Νά μήν καταρασθεῖς ἐκεῖνον πού σέ λύ­πησε, ἀλλά νά ἀφήσεις τόν Θεό νά βγάλει Ἐκεῖνος τήν ἀπόφαση

Διότι, πράγματι, κάτι τέτοιο το βλέ­πουμε να λαμβάνει χώρα μέσα στις ανθρώπι­νες σχέσεις, να αγανακτεί δηλαδή ο κύριος αν κτυπήσουμε τον υπηρέτη του, που στο κάτω κάτω είναι ξένος γι' αυτόν, και να θεωρεί τη συ­μπεριφορά μας αυτή σαν ύβρη προς τον εαυτό του.

Γιατί, το ξέρουμε, πως αν μας αδικήσει κά­ποιος δούλος ή και ελεύθερος, πρέπει να α­πευθυνθούμε στους άρχοντες και να περιμέ­νουμε την απόφασή τους. Αφού λοιπόν δεν εί­ναι ασφαλές να διεκδικούμε το δίκιο μας μόνοι μας στις μεταξύ μας σχέσεις, πολύ περισσότερο ισχύει κάτι τέτοιο, όταν κρίνει και διευθετεί τις υποθέσεις ο Θεός.

Αλλά θα μου πεις ότι ο πλησίον σου σε έχει αδικήσει και σε έχει λυπήσει και σου έχει προξενήσει μύρια κακά.

Ούτε όμως τότε δεν πρέπει να επιτεθείς εναντίον του, για να μη προσβάλλεις με τη συμπεριφορά σου αυτή τον Δεσπότη σου Χριστό. Αφησέ το στον Θεό και Εκείνος θα διευθετήσει την υπόθεση πολύ κα­λύτερα απ' ό,τι εσύ θέλεις. Σε σένα έδωσε εντο­λή μόνο να προσεύχεσαι γι' αυτόν που σε λύ­πησε.

Το πως τώρα ο Θεός θα παιδαγωγήσει εκείνον, αυτό σε πρόσταξε να το αφήσεις σ' Αυ­τόν. Εσύ δεν μπορείς να βρεις μόνος σου το δί­κιο σου τόσο, όσο μπορεί ο Θεός να σου το αντα­ποδώσει, αρκεί μόνο να αναθέσεις το θέμα σ' Αυτόν.
Να μην καταρασθείς εκείνον που σε λύ­πησε, αλλά να αφήσεις τον Θεό να βγάλει Ε­κείνος την απόφαση.

Διότι, κι αν ακόμη εμείς συγχωρήσουμε αυτούς που μας αδίκησαν, κι αν ακόμη συμφιλιωθούμε μ' αυτούς και προσευ­χηθούμε στον Θεό γι' αυτούς, ο Θεός δεν τους συγχωρεί, αν δεν αλλάξουν και αυτοί και δεν γί­νουν καλύτεροι. Δεν τους συγχωρεί δηλαδή ο Θεός, γιατί αποβλέπει στο συμφέρον τους. Εσέ­να βέβαια σε επαινεί και δέχεται τη στάση σου, έρχεται όμως εναντίον εκείνου, για να μη γίνει χειρότερος από τη δική σου διαλλακτική συ­μπεριφορά.
Ωστε είναι περιττός ο λόγος που συνε­χώς προβάλλουν σαν επιχείρημα οι πολλοί. Δη­λαδή κάποιοι άνθρωποι, όταν τους παρατηρή­σαμε που δεν υποχώρησαν και δεν πείστηκαν να συμφιλιωθούν με τους εχθρούς τους, ενώ εκείνοι τους είχαν εκλιπαρήσει γι' αυτό, αυτή τη δικαιολογία πρόβαλλαν σαν πρόσχημα της πονηρίας τους: «Δεν θέλω να συμφιλιωθώ», λέ­νε, «με τον εχθρό μου για να μην τον κάνω χει­ρότερο με την υποχώρησή μου, να μην τον κά­νω σκληρότερο, για να μη φθάσει να με περι­φρονήσει περισσότερο μετά από τη στάση μου αυτή».

Πολλές φορές μάλιστα προσθέτουν και αυτό εδώ: «Πολλοί θα νομίσουν», λένε, «ότι, το να έρχομαι πρώτος εγώ προς τον εχθρό μου και να του προσπέφτω για συμφιλίωση, το κάνω από αδυναμία και μόνο».
Αυτά όλα είναι ανόητα λόγια. Διότι ο ακοί­μητος οφθαλμός γνωρίζει τη διάθεσή σου. Γι' αυτό δεν πρέπει να προσέχεις τι θα πουν οι συνάνθρωποί σου, αφού εσύ, με την πνευματική σου κατάσταση, έχεις ήδη πείσει τον Κριτή σου, Εκείνον που πρόκειται να εξετάσει τα έργα σου.

Αν τώρα φροντίζεις να μη γίνει χειρότερος ο εχθρός σου, λόγω της δικής σου υποχωρητικό­τητας και επιείκειας, πρέπει να ξέρεις και τούτο: Αυτός δεν γίνεται χειρότερος με την επιείκειά σου, αλλά χειροτερεύει από το ότι εσύ δεν συμ­φιλιώνεσαι μαζί του. Διότι, έστω κι αν αυτός είναι ο πιο αχρείος απ' όλους, έστω κι αν δεν παραδέχεται το λάθος του και δεν το διακηρύτ­τει, όταν μείνει με τον εαυτό του, θα αποδεχθεί και θα εκτιμήσει τη στάση σου και θα ντραπεί μέσα στην καρδιά του εξαιτίας της πραότητας που εσύ έχεις δείξει. Αν δεν το κάνει αυτό και παραμείνει στην κακία του, ενώ του φέρεσαι τιμητικά και τον περιποιείσαι, ε, τότε θα έχει τον Θεό ως μέγα παιδαγωγό.
Και, για να μάθετε ότι, έστω κι αν εμείς παρακαλέσουμε τον Θεό να συγχωρήσει τους εχθρούς μας και όσους μας έχουν αδικήσει, ο Θεός δεν τους συγχωρεί, αν πρόκειται να γί­νουν χειρότεροι με τη δική μας ανεξικακία, θα σας διηγηθώ, μια παλαιά ιστορία.
Καταλάλησε κάποτε η Μαρία, τον αδελ­φό της, τον προφήτη Μωυσή. Τί έκανε όμως ο Θεός;

Επέτρεψε να έλθει επάνω της λέπρα και να γίνει ακάθαρτη, αν και ως προς όλα τ' άλλα ήταν διακριτική και μετρημένη. Στη συνέχεια, αν και παρακαλούσε ο Μωυσής, που καταλαλήθηκε απ' αυτή, τον Θεό να παύσει την οργή Του, Εκείνος δεν το δέχθηκε, αλλά τί είπε; «Αν ο πατέρας της την έφτυνε στο πρόσωπο, δεν θα ντρεπόταν; «Ας μείνει», λέει, «έξω από την παρεμβολή επτά ημέρες» (Αριθμ. 12, 14). Μ' αυτό είναι σαν να του έλεγε ο Θεός: Αν είχε πατέρα και της έλε­γε, φύγε από μπροστά μου, δεν θα υπέφερε το μάλλωμα αυτό; Εσένα μεν Μωυσή, σε επαινώ για τη φιλάδελφη αγάπη σου και για την πρα­ότητα και την καλωσύνη σου, εγώ όμως γνωρί­ζω πότε πρέπει να την απαλλάξω από την επιτίμηση και την τιμωρία.
Δείξε λοιπόν κι εσύ καλή διάθεση για τον αδελφό σου και όταν του συγχωρείς τα αμαρ­τήματά του, να μην του τα συγχωρείς επειδή μέσα σου καλλιεργείς την επιθυμία να τιμωρηθεί περισσότερο, αλλά να τον συγχωρείς από φι­λοστοργία και καλή πνευματική τοποθέτηση απέναντί του.

Εκείνο δε να γνωρίζεις σαφώς, ότι όσο περισσότερο σε περιφρονεί, ενώ εσύ τον περιποιείσαι και τον υπηρετείς, τόσο μεγαλύτερη κόλαση δημιουργεί εκείνος για τον εαυτό του. Ισχυρίζεσαι λοιπόν ακόμη ότι ο αδελφός σου γίνεται χειρότερος όταν τον περιποιείσαι;

Αυτό είναι γι' αυτόν μειονέκτημα, και κατηγο­ρία, ενώ για σένα αυτό είναι πλεονέκτημα και εγκώμιο. Διότι, αν και τον βλέπεις να είναι πράγ­ματι τέτοιος, εσύ για την αγάπη του Θεού, δεν σταμάτησες να κρατάς θετική στάση απέναντί του. Και γι' αυτόν κάτι τέτοιο είναι έγκλημα, αφού δεν τον ωφέλησε η δική σου υποχωρητι­κότητα και δεν έγινε καλύτερος.

Ο απόστολος Παύλος λέει ότι είναι προ­τιμότερο να κατηγορούνται οι άλλοι για τα πα­ραπτώματά τους εναντίον μας, παρά εμείς για τα πταίσματά μας προς αυτούς. Δεν αρμόζει επίσης να λες τα ανόητα και χωρίς περιεχόμε­νο εκείνα λόγια. Να λες δηλαδή, αυτό το «μήπως νομίσει ο αδελφός ότι από φόβο έτρεξα πρώτος και του πρόσπεσα και έτσι με περιφρονήσει περισσότερο». Αυτά είναι λόγια που προέρχον­ται από ψυχή ανώριμη και παιδική και τα κι­νεί η ανθρώπινη φιλοδοξία.
Ας θεωρήσει ο αδελφός ότι πήγες να συμ­φιλιωθείς μαζί του από φόβο, και θα σου είναι μεγαλύτερος ο μισθός. Διότι, αν και γνώριζες εκ των προτέρων ότι έτσι θα εκλάβει την κίνη­σή σου αυτή προς το πρόσωπό του, για την αγά­πη του Θεού, υπομένεις τα πάντα. Πράγματι, εκείνος που επιδιώκει τη δόξα των ανθρώπων και από ματαιοδοξία συμφιλιώνεται με τον αδελ­φό του, ελαττώνει το κέρδος που θα δεχθεί ως αμοιβή από τον Θεό. Εκείνος όμως που γνω­ρίζει ακριβώς ότι πολλοί θα τον κατακρίνουν και θα γελάσουν εις βάρος του, και παρά ταύτα δεν αποφεύγει τη συμφιλίωση, θα λάβει διπλάσια και τριπλάσια χάρη. Και αυτός είναι κυρίως ε­κείνος που ό,τι κάνει, το κάνει για τον Θεό.
Μη μου λες ότι ο αδελφός σ' αυτό και σ' εκείνο σε αδίκησε. Διότι, έστω κι αν ακόμα υπο­θέσουμε, ότι αυτός και τη χειρότερη μορφή κακίας την εκτόξευσε προς εσένα, ακόμη και σ' αυτή την περίπτωση, έχεις εντολή από τον Θεό όλα να του τα συγχωρήσεις.

  Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 

http://1myblog.pblogs.gr/2010/07/642997.html

http://namarizathema.blogspot.com

http://xaraseuaggelia.blogspot.com/2011/07/blog-post_9490.html