ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ "Ἡ συζήτηση αὐτή εἶναι καί ἡ τελευταῖα τοῦ Γέροντα, εἴκοσι μέρες πρίν τήν κοίμησή του."

  Η συζήτηση αυτή είναι και η τελευταία του Γέροντα,

είκοσι μέρες πριν την κοίμησή του.

Διαπιστώνουμε τη δυσκολία πού είχε να μιλήσει,

όμως παρατηρούμε επίσης την πλήρη διαύγεια του

και το εύστοχο των Λόχων του.

-       Γέροντα, που ασκήθηκες πιο πολύ, στο Δαδί ή στο Άγιον Όρος;

-       Στον κόσμο μέσα.

-       Γιατί, Γέροντά μου; "Ήταν μεγαλύτεροι οι πειρασμοί;

-       Ναι, οι πειρασμοί.

-       Είχες βοήθεια από ανθρώπους;

-       Με βοήθησε ό Πορφύριος στα πνευματικά, αλλά και στα   του κόσμου. Με αγαπούσε και τον αγαπούσα. Αγάπη κατά Θεόν.

-       Κάνατε ό ένας στον άλλο υπακοή;

-       Ναι. Είναι μεγάλο πράγμα ή υπακοή.

-       Και ποιό είναι το μεγαλύτερο δώρο πού δίνει ο Θεός σε έναν μοναχό, η υπακοή, η υπομονή ή κάτι άλλο;

-       Από την υπακοή ξεκινάνε όλα.

-       Σε ποιόν υπακοή;

-Στον Προηγούμενο.

-Ο μοναχός πρέπει να κάνει παντού υπακοή;

-       Παντού. Σε όλους.

-Όταν κάνω υπακοή σε κάποιον προς δόξαν τού Θεού, ο Κύριος θα με προστατέψει, ακόμη και αν κάνω λάθος υπακοή;

-       Ναι, θα σε προστατέψει.

-       Πώς να βάζουμε πάντοτε το θέλημά μας πιο κάτω; Είναι  δύσκολο. Εσύ πώς τα κατάφερες, Γέροντά μου, στην πράξη; Δεν ζοριζόσουν;

-       Ναι. Αλλά υπέμενα. ’Έκανα υπακοή. Πολλή δουλειά, πολλή άσκηση.

-       Τί σε βοήθησε πιο πολύ στον αγώνα σου, η προσευχή, οι νηστείες ή οι μετάνοιες;

-       Τα πάντα αυτά.

-       Και ποιό αγαπούσες πιο πολύ, ποιό έκανες πιο ευχάριστα;

-       Τη νηστεία. Ήταν ωραία, χαιρόμουν. Δεν ήταν δύσκολο.

-       Από μικρός νήστευες ή όταν πήγες στο Αγιον ’Όρος;

-Απ’ το σπίτι.

-Η μητέρα σου ήταν πιστή γυναίκα.

-Έπίστευε πραγματικά. Κι εγώ την αγαπούσα και την ακολουθούσα.

-Ο πατέρας σου πίστευε;

-Όχι και τόσο πολύ.

-       Σε ταπεινώνανε στο Αγιον ’Όρος;

-       Ναι, πολύ. Και ο ηγούμενος μου, Θεός σχωρέσ’ τον.

-Η Γερόντισσα Παρθενία σε βοήθησε;

-       Και στα πνευματικά και στη ζωή. Είχε εμπειρία κατά Θεόν. -Ό ένας συμπλήρωνε τον άλλον, Γέροντά μου.

-       Αλληλοβοηθιόμαστε. Μεγάλο πράγμα!

-Εσύ και ή Παρθενία συκοφαντηθήκατε σ’ αυτή τη ζωή.

-       Ναι. Πέρασα δύσκολα. Όμως ή Χάρις του Θεού βοήθησε.

-       Γέροντα, πες μου, κλονίστηκε ποτέ η πίστη σου όλα αυτά τα χρόνια, έστω για ένα δευτερόλεπτο;

-Όχι! Καμία στιγμή!

-Ένιωσες ποτέ να σε εγκαταλείπει ή Χάρις του Θεού;

-       Κάποτε το ένιωσα.

-       Και φοβήθηκες; Πόνεσες; Πώς είναι;

-       Είναι λίγο οδυνηρό.

-       ’Απελπίστηκες;

-Όχι απελπισία!

-Επέτρεψε ο Θεός για πολύ διάστημα ή για λίγο;

-       Μήνες. Έκανα υπομονή και αγώνα.

-       Και όταν ήρθε πάλι η Χάρις, πώς ένιωθες;

-'Ωραία ήταν. Αυτό είναι σημαντικό στον άνθρωπο, η αγάπη και η υπομονή.

-       Την αγάπη την είχες πάντοτε ή την απέκτησες σιγά-σιγά;

-       Είχα και πριν, αλλά με τα χρόνια μεγάλωνε.

-       Κι ένα τελευταίο. Όταν έχω ένα πρόβλημα και λέω στον Θεό «Ας γίνει το θέλημά Σου» και το εννοώ, μετά πώς να Του ζητήσω τί θέλω εγώ; Είναι σωστό;

-       Θα λες μόνο: «Να γίνει το θέλημά Σου!»

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ. Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΔΑΔΙΟΥ ΜΕΡΟΣ Β. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2015/06/blog-post_526.html