Περί περισπασμοῦ καί ἡσυχίας

ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

ΛΟΓΟΣ Α΄

Λέγει ὁ μέγας Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος: «Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀρετῆς. Γεννιέται ἀπό τήν πίστι. Σπέρνεται στήν καρδιά, ὅταν ἡ διάνοια ἀποχωρισθῇ ἀπό τόν περισπασμό τοῦ κόσμου καί συνάξει τίς σκέψεις της, πού μετεωρίζονται ἐδῶ καί ἐκεῖ καί ἀσχοληθεῖ μέ τήν μελλοντική ἀποκατάστασι».

Ἑρμηνεία: Ὅταν κάποιος φοβηθῇ, δηλαδή σταθῇ μέ σεβασμό ἀπέναντι στό Δημιουργό Του Θεό, τότε μπαίνει στόν δρόμο τῆς ἀρετῆς.

Ἡ ἀρχή τῆς ἀρετῆς εἶναι ὁ σεβασμός πρός τόν Θεό, ἡ σκέψι ὅτι ὑπάρχει ὁ αἰώνιος γλυκύτατος Παράδεισος καί ἡ ἐπίσης αἰώνια ἀλλά φοβερώτατη κόλασι.

Ἡ σκέψι ὅτι, ἄν κάποιος δέν ζήσει σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δέν μετανοήσει γιά τά σφάλματά του, θά κολασθῇ αἰώνια.

Τότε εὑρισκόμενος ὁ ἄνθρωπος μπροστά σ’ αὐτό τό φοβερό ἐνδεχόμενο ἀρχίζει νά σκέπτεται πῶς θά τό ἀποφύγῃ.

Καταλαβαίνει ὅτι πρέπει νά μετανοήσῃ. Ἀρχίζει λοιπόν ὁ ἄνθρωπος νά ἐρευνᾶ τήν ζωή του καί νά τήν διορθώνῃ. Αὐτό εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀρετῆς, πού σηματοδοτεῖται ἀπό τήν μετάνοια καί τήν καλή γενική ἐξομολόγησι ὅλης μας τῆς ζωῆς.

Ὅμως ὅλα αὐτά δέν εἶναι δυνατόν νά γίνουν, ὅσο ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σέ περισπασμό καί στόν κοσμικό τρόπο ζωῆς.

Χαρακτηριστικό τοῦ κόσμου εἶναι ὁ μετεωρισμός τοῦ νοῦ, ὁ περισπασμός σέ πολλά, τό σκόρπισμα τοῦ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ σκότισή του καί ἡ περιπλάνησί του σέ ὅ,τι- δήποτε ἄλλο πλήν τοῦ Θεοῦ καί τῆς μετάνοιας.

Ὁ ἄνθρωπος ζώντας κοσμικά εἶναι «ἐκτός ἑαυτοῦ». Ζεῖ σάν τόν ἄσωτο πού βόσκει τούς χοίρους, δηλαδή τά πάθη του.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρυνθῇ λίγο ἀπό τόν περισπασμό τοῦ κόσμου (τό κινητό, τό ἰντερνέτ, τήν τηλεόραση-τηλεκόλασι, τίς περιττές βιοτικές φροντίδες, τήν δια-σκέδασι, τό ξέφρενο κυνήγι τῆς σωματικῆς ἀπόλαυσης) καί ἡσυχάσει, πηγαίνοντας λ.χ. σ’ ἕνα μοναστήρι ἤ στό Ἅγιον Ὄρος, τότε ἀρχίζει νά βλέπῃ τόν ἑαυτό του καί νά σκέπτεται τήν αἰώνια κόλασι.

Τότε ἀρχίζει νά μετανοῇ καί νά καθαρίζεται,ἀφοῦ βλέπει ὅτι εἶναι ὅλος μία ἀκαθαρσία.

«Ἡ ἡσυχία εἶναι ἀρχή τῆς καθάρσεως» μᾶς διδάσκει ὁ Μ. Βασίλειος.

Στήν ἡσυχία, στή πάταξι τοῦ περισπασμοῦ, πού ἐπιτυγχάνεται ὅταν κανείς περιορισθῇ στό δωμάτιό του καί μελετήσει, προσευχηθῇ, ἐξετάσῃ τόν ἑαυτό του καί τόν συγκρίνει μέ τούς Ἁγίους, ὅταν ἀντιπαραβάλλῃ τόν τρόπο πού ζεῖ μέ τόν τρόπο πού ἐκεῖνοι ἔζησαν, τότε ἀρχίζει νά βλέπῃ πόσο μακρυά εἶναι ἀπό τή σωτηρία.

Ἀρχίζει τότε νά σκέπτεται σοβαρά ὅτι λίγο χρόνο ἔχει, ὥστε νά ἐπιτύχει τόν γλυκύτατο Παράδεισο, τήν ἕνωσι μέ τόν Δεσπότη Χριστό, τήν θέωσι. Τότε προβληματίζεται γιά τήν μελλοντική του ἀποκατάστασι πού δέν θά ἔχῃ τέλος. Τότε σκέπτεται σοβαρά τό αἰώνιο μέλλον του καί ἀρχίζει νά ζεῖ ἐνάρετα διότι δέν θέλει νά κολασθῇ. Τότε βάζει ἀρχή μετανοίας καί ἀρετῆς. Ἀρχίζει νά τηρῇ τίς θεῖες ἐντολές, νά μελετᾶ τό Θεῖο Λόγο, νά νηστεύῃ, νά προσεύχεται, νά ἐγκρατεύεται, νά ἐξομολογεῖται καί μέ τήν ἄδεια τοῦ Πνευματικοῦ του νά κοινωνῇ.

Τότε ὁ ἄνθρωπος μπαίνει στόν ἀληθινό δρόμο τῆς ἀρετῆς-σωτηρίας διά τῆς ἀποδίωξης τοῦ περισπασμοῦ καί τῆς κατά Θεόν ἡσυχίας.

Ἀμήν Χριστέ μας γιά ὅλους μας, διά πρεσβειῶν τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ καί πάντων τῶν ἁγίων Πατέρων μας.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/