Θά γίνει ἀνάσταση τῶν νεκρῶν; Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

A

ληθεια, γέροντα, ποτέ δέν ἔχω ἀκούσει τόσο σοφές διδαχές καί ἐξηγήσεις, εἶπε μέ ἔκπληξη ὁ ἄρχοντας. Θά ἤθελα λοιπόν νά σέ ρωτήσω καί κάτι τελευταῖο, ἀλλά, νά φοβᾶμαι μή σέ κουράσω...

-Ὄχι, παιδί μου, δέν εἶν’ αὐτό κόπος! Ρώτησέ με ὅ,τι θέλεις.

-Ἄκουσα δυό ἀνθρώπους νά συζητᾶνε γιά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ὁ ἕνας ἔλεγε ὅτι θ’ ἀναστηθοῦν κάποτε οἱ νεκροί ὅλων τῶν αἰώνων καί ὁ καθένας θά πάρει ἀμοιβή ἀνάλογη μέ τά ἔργα του. Ὁ ἄλλος ὅμως ἰσχυριζόταν τό ἀντίθετο, καί πειστικά μάλιστα. Σάν ἁγιογραφική μαρτυρία ἔφερε καί τό προφητικό χωρίο: «Οἱ δὲ νεκροὶ ζωὴν οὐ μὴ ἴδωσιν, οὐδὲ ἰατροὶ οὐ μὴ ἀναστήσουσι»¹⁷³. Τελικά ἔκανε καί τό συνομιλητή του ν’ ἀλλάζει γνώμη... Ἀπό τότε λοιπόν κλονίστηκε καί ἡ δική μου πίστη στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Γι’ αὐτό, σέ παρακαλῶ, νά μοῦ πεῖς κάτι, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, πάνω σ’ αὐτό τό θέμα, γιά νά στηρίξεις τήν ψυχή μου, πού παραδέρνει μέσα στήν ταραχή τῶν λογισμῶν τῆς ὀλιγοπιστίας.

-Καλά, ὅ,τι ἀκοῦς, ἀμέσως τό πιστεύειες; Τόν ρώτησε ὁ ὅσιος μέ αὐστηρότητα. Ἄν ἄνοιγες τή Γραφή, θά ἔβλεπες πώς ὁ ἴδιος προφήτης λέει λίγο παρακάτω: «Ἀναστήσονται οἱ νεκροί, καὶ ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις, καὶ εὐφρανθήσονται οἱ ἐν τῇ γῇ»¹⁷⁴. Αὐτό τό πιστεύεις;

-Πιστεύω, γέροντα, σ’ ὅ,τι κι ἄν μοῦ πεῖς, γιατί σήμερα διαπίστωσα πώς εἶσαι προφήτης καί γνωρίζεις τῶν ἀνθρώπινων καρδιῶν τά βάθη.

-Τέτοιος λοιπόν εἶσαι; Μ’ ἕνα λόγο γκρεμίζεσαι καί μ’ ἕνα ἄλλο ξανασηκώνεσαι; Αὐτὸ δέν εἶναι καλό πράγμα! τόν μάλωσε ὁ ὅσιος.

-Νά, πάτερ, ἐπειδή δέν γνωρίζω σέ βάθος τήν ἁγία Γραφή, ὅσα ἀκούω τά πιστεύω, δικαιολογήθηκε ἐκεῖνος. Ἐξήγησέ μου λοιπόν δοῦλε τοῦ Θεοῦ, πῶς τή μιά φορά λέει ὁ προφήτης, «οἱ δὲ νεκροὶ ζωὴν οὐ μὴ ἴδωσιν», ἐνῶ τήν ἄλλλη, «ἀναστήσονται οἱ νεκροί»; Αὐτό μέ ἔβαλε πάλι σέ ἀπορία.

-Δέν ὑπάρχει καμιά ἀμφιβολία, παιδί μου, ὅτι οἱ νεκροί θ’ ἀναστηθοῦν. Ναί, «ἀναστήσονται οἱ νεκροί, καὶ ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις», ἀλλά καί «εὐφρανθήσονται οἱ ἐν τῇ γῇ», γιατί μετά τήν ἀνάσταση οἱ δίκαιοι θά εὐφραίνονται αἰώνια. Ἀπό τήν ἄλλη πάλι, ὅταν λέει πώς οἱ νεκροί «ζωὴν οὐ μὴ ἴδωσιν», ἐννοεῖ τούς νεκρούς στήν ψυχή, αὐτούς πού προσκυνοῦν τίς πέτρες καί τά ξύλα, αὐτούς πού δουλεύουν στά πάθη τους, αὐτούς πού εἶναι βουτηγμένοι στήν ἁμαρτία. Αὐτοί, βέβαια, «ζωὴν οὐ μὴ ἴδωσιν»- καί ζωή εἶναι ὁ Χριστός. Τί ζωή νά δοῦν, ἀλήθεια, οἱ ἀσεβεῖς, πού δέν πρόκειται ν’ ἀναστηθοῦν γιά τήν βασιλεία τοῦ Κυρίου, ἀλλά γιά τήν αἰώνια κόλαση; Λοιπόν, παιδί μου, νά ἔχεις ἀκράδαντη πίστη, ὅτι μέ τήν συντέλεια τῶν αἰώνων θά γίνει καί ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.

Ἀλίμονο στόν ἄνθρωπο πού δέν πιστεύει σ’ αὐτά...

-Πῶς ὅμως, πάτερ, αὐτό τό σῶμα, πού θά ἔχει μεταβληθεῖ σέ χῶμα, θά μπορέσει νά ξαναγίνει ἀκέραιο;

-Βλέπω πώς ἀγαπᾶς πολύ τίς συζητήσεις, εἶπε χαμογελώντας ὁ ὅσιος. Ἄς εἶναι, θά σοῦ ἀπαντήσω καί σ’ αὐτό. Λοιπόν, βάλε μέ τό νοῦ σου ἕνα κλῆμα, πλούσιο σέ τρυφερά βλαστάρια, καταπράσινα φύλλα, ζουμερά σταφύλια. Πόσο ὡραῖο εἶναι!  Ὅταν ὅμως τό τρυγήσουν, μένει μόνο μέ τά φύλλα. Σιγά-σιγά τά ρίχνει κι αὐτά, καί τί βλέπεις πιά; Ἕνα γυμνό κούτσουρο, πού ὅ,τι ὄμορφο εἶχε, ἔπεσε στή γῆ καί σάπισε. Ὅλο τό χειμώνα στέκεται ξερό.  Φαίνεται σά νεκρό... Ὅταν ὅμως ἔρθει ὁ καιρός του, τί γίνεται; Τό κλαδεύουν, καί νά, τό κατάξερο κλῆμα πετάει νέα βλασταράκια καί φύλλα, καί βρίσκεται ξαφνικά ξαναστολισμένο ἀξιοθαύμαστα μέ τήν πράσινη, χαριτωμένη φορεσιά του. Δέν ἀργοῦν μάλιστα νά προβάλουν πάλι τά σταφύλια τυο. Ἔτσι, γύρω στόν Ἰούλιο, ἔχει ξαναβρεῖ ὅλη τή ζωντάνια, τή θαλερότητα καί τήν προηγούμενη ὀμορφιά του... Ἔπεσαν λοιπόν τά φύλλα καί σάπισαν. Ἀλλά νά πού ξαναβγῆκαν!  Τρυγήθηκε καί ὁ καρπός. Ἀλλά νάτος ἀκέραιος κι αὐτός τόν ἄλλο χρόνο πάνω στό κλῆμα!...... Πές μου τώρα ἐσύ, ποιός τά κάνει ὅλ’ αὐτά καί μέ ποιά δύναμη; Ἐξήγησέ μου πῶς ἀπ’ τό ξερό κούτσουρο βγαίνει τό ζουμερό σταφύλι; Καί πῶς τό σταφύλι εἶναι γλυκό, ἐνῶ τό φυτό καί τά φύλλα του στυφά; Πῶς γίνονται λοιπόν αὐτά; Μέ ποιανοῦ φροντίδα καί τήν πρόνοια;.... Στοχάσου τα τοῦτα καί πληροφορήσου, ὅτι Αὐτός πού ντύνει τό κλῆμα μέ τόση ὀμορφιά, Αὐτός πού χαρίζει στό νεκρό ξύλο νέα ζωή καί πλούσιο φύλωμα καί ὁλόδροσους καρπούς, ὁ Ἴδιος εἶναι πού θ’ ἀναστήσει, ὅταν θά ἔρθει ἡ ὥρα, καί τά σώματα τῶν νεκρῶν, ἀκέραια καί ζωντανά -ὁ παντοδύναμος Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου!  Σ’ αὐτό νά πιστεύεις ἀκλόνητα, γιέ μου, μά καί σ’ ὅλα τά θεόπνευστα δόγματα τῶν ἁγίων ἀποστόλων. Ἔτσι θά κερδίσεις τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ὁ ἄρχοντας, μέ τήν πίστη του δυναμωμένη, ἔπεσε στά πόδια τοῦ ὁσίου, λέγοντας:

-Πιστεύω, πάτερ, σ’ ὅλα ὅσα μοῦ εἶπες, γιατί τό στόμα σου λαλεῖ τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Σέ παρακαλῶ νά μέ θυμᾶσαι πάντα καί στίς ἅγιες προσευχές σου, γιά νά μπορέσω κι ἐγώ νά κάνω κάτι καλό στή ζωή μου, ἀπ’ ὅσα μᾶς ζητάει ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.

-Εἶν’ ἀλήθεια παιδί μου, πώς ὅλοι μας χρωστᾶμε νά προσευχόμαστε στόν ἅγιο Θεό ὄχι μονάχα γιά τόν ἑαυτό μας, ἀλλά καί γιά τούς συνανθρώπους μας. Ἀλίμονο στό χριστιανό πού οὔτε γιά τούς ἄλλους προσεύχεται οὔτε γιά τήν ψυχή του νοιάζεται. Μά κι ἄν ἀγωνιστοῦμε γιά τήν ψυχή μας, δέν κάνουμε ὅμως κάτι -ὅ,τι μπορεῖ ὁ καθένας- γιά νά σωθεῖ ὁ ἀδελφός μας, πάλι εἴμαστε ἔνοχοι, γιατί δέν ἀξιοποιήσαμε τό τάλαντο τῆς χάριτος.... Πήγαινε τώρα, παιδί μου, στό καλό. Ἄς προσευχόμαστε, ἐσύ γιά μένα κι ἐγώ γιά σένα. Ἴσως ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ νά συγχωρέσει καί τῶν δυό μας τίς ἁμαρτίες!  Γιατί πολλές φορές καί μιά μικρή προσευχή φτάνει, γιά νά σώσει ὁ πανάγαθος καί πολυεύσπλαχνος Κύριος τά πλάσματά του ἀπό κάθε κακό.  Τό βλέπουμε καθαρά, στούς βίους τῶν ἁγίων.

Μ’ αὐτά τά λόγια ὁ ὅσιος εὐλόγησε τόν ἐπισκέπτη του καί τόν ξεπροβόδισε μέ ἀγάπη.

Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος

Ὅσιος Νήφων  Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

   (σελ.259-263)

Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου

Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004

 

http://makkavaios.blogspot.gr/2015/07/blog-post_15.html