Ἡ εὐεργετική ἀρρώστια. Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Ὅταν ὁ Νήφων γύρισε στό κελλί του, τοῦ χτύπησε κάποιος ἄνθρωπος, πού τόν ἔλεγαν Νίκωνα. Ἦταν ὁ καϋμένος σέ κακό χάλι, σχεδόν παράλυτος. Μόλις πού σερνόταν.

-Κοίτα πῶς εἶμαι, εἶπε μέ παράπονο στόν ὅσιο. Ἕνα κουρέλι... Τά χέρια μου τρέμουν. Τά πόδια μου δέν μέ βαστᾶνε. Ἔδωσα ὅ,τι εἶχα καί δέν εἶχα στούς γιατρούς, μά καλό δέν εἶδα.  Σέ παρακαλῶ, προσευχήσου νά γιατρευτῶ, γιά νά παρηγορηθεῖ ἡ ψυχή μου...

Μά ὁ ἅγιος, φωτισμένος ἀπό τό Θεό, τοῦ ἀποκάλυψε:

-Ἡ γλώσσα σου, παιδί μου, καί ἡ κακή σου γνώμη σέ κατάντησαν ἔτσι!  Γιατί καί πανοῦργος εἶσαι καί κακότροπος... Αὐτά μονάχα; Εἶσαι ἀκόμα ἐπιρρεπής στή μέθη, στήν κατάκριση καί στή συκοφαντία. Ἐπιπλέον, εἶχες ὑποσχεθεῖ παλαιότερα στό Θεό ὅτι θά γινόσουν μοναχός, καί δέν κράτησες τήν ὑπόσχεσή του. Ἔκανες ἀρχή, μά γύρισες πίσω.  Δέν εἶν’ ἀλήθεια; Γιά ὅλ’αὐτά λοιπόν σοῦ ἔστειλε ὁ φιλάνθρωπος Θεός τήν ἀρρώστια, σάν παιδαγωγική τιμωρία. Ἄν τήν ὑπομείνεις ἀγόγγυστα, μέ μετάνοια καί ἐξομολόγηση, εὐχαριστώντας καί δοξάζοντας τόν Κύριο, τότε θά ἐλεηθεῖς τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως ἀπό τόν δίκαιο Κριτή.  Δέν σέ συμφέρει, παιδί μου, νά γιατρευτεῖς ἐδῶ, γιατί τότε ὑπάρχει φόβος νά γίνεις στάχτη ἐκεῖ, στό πῦρ τῆς γέενας. Νά, βλέπω γραμμένη στό κεφάλι στου μιάν ἀόρατη φράση: Γρήγορος θάνατος, βόηθα Κύριε!

-Καί γιατί γράφει, πάτερ, ‟βόηθα Κύριε’’; Ρώτησε ἀνήσυχος ὁ ἄρρωστος.

-Βόηθα, γιά νά μή χαθεῖ ἡ ψυχή σου, τοῦ ἐξήγησε ὁ ὅσιος.  Γιατί ἄν δέν μετανοήσεις καί δέν ἐξομολογηθεῖς τίς ἁμαρτίες σου, παρ’ το ἀπόφαση, θά κολαστεῖς, μιά καί δουλεύεις ἀκόμα στά ἴδια πάθη.... Μήν κακιώσεις, παιδί μου, γιά ὅσα σοῦ λέω.  Στά λέω, γιατί θέλω τή διόρθωσή σου καί τή σωτηρία σου.

-Ἔχεις δίκιο σ’ ὅλα, πάτερ, ὁμολόγησε ἐκεῖνος. Ἀλλά τί νά κάνω, δέν ξέρω.  Χρειάζεται, βλέπεις, μεγάλη βία γιά νά κοποῦν ὅλ’ αὐτά.  Κι ἐγώ εἶμαι ἀδύναμος καί στό σῶμα καί στήν ψυχή.

-Καλά, δέν ξέρεις ὅτι «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν»¹²⁴.  Ἄφησε τίς δικαιολογίες καί καταπιάσου μέ νηστεῖες καί προσευχές.  Γιατί τά πάθη στήν πραγματικότητα εἶναι δαιμόνια.  Καί ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, «τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ»¹²⁵. Μ’ αὐτά τά δυό λοιπόν ὁπλίσου κι ἐσύ ἐναντίον τους, καί θά τά νικήσεις. Ἄκουσε... Θά σοῦ τό πῶ ξεκάθαρα: Λίγο καιρό ἔχεις ἀκόμα μπροστά σου.  Σέ πλησιάζει ὁ θάνατος.  Γνωρίζω ὅμως τήν ἄπειρη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, καί γι’ αὐτό ἐλπίζω πώς θά ’χεις καλό τέλος....

Μ’ αὐτά τά λόγια κατευόδωσε Ὁ ὅσιος τόν ἄρρωστο Κι ἐκεῖνος, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔκανε ὅ,τι τόν συμβούλεψε ὁ δοῦλος Του.

Πραγματικά, σέ λίγες μέρες, μετανοημένος καί εἰρηνικός, ἔφυγε γιά τόν οὐρανό.

Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος

Ὅσιος Νήφων  Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

                                                                   (σελ.186-188)

Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου

Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004

 

http://makkavaios.blogspot.gr/2015/04/blog-post_73.html#more