Ο Χριστιανός, η τηλεόραση και η τηλοψία
Ηλιάδης
Σάββας, δάσκαλος
Όπου και όποτε γινόταν συζήτηση για την
τηλεόραση και την τηλοψία και για τη σχέση που μπορεί να έχει με αυτά τα
πράγματα ένας άνθρωπος που αγωνίζεται για τη σωτηρία της ψυχής του, καθόμουν
και σκεφτόμουν πάντοτε, θέλοντας να δώσω κάποια λύση ξεκάθαρη και οριστική . Σκεφτόμουν, διότι δεν
με ανέπαυε οποιοδήποτε επιχείρημα, που πραγματικά μπορεί να ήταν λογικό, για να
με πείσει πως είναι αναγκαία η τηλεόραση- αυτή η τηλεόραση που λειτουργεί στη
χώρα μας- στην καθημερινότητά μας.
Για την τηλεόραση και το ρόλο της στη ζωή του
σύγχρονου ανθρώπου έχουν γραφτεί τα πάντα από ειδικούς. Δεν θα μας απασχολήσουν
καθόλου. Δεν υπάρχει λόγος να ξοδευτεί χρόνος για να τα μελετήσουμε. Διότι είναι ξεκάθαρο το
φαινόμενο, άρα και το συμπέρασμα: Η
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.
Όλα
ξεκινούν από τις υπαρξιακές ανησυχίες που έχει ο άνθρωπος και την επιθυμία να
δίνει λύσεις σ` αυτές. Ποιο είναι το ζητούμενο σ` αυτήν τη ζωή, εν τέλει, για
τον άνθρωπο γενικά, αλλά πιο συγκεκριμένα για τον άνθρωπο του Θεού; Γιατί ζει ο
άνθρωπος σ` αυτήν τη ζωή; Ζει για να αγωνιστεί και με τη χάρη του Θεού να
καθαριστεί και να ετοιμαστεί για την άλλη ζωή, τη ζωή στην αιώνια μακαριότητα ή
να ζήσει γι` αυτά τα πρόσκαιρα και μετά όλα τελείωσαν; Σ` αυτό το ερώτημα συμπεριλαμβάνεται και η
απάντηση στο θέμα μας.
Ερχόμαστε
λοιπόν σ` εκείνον που πιστεύει και θέλει
να ζήσει παρουσία Χριστού, εμπειρία Αγιοπνευματική, θεία Χάρη. Αυτός έχει
ανάγκη να αποφύγει κατά το δυνατόν εικόνες, ακούσματα, ερεθίσματα, προκλήσεις,
που βλάπτουν πνευματικά. Αφορμές για τη διάπραξη της αμαρτίας. Άσκοπες,
βλαπτικές πληροφορίες και αναστατώσεις,
που έχουν σχέση με πρόσωπα και καταστάσεις, ώστε με περισσότερη ευκολία να πλησιάσει
το Χριστό δια της ασκήσεως και των όπλων της Εκκλησίας.
Προφανέστατα πηγή και φορέας τέτοιων εμπειριών και
προκλήσεων, που αποπροσανατολίζουν απολύτως το
νου και την καρδιά από τα θεία, είναι η τηλεόραση. Και όχι μόνο.
Προβάλλει έναν κόσμο, ο οποίος δεν ακουμπάει καθόλου τις πνευματικές εν Χριστώ
διαστάσεις. Αντίθετα, τις απαξιώνει καταφανέστατα σε τέτοιο βαθμό, που νιώθουμε
την ανάγκη κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά της να αναφωνούμε με ιερή
αγανάκτηση: «τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία
φωτὶ πρὸς σκότος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;». (Β΄Κορ. 6, 14-15) Σε τι
μπορεί λοιπόν να τον ωφελήσει η
τηλεόραση εν τοιαύτη περιπτώσει; Σ` αυτό το ερώτημα ας απαντήσουμε κι εμείς με ένα άλλο ερώτημα,
από το οποίο θα προκύψει η απάντηση και
μάλιστα αβίαστα.
Ας υποθέσουμε πως υπάρχουν στην Ελλάδα είκοσι τηλεοπτικά
κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας, τα οποία λειτουργούν και προβάλλουν συνεχώς είκοσι τέσσερις ώρες το
εικοσιτετράωρο το καθένα. Άρα έχουμε σύνολο ωρών προβολής 20×24= 480 ώρες (περίπου
πεντακόσιες) σ` ένα εικοσιτετράωρο. ΕΡΩΤΗΣΗ: Πόσες από αυτές αναφέρονται στο
Χριστό, στην Εκκλησία του και στην πνευματική ζωή; Στους αγίους και στην
καθοδήγησή τους για σωστή πνευματική πορεία; Σε θέματα, που βοηθούν να γίνουμε πιο θερμοί στην πίστη και να
προκόψουμε, για να έχουμε προϋποθέσεις ελπίδας σωτηρίας; Στην πίστη και στην
προσδοκία της άλλης ζωής; Όχι μία, αλλά ούτε λίγα λεπτά της ώρας. Κι αν γίνεται
καμιά αναφορά στην πίστη, στο Χριστό ή στην Εκκλησία του, θα έχει περιεχόμενο
απαξιωτικό, ειρωνικό ή υβριστικό.
Θα ρωτήσετε: « Πού ζούμε; Αυτή είναι η δουλειά
της τηλεόρασης; Να δείχνει αγιωτικά και να μιλάει για Θεούς και τα
τοιαύτα;» Ακριβώς αυτό θέλουμε να πούμε.
Αν δεν είναι τουλάχιστον και αυτή η
δουλειά της, τότε ο αγωνιζόμενος χριστιανός, ποια σχέση μπορεί να έχει μαζί της;
Επίσης
κάτι ακόμη πολύ σημαντικό. Χωρίς να νιώθουμε καμιά εμπάθεια για τα πρόσωπα που προβάλλονται (είναι
υπάλληλοι εργαζόμενοι και ζουν τις οικογένειές τους), είναι ξεκάθαρο πως σκοπός
των οργάνων της τηλεόρασης είναι η
αναστάτωση της ψυχής του ανθρώπου παντοιοτρόπως. Διότι, αυτή η αναστάτωση φέρνει τη θέαση και τη δουλική εξάρτηση.
Ναι, αλλά αυτή η αναστάτωση είναι εκ του πονηρού, διότι το θεϊκό προκαλεί
αίσθηση ειρήνης και γαλήνης στην ψυχή, ενώ το του διαβόλου εσωτερική
ακαταστασία, καταφθείρουσα ηδονή, τρόμο, αγωνία, ανασφάλεια και τα παρόμοια. «Οὐ γάρ ἐστιν ἀκαταστασίας ὁ Θεὸς, ἀλλὰ
εἰρήνης».(Ά Κορ. 14,33) Είναι ξεκάθαρο πως αυτό γίνεται συστηματικά
από την τηλεόραση και ιδιαίτερα σε δύσκολες ώρες, όπως χαρακτηριστικά στις
ημέρες μας.
Λοιπόν; Μιλάνε οι αριθμοί και η λογική; Αν
ναι, τότε γιατί να καθίσει ο χριστιανός να παρακολουθήσει τηλεόραση; Ποιο το
όφελος; Η καρδιά τι έχει να πάρει, για να δώσει στο Σωτήρα της; ΤΙΠΟΤΑ. Μάλλον να ζημιωθεί. Να χάσει το χρόνο τον πολύτιμο
από έναν πονηρό, αισχρό και ασεβή κλέφτη και
να μην μπορέσει να τον αξιοποιήσει σωτηριωδώς. Κρίμα τέτοιος χρόνος.
Όσο
για τη συνηθισμένη έκφραση: «Έτσι που μας κάνανε…», εννοώντας την τηλεόραση,
είναι εν πολλοίς αδικαιολόγητη. Δεν μπορούν να μας κάνουνε, αν δε θέλουμε, αν
δεν έχουμε σχέση με την τηλεθέαση, αν
διαθέτουμε το χρόνο μας σε δημιουργικές ενασχολήσεις, αν έχουμε πρότυπα, αν
ζούμε κατά συγκεκριμένο τρόπο με καθοδήγηση πνευματική. Έχουμε ευθύνη ακόμη και για το ότι υπάρχει η τηλεόραση,
όπως υπάρχει.
Θα
τεθεί βέβαια η ένσταση: «Ζούμε μέσα στον κόσμο και χρειάζεται να
ενημερωνόμαστε». Όχι. Όχι από την τηλεόραση. Υπάρχουν άλλοι τρόποι. Πιο
ανώδυνοι και ακίνδυνοι. Τους γνωρίζουμε. Είναι και εκ παραδόσεως γνωστοί και συνεχίζουν να υπάρχουν. Εξάλλου
δεν είναι για την ενημέρωση η δουλειά της τηλεόρασης. Το είπαμε. Άλλος
είναι ο σκοπός της λειτουργίας της. Αλλά
δυστυχώς έχουμε αναγάγει και την ενημέρωσή μας για την επικαιρότητα σε
σημαντικό και δυσανάλογα μεγάλο ρυθμιστή της ζωής μας, ως να είναι αυτή που θα δώσει
τη μαγική λύση των τρεχόντων,
λησμονώντας το Θεό και τη θεία του Πρόνοια. Αυταπάτη, που βολεύει τους
τηλεκατέχοντες.
Η τηλεόραση είναι δηλητηριώδες
εμβόλιο, με το οποίο εμβολιάζεται, χωρίς
να το καταλαβαίνει ο άνθρωπος και
δηλητηριάζεται θανάσιμα. Γι` αυτό
δεν κόβεται σιγά σιγά αλλά αποφασιστικά. Τώρα. Τέρμα η τηλεόραση. Τέτοια
τηλεόραση να λείπει. Δεν είναι λογικό να την κατηγορούμε. Αφού ο σκοπός της είναι δεδομένος, προσχεδιασμένος. Την
έχει στα χέρια του ο εξαποδώς. Αυτή τη δουλειά της κι εμείς τη δουλειά μας.
Δηλαδή την πετάμε στα σκουπίδια.
Τέτοια τηλεόραση
δεν είναι μόνο αξιοκατηγόρητη αλλά
κυρίως αξιοπεριφρόνητη.
Ηλιάδης
Σάββας
Δάσκαλος
Κιλκίς, 28-10-2015
http://aktines.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου