Χαράλαμπου Βασιλόπουλου Ἀρχιμανδρίτου.Πατήρ Ἰάκωβος Βαλοδῆμος.Ἕνας σύγχρονος ἅγιος 1870-1960, θαυμαστή διάσωσή του ἀπό τούς Τουρκαλβανούς

Θαυμαστή διάσωσή του από τούς Τουρκαλβανούς

Από τήν Κωνσταντινούπολη ο π. Ιάκωβος με ολόκληρη τήν ομάδα του ήλθε εις το Αγιον Όρος. Ήθελαν ν’ αφοσιωθούν περισσότερο εις τον Θεόν. ’Ήθελαν να φθάσουν εις τήν κορυφή τής αρετής. Δεν τούς αρκούσαν οι κάμποι και οι πρόποδες. Το Αγιον Όρος, με τις χιλιάδες των ενάρετων μοναχών του, με τήν ευσέβεια καί τήν αρετή, πού ήκμαζε εκεί, ήταν η ακρόπολη της Ορθοδοξίας. Εις αυτό κατέφευγε κάθε φιλόθεος ψυχή, πού ποθούσε να φθάση εις τά ύψη τών αρετών καί τής αγιότητος. Καί οι ζηλωταί αυτοί νέοι, αφού εγκατέλειψαν τά εγκόσμια, ήλθαν καί μόνασαν εκεί. 

Μερικοί μάλιστα από αυτούς, μεταξύ τών οποίων καί ο π. Ιάκωβος, κατόπιν δοκιμασίας καί ασκήσεως μεγάλης, χειροτονήθηκαν Ιερείς.

Ο π. Ιάκωβος έμεινε τρία έτη εκεί. Κινούμενος όμως από πόνο για τήν δυστυχισμένη του πατρίδα τήν Β. Ήπειρο, καί θέλοντας να «ωφελήση κομμάτι» καί εκείνους, επήγε εις τήν Αλβανία καί τοποθετήθηκε ως εφημέριος εις ένα χωριό, διπλανό στο δικό του καί διέμενε εις τήν Ιερά Μονή τής Παναγίας τής επιλεγόμενης «Ζωνάρια». Εργάστηκε επί πολλά χρόνια μέσα εις τήν Αλβανία καί προσπαθούσε να γνωρίσει εις όλους το θέλημα του Θεού. Δεν πρέπει να παραλείψαμε να σημειώσουμε καί τήν εθνική του δράση, ένεκα της οποίας κινδύνευε επανειλημμένως καί ο Θεός τον εφύλαξε θαυματουργικός τρεις φορές από τήν τουρκική μάχαιρα.

Οι Τουρκαλβανοί ήθελαν να αλλοιώσουν εθνολογικώς τήν Ελληνικότατη Βόρειο Ήπειρο με τον εξαναγκασμό τών Ελλήνων να δηλώσουν Αλβανική υπηκοότητα, για να μή τήν διεκδικήσει ή Ελλάδα εις το μέλλον. Ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Βασίλειος, καθώς καί οι άλλοι επίσκοποι, έδωσαν εντολή εις τούς 'Ιερείς να συγκρατήσουν το Ελληνικό καί Χριστιανικό στοιχείο. Οι Ιερείς εργάστηκαν αποτελεσματικά. Οι Τούρκοι το αντιλήφθησαν καί για να τούς τρομοκρατήσουν αποφάσισαν να εκτελέσουν δύο, τον π. Ιάκωβο καί ένα άλλον. Έστειλαν απόσπασμα για να τον συλλάβουν.

Ο π. Ιάκωβος κατέβαινε ανύποπτος από το χωριό, εις το όποιο ήταν εφημέριος καί το όποιον ήταν κτισμένο στην πλαγιά του βουνού. Παραπλεύρως αυτού βρισκόταν το χωριό τής γεννήσεώς του. Καθ’ οδόν συναντά το απόσπασμα, δύο χιλιόμετρα κάτω από το χωριό.

-Από που είσαι; τον ρωτούν, για να εξακριβώσουν, εάν είναι ο καταζητούμενος.

-Από εκείνο εκεί το χωριό τούς είπε αφελέστατα καί απονήρευτα. Συγχρόνως δέ τούς έδειξε με το χέρι του το χωριό τής γεννήσεώς του καί όχι το παραπλεύρως χωριό, πού έμενε τώρα ώς εφημέριος. Εκείνοι αλληλοκοιτάχθηκαν.

-Δεν είναι αυτός, είπαν. Τον άφησαν ελεύθερο καί συνέχισαν τον δρόμο τους για το χωριό. Φαντασθείτε τώρα το κακό τους, όταν έφθασαν στο χωριό καί πληροφορήθηκαν, ότι ο π. Ιάκωβος ήταν εκείνος, πού συνάντησαν στον δρόμο. Εν τώ μεταξύ όμως ο π. Ιάκωβος έφθασε σέ κάτι «κονάκια», βλαχόσπιτα. Μαθαίνει, ότι καταζητείται. Κρύφθηκε καί σώθηκε.

Κατά θαυμαστό επίσης τρόπο τον διέσωσε ο Θεός καί εις άλλη περίσταση. 

Τώρα οι ένοπλοι Αλβανοί επήγαν εις το σπίτι του. Η σύλληψή του καί η εκτέλεση του, ήταν βεβαία πλέον. Διότι αυτός βρισκόταν μέσα στο σπίτι καί, όταν τούς άντελήφθη, είχαν πλησιάσει πολύ, οπότε ήταν αδύνατο να φύγει.

Αδύνατον επίσης ήταν καί μέσα εις το σπίτι να κρύβει. Διότι όλο - όλο το σπίτι αποτελείτο από ένα δωμάτιο, χωρίς νταβάνι καί πάτωμα. Γυμνό δέ ήταν καί από πράγματα, διότι ώς άνθρωπος φιλάργυρος καί έλεήμων, ήταν πτωχός - πτωχότατος. Δοκίμασε να κρύβει πίσω από τήν πόρτα, αλλά δεν θεώρησε τον εαυτό του εκεί ασφαλισμένο. Για αυτό πάτησε σέ μια κασέλα καί σκαρφάλωσε στο μαδέρι (είπαμε, νταβάνι δεν είχε το σπίτι). Το σφιχταγκαλιάζει το μαδέρι. Μένει εκεί με τήν κοιλιά, σαν κουλουριασμένο φίδι. Προσεύχεται νοερώς, για να μή τον δουν. Ό Θεός ακούει τήν προσευχή του.

Οι ένοπλοι μπαίνουν μέσα στο σπίτι. Κοιτάζουν τριγύρω. Ερευνούν. Τί, άλλωστε, να ερευνήσουν; Δεν είχε τίποτε ο φτωχός Ιερομόναχος.

Άνοιξαν τήν μοναδική κασέλα, πού είχε. Βρήκαν σ’ αυτή μερικά καρύδια. Εκάθησαν σαν καλοί νοικοκυραίοι, τά έσπασαν, τά έφαγαν καί έφυγαν. Ο Θεός τούς έδωσε τέτοια τύφλωση, ώστε να μή κυτάξη κανείς τους επάνω καί να τον δει κουλουριασμένο στο χαμηλό μαδέρι, καίτοι οι κάνες τών όπλων, πού είχαν στον ώμο τους, λίγο έλειπε να φθάσουν τά πόδια του.

Κατόπιν αυτών, καί επειδή ήταν αδύνατος πλέον ή εκεί παραμονή του, αναγκάσθηκε να εγκατάλειψη τά μέρη εκείνα καί να έλθει εις τά Ζαγόρια, τά όποια ανήκαν τότε εις τήν Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ.

ΠΑΤΗΡ ΙΑΚΩΒΟΣ ΒΑΛΟΔΗΜΟΣ. ΈΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΆΓΙΟΣ. 1870-1960

 ΕΚΔΟΣΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2015/05/1870-1960-2.html