Ἡ ζήλεια-φθόνος καί ἡ ἐπιθυμία νά μᾶς ἀγαποῦν

Δ. ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ

 Ἡ ζήλεια-φθόνος καί ἡ ἐπιθυμία νά μᾶς ἀγαποῦν

Ὁ ἐγωισμός ἔχει ποικίλες μορφές καί ἀποτελέσματα. Φοβερά τέκνα του, πού δημιουργοῦν μεγάλη θλίψη καί κατάθλιψη στόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ζήλεια, ὁ φθόνος καί ἡ ἐπιθυμία νά μᾶς ἀγαπούν.

Ὁ Ὅσιος Γέροντας Πορφύριος τόνιζε ὅτι ὁ πνευματικός ἄνθρωπος πρέπει ὅλα αὐτά νά τά καταπολεμᾶ. Τόνιζε ὅτι δέν πρέπει νά ζητᾶμε τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων. Ἀντίθετα νά καλλιεργοῦμε τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, τόν Θεῖο Ἔρωτα καί τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον, νιώθωντας ἕνα μέ ὅλους.

Ἔλεγε σέ πνευματικό του παιδί: ««Μακριά ἀπό τήν Ζήλεια. Τόν κατατρώγει τόν ἄνθρωπο. Ἀπό φθόνο, μία Μοναχή πρός ἄλλη, τήν φαντάστηκε νά ἀσχημονεῖ μέ τόν πνευματικό, καί τό ἔλεγε σάν πραγματικότητα.

Ὅλα γίνονται στόν φθονερό ἄνθρωπο. Ἐγώ τά ἔζησα. Οἱ ἄνθρωποι μέ εἶχαν γιά καλό καί ἐρχόντουσαν πολλοί γιά νά ἐξομολογηθοῦν. Καί μοῦ τά ἔλεγαν μέ εἰλικρίνεια.

Μακριά ἀπό αὐτά τά γυναικίστικα παράπονα. Τόν Χριστό, μωρέ, τόν Χριστό νά ἀγαπήσουμε μέ πάθος, μέ Θεῖο Ἔρωτα.

Εὐτυχισμένος ὁ μοναχός πού ἔμαθε νά ἀγαπάει ὅλους μυστικά. Δέν ζητᾶ ἀπό τούς ἄλλους ἀγάπη, οὔτε τόν νοιάζει νά τόν ἀγαπούν.

Ἐσύ ἀγάπα ὅλους, καί προσεύχου μυστικά μέσα σου. Ξεχύνε τήν ἀγάπη σου πρός ὅλους. Καί θά ἔλθει ὥρα πού θά ἀγαπᾶς ἀβίαστα. Καί θά νιώθεις, ὅτι ὅλοι σ' ἀγαπούν...

Μερικοί μοναχοί, ἰδίως γυναῖκες, λένε:

-     Μ' ἀγαπᾶς;

-     Γιατί δέν μ' ἀγαπᾶς;

Πώ πώ! Πόσο μακριά εἶναι ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ!

Φτώχεια, πνευματική φτώχεια.

Μή σέ νοιάζει ἄν σ' ἀγαπούν. Ἐσύ μόνο ξεχείλιζε ἀπό ἀγάπη Χριστοῦ πρός ὅλους. Καί τότε, μυστικά ἔρχεται μία μεταβολή, μία ἀλλαγή σ' ὅλο τό σύνολο. Αὐτό πού σοῦ λέω εἶναι ἡ καλύτερη ἱεραποστολή»[159].

Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει μεγάλο ἐγωισμό θέλει νά εἶναι τό ἐπίκεντρο τῆς προσοχῆς ὅλων. Ἐπίσης, ζηλεύει ὅταν ἀγαποῦν ἄλλους καί ὄχι αὐτόν.

Ὁ σοφός ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε σέ πνευματική του θυγατέρα, γιά τήν ὁποία νόμιζαν ὅτι πάσχει ἀπό κρίσεις ἐπιληψίας:

«Ἐσύ ἔχεις μεγάλο ἐγωισμό μέσα σου, θέλεις νά σ’ ἀγαποῦνε ὅλοι. Καί πολλές φορές, ὅταν δεῖς τούς γονεῖς σου νά περιποιοῦνται κάποιον ἀδερφό σου, ἔ! τό κάνεις μόνη σου. Ξεύρεις πῶς γίνεται αὐτό τό πράγμα, καί κάνεις ἔτσι καί τό κάνεις. Δηλαδή, ἀνοίγεις, σέ κυριεύει ὁ δαίμονας καί ἀπό κεῖ καί πέρα τά χάνεις, πέφτεις κάτω, ἀφρίζεις, χτυπιέσαι, δαγκάνεις τά χείλη σου,... Γιά θυμήσου το, τῆς λέω, ρέ κόρη;

 Ἔ! αὐτό τό κάνω, μοῦ λέει.

Λέω "Πῶς τό κάνεις, γιατί τό κάνεις;"

Νά, ὅταν μέ στενοχωρήσουν, δέν ἔχω τίποτ’ἄλλο νά κάνω. Κάνω αὐτό, γιά νά τό καταλάβουν, νά μή μέ στενοχωροῦν, νά μ’ ἀγαποῦν καί νά μοῦ φέρνουνε ἐκεῖνο πού θέλω»[160].

Οἱ φαινομενικά φοβερές κρίσεις ἐπιληψίας σ’ αὐτήν τήν κοπέλα δέν ἦταν παρά ἐκδηλώσεις ζήλειας καί πληγωμένου ἐγωισμοῦ.

Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/  

[159]Γέροντος Πορφυρίου, Μη ζητάς να σ' αγαπούν,
http://1myblog.pblogs.gr/2008/08/mh-zhtas-na-s-agapoyn-p-porfyrios.html

[160] Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, σελ. 21.