ προσόντα μορφωτικά, ξένες γλῶσσες, οἰκονομικὰ ἀνεξάρτητοι. Καῖ μοῦ ἐρχόταν ὁ λογισμός: Ὅπως αὐτοὶ γυρίζουν στὴν Ἀσία, δὲν μποροῦν κάποιοι ἀπὸ τούς θερμοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς μας, νὰ ἔρχονται, ἔστω κατὰ διαστήματα, ἄν δὲν μποροῦν γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, νὰ μᾶς βοηθοῦν στὴν Ἱεραποστολή, ὅπου ὄχι μόνον οἱ ὧρες τῆς ἡμέρας, ἀλλὰ οὔτε καὶ τῆς νύχτας δὲν μᾶς ἐπαρκοῦν, γιὰ τὶς τόσες δουλειὲς ποὺ πρέπει νὰ γίνουν! Νὰ ἔρθουν, φυσικά, ὄχι ὡς τουρίστες, ἀλλὰ νὰ ἐργαστοῦν, ἀνάλογα μὲ τὶς γνώσεις, ποὺ ἔχει ὁ καθένας καὶ κάθε μία. Εἶναι ἀλήθεια, ὁ καλὸς Θεὸς ἐκπλήρωνε τὸν ἐνδόμυχον αὐτὸν πόθο μου, καὶ κατὰ καιροὺς ἔστελνε στὴν Κορέα ἱερεῖς, ἐκπαιδευτικούς, ἄλλους, ἄνδρες – γυναῖκες, ποὺ πολὺ μᾶς βοήθησαν σὲ πολλοὺς τομεῖς: ὁμιλίες, θεολογικὰ μαθήματα στὸ θεολογικὸ Σεμινάριο, κατηχητικά, ἑορταστικὰ προγράμματα, κατασκηνώσεις, ἐκδόσεις, ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους, ἀλληλογραφία, λογιστικά, ὀργάνωση Βιβλιοθήκης, φιλανθρωπικὲς ἐπισκέψεις, φιλοξενία συνεργατῶν, ράψιμο ἀμφίων καὶ ράσων καὶ σὲ τόσες ἄλλες ἐργασίες, ἀπὸ τὶς πιὸ θεωρητικὲς ἕως τὶς πλέον πρακτικές. Κάποιοι καὶ κάποιες βρίσκονται σήμερα ἐδῶ καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ θέση θερμότατα τοὺς εὐχαριστῶ. Ὅμως, μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, οἱ Ἱεραποστολὲς ἁπλώνονται σὲ εὐρύτερες περιοχὲς καὶ οἱ ἀνάγκες αὐξάνονται. «Ὁ θερισμὸς πολὺς καὶ οἱ ἐργάται ὀλίγοι.» Ἡ διαπίστωση αὐτὴ τοῦ Κυρίου μας, φαίνεται θὰ ἰσχύει διαχρονικά. Πρὶν 35 χρόνια σὲ ὁλόκληρη τὴν ἠπειρωτικὴ Ἄπω Ἀνατολή, ἀπὸ Ἰνδία μέχρι Κορέα, ὑπῆρχε ἀνοιχτός, μὲ ἰερέα, μόνον ἕνας ὀρθόδοξος Ναὸς καὶ σήμερα ὑπάρχουν τρεῖς Ὀρθόδοξες Μητροπόλεις, μὲ δεκάδες ἱερέων καὶ Ναῶν. Εἶναι εὐκαιρία σήμερα νὰ σκεφτοῦν κάποιοι καὶ κάποιες, ποὺ ἔχουν ὑγεία καὶ δυνάμεις, ποῦ καὶ πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ βοηθήσουν ὡς ἐργάτες στοὺς ἱεραποστολικοὺς Ἀγρούς.

Γιὰ τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες τῶν Ἱεραποστολῶν, δὲν νομίζω ὅτι χρειάζεται νὰ γίνει ἰδιαίτερος λόγος, γιατὶ ὅλοι ξέρουμε πόσο χρειάζονται τὴ βοήθεια ὅλων μας οἱ ὑπεύθυνοι τῶν Ἱεραποστολῶν, γιὰ νὰ τὶς ἀντιμετωπίσουν. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, ἡ Ἀποστολικὴ Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἕλλάδος ἵδρυσε ἀπὸ ἐτῶν τὸ Γραφεῖο Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ Πατριαρχικὸ Ἵδρυμα Ὀρθοδόξου Ἰεραποστολῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, ἐνῶ παράλληλα Ἱ. Μητροπόλεις, Ἐνορίες καὶ Ἱεραποστολικοὶ Σύλλογοι, σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στὶς ἀνὰ τὸν κόσμο Ὀρθόδοξες Ἱεραποστολές.

Εἴμαστε πρὸς ὅλους βαθύτατα εὐγνώμονες. Ἀξίζουν τὴ συμπαράσταση ὅλων μας οἱ ἀδελφοὶ μας στὴν Ἀφρική, στὴν Ἀσία, στὴν Ὠκεανία καὶ στὴ Νότια Ἀμερική, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ἀνταποκρίνονται στὶς τόσες ἀνάγκες, ποὺ καλοῦνται νὰ καλύψουν.

Ἀλλὰ καὶ ἄν κάποιοι δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν προσωπικὰ ἤ μὲ ὑλικὰ μέσα τὶς Ἱεραποστολὲς μας, ὅμως οἱ πάντες μποροῦμε νὰ προσφέρουμε μεγάλη βοήθεια, μὲ τὸν τρόπο ποῦ μᾶς ὑποδεικνύει ὁ κορυφαίος Ἀπόστολος, στὸν ὁποῖον ὀφείλουν τὴν ἵδρυσὴ τους πλεῖστες Ἐκκλησίες σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, καθὼς καὶ ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν. Γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος, μετὰ τὶς ὁδηγίες, ποὺ εἴδαμε προηγουμένως γιὰ τὴν πανοπλία τοῦ πιστοῦ καὶ τοὺς ἀγῶνες του: «Νὰ προσκαρτερεῖτε στὸ ἔργο τῆς προσευχῆς. Νὰ εἶστε ἄγρυπνοι καὶ νὰ μὴν παύετε νὰ προσεύχεστε γιὰ ὅλον τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Νὰ προσεύχεστε καὶ γιὰ μένα – παρακαλεῖ – νὰ μοῦ δίνει ὁ Θεὸς τὰ κατάλληλα λόγια, ὅταν ἀνοίγω τὸ στόμα μου, ὥστε ἄφοβα νὰ διακηρύττω τὸ μυστήριο τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτὸ τὸ Εὐαγγέλιο διακονῶ καὶ τώρα, ποὺ εἶμαι δεμένος μὲ ἁλυσίδες. Προσεύχεστε – ἐπαναλαμβάνει – νὰ μιλάω ἄφοβα γι’ αὐτό, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολή, ποὺ μοῦ δόθηκε» (Ἐφεσ. στ΄ 19). Ἄν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ποῦ μιλοῦσε μὲ τὸν Χριστό, αἰσθανόταν τόσο μεγάλη τὴν ἀνάγκη τῶν προσευχῶν τῶν πνευματικῶν του τέκνων, ἀντιλαμβάνεστε πόσο μεγαλύτερη ἀνάγκη τῶν προσευχῶν μας ἔχουν, καὶ τὸ αἰσθάνονται, οἰ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς ἐργαζόμενοι ἱεραποστολικὰ κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἀδελφοὶ μας.

Καὶ τελειώνοντας, θὰ μποροῦσα ἀπὸ τὴν προσωπικὴ μου πεῖρα νὰ σᾶς διαβεβαιώσω, ὅτι οἱ προσευχὲς σας κάνουν θαύματα. Δὲν εἶναι αὐτὸ σχήμα λόγου, γιὰ ἕνα ὡραῖο κλείσιμο τῆς εἰσηγήσεως αὐτῆς. Χάρη στὶς προσευχὲς σας, ὁ Κύριὸς μας ἀπαλλάττει ἀπὸ χρόνιες ἀρρώστιες τοὺς ἐργάτες τῆς Ἰεραποστολῆς, τοὺς χαρίζει σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ἀντοχὴ νὰ ὁλοκληρώνουν τὰ ἔργα τους, τοὺς προστατεύει ἀπὸ ἀτυχήματα μὲ θαυμαστοῦς τρόπους, τοὺς φωτίζει πῶς νὰ μιλήσουν στὸν καθέναν, ἀνοίγει τὶς καρδιὲς τῶν ἀκροατῶν τους νὰ δεχθοῦν τὸν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου, τοὺς ἀξιώνει νὰ ἐκβάλλουν δαιμόνια, νὰ θεραπεύουν ἀσθενεῖς, γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ γιατροὶ ἦσαν βέβαιοι ὅτι δὲν ὑπάρχει θεραπεία, τοὺς ἀνοίγει νέους ὁρίζοντες, γιὰ περαιτέρω ἀνάπτυξη τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου. Ἀλλὰ ἀκόμη φωτίζει ὁ Κύριος ἄγνωστους, κάποτε, στοὺς ἱεραποστόλους ἀνθρώπους, νὰ προσφέρουν ἀκίνητες περιουσίες ἤ μεγάλες οἰκονομικὲς ἐνισχύσεις, μὲ τὶς ὁποῖες ἀποπερατώνουν ἀνεγέρσεις Ναῶν, ἱδρυμάτωνκαὶ τόσα ἄλλα. Τέτοια θαύματα τοῦ Θεοῦ ἀσφαλῶς καὶ σεῖς θὰ ἔχετε ἀκούσει ἤ διαβάσει. Θὰ θέλαμε ὧρες γιὰ νὰ τὰ διηγηθοῦμε. Ἐκπληκτικὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ βλέπουμε σὲ ὅλες τὶς Ἱεραποστολὲς καὶ καταδεικνύεται ἔτσι τὸ χιλιοειπωμένο ὅτι, ἡ Ἱεραποστολὴ εἶναι ἔργον τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ κάνει τὴν τιμὴ σὲ μᾶς ὀ Θεὸς νὰ μᾶς χρησιμοποιεῖ ὡς συνεργοὺς Του.

Μᾶς τὸ λέει καθαρὰ ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Θεοῦ ἔσμὲν συνεργοί» (Α΄ Κορ. γ΄ 9). Ἐδῶ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ! Περιμένει καὶ τὴ δικὴ μας θερμὴ προσευχή, γιὰ νὰ μᾶς χαρίζει τὴν ἱκανοποίηση ὅτι καὶ μεῖς ἔχουμε συνεργήσει σὲ ὅσα θαυμαστὰ Ἐκεῖνος ἐποίησε καὶ ποιεῖ καθημερινά. «Τὶς Θεὸς Μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; Σὺ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος»!

Σᾶς εὐχαριστῶ.

*Εἰσήγηση στήν ἡμερίδα τῆς Ε.ΡΩ. στήν Ἀθήνα, Σεπτέμβριος 2011

http://www.enromiosini.gr/arthrografia/%CE%BF%CF%81%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%B9%CE%B1-%CE%B2%CE%B9%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CF%87%CF%81/