Τί εἶναι ὁ κόσμος; Ποῦ ἀνήκει καί ποῦ ὁδηγεῖ τούς ὁπαδούς του;

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 Τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου, σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή, εἶναι:

α) ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς (=φιληδονία)

β) ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν (= φιλαργυρία-ἀπληστία) καὶ

γ) ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου (=φιλοδοξία)[1].

 «Ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται»[2] μᾶς λέγει πάλι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ κόσμος εἶναι ὑποταγμένος στόν «κοσμοκράτορα», στόν μισόκαλο, μισόθεο καί μισάνθρωπο διάβολο.

 «Ὁ  κόσμος ὅλος ἀνήκει στόν πονηρό»[3], ὄχι διότι ἐκεῖνος τόν ἔφτιαξε ἤ τόν ἐξουσιάζει δικαιωματικά, ἀλλά διότι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τοῦ τόν παραχωροῦμε. Ὑπακούοντας στίς προτροπές του, ἁμαρτάνοντας ποικιλοτρόπως, τοῦ δίνουμε «δικαιώματα» ἐπάνω σ’ ἐμᾶς καί στόν κόσμο.

Χρησιμοποιοῦμε τόν κόσμο, ὄχι ὡς θεούμενα λειτουργικά ὄντα, ἀλλ΄ ὡς δαιμονοϋποτασσόμενα ἀποστατικά ὄντα. Ἀντί νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό γιά τά δῶρα Του καί νά Τοῦ τά ἀντιπροσφέρουμε στήν Θεία Λειτουργία-Εὐχαριστία, τά καρπωνόμαστε ἐγωιστικά, φίλαυτα καί τά χρησιμοποιοῦμε κατά τίς ὑποδείξεις τοῦ Πονηροῦ. Μ’ αὐτήν τήν ἔννοια ὁ κόσμος ἀνήκει στόν Πονηρό.

Ὅποιος θελήσει νά γίνει μέλος αὐτοῦ τοῦ κόσμου, τοῦ παραδομένου στόν Σατανᾶ, αὐτόματα καθίσταται ἐχθρός τοῦ Θεοῦ.

Μᾶς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή: «Δέν γνωρίζετε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου εἶναι ἔχθρα τοῦ Θεοῦ; Ὅποιος βουληθῆ νά εἶναι φίλος τοῦ κόσμου, καθίσταται ἐχθρός τοῦ Θεοῦ. Ἤ νομίζετε ὅτι χωρίς λόγο ἡ Γραφή λέγει: Μέ πάρα πολύ μεγάλο πόθο μᾶς ἐπιθυμεῖ ζηλότυπα τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο κατοίκησε μέσα μας;»[4].

Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν «κόσμο» (δηλ. τά πάθη καί τίς κοσμικές ἐπιθυμίες), ὅποιος θεωρεῖ ὅτι εἶναι «κοσμικός» καί πρέπει νά ζεῖ σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τοῦ κόσμου (προσπάθεια γιά ἀπόκτηση πλούτου, σωματικῆς ἄνεσης, καλοπέρασης, ἐξουσίας, κοινωνικῆς καταξίωσης καί ἀναγνώρισης, κοινωνικοῦ image, καί prestige), αὐτός γίνεται ἐχθρός τοῦ Θεοῦ.

«Ἐάν κάποιος ἀγαπᾶ τόν κόσμο, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός δέν ὑπάρχει μέσα του. Διότι, κάθε τί πού εἶναι στόν κόσμο, ἡ ἐπιθυμία τῆς σάρκας καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, δέν εἶναι ἀπό τόν Θεό Πατέρα ἀλλά ἀπό τόν κόσμο»[5].  

Τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου εἶναι τά τρία κορυφαῖα πάθη, οἱ τρεῖς μεγάλες ἄρρωστες ἀγάπες: Ἡ φιληδονία, ἡ φιλαργυρία καί ἡ φιλοδοξία. Αὐτές πηγάζουν ἀπό τά πάθος τῆς φιλαυτίας. Ὅποιος ἀγαπᾶ αὐτά τά πάθη, ἐγκαταλείπει τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, δέν ἀγαπᾶ κανέναν (οὔτε τόν Θεό οὔτε τόν πλησίον) καί κάνει ἔτσι πνευματική μοιχεία ἀπέναντι στόν Νυμφίο τῶν ψυχῶν ὅλων μας.

 Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://HristosPanagia3.blogspot.com

---

[1] Πετρ. Β΄, 2, 15-16.

[2]Ἰω. Α΄, 5, 19

[3]Ἰω. Α΄, 5, 19: «οἴδαμεν ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐσμέν͵ καὶ ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». 

[4] Ἰακ. 4, 4-5 : «Οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστίν; ὃς ἐὰν οὖν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου͵ ἐχθρὸς τοῦ θεοῦ καθίσταται. 4.5 ἢ δοκεῖτε ὅτι κενῶς ἡ γραφὴ λέγει͵ Πρὸς φθόνον ἐπιποθεῖ τὸ πνεῦμα ὃ κατῴκισεν ἐν ἡμῖν;»

[5] Πετρ. Β΄, 2, 15-16: «Ἐάν τις ἀγαπᾷ τὸν κόσμον͵ οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ πατρὸς ἐν αὐτῷ· 2.16 ὅτι πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσμῳ͵ ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου͵ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρὸς ἀλλὰ ἐκ τοῦ κόσμου ἐστίν».