Ποῦ ἔχεις τὰ μάτια σου;

Ποῦ εἶχες τὰ μάτια σου;

 

    Συχνὰ ἀκοῦμε τὴ φράση μὲ τόνο ἐπιτιμητικό, διάθεση ἐπιπλήξεως, μάλιστα ἀπὸ γονεῖς πρὸς ἄτακτα παιδιά τους. Πόσες φορὲς καθημερινὰ δὲν ἐπαναλαμβάνεται ἡ σκηνή, παιδὶ μικρό, ποὺ εἶχε πρωτύτερα ξεφύγει ἀπὸ τὴ στενὴ ἐπιτήρηση τῆς μητέρας του, νὰ ἐπιστρέφει σὲ λίγο κοντά της μὲ κλάματα ἀπὸ τραῦμα ποὺ ἔλαβε ἀπὸ ἀπροσεξία του καὶ νὰ δέχεται τὶς περιποιήσεις ἀπὸ ἐκείνη καὶ συν­άμα τὴν παρατήρηση ποὺ προτάξαμε:

    –Γιατί δὲν πρόσεχες; Δὲν ἔβλεπες μπροστά σου; Ποῦ εἶχες τὰ μάτια σου;

    «Ὅποιος περπατᾶ καὶ βλέπει τὰ ἀστέρια, εἶναι καταδικασμένος νὰ πέφτει σὲ λακκοῦβες», λέει παλιὰ παροιμία.

    Αὐτὰ γιὰ τὴ ζωὴ τὴν καθημερινή, τὸ βάδισμα στοὺς δρόμους τῆς γῆς.

    Γιὰ τὴν πορεία τὴν πνευματικὴ ἰσχύει κάτι πιὸ ἀποτελεσματικὸ ἀπὸ τὸ νὰ ἔχει κανεὶς μονίμως προσηλωμένα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του στὶς παγίδες καὶ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ τυχὸν θὰ συναντήσει στὸ δρόμο του, ἢ νὰ ἀσχολεῖται ἀποκλειστικὰ μὲ τὸ πῶς ὁ ἴδιος θὰ καταφέρει νὰ ἀπεμ­πλακεῖ, ὅταν συμβεῖ κάποτε νὰ περιπέσει σ’ αὐτά.

    Ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβὶδ συν­ήθιζε νὰ κάνει ποίημα, ὠδή, ψαλμὸ τὰ κύματα – μύρια – ποὺ περνοῦσε στὴ ζωή του. Ἔκρουε τὶς χορδὲς τῆς λύρας του καὶ ἀπηύθυνε στὸν Κύριο καὶ Θεό του τὴ θλίψη τῆς καρδιᾶς του. Τὰ πιὸ προσωπικά του αἰσθήματα, τὸ καταστάλαγμα τῆς δοκιμασμένης ζωῆς του τὸ χύνει σὲ στίχους καὶ ρυθμὸ καὶ μελωδία. Ἐκεῖ καταθέτει τὸ ἀπόθεμα τῆς πείρας του. Πείρα γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν πειρασμῶν, τῶν θλίψεων, τῶν δοκιμασιῶν τῆς ζωῆς.

    Καὶ τί λέει λοιπόν;

    Τὰ μάτια μου, λέει, εἶναι μονίμως προσ­ηλωμένα, γιὰ νὰ μπορῶ νὰ ξεφεύγω ἀπὸ τὶς παγίδες τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ μὴν μπλέκον­ται τὰ πόδια μου σ’ αὐτὲς καὶ πεδικλώνομαι καὶ πέφτω.

    Προσηλωμένα ποῦ; Στὶς ἴδιες τὶς παγίδες;

    Ὄχι.

  Στὸν Κύριο.

    «Οἱ ὀφθαλμοί μου διαπαντὸς πρὸς τὸν Κύριον, ὅτι αὐτὸς ἐκσπάσει ἐκ παγίδος τοὺς πόδας μου» (Ψαλ. κδ΄ [24] 15). Στὸν Κύριο τὰ μάτια μου «διαπαν­τός», συν­εχῶς, μόνιμα. Διότι Αὐτὸς καὶ ὄχι ἐγώ, Αὐτὸς καὶ μόνο Αὐτὸς θὰ μὲ γλυτώσει ἀ­πὸ τὴν παγίδα, ὥστε νὰ μὴν πιαστοῦν τὰ πόδια μου σ’ αὐτήν, οὔτε νὰ αἰχμαλωτιστῶ στὴ ζωή μου καὶ μείνω ἕρμαιο τῶν περιστάσεων. 

    Παράδοξο δρόμο ὑποδεικνύει ὁ θεῖος λυράρης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἂν θέλεις, λέει, νὰ ξεφεύγεις ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, τὶς θλίψεις, τὶς παγίδες, τὶς δοκιμα­σί­ες τῆς ζωῆς, τὸ βλέμμα σου μὴν τὸ προσ­ηλώνεις κάτω, μὲ τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔτσι θὰ τὶς δεῖς ὥστε νὰ τὶς ἀποφύγεις, ἀλλὰ ἐπάνω, στὸν οὐρανό, στὸν Κύριο. 

   Ἀντίθετα, δηλαδή, ἀπ’ ὅ,τι θὰ σκεφτόμασταν ἐμεῖς. Στὸν οὐρανὸ τὸ βλέμμα, γιὰ νὰ μὴν πιαστῶ ἀπὸ τὶς στρωμένες στὴ γῆ παγίδες! Τί παράξενο, ἀλήθεια!

    Μὰ καὶ πόσο ἀληθινό! Δείχνει πνευματικὴ ἑτοιμότητα· εὐστροφία ψυχῆς.

    Πόσες φορές, ἀλήθεια, ἐὰν ἀνακρίνουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ ἐξετάσουμε τὴν πνευματική μας πορεία, θὰ παρατηρήσουμε ὅτι ἡ μόνιμη προσήλωση τοῦ νοῦ μας εἶναι στὰ προβλήματα τὰ καθημερινὰ ποὺ ἀντιμετωπίζουμε. Καὶ τελειωμὸ δὲν ἔχουν αὐτά. Σήμερα ἄγχος γιὰ τὶς ἐξετάσεις. Αὔριο γιὰ τὴν εὕρεση δουλειᾶς. Τὴν ἄλλη γιὰ τὶς σχέσεις στὸ ἐργασιακὸ περιβάλλον. Ἔπειτα γιὰ τὶς χρηματικὲς ἀποδοχές. Μάλιστα αὐτὲς σήμερα, μὲ τὴν οἰκονομικὴ κρίση ποὺ μαστίζει τὴν πατρίδα μας... Ἔπειτα προβλήματα οἰκογενειακά, τῶν παιδιῶν: γιὰ τὴ μόρφωσή τους, τὴν πορεία τους στὴ ζωή, τὴν ἀποκατάστασή τους... 

    Χίλια δυὸ προβλήματα. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Συνεχῶς μπλεγμένοι μὲ κάτι.

    «...Αὐτὸς ἐκσπάσει ἐκ παγίδος τοὺς πόδας μου». Ὅσο παραμένω στὸ πρόβλημά μου, ὅσο οἱ νέες περιπλοκὲς μὲ κάνουν νὰ σκύβω ὅλο καὶ πιὸ κάτω γιὰ νὰ ξεμπλε­χτῶ, τόσο πιὸ σφιχτὰ δεμένος θὰ βρίσκομαι.

   Ἄλλη εἶναι ἡ λύση. Τὸ βλέμμα ἐπάνω, στὸν Κύριο!

   Μήπως δὲν τὸ γνωρίζουμε καὶ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο;

    Μέσα στὸ σάλο τῶν κυμάτων, στὴν ἄγρια φουρτούνα βρίσκονταν οἱ Μαθητές. Καὶ ὁ Πέτρος κλήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ περπατήσει ἐπάνω στὰ κύματα. Βγῆκε ἀπὸ τὸ πλοῖο καὶ ἄρχισε νὰ περπατᾶ. Στεριὰ εἶχε γίνει ἡ θάλασσα... ὅσο τὸ βλέμμα του ἦταν προσηλωμένο στὸ Χριστό. Ὅ­μως κάποια στιγμὴ ἀπαγκιστρώθηκε ἀπ’ Αὐτὸν καὶ ἔπεσε γύρω, στὰ κύματα. Τὰ εἶδε τότε πόσο μεγάλα ἦταν, θεόρατα, καὶ φοβήθηκε. Καὶ τότε ἀκριβῶς ἄρχισε νὰ βουλιάζει... Γιατί, Πέτρο, ἄφησες τὸ βλέμμα σου νὰ φύγει ἀπὸ τὸν Χριστό; Τώρα, βέβαια, βουλιάζεις. Τί ἄλλο θὰ περίμενες;

    «Οἱ ὀφθαλμοί μου διαπαντὸς πρὸς τὸν Κύριον». Συνιστᾶ πνευματικὴ ἑτοιμότητα καὶ εὐστροφία ψυχῆς. Καὶ ὄχι μόνο. Μαζὶ καὶ ταπείνωση καὶ πίστη καὶ τελεία ἐναπόθεση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τῶν ὑποθέσεών μας στὸν Κύριο, τὸν Κυβερνήτη τῆς ζωῆς μας. Ὅσο τὸ πουλί, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, πετάει ψηλὰ στὸν οὐρανό, εἶναι σίγουρο πὼς δὲν θὰ πιαστεῖ σὲ παγίδα. «Καὶ σύ, ἕως ἂν τὰ ἄνω βλέπῃς, οὔτε ὑπὸ παγίδος οὔτε ὑφ’ ἑτέρας τινὸς ἁλώσει ραδίως ἐπιβουλῆς». Καμιὰ ἐπιβουλή, παγίδα τοῦ ἐχθροῦ δὲν θὰ σταθεῖ ἱκανὴ νὰ σὲ αἰχμαλωτίσει.

    Διότι ὁ Κύριος καὶ Θεός σου θὰ σὲ προστατεύει.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr/2016/02/blog-post_353.html#more