«Οἱ Χριστιανοί μέσα στόν κόσμο» μέρος στ΄

ΟΜΙΛΙΑ 2η

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

“Λόγοι Ἀφυπνίσεως”

Χρήση τοῦ πολιτισμοῦ· ὄχι κατάχρηση.

Δεύτερο. Οἱ Χριστιανοί, λέει ἡ Πρός Διόγνητον, «μετέχουσι πάντων ὡς πολῖται καί πάνθ᾿ ὑπομένουσιν ὡς ξένοι»· δηλαδή οἱ Χριστιανοί, σάν πολίτες μιᾶς πόλεως, μετέχουν σέ ὅσα προσφέρει αὐτή ἡ πόλη, καί ταυτόχρονα τά πάντα ὑπομένουν, σάν νά μήν ἦταν πολίτες αὐτῆς τῆς πόλεως.

Δηλαδή ὁ Χριστιανός, ὅταν μετέχει ὡς πολίτης μιᾶς πόλεως, σημαίνει ὅτι ἔχει πολιτικά δικαιώματα ἀλλά καί πολιτικές ὑποχρεώσεις. Ψηφίζει ὅπως ὅλοι, ἀλλά τούς ἀρίστους, χωρίς ἰδιοτέλεια· δέν κρίνει τά συμφέροντά του μέ βάση τήν τσέπη του, ἀλλά μέ βάση τό γενικό συμφέρον. Μετέχει τοῦ πολιτισμοῦ, ἀλλά κατά τό μέτρο πού θέτει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο· καί τό μέτρο αὐτό ἀναφέρεται ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ διά γραφίδος ἀποστόλου Παύλου –Α΄ Κορινθίους, ζ΄ : 31: «οἱ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τοῦτο ὡς μή καταχρώμενοι»· ἐκεῖνοι πού κάνουν χρήση τοῦ κόσμου, μή κάνουν κατάχρηση. Προσέξτε αὐτό τό σημεῖο· εἶναι πολύτιμο. Χρήση τοῦ πολιτισμοῦ· ποτέ κατάχρηση.

Δέν θά περάσω στόν χῶρο τῆς ὑπερβολῆς, γιατί θά ξεφτίσω, γιατί θά κάνω θεότητά μου τότε τόν πολιτισμό. Θά τόν χρησιμοποιήσω στό μέτρο πού μοῦ ὑπαγορεύει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Τό κριτήριο θά εἶναι ἀνά πᾶσα στιγμή μέσα μου· καί θά τό βρίσκω ἀνά πάσα στιγμή μέσα μου, βελτιούμενο καί βελτιούμενο, ὅσο ἀνεβαίνω τά σκαλοπάτια τῆς πνευματικότητος.

Χριστιανός καί ἰδιοκτησία.

Ὁ Χριστιανός, ἀφοῦ μένει στήν πόλη του καί μετέχει πάντων τῆς πόλεως καί τῆς πατρίδος του, ἔχει καί ἰδιοκτησία. Θά μοῦ πεῖτε: «Μπορεῖ ὁ Χριστιανός νά ἔχει ἰδιοκτησία;». Ναί, μπορεῖ· δέν ἀπαγορεύεται. Δέν εἶναι καταραμένο πρᾶγμα, δέν εἶναι ἐχθρικά διακείμενο στήν πνευματικότητα· ἀλλά κατά τό αὐτό μέτρο, πού δίνει πάλι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο διά γραφίδος ἀποστόλου Παύλου στήν ἴδια περικοπή, οἱ Χριστιανοί μπορεῖ νά ἔχουν, ἀλλά νά μήν κατέχουν, «οἱ ἀγοράζοντες ὡς μή κατέχοντες». Θά ἀγοράζουμε· ἀλλά θά εἴμαστε σάν νά μήν κατέχουμε.

Βέβαια νομικῶς αὐτό ἐδῶ τό ρολόϊ μοῦ ἀνήκει. Ἄν γιά μιά στιγμή ἀναζητηθεῖ ὁ ἰδιοκτήτης του, θά πῶ «εἶμαι ἐγώ»· καί ἄν ἀμφισβητηθεῖ ὁ ἰδιοκτήτης του, θά προσκομίσω καί πιστοποιητικά, τίτλους ἰδιοκτησίας, γιατί οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι τίμιοι. Θά προσκομίσω καί τίτλους ἰδιοκτησίας.

Ποιά θά εἶναι ἡ σχέση μου λοιπόν μέ τήν ἰδιοκτησία μου; Σάν νά μήν ἔχω τίποτα στόν παρόντα κόσμο· «οἱ ἀγοράζοντες ὡς μή κατέχοντες». Προσέξτε· ὄχι ὡς μή ἔχοντες, ἀλλά «ὡς μή κατέχοντες». Δέν θά λέω «Τό ρολόϊ μου!», «Τό αὐτοκίνητό μου!», «Τά λεφτά μου!», πού θυμίζει ἐκεῖνο πού ἔλεγε ὁ φιλάργυρος τῆς παραβολῆς· «Καί θά πῶ στήν ψυχή μου: “Ψυχή μου, ἔχεις πολλά ἀγαθά· φάε, πιές,... δικά σου εἶναι ὅλα! “»¹.

Εἴδατε; Ἔχει ἰδιοκτησία ὁ Χριστιανός· δέν κολλάει ὅμως στήν ἰδιοκτησία. Ἔτσι μπορεῖ νά εἶναι ἐλεήμων καί νά προσφέρει ἀπό τά ἀγαθά του. Σᾶς εἶπα, νομικῶς τοῦ ἀνήκουν· ἀλλά δέν πιστεύει, δέν βασίζεται σ᾿ αὐτά πού ἔχει· ἁπλῶς τόν ἐξυπηρετοῦν στίς ἀνάγκες του καί στίς ἀνάγκες τῆς οἰκογενείας του. Τί λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος; «ταῖς χρείαις μου καί τοῖς οὖσι μετ᾿ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χρεῖες αὕται»². Δούλευε, ἔβγαζε χρήματα ὁ ἀπόστολος Παῦλος, κι ἔτσι ὑπηρετοῦσε τίς ἀνάγκες του καί τίς ἀνάγκες ἐκείνων πού ἦταν μαζί του. Βλέπετε;

Πρῶτα ἡ Πίστη, κι ἔπειτα τά ἀξιώματα.

Ἀκόμα, ὁ Χριστιανός σπουδάζει, μετέρχεται τέχνες καί ἐπιστῆμες, καταλαμβάνει ἀξιώματα μέσα στήν πολιτειακή ἱεραρχία καί ἀποδέχεται κάθε προνόμιο, ὅπως ὅλοι οἱ πολίτες· ἀλλά ἐάν γιά κάποιους λόγους ὑποστεῖ διωγμό, εἴτε γιά τήν χριστιανική του ἰδιότητα εἴτε γιά κάτι μέ τό ὁποῖο δέν συμβιβάζεται, τότε εὐχαρίστως δέχεται τήν ἔκπτωση, τόν κατατρεγμό καί τήν περιφρόνηση· κάποτε μπορεῖ νά φθάσει καί νά γίνει ἕνας Μάρτυς. Ἔτσι λοιπόν, ἄν γιά κάποιο λόγο ἡ πολιτεία ὑποτιμήσει τόν Χριστιανό πού κατέλαβε κάποια ἀξιώματα, τότε ἐκεῖνος δέν πικραίνεται ἐναντίον τῆς πολιτείας, οὔτε μέσα του αἰσθάνεται μῖσος καί κακία.

Ὁ Χριστιανός δέν εἶναι κολλημμένος στήν ὕλη.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος παραθέτει στήν Πρός Ἑβραίους ἕνα ὑπέροχο τεμάχιο. Ἀποτείνεται στούς Χριστιανούς, κι ἀκοῦστε τί λέγει: «καί τήν ἁρπαγήν τῶν ὑπαρχόντων ὑμῶν μετά χαρᾶς προσεδέξασθε, γινώσκοντες ἔχειν ἐν ἑαυτοῖς κρείττονα ὕπαρξιν ἐν οὐρανοῖς καί μένουσαν»³ –ὕπαρξις θά πεῖ αὐτό πού λέμε ὑπάρχοντα, δηλαδή περιουσία. Καί τήν ἁρπαγή, λέει, τῶν ὑπαρχόντων σας μέ χαρά τήν δεχθήκατε –γιατί;– γιατί δέν κολλήσατε πάνω σ᾿ αὐτά. Εἴχατε ὑπάρχοντα, εἴχατε περιουσία. Κάποια στιγμή ἡ πολιτεία στρέφεται ἐναντίον σας, ἐπειδή ἔχετε τήν χριστιανική ἰδιότητα, καί σᾶς δημεύει τήν περιουσία· ἐσεῖς ὅμως δέν στενοχωρεῖσθε»! Ἀκούσατε; «μετά χαρᾶς, λέει, προσεδέξασθε»! ἐπειδή γνωρίζατε ὅτι ἔχετε γιά τούς ἑαυτούς σας μιά καλύτερη περιουσία στόν Οὐρανό, μόνιμη! Αὐτό ἀκριβῶς θά πεῖ αὐτό πού σᾶς διάβασα, «μετέχουσι πάντων ὡς πολῖται, καί πάνθ᾿ ὑπομένουσιν ὡς ξένοι».

Συνεχίζεται....

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἐκδόσεις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Ἱ. Μ. Κομνηνείου «Κοιμήσεως Θεοτόκου» καί «Ἁγίου Δημητρίου»

400.07 Στόμιον Λαρίσης.

Τηλ. & Fax.: 24950.91220.

1Λουκ. Ιβ΄ : 19.

2Πραξ. Κ΄: 34.

3Ἑβρ. Ι΄ : 34.