Ἑρμηνεία Παλαιᾶς Διαθήκης –Προφήτης Ἡσαΐας (20ον) – (Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἱερεμία)

          IEΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

Δημητσάνα, Παρασκευή 7 Αὐγούστου 2015

ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ

(Ἡ ἑρμηνεία παρά τήν συντομία της καί τήν ἁπλότητά της εἶναι ἐπιστημονική)

Ἡ ἐργασία αὐτή προσφέρεται στούς ἀναγνῶστες σέ συνέχειες ἑκάστη Δευτέρα καί Παρασκευή διά ἐξεύρεση λαθῶν ἐκ μέρους τους καί ἐνημέρωσή μας πρός διόρθωση, πρίν ἀπό τήν τελική δημοσίευση τοῦ ἔργου.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΣΑΪΑΣ

Τό πένθος γιά τήν καταστροφή, ἡ σωτηρία τῶν ὀλίγων (24,7-16α)

(Προλογικό σημείωμα τῆς περικοπῆς)

Ἡ κρίση θά στερήσει τήν χαρά τοῦ οἴνου καί τῆς μουσικῆς ἀπό τούς ἀνθρώπους (στίχ. 7.8), θά τούς καταστρέψει ἐντελῶς, πλήν ὀλίγων (στίχ. 6β), θά ἐρημώσει πόλεις καί οἴκους (στίχ. 12), καί ὅλη ἡ γῆ θά μοιάζει μέ ἐλαία, τῆς ὁποίας τινάχθηκαν οἱ καρποί, ἤ σάν ἕνας ἀμπελώνας, πού σταφυλολογήθηκε καί μετά τόν τρυγητό του (στίχ. 13)! Εἴπαμε ὅτι ἀπό τήν καταστροφή θά ξεφύγει ἕνα μικρό ὑπόλοιπο, «καταληφθήσονται ἄνθρωποι ὀλίγοι» (στίχ. 6). Αὐτοί θά εἶναι οἱ δίκαιοι πού θά ἀπομείνουν μετά τήν κρίση τοῦ Θεοῦ στήν γῆ. Περί αὐτῶν λέγει τώρα ὁ προφήτης ὅτι θά ὑψώνουν τίς φωνές τους καί θά διακηρύσσουν τήν δόξα τοῦ Κυρίου, τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰσραήλ (στίχ. 14.15). Ἀπό παντοῦ, στήν δύση (στίχ. 14), στήν ἀνατολή (στίχ. 15), στά νησιά τῆς θαλάσσης (στίχ. 15) καί στά ἔσχατα τῆς γῆς (στίχ. 16) διακηρύσσεται τό ἴδιο ἆσμα: «Δόξα στόν Δίκαιο» (στίχ. 16)! Τό πιστό δηλαδή ὑπόλοιπο θά βλέπει τήν ἐρήμωση τῆς γῆς σάν μία δίκαιη πράξη τοῦ Θεοῦ. Δέν θά βλέπουν τίς εἰσβολές τῶν Ἀσσυρίων ὡς μία σκληρή καί ἄδικη τιμωρία τοῦ Θεοῦ.

(Μετάφραση τοῦ κειμένου τῆς περικοπῆς,

τό ὁποῖο παραλείπουμε ἐδῶ πρός ἐξοικονόμηση χώρου)

24,7 Θά πενθήσει ὁ οἶνος (γιατί θά λιγοστεύσει),

θά πενθήσει ἡ ἄμπελος,

θά στενάξουν ὅσοι εὐφραίνονται (σ᾽ αὐτά).

8 Θά σταματήσει ἡ χαρά τῶν τυμπάνων,

θά σταματήσει ἡ θρασύτητα καί ἡ σπατάλη τῶν ἀσεβῶν,

θά σταματήσει ὁ ἦχος τῆς κιθάρας.

9 Ντροπιάστηκαν! Δέν ἔπιναν οἶνο

καί τά οἰνοπνευματώδη ποτά

ἔγιναν πικρά σ᾽ ἐκείνους πού τά πίνουν.

10 Ὅλες οἱ πόλεις ἐρημώθηκαν,

κάθε πόρτα θά κλείσει,

ὥστε νά μή μπορεῖ κανείς νά εἰσέλθει (σ᾽ αὐτήν).

11 Ἀκούονται παντοῦ δυνατές κραυγές γιά τόν οἶνο,

κάθε χαρά τῆς γῆς σταμάτησε,

κάθε χαρά τῆς γῆς χάθηκε.

12 Οἱ πόλεις β θά μείνουν ἔρημες

καί τά ἔρημα σπίτια θά καταστραφοῦν. γ

13 Ὅλα αὐτά θά συμβοῦν στήν γῆ

μεταξύ τῶν ἐθνῶν,

ὅπως, ὅταν κάποιος τινάσσει ἐλαιόδενδρο·

ἔτσι θά τιναχθοῦν καί αὐτοί

καί ὅπως (ὅταν σταφυλολογοῦν) μετά τόν τρυγητό.

14 Ἐκεῖνοι, ὅσοι ἀπέμειναν (ἀπό τήν καταστροφή) στήν γῆ,

θά φωνάζουν δυνατά·

θά εὐφραίνονται μαζί στήν δόξα τοῦ Κυρίου·

θά ταραχθεῖ τό ὕδωρ τῆς θάλασσας.

15 Θά εἶναι λοιπόν ἡ δόξα τοῦ Κυρίου στά νησιά τῆς θάλασσας.

Τό ὄνομα τοῦ Κυρίου θά εἶναι ἔνδοξο,

ὦ, Κύριε, Θεέ τοῦ Ἰσραήλ.

16α Ἀπό τά πέρατα τῆς γῆς

ἀκούσαμε καταπληκτικά πράγματα:

Ὑπάρχει ἐλπίδα γιά τόν εὐσεβῆ. δ·

β. Στούς στίχ. 10.12 τό Ἑβρ. ὁμιλεῖ γιά «πόλη».

γ. «Καί οἱ πύλες της (τῆς πόλης) γκρεμίστηκαν σέ ἐρείπια», ἔχει τό δεύτερο ἡμιστίχ. στό Ἑβρ.

δ. Στό Ἑβρ. κείμενο διαβάζουμε διαφορετικά τούς στίχ. 14-16α: «14Ἐκεῖνοι ἐκεῖ ὑψώνουν τήν φωνή τους, ψάλλουν ἀπό χαρά, ἀλαλάζουν μεγαλοφωνότερα ἀπό τήν θάλασσα γιά τήν μεγαλειότητα τοῦ Κυρίου· 15 “διά τοῦτο δοξάσατε τόν Κύριο σέ ὁλόκληρη τήν ἀνατολή, στίς παραθαλάσσιες χῶρες, ὑμνήσατε τό ὄνομα Κυρίου, τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰσραήλ”! 16α Ἀπό τό ἄκρο τῆς γῆς ἀκούσαμε ἄσματα αἰνέσεως· “δόξα στόν δίκαιο”». 

(Σύντομα ἑρμηνευτικά σχόλια τῆς περικοπῆς)

24,7-16α. Καταστροφή καί σωτηρία μετά τήν καταστροφή. Τό κείμενο τῶν Ο´ ὁμιλεῖ γιά γενική κατατροφή καί ἡ περικοπή μας εἶναι ἕνα πένθος γι᾽ αὐτήν. Κατά τό Ἑβρ. ὅμως αἰτία γιά τό ἀκουόμενο πένθος τῆς περικοπῆς μας εἶναι ἡ καταστροφή τῆς «πόλεως τοῦ χάους» (βλ. στίχ. 10· 25,2. 26,5. 27,10-11 πάλι κατά τό Ἑβρ.). Πρόκειται ἀσφαλῶς γιά μία εἰδωλολατρική πόλη, ἀντιτιθέμενη στήν Ἰερουσαλήμ (26,1-26), καί τῆς ὁποίας ἡ καταστροφή γίνεται τό σύμβολο θεϊκῆς κρίσεως. Ταύτισαν αὐτήν «τήν πόλη τοῦ χάους» μέ τήν Βαβυλῶνα, καταστραφεῖσα ἀπό τόν Ξέρξη Α´ τό 485, ἤ μέ τήν Τύρο, καταστραφεῖσα ἀπό τόν Ἀλέξανδρο τό 332, ἤ μᾶλλον μέ τήν Σαμάρεια, καταστραφεῖσα ἀπό τόν Ὑρκανό τό 110 π.Χ. Ἐν τούτοις, ἡ σαφής μνεία τῆς Μωάβ εἰς 25,10, ἡ παράθεση εἰς 24,17-18 τοῦ Ἰερ. 31 (Ἑβρ. 48) 43-44 περί τῆς Μωάβ, ὅπως καί ὁ ὑπαινιγμός περί ἀμπελώνων εἰς 24,7-9, πού ὑπενθυμίζει τίς ἀμπέλους τῆς Μωάβ εἰς 16,7-10, ὅλα αὐτά μᾶς κάνουν νά σκεφθοῦμε ὅτι πρόκειται γιά καταστροφή μιᾶς μωαβιτικῆς πόλεως, πιθανῶς τῆς πρωτευούσης, σέ μία ἐποχή πού δέν μποροῦμε νά τήν καθορίσουμε. Τό «χάος» ὑπενθυμίζει τό Γεν. 1,2. Γι᾽ αὐτό θά λέγαμε ἀκόμη ὅτι ἡ «πόλη τοῦ χάους» μπορεῖ νά ἀναφέρεται στήν παγκόσμια καταστροφή τῶν στίχ. 1-6. 24,7-12. Οἱ χαρές τῶν ἑορτῶν τοῦ τρύγου σταματοῦν. 24,13β-16α. Σωτηρία στό διασωθέν ἀπό τήν καταστροφή ἰουδαϊκό λεῖμμα. (19,24. Ἰεζ. 38,12), τό ὁποῖο θά δοξάσει τόν Θεό γιά τήν σωτηρία καί τήν ὑπεράσπιση τοῦ Ἰσραήλ, τόν «Δίκαιο», ὅπως λέγει τό Ἑβρ. (στίχ. 16α). 24,14. Οὗτοι φωνῇ βοήσονται. Εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι διέφυγαν τήν κρίση. Οἱ στίχ. 14-16α εἶναι ἕνας ὕμνος εὐχαριστίας ἀπό τό ὑπόλοιπο, ζωηρά ἀντίθετος πρός τήν τρομακτική εἰκόνα τῆς κρίσεως.

http://aktines.blogspot.gr/2015/08/20_9.html