ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ
Ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη δέν θεραπεύεται, παρά διά τῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ (τῆς Θείας Χάρης), ἡ ὁποία ὑπάρχει μόνο στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μόνο ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μπορεῖ νά θεραπεύσει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, διότι μόνο αὐτή τήν γνωρίζει.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες «ὅλην συλλεξάμενοι τήν τῆς ψυχῆς ἐπιστήμην» εἶναι οἱ ἀληθινοί καί μόνοι ψυχίατροί μας, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Χριστό μας, ὁ Ὁποῖος ἀποκαλεῖται στά ἱερά μᾶς κείμενα: «ὁ ἱατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν».
Ἡ ἀνθρώπινη ψυχή δέν θεραπεύεται μέ φιλοσοφικές προσεγγίσεις, ὅπως εἶναι ὅλες οἱ λεγόμενες «ψυχοθεραπευτικές» μέθοδοι (μία τῶν ὁποίων εἶναι καί ἡ ψυχανάλυση) ἀλλά μέ «τήν τῆς ψυχῆς ἐπιστήμη», πού εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πατερική παράδοση.
Αὐτή ἔχει σάν κεντρικό θεραπευτικό ἄξονα τά τρία στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς:
1) Κάθαρση ἀπό τά πάθη διά τῆς μετανοίας (ἄσκηση, μυστηριακή ζωή, ἀδιάλειπτη προσευχή, ἀποβολή ὅλων τῶν λογισμῶν ἀπό τήν καρδιά διά νά καθαρθεῖ ἡ νοερά ἐνέργεια τῆς ψυχῆς),
2) Φωτισμός διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί
3) Θέωσις πάλιν διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ π. Ἱερόθεος μᾶς διδάσκει: «Γιά τήν θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου, κατά τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ὅλη θεραπευτική πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ἀπαιτεῖται συνδυασμός μεταξύ μυστηρίων καί ἀσκήσεως. Ἡ ἄσκηση ὡς ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ προηγεῖται τῶν μυστηρίων καί ἀκολουθεῖ τά μυστήρια. Συγκεκριμένα, τό Βάπτισμα, εἶναι κάθαρση τοῦ κάτ’ εἰκόνα καί ἔνταξη τοῦ ἀνθρώπου στήν Ἐκκλησία. Εἶναι γέννηση. Τό Χρίσμα, εἶναι ἡ κίνηση-φωτισμός τοῦ νοῦ, πού ἐκδηλώνεται μέ τήν προσευχή καί γι αὐτό στήν λατινική γλώσσα χαρακτηρίζεται confirmatio-ἐπιβεβαίωση, δηλαδή ἐπιβεβαίωση ὅτι ὁ βαπτισθείς εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι ζωή, γιατί ὁ βαπτισθείς κοινωνεῖ τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἐν Χριστῷ ἄσκηση, συνίσταται στήν διέλευση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τούς βαθμούς τῆς πνευματικῆς ζωῆς, πού εἶναι ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμός καί ἡ θέωση. Κάθαρση, κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, εἶναι ἡ ὑπέρβαση τῆς ἡδονῆς καί τῆς ὀδύνης, φωτισμός εἶναι ἡ ὑπέρβαση τῆς λήθης καί τῆς ἄγνοιας καί θέωση εἶναι ἡ ἀπαλλαγή καί ἀπό τήν φαντασία. Τον συντονισμό μεταξύ μυστηρίων καί ἀσκήσεως τόν κάνει ὁ θεούμενος Πνευματικός Πατέρας. Στήν ἀρχαία Ἐκκλησία ὅπως ὑπῆρχε ἰδιαίτερη τάξη κατηχουμένων, ἔτσι ὑπῆρχε καί ἰδιαίτερη τάξη μετανοούντων, οἱ ὁποῖοι χωρίζονταν στούς προσκλαίοντες, τούς προσπίπτοντες, τούς συνιστάμενους καί τούς κοινωνοῦντες. Τό βλέπουμε στούς κανόνες τοῦ Μ. Βασιλείου, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης καί ἄλλων Πατέρων.
Ἀπ’ ὅλα τά κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας φαίνεται καθαρά ὅτι ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου ἐπιτυγχάνεται στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι μία ἰδιαίτερη ἐκκλησιαστική κοινότητα – οἰκογένεια. Δέν πρόκειται γιά ἕναν ἰδεολογοποιημένο χῶρο, ἀλλά γιά μία πνευματική οἰκογένεια, στήν ὁποία ὑπάρχουν πατέρες, ἀδελφοί, κοινωνία ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἐπικρατεῖ κοινοτική ζωή μέ τά μυστήρια καί τήν κοινή λατρεία. Ἡ προσωπική ζωή συνδέεται μέ τήν κοινοτική ζωή, ὅποτε δέν μποροῦν νά καλλιεργηθοῦν ἀτομοκεντρικές ἀπόψεις θεραπείας καί σωτηρίας».[20]
Εἴθε ὅλοι μας με την βοήθεια τοῦ Θεοῦ να κατανοήσουμε το πόσο σημαντικό εἶναι το να πολεμοῦμε τά πάθη μας, ὥστε να ἔχουμε την ψυχική και σωματική μας ὑγεία. Ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τά πάθη ζώντας μέσα στην Ἐκκλησία και διά τῆς Ἐκκλησίας (μυστηριακή και ἀσκητική ζωή) μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν κατάθλιψη και δημιουργεῖ τις ἀπαραίτητες προϋποθέσεις για την τελική σωτηρία (=θέωσή) μας.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου