«Διασκέδαση ἤ ψυχαγωγία». Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

 Ὁμιλία στίς 28-11-2015 (Σύναξη παιδιῶν)

Ἀκοῦστε ἐδῶ τήν ὁμιλία :«Διασκέδαση ἤ ψυχαγωγία»

Τήν προηγούμενη φορά εἴχαμε ἀναφέρει ὅτι μέσα ἀπό τίς ὀθόνες μπορεῖ νά μπεῖ ὁ διάβολος, πού μᾶς φέρνει τόν θάνατο, ὅπως λέει καί ἡ Ἁγία Γραφή «πέρασε ὁ θάνατος μέσα ἀπό τά παράθυρα» (Ἱερ. 9,21). Αὐτά ὅμως πού βλέπουμε στίς ὀθόνες, κατεβαίνουν στήν καρδιά μας καί μᾶς κάνουν κακό, μᾶς λερώνουν. Ἡ καρδιά ὅ,τι βλέπει τό ἐπιθυμεῖ. Γι’ αὐτό, λένε καί οἱ ἀρχαῖοι ὅτι ἀπό αὐτό πού βλέπουμε, γεννιέται ἡ ἐπιθυμία. Ὁπότε, ἄν δέν βλέπουμε, γλιτώνουμε ἀπό τήν κακή ἐπιθυμία. Πολλές φορές λέμε πιεστικά στούς γονεῖς μας ὅτι θέλουμε κάτι κι ἄν δέν μᾶς τό δώσουν, θυμώνουμε μαζί τους. Γιατί ὅμως τό θέλουμε καί τό ζητᾶμε; Γιατί πρίν τό θελήσουμε, τό ἔχουμε δεῖ πρῶτα, τό σκεφτήκαμε καί ἡ καρδιά μας τό ἔχει ἐπιθυμήσει. Ἄν δέν τό εἴχαμε ὡς ἐπιθυμία, δέν θά τό θέλαμε, δέν θά πιέζαμε τούς γονεῖς μας νά μᾶς τό δώσουν κι ἐμεῖς δέν θά στεναχωριόμασταν.

Πολλές φορές πιέζουμε τούς γονεῖς μας νά μᾶς κάνουν κάτι, ἀλλά δέν πρέπει, γιατί ἔτσι κάνουμε κακό καί στόν ἑαυτό μας καί στούς γονεῖς μας. Εἶναι λάθος αὐτό γιατί συνήθως τά πράγματα πού ἀπαιτοῦμε, δέν εἶναι γιά τό καλό μας. Τό ἴδιο ὅμως συχνά κάνουμε καί μέ τόν Θεό.

Κάποτε μιά μάνα, πού ὁ γιός της εἶχε πάθει καρκίνο, πῆγε σ’ ἕνα προσκύνημα στήν Παναγία. Ἐκεῖ ἔκανε μιά προσευχή στήν Παναγία, ἡ ὁποία ὅμως δέν ἦταν καλή, γιατί δέν τήν παρακάλεσε, ἀλλά ἀπαίτησε νά κάνει καλά τό παιδί της. Οἱ ἄλλες γυναῖκες τή μάλωσαν, πού μίλησε ἔτσι στήν Παναγία. Μετά ἀπό δύο χρόνια ξαναπῆγαν οἱ γυναῖκες στό προσκύνημα, ἀλλά αὐτή ἡ γυναίκα ἔλειπε. Οἱ μοναχές στό μοναστήρι ρώτησαν τί ἀπέγινε ἡ κυρία ἐκείνη πού ἀπαιτοῦσε ἀπό τήν Παναγία νά κάνει καλά τό παιδί της. Οἱ γυναῖκες τότε ἀπάντησαν ὅτι, ἐνῶ τό παιδί θά πέθαινε ἀπό καρκίνο, τελικά ἡ Παναγία τό ἔκανε καλά. Ὅμως αὐτό τό παιδί μετά, ἐξαιτίας τοῦ πάθους, πού εἶχε μέ μιά κοπέλα, σκότωσε τόν ἀδελφό του, ἐπειδή εἶχε πάθος κι ἐκεῖνος μέ τήν ἴδια. Ἔπειτα σκότωσε καί τούς γονεῖς του καί στό τέλος αὐτοκτόνησε.

Ἄρα ποτέ δέν πρέπει νά ζητᾶμε ἐπίμονα ὅ,τι θέλουμε. Ποτέ νά μή λέμε ὅτι ὁπωσδήποτε θέλουμε κάτι. Γιά νά μή θελήσουμε ὅμως, πρέπει πρῶτα νά προσέξουμε τά μάτια μας, τή σκέψη μας καί τήν καρδιά μας.

Σήμερα θά ἀναλύσουμε τό θέμα τῆς διασκέδασης. Τί θά πεῖ διασκέδαση; Συνήθως οἱ ἄνθρωποι ἐννοοῦνε τά γλέντια, πῶς νά περνᾶνε καλά καί πίσω ἀπό ὅλα κρύβονται ἁμαρτίες. Διασκέδαση εἶναι σύνθετη λέξη καί ἐτυμολογικά σημαίνει (διά + σκεδάννυμι = διά + σκορπίζομαι). Ἄρα διασκέδαση σημαίνει διασκόρπισμα. Ἡ σωστή λέξη, ἡ ξεκούραση τῆς ψυχῆς, εἶναι «ψυχαγωγία». Ψυχαγωγία εἶναι ἡ ἀγωγή τῆς ψυχῆς. Ἡ ἀγωγή τῆς ψυχῆς σημαίνει τό νά πάρω τήν ψυχή μου καί νά τήν ὁδηγήσω ἐκεῖ πού ξεκουράζεται, δηλαδή στόν Θεό. Ἄν ὁ ἄνθρωπος βρεῖ τόν Θεό, τότε ψυχαγωγεῖται ἀληθινά.

Σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἀντί γιά ψυχαγωγία, λένε διασκέδαση, δηλαδή διασκόρπισμα. Σκέφτονται ὅτι θέλουν νά βγοῦν, νά πᾶνε στά κέντρα, νά πιοῦν, νά μεθύσουν, νά χορέψουν, νά γλεντήσουν γιά νά ξεχαστοῦν. Σέ τελική ἀνάλυση ὅμως τό νά βγεῖς λίγο ἀπό τόν ἑαυτό σου, σέ κάνει νά φαίνεσαι τρελός. Στήν οὐσία θέλουν νά διαλυθοῦν. Αὐτό τό θεωροῦν καλό! Μά εἶναι δυνατόν ἄν διαλύεται κάποιος νά παθαίνει κάτι καλό;

Ὅταν ζοῦσα στή Θεσσαλονίκη, ἔμενα στό κέντρο καί τά πρωινά τῆς Κυριακῆς, πού ξυπνοῦσα στίς 5:30 γιά νά πάω νά λειτουργήσω, ἔβλεπα τά νέα παιδιά πῶς γυρνοῦσαν ἀπό τή διασκέδαση τοῦ Σαββάτου. Ξέρετε σέ τί κατάσταση ἦταν; Κάποια δέν φοροῦσαν παπούτσια, ἦταν μεθυσμένα, τρικλίζανε, βριζόντουσαν μεταξύ τους, τά μάτια τους ἦταν μαῦρα, ξενυχτισμένα, βλασφημοῦσαν, ἔκαναν ἐμετό. Εἶναι διασκέδαση αὐτό ἤ προσφέρει χαρά; Αὐτή δέν εἶναι μιά διάλυση; Δέν εἶναι ξεκούραση, εἶναι κούραση. Πλέον παύεις νά εἶσαι ἄνθρωπος, χάνεις τήν ἀνθρωπιά σου.

Ἡ σωστή ψυχαγωγία εἶναι ἡ προσευχή καί ὅ,τι ἄλλο μᾶς πάει στόν Θεό. Θέλεις νά ξεκουραστεῖ λίγο ἡ ψυχή σου; Κάνε προσευχή, ἀκόμα καί ἀπό τό διάβασμα νά σταματήσεις. Ἔλεγε ὁ ἅγιος Νικόδημος σ’ ἕναν δάσκαλο συμβουλεύοντάς τον: «στό σχολεῖο, τά παιδιά γιά νά ξεκουραστοῦν, νά τά ἀφήνεις λίγο στό θρανίο ὅπως κάθονται, νά γέρνουν λίγο τό κεφάλι τους καί νά λένε τή νοερά προσευχή, τό ‘Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησέ με’. Ἔτσι, ξεκουράζεται ἡ ψυχή μας. Ἄν κάποιο παιδί θέλει νά ξεκουραστεῖ ἀπό τό διάβασμα, ἄς δοκιμάσει γιά 1-2 λεπτά νά καθίσει κάπου ἥσυχα καί νά πεῖ τήν προσευχή αὐτήν. Θά νιώσει πολλή ξεκούραση καί ἡ ψυχή θά βρεῖ μεγάλη ἀνάπαυση.

Ἑπομένως νά μήν ἐπιζητοῦμε τή διασκέδαση, ἀλλά τήν ψυχαγωγία, τήν ἀγωγή τῆς ψυχῆς στόν Θεό. Αὐτό εἶναι τό σωστό, πού πρέπει νά κάνουμε. Ὁ μεγάλος προφήτης καί βασιλιάς Δαβίδ ἔλεγε «Θυμήθηκα τόν Θεό καί εὐφράνθηκα» (Ψαλμ. 76,4). Μόνο, δηλαδή, πού σκέφτηκα τόν Θεό, γέμισα μέ χαρά. Βλέπετε ἡ χαρά δέν ἔρχεται ἀπό τή διασκέδαση, ἀφοῦ, ὅπως εἴδαμε προηγουμένως, ἔχει ἄσχημη κατάληξη. Ἡ ἀληθινή χαρά ἔρχεται ἀπό τόν Χριστό.

Στόν δεύτερο μακαρισμό ὁ Χριστός μας λέει «μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται» (Ματθ. 5,4). Παράκληση δέν σημαίνει ἁπλῶς παρακαλῶ, ἀλλά παρηγορῶ. Ὁ Χριστός λοιπόν λέει ὅτι εἶναι μακάριοι αὐτοί πού κλαῖνε γιά τίς ἁμαρτίες τους, γιατί αὐτοί θά παρηγορηθοῦν, θά πάρουν χαρά ἀπό τόν Θεό. Ἐνῶ φαίνεται παράδοξο κι ὅμως μέ τό κλάμα γιά τίς ἁμαρτίες μας ἔρχεται ἡ ἀληθινή χαρά. Γι’ αὐτό οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ὅλη τήν ἡμέρα καί εἰδικά τό βράδυ στήν προσευχή τους κλαῖνε, γιατί μέσα ἀπό αὐτό τό κλάμα παρηγοροῦνται. Ἄν δέν κλάψουν, νιώθουν ὅτι ἡ προσευχή τους δέν ἦταν τέλεια καί δέ ζήτησαν εἰλικρινή καί ταπεινή συγγνώμη ἀπό τόν Θεό γιά τίς ἁμαρτίες τους. Καί ἐσεῖς νά προσπαθεῖτε στήν προσευχή σας νά κλαῖτε. Οἱ ἄνθρωποι παλιά ἔκλαιγαν στήν προσευχή τους. Σήμερα τό ἔχουμε χάσει αὐτό.

Κάποτε ἦταν ἕνα παιδί ἀπό τήν Καππαδοκία, πού ἀργότερα ἔγινε σπουδαῖος ἱερομόναχος. Ὅταν ἦταν ὅμως ἀκόμα μικρός, ἔβλεπε κάθε βράδυ τή μαμά του, πού πήγαινε σ’ ἕνα σκοτεινό ὑπόγειο, χωρίς παράθυρα κι ἔκλαιγε ὅλη τή νύχτα. Προσευχόταν μέ δάκρυα. Ἔτσι καί τό παιδί πήγαινε στό σχολεῖο κι ἔκλαιγε. Τότε ἡ δασκάλα φώναξε τή μητέρα καί τήν ἐνημέρωσε γιά τήν κατάσταση τοῦ παιδιοῦ. Ὅταν ἡ μητέρα ρώτησε τόν μικρό της γιό, γιατί ἔκλαιγε, ἐκεῖνος ἀπάντησε ὅτι κλαίει ἐπειδή κλαίει κι αὐτή. Ἔκλαιγε δηλαδή τό παιδί, βλέποντας τή μητέρα νά κλαίει. Μετά, ὅταν μεγάλωσε, ἔγινε κι αὐτός ἅγιος. Εἶναι ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος τῆς Αἴγινας. Ἔμαθε ἀπό τή μητέρα του νά κλαίει στήν προσευχή.

Ἀπό τό πένθος κι ἀπό τά δάκρυα, ἔρχεται ἡ ἀληθινή χαρά. Ἄν τό ποῦμε αὐτό σ’ἕναν κοσμικό ἄνθρωπο, θά φέρει ἀντιρρήσεις καί θά μᾶς θεωρήσει τρελούς. Ὁ κοσμικός ἄνθρωπος θεωρεῖ ὅτι ἡ καλοπέραση καί ἡ διασκέδαση φέρνουν χαρά, ὅμως κάτι τέτοιο δέν ἰσχύει, ἀφοῦ αὐτό εἴδαμε ὅτι φέρνει μόνο μιά ἀηδία, μιά στενοχώρια καί σέ ὁδηγεῖ σέ μιά δαιμονική κατάσταση.

Ὁ Χριστός μας λέει «νά μάθετε ἀπό μένα, πού εἶμαι πράος καί ταπεινός καί θά βρεῖτε ἀνάπαυση στίς ψυχές σας». Πῶς θά τό μάθουμε αὐτό; Ἄν γίνουμε καί μεῖς πράοι καί ταπεινοί, ἤρεμοι καί ὅταν ἀντιμετωπίζουμε αὐτούς πού μᾶς ἀδικοῦν χωρίς θυμό, τότε θά βροῦμε ἀληθινή χαρά. Μόνο τότε θά νιώθουμε καλά, ὅταν θά εἴμαστε ταπεινοί, ὅπως ὁ Χριστός μας. Ὅταν εἴμαστε ὑπερήφανοι καί συνεχῶς ζητᾶμε ἐπίμονα πράγματα, ὅταν διεκδικοῦμε τά δικαιώματά μας, τότε ὄχι ἁπλά δέν θά βροῦμε ἀληθινή χαρά, ἀλλά θά ἔχουμε καί στεναχώρια.

Τά γενέθλια εἶναι διασκέδαση ἤ ψυχαγωγία; Δέν εἶναι ἀληθινή ψυχαγωγία, εἶναι διασκέδαση. Σέ κάνουν ὑπερήφανο καί ἐγωιστή. Κάποια φορά περνώντας ἀπό ἕνα ἐστιατόριο στή Θεσσαλονίκη ἄκουσα σέ γενέθλια ἑνός παιδιοῦ, πού τοῦ ἔλεγαν τό τραγούδι τῶν γενεθλίων καί τελείωνε «νά ἕνας σοφός». Πολλοί ἄνθρωποι λοιπόν μαζί ἔλεγαν στό παιδί ὅτι εἶναι σοφός. Αὐτό ὅμως τοῦ τρέφει τήν ὑπερηφάνεια. Ἄν εἴμαστε ὑπερήφανοι, χωριζόμαστε ἀπό τόν Θεό. Γι’ αὐτόν κυρίως τόν λόγο δέν εἶναι καλά τά γενέθλια. Φυσικά καί τό ὅτι κάνουν χορούς καί ἄσχημα πράγματα, παίζουν ἄσεμνα παιχνίδια, δέν τηροῦν τίς νηστεῖες κ.λ.π. εἶναι ἐπίσης κακό. Τό βασικό κακό ὅμως εἶναι ὅτι μᾶς τρέφει τόν ἐγωισμό.

Ἡ σωστή ἡμέρα, πού πρέπει νά γιορτάζουμε, εἶναι ἡ γιορτή μας. Ἐκείνη τήν ἡμέρα γιορτάζουμε τόν Ἅγιό μας. Τά πιό πολλά παιδιά σήμερα δέν ξέρουν κἄν πότε γιορτάζουν, ξέρουν μόνο τά γενέθλιά τους γιατί ἔχουμε ἀλλοτριωθεῖ καί ἔχουμε πάρει τά ἔθιμα ἀπό τή Δύση, ἀπό τήν Εὐρώπη, ἀπό αὐτούς πού εἶναι ἄθεοι, καί μακριά ἀπό τόν Θεό. Ἄρα γενέθλια δέν πρέπει νά κάνουμε, ἀλλά οὔτε νά πηγαίνουμε, ὅταν μᾶς καλοῦν.

Τά καρναβάλια εἶναι καλή ψυχαγωγία ἤ διασκέδαση; Εἶναι διασκέδαση, σκόρπισμα. Στά καρναβάλια καί γενικά στούς χορούς, χορεύει ὁ διάβολος. Οἱ ἅγιοί μας, πού εἶναι τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, λένε ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά χορεύουμε. Κάποιοι λένε ὅτι δέν εἶναι κακό νά χορεύουμε δημοτικούς χορούς. Κι ὅμως οὔτε δημοτικούς χορούς πρέπει νά χορεύουμε. Τρεῖς χοροί ἐπιτρέπονται. Ὁ ἕνας χορός εἶναι ὁ χορός τῆς μετανοίας μας. Ἄν κάνουμε τίς μετάνοιές μας, τότε κάνουμε τόν χορό πού ἀρέσει στόν Χριστό. Ἕνας ἀκόμα χορός πού κάνουμε εἶναι ὁ χορός γύρω ἀπό τήν κολυμβήθρα τήν ὥρα πού κάποιος βαφτίζεται. Ὁ τρίτος χορός ὅταν κάποιος παντρεύεται καί γυρίζουν γύρω γύρω ἀπό τό τραπέζι πού βρίσκεται το Ευαγγέλιο. Δηλαδή δοξάζουμε τόν Θεό καί χαιρόμαστε μαζί Του καί ὄχι μακριά ἀπ’ Αὐτόν.

Ἀντί γιά χορούς καί γλέντια, ὁ ἅγιος Νικόδημος λέει «Θέλεις νά χαρεῖς; Νά κάνεις ἕνα τραπέζι σεμνό στό σπίτι σου καί νά καλέσεις ψάλτες». Νά μήν καλέσεις δηλαδή αὐτούς πού παίζουν ὄργανα, πού θά σοῦ ζαλίσουν τό κεφάλι. Νά καλέσεις τούς ψάλτες, πού θά ὑμνήσουν καί θά δοξάσουν τόν Θεό.

Ποιός εἶναι ὁ σωστός τρόπος γιά νά γιορτάσουμε τή γιορτή μας; Θά πρέπει νά λειτουργηθοῦμε στήν Ἐκκλησία. Νά ἔχουμε φροντίσει νά ἐξομολογηθοῦμε ἀπό πρίν, νά πάρουμε τήν ἄδεια τοῦ Πνευματικοῦ μας καί νά κοινωνήσουμε τήν ἡμέρα τῆς γιορτῆς μας. Ἐπίσης πρέπει νά κάνουμε ἀρτοκλασία. Νά φέρουμε ἄρτους, νά τούς εὐλογήσει ὁ ἱερέας καί νά τούς μοιράσουμε σέ ὅσους βρίσκονται στήν Ἐκκλησία. Θέλεις νά καλέσεις τούς φίλους σου, ὅταν γιορτάζεις; Πρῶτα νά τούς καλέσεις στήν Ἐκκλησία. Μόλις τελειώσει ἡ Θεία Λειτουργία, νά τούς κεράσεις. Σήμερα δυστυχῶς ἐπιλέγουμε ἄλλα μέρη νά κερνᾶμε τούς γνωστούς μας, γιατί, ἄν τούς προσκαλέσουμε στήν Ἐκκλησία, δέν θά ἔρθει κανένας. Ὅμως δέν πρέπει νά μᾶς ἐνδιαφέρει ἄν θά ἔρθουν οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Ὁπότε ἄν δέν ἔρθουν, δέν μᾶς πειράζει, ἐμεῖς θά κάνουμε αὐτό πού λέει ὁ Χριστός.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς σχολικές ἐκδρομές.Ἐπειδή ἐκεῖ συμβαίνουν πολλά ἄσχημα πράγματα, δέν πρέπει νά πηγαίνουμε. Μέσα στό λεωφορεῖο, γιά παράδειγμα, θά ἀκούσουμε βλασφημίες, ἀνήθικα ἀνέκδοτα, βρισιές καί στό τέλος θά βγοῦμε μέ πολλές κακές σκέψεις. Γι’ αὐτό, ἀντί νά πηγαίνουμε στίς σχολικές ἐκδρομές, νά πηγαίνουμε στήν Ἐκκλησία καί σέ προσκυνήματα. Ἄν κάνει ὁ πνευματικός μας προσκυνήματα, μέσα στό λεωφορεῖο θ’ ἀκούσουμε ἅγια πράγματα καί θά ἐπισκεφθοῦμε μέρη, ὅπου θά προσκυνήσουμε ἁγίους. Τελευταία κάναμε ἕνα προσκύνημα στήν ἁγία Σοφία στήν Κλεισούρα καί πήραμε πολύ Χάρη ἀπό τήν Ἁγία καί μάλιστα εἴχαμε μαρτυρίες ἀπό ἀρκετούς ὅτι ἡ Ἁγία ἐκπλήρωσε τά αἰτήματά τους.

Γιατί λοιπόν νά διασκορπιζόμαστε καί νά μήν ψυχαγωγούμαστε πηγαίνοντας στόν Θεό; Νομίζετε ὅτι ἔχουμε πολλά χρόνια; Δέν ἔχουμε πολύ καιρό. Δέν πρέπει νά σκορπίζουμε τόν χρόνο μας ἄσκοπα. Θά πρέπει νά ἀξιοποιοῦμε κάθε δευτερόλεπτο τῆς ζωῆς μας.

Ὅταν ἤμουν μικρότερος, ὡς δόκιμος μοναχός, πῆγα νά ἐπισκεφτῶ τόν Ἅγιο Παΐσιο στό Ἅγιο Ὄρος. Μέ συμβούλευσε λοιπόν λέγοντάς μου: «μή χάνεις δευτερόλεπτο, ὅπου κι ἄν εἶσαι νά προσεύχεσαι. Ἀκόμα καί μέσα στό λεωφορεῖο καί στό τρόλεϊ, ἄν δέν μπορεῖς νά προσεύχεσαι μέ τήν καρδιακή προσευχή, τό ‘Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με’, νά μουρμουρᾶς, νά σιγοψέλνεις. Νά μή χάνεις δευτερόλεπτο». Αὐτή τή συμβουλή δίνω καί σέ σᾶς. Νά προσευχόμαστε, νά μή χάνουμε δευτερόλεπτο. Νά πηγαίνουμε τήν ψυχή μας στόν Θεό συνέχεια. Τότε εἴμαστε ἀληθινά ἔξυπνοι ἄνθρωποι. Δέν εἴμαστε ἔξυπνοι παρακολουθώντας τηλεόραση ἤ ὅλα αυτά τά ἄτοπα πράγματα, πού μᾶς γεμίζουν ἁμαρτίες.

ΑΠΟΡΙΕΣ

• Ὅταν εἶπα σέ κάποια παιδιά νά βάλουμε ψαλμούς, ὅλοι ἄρχισαν νά μοῦ φωνάζουν!
• Τό ἔκαναν αὐτό γιατί αυτά τά καημένα τά παιδιά δέν ἔχουν χριστιανούς γονεῖς καί δέν ἔχουν μάθει νά ζοῦν χριστιανικά. Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά κάνουμε παρέα μ’ αὐτά τά παιδιά, γιατί δέν πρόκειται νά βγάλουμε ἄκρη. Ἐδῶ πολλές φορές σέ προσκυνήματα μέ παπάδες καί βάζουν στό λεωφορεῖο λαϊκά τραγούδια, ὄχι ψαλμωδίες. Δέν εἶναι σωστά προσκυνήματα αὐτά, εἶναι κοσμικές ἐκδρομές. Θέλει πολλή προσοχή μέ ποιούς κάνουμε παρέα. Δέν μποροῦμε νά κάνουμε παρέα μέ ὅλους.

• Ἕνα παιδί στό σχολεῖο κάτι μοῦ ἔκανε (μέ ἔφτυσε) καί ἐγῶ παρακαλοῦσα τόν Χριστό ἀπό μέσα μου νά σταματήσει, ἀλλά αὐτό δέν σταματοῦσε..

• Μπορεῖ καί νά σοῦ χρειαζόταν λιγάκι! Ἐσύ νά λές ‘Καλά νά πάθω, εἶναι γιά τίς ἁμαρτίες μου, Χριστέ μου συγχώρεσέ με’. Εἴδατε τί λέμε στό ‘Πάτερ ἡμῶν’: ‘ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφελήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν’. Δηλαδή λέμε: ‘Θεέ μου συγχώρεσε τίς ἁμαρτίες μου, ὅπως ἐγώ συγχωρῶ τούς ἄλλους’. Τό παιδί, πού σέ ἔφτυσε, ἄν κι ἐσύ τό συγχωρέσεις, τότε καί ὁ Θεός θά συγχωρέσει καί τίς δικές σου ἁμαρτίες καί τά λάθη. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κάνουμε λάθη καί ἔχουμε ἁμαρτίες.

• Μιά φορά ἀκούστηκε ἡ καμπάνα, ἔκανα τόν σταυρό μου καί εἶπα σ’ ἕνα παιδί νά κάνει κι αὐτό τόν σταυρό του, ἀλλά ἐκεῖνο τό ἔκανε βιαστικά κι ὄχι σωστά.
• Θά πρέπει πρῶτα ἐμεῖς νά κάνουμε σωστά τόν σταυρό μας. Ἔτσι, θά διδάσκουμε καί τούς ἄλλους μέ τό παράδειγμά μας.

• Δέν πρέπει νά ἐπιβάλουμε στούς ἄλλους αὐτό πού θέλουμε.
• Δέν πρέπει νά τούς ἐπιβάλουμε ὅ,τι θέλουμε ἐμεῖς. Θά πρέπει ἁπλά νά τούς συμβουλεύουμε μέ ἀγάπη.

Συμπερασματικά νά ποῦμε ὅτι δέν πρέπει νά ἐπιδιώκουμε τήν διασκέδαση, ἀλλά τήν ψυχαγωγία. Οὔτε τό διασκόρπισμα καί τή διάλυση, ἀλλά τήν προσευχή, γιά νά βροῦμε τόν Θεό.

• Ἔχετε νά μοῦ προτείνετε κάποιον ἄλλον τρόπο ὑγιοῦς ψυχαγωγίας;

Ἐκτός ἀπό τήν προσευχή καί τή Θεία Λειτουργία, οἱ ἅγιοι λένε νά κάνουμε μελέτη τῆς φύσεως, τῆς δημιουργίας». Νά μελετοῦμε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἅγιοι πολλές φορές καί γιά ὧρες κάνουν περίπατο στή δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι πολύ ὡραῖο νά κάνει κάποιος περίπατο στό δάσος, γιά παράδειγμα. Τήν ὥρα ἐκείνη πού περπατᾶ, βλέπει τή δημιουργία, τόν ἥλιο, τά δέντρα, ἀκούει τά πουλάκια. Θαυμάζει δηλαδή τά ἔργα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό βοηθάει πάρα πολύ ν’ ἀνεβεῖ ἡ ψυχή μας στόν Θεό.

Ὁ ἅγιος Παΐσιος μία ὥρα τήν ἡμέρα εἶχε πρόγραμμα νά περπατάει καί νά λέει τήν Εὐχή. Ἔτσι ξεκουράζεται πολύ ἡ ψυχή μας. Ἄς κάνουμε κι ἐμεῖς τό ἴδιο, εἴτε μόνοι μας, εἴτε μέ παρέα, νά περπατᾶμε στό βουνό, στό δάσος, στήν ἀκρογιαλιά καί νά προσευχόμαστε. Αὐτή εἶναι ἀληθινή ψυχαγωγία. Γιατί πῶς θά ἀνέβεις στόν Θεό; Λένε οἱ ἅγιοι ‘πρῶτα ἔχουμε τή φυσική θεωρία’. Ἡ φυσική θεωρία εἶναι ἕνα στάδιο πρίν πᾶς στή μυστική θεολογία. Εἶναι τό νά βλέπεις τή φύση, νά θεωρεῖς τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ.

Ἔλεγε ὁ ἅγιος Πορφύριος «Ξυπνᾶτε βρέ τό πρωί νά δεῖτε πῶς βγαίνει ὁ βασιλιάς ἥλιος μέσα ἀπό τό πέλαγος»! Ἔχετε δεῖ ποτέ τήν ἀνατολή; Εἶναι πολύ ὡραῖο νά βλέπεις τό δίσκο τοῦ ἥλιου νά βγαίνει κατακόκκινος μέσα ἀπό τό πέλαγος. Ἄν ὅμως κοιμόμαστε ἀργά, μετά δέ μποροῦμε νά ξυπνήσουμε τό πρωί. Ὅπως λένε γιά κάποιον ζωγράφο, πού εἶχε ζωγραφίσει τόν ἥλιο καί λέγανε ἀποκλείεται νά εἶναι ἀνατολή, δύση εἶναι, γιατί αὐτός κοιμᾶται πάντα τό πρωί!

Νά βλέπουμε τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ. Νά μελετᾶμε ὅλη αὐτήν τήν ποικιλία. Ὁ Θεός δέ μᾶς δίνει καμιά μέρα ὅμοια μέ τήν προηγούμενη. Μᾶς χαρίζει ποικιλία. Κάθε μέρα μᾶς δίνει κάτι διαφορετικό. Σκεφτεῖτε νά εἴχαμε συνεχῶς καύσωνα ἥ χειμώνα. Θά ἦταν μονότονο. Μᾶς δίνει αὐτήν τήν ποικιλία, τήν ἐναλλαγή τῶν ἐποχῶν. Μᾶς δίνει ποικιλία στίς τροφές. Ὅλο αὐτό κάτι θέλει νά μᾶς πεῖ. Μᾶς δίνει ὅλη αὐτή τήν ὀμορφιά τοῦ οὐρανοῦ. Μέσα ἀπό αὐτόν τόν τρόπο, ἄγεται, ὁδηγεῖται ἡ ψυχή μας στόν Θεό. Εἶναι ἡ λεγόμενη φυσική θεωρία. Εἶναι ὡραιότατη ψυχαγωγία. Μερικοί πᾶνε στό χωριό καί ἀντί νά ἡσυχάσουν, νά ἠρεμήσουν, νά θαυμάσουν τή φύση, ἀσχολοῦνται μέ τά κινητά καί τούς ὑπολογιστές τους. Ἔτσι δέ χαίρονται τήν ὀμορφιά τῆς φύσης.

Ὁ Θεός ἔκανε ὅλο αὐτό τό σύμπαν γιά ἐμᾶς. Οἱ ἅγιοι λένε ὅτι «ὁ Θεός δημιούργησε πρῶτα ἕνα ὡραῖο παλάτι (τό σύμπαν) καί τήν τελευταία ἡμέρα ἔφτιαξε τόν ἄνθρωπο». Μᾶς ἔφτιαξε τό παλάτι καί μᾶς ἔβαλε σάν πρίγκηπες ἐμᾶς νά χαιρόμαστε τό σύμπαν. Πόσο μᾶς ἀγαπάει ὁ Θεός! Αὐτά ὅμως πρέπει νά τά μελετήσουμε, νά τά σκεφτοῦμε. Ἔτσι ἀνεβαίνεις καί στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Πῶς θά μπορέσουμε ν’ ἀγαπήσουμε τόν Θεό, χωρίς νά Τόν σκεφτόμαστε, χωρίς νά ἀγαπήσουμε τά ἔργα Του; Νά σκεφτοῦμε πώς ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε μιά οἰκογένεια. Αὐτό δέν εἶναι τυχαῖο. Νά σκεφτόμαστε τίς εὐεργεσίες πού ἔχει κάνει ὁ Θεός προσωπικά σ’ ἐμᾶς. Ὑπάρχουν ἄλλα παιδιά, πού οἱ γονεῖς τους πέθαναν ἤ εἶναι χωρισμένοι. Νά σκεφτοῦμε ὅτι μᾶς ἔδωσε τήν ὑγεία μας, ἐνῶ ἄλλα παιδιά εἶναι καθηλωμένα στό κρεβάτι τους ἤ σ’ ἕνα ἵδρυμα ἀναπήρων.

Εἶχα γνωρίσει ἕνα παιδάκι, πού δέν κουνοῦσε τίποτα, ἀκόμα καί γιά νά σέ δεῖ, θά ἔπρεπε κάποιος νά τοῦ γυρίσει τό κεφάλι. Κι ὅμως ξέρετε πόση χαρά εἶχε! Πλημμύριζε ἀπό χαρά, γιατί πίστευε πολύ κι ἐκεῖ στό κρεβάτι πού ἤτανε προσευχόταν κι ἀντί νά πᾶς νά τό παρηγορήσεις ἐσύ, σέ γέμιζε χαρά αὐτός. Ἐμεῖς ἴσως τόν λυπόμασταν γιατί δέν μπορεῖ νά σηκωθεῖ, νά χορέψει κ.λ.π., ἀλλά αὐτός χορεύει συνέχεια μπροστά στόν Θεό. Δηλαδή ἡ χαρά δέν ἔρχεται ἀπό τή ‘διασκέδαση’, ἀλλά ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό.

Τά θαυμαστά τοῦ Θεοῦ εἶναι πάρα πολλά, ὅσο περισσότερο τά μελετοῦμε τόσο πιό πολύ πιστεύουμε. Γι’ αὐτό καί οἱ ἀληθινοί ἐπιστήμονες εἶναι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄθεοι ἐπιστήμονες εἶναι αὐτοί πού βλέπουν ἐπιφανειακά τά πράγματα καί δέ βλέπουν τόν Λόγο πού ὑπάρχουν ὅλα. Αὐτός ὁ Λόγος γράφεται μέ λάμδα κεφαλαῖο γιατί εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος τά ἔφτιαξε ὅλα κι ὅλα μιλοῦν γι’ Αὐτόν.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/