ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ LORD JESUS CHRIST 3: « “...τῇ κραταιᾷ Σου χειρί μεταδοῦναι ἡμῖν τοῦ ἀχράντου Σώματός Σου καί τοῦ Τιμίου Αἵματος”», μέρος γ΄

Ὁ Ἰησοῦ Χριστός εἶναι Παρών. Ὁ Ἄρτος καί ὁ Οἶνος δέν εἶναι τά σύμβολα τοῦ θείου Σώματος καί Αἵματος, ἀλλά αὐτό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Ἀρνίου, πού σφαγιάσθηκε καί ἡ σφαγή Του συνεχίζεται ἀναιμάκτως γιά τή σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου.

Ἐπάνω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα καί κάτω ἀπό τήν Πλατυτέρα εἰκονίζεται πάντα ἡ Θεία Λειτουργία, τήν ὥρα πού ὁ Αἰώνιος Ἀρχιερεύς Ἰησοῦς Χριστός μεταδίδει, ὅπως καί στόν Μυστικό Δεῖπνο, τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του στούς Ἀποστόλους. Τήν ἴδια εἰκόνα μᾶς περιγράφουν τά λόγια τῆς Εὐχῆς: “...τῇ κραταιᾷ Σου χειρί μεταδοῦναι ἡμῖν τοῦ ἀχράντου Σώματός Σου καί τοῦ Τιμίου Αἵματος”.

Ὁ Μέγας καί Αἰώνιος Ἀρχιερεύς Ἰησοῦς Χριστός κοινωνεῖ τούς ἱερεῖς καί μέ τά χέρια τῶν ἱερέων κοινωνεῖ τόν λαό.

Ἀλλοίμονό μας, δέν καταλαβαίνουμε τίποτα!

Ἐμᾶς κοινωνεῖ ὁ Χριστός, κι ἐμεῖς κοινωνοῦμε ἐσᾶς.

Ὄργανο τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἱερεύς καί ὑπηρέτης τοῦ λαοῦ. Εἴμεθα “δοῦλοι δούλων” ὅλοι οἱ ἱερεῖς! Βαρύτατο λόγο θά δώσουμε ἀπέναντι τοῦ Ἁγίου Θεοῦ...

Ἕνας τέτοιος ταπεινός ὑπηρέτης ἦταν καί ὁ παπα Γρηγόρης ὁ Πνευματικός.

Κάποτε, ὅπως διηγεῖτο ὁ ἴδιος, ἦταν Μεγάλη Πέμπτη. Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, στόν μικρό Ναό τῆς καλύβης του, παρουσιάσθηκε ἕνας νέος Μοναχός, πού κρατοῦσε ἕνα ἀναμμένο λαδοφάναρο. Μπῆκε στό Ἱερό Βῆμα καί εἶπε στόν παπα Γρηγόρη: “Ἅγιε Πνευματικέ, μήν καταλύσης, σέ παρακαλῶ, ὅλη τή Θεία Κοινωνία, γιατί εἶναι ἀνάγκη νά ἔλθης νά κοινωνήσης τρεῖς ἀδελφούς, πού μένουν ἐδῶ, πιό πάνω. Γι᾿ αὐτό ἦρθα, νά σέ πάρω”.

Συμμορφώθηκε ἀμέσως καί χωρίς νά ρωτήση τίποτα τόν Μοναχό, τόν ἀκολούθησε. Μπροστά ὁ νεαρός Μοναχός καί πίσω ὁ παπα Γρηγόρης μέ τά ἄχραντα Μυστήρια. Παρ᾿ ὅλον τόν ἀπότομο ἀνήφορο, τά στενά μονοπάτια ἀνάμεσα καί πάνω στούς βράχους καί παρ᾿ ὅλη τή γεροντική του ἡλικία, χωρίς νά νοιώση κόπο ἤ στενοχώρια, ἔφθασαν σέ μιά εὐρύχωρη σπηλιά, ὅπου τούς περίμεναν τρεῖς ἡλικιωμένοι ἀσκητές.

Ἐκοινώσησαν τῶν ἀχράντων Μυστηρίων καί ἀφοῦ τόν εὐχαρίστησαν, τοῦ εἶπαν παρακαλητικά: “Νά ἔλθης καί τοῦ χρόνου, ἅγιε πάτερ, τήν Μεγάλη Πέμπτη, νά μᾶς κοινωνήσης, χωρίς ὅμως νά πῆς σέ κανέναν, γιά ὅσα εἶδες ἐδῶ”.

Τό ὑποσχέθηκε, χωρίς νά τούς ρωτήση ἀπολύτως τίποτε καί μέ τή συνοδεία τοῦ νέου Μαναχοῦ ἐπέστρεψε πίσω.

Στήν εἴσοδο τῆς Ἐκκλησίας ὁ νεαρός Μοναχός ἔβαλε μετάνοια, ἀσπάστηκε τό ἅγιο Ποτήριο καί τοῦ εἶπε μέ γλυκειά φωνή, ὅτι θά ἔλθη πάλι τοῦ χρόνου, γιά τό ἴδιο διακόνημα. Προχωρῶντας ὁ παπα Γρηγόρης, στράφηκε γιά νά τόν δῆ ἀνερχόμενον στό μονοπάτι, ἀλλά δέν φαινόταν πουθενά ὁ νεαρός Μοναχός....

Ὅλα αὐτά συγκλόνισαν τόν παπα Γρηγόρη, ἀλλά τηρώντας τήν ἐντολή δέν μίλησε σέ κανένα. Αὐτό ἐπανελήφθη κατά τόν ἴδιο τρόπο ἄλλες δυό χρονιές. Ἔτσι, πλησίαζε τό τέταρτο κατά σειρά Πάσχα.

Τό Σάββατο τοῦ Λαζάρου, ὅλοι οἱ πατέρες τῆς Σκήτης ἔκαναν ἀγρυπνία στό Κυριακό γιά τήν Κυριακή τῶν Βαΐων. Ἀφοῦ τελείωσε ἡ ἀγρυπνία καί πέρασαν στό συνοδικό γιά τό κέρασμα, ἔγινε λόγος γιά τό ἄν ὑπάρχουν παλαιοί ἀναχωρητές ἤ ἡ τάξις τῶν ὀλίγων Μακάρων. Οἱ περισσότεροι μετά βεβαιότητος ἔλεγαν ὅτι πέρασαν οἱ παλαιοί καλοί καιροί καί ὅτι ξέπεσε στά χρόνια τους (ἦταν περίπου τό 1890) ἡ καλογερική. Τότε ἐντελῶς ξαφνικά -εἴτε ἐξ ἀπροσεξίας, εἴτε ἐκ συναρπαγῆς – εἶπε ὁ παπα Γρηγόρης:

Ὑπάρχουν καί σήμερα, Χάριτι Θεοῦ.

Ποῦ; τόν ρώτησαν.

Νά, ἐδῶ πάνω, στόν Αἴμονα, πού εἶναι πρίν ἀπό τόν Ἄθωνα, καί ἔδειξε μέ τό χέρι του.

Σ᾿ ὅλους ἔκαμε αἴσθησι ἡ ὁμολογία του, ἀλλά δέν μίλησαν. Ὁ παπα Γρηγόρης γύρισε στό καλύβι του, στήν ἔρημο, στενοχωρημένος καί μεταμελημένος γιά τήν ἄκαιρη αὐτή ἀποκάλυψι.

Ὕστερα ἀπό τέσσερες ἡμέρες φάνηκε πάλι ὁ ἴδιος νέος Μοναχός καί μέ ἕνα νεῦμα, λαμβάνοντας τά Τίμια καί ἅγια Δῶρα, τόν ἀκολούθησε καί βρέθηκαν πάλι στή σπηλιά, ὅπου οἱ τρεῖς μακάριοι Ἐρημῖτες κοινώνησαν τῶν ἀχράντων Μυστηρίων.

Τότε ὁ γεροντότερος ἀπ᾿ αὐτούς τοῦ εἶπε:

Γιατί, ἅγιε Πνευματικέ, παρέβης τήν ἐντολή μας καί μᾶς ἀπεκάλυψες στούς ἀδελφούς;

Ὁ παπα Γρηγόρης δέν ἀπάντησε...

Ἀλλά γι᾿ αὐτή σου τή μικρή φλυαρία, νά μήν ἔλθης τοῦ χρόνου μέ τά ἅγια Μυστήρια. Ἐάν ὅμως ἔλθης, θά μᾶς βρῆς ὅπως θέλει ὁ Πανάγαθος Θεός. Καί πάλι παρακαλοῦμε, μή μᾶς ἀποκαλύψης...

Ἔφυγε συντετριμμένος καί κατάπληκτος. Κατάλαβε ὅμως ὅτι εἶχε νά κάνη μέ Ἁγίους ἄνδρες, μέ μακαρίους καί θείους Ἀναχωρητές, ἀπ᾿ αὐτούς πού σπανίζουν ἀκόμη καί σέ κάθε γενεά μοναχῶν.

Τό ἐπόμενο ἔτος δέν πῆγε νά τούς κοινωνήση οὔτε ἦλθε ὁ νέος Μοναχός. Παίρνοντας μαζί του μόνο Ἀντίδωρο καί Ἁγιασμό, ἀνέβηκε, τώρα μέ πολύ πολύ κόπο, μέχρι τή σπηλιά. Τήν ἔψαξε καί τή βρῆκε.

Βρῆκε τούς τρεῖς θείους Ἀναχωρητές νεκρούς. Ὅλη ἡ σπηλιά εἶχε ἄρρητη εὐωδία... Ἦσαν ξαπλωμένοι καί μέ τά χέρια σταυρωμένα στό στῆθος. Γονάτισε καί ἀσπάσθηκε τά χέρια καί τά μέτωπά τους. Γιά μιά στιγμή νόμισε πώς μέθυσε ἀπό τήν θεαρχική εὐωδία τῶν ἁγίων τους Λειψάνων. Ἀπό δέ τήν ξηρότητά τους μέσα του πληροφορήθηκε ὅτι ἐκοιμήθησαν ἀμέσως μετά τήν Θεία Μετάληψι τῆς Μεγάλῆς Πέμπτης τῆς περασμένης χρονιᾶς...

Ὁ νέος Μοναχός, πού τόν ὡδηγοῦσε μέ τό λαδοφάναρο, ἦταν ὁπωσδήποτε Ἄγγελος Κυρίου, πού ὑπηρετοῦσε τούς Ἁγίους αὐτούς τρεῖς Ἀναχωρητές...., οἱ ὁποῖοι ἀνῆκαν στήν τάξι τῶν Μακάρων^¹.

Ὑπάρχουν ἀκόμα ἅγιοι στίς ἡμέρες μας. Αὐτοί δέονται στόν Θεό, αὐτοί μᾶς συντηροῦν, αὐτοί μᾶς σώζουν. (Κοντά στό λίγο χλωρό σώζεται καί τό ξερό, ἐνῶ συνήθως “κοντά στά ξερά καίγονται καί τά χλωρά”. Στήν πνευματική ζωή ὅμως συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο: τό χλωρό σώζει καί τό ξερό.) Ἐμᾶς τούς Ἁμαρτωλούς, πού εἴμεθα οἱ πιό πολλοί – δισεκατομμύρια οἱ ἁμαρτωλοί καί ἐλάχιστοι οἱ ἅγιοι – αὐτοί οἱ ἅγιοι, μέ τήν πολλή πνευματική ὑγεία, μέ τήν ἁγιασμένη τους ζωή, μέ τήν κεχαριτωμένη ὄψι, μέ τό πάναγνο ἦθος καί μέ τόν πεφωτισμένο νοῦ, δέονται καί ἱκετεύουν καί μᾶς σώζουν καί μᾶς συντηροῦν στή ζωή. Καί θά μᾶς σώζουν “ἄχρι καιροῦ”. Εἰδικά αὐτή ἡ κατηγορία τῶν Μακάρων στό Ἅγιον Ὄρος ἀποτελοῦν τήν ἐλπίδα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, εἶναι τό φύραμα τοῦ “μικροῦ ποιμνίου”, πού ὁ Θεός δέν θά ἐγκαταλείψη.

Ἄν καλλιεργοῦμε κάθε μέρα πίστι καί ὑπομονή, ἁγιασμένη ὑπομονή, καί παρακαλοῦμε “Πρόσχες, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν, ἐξ ἁγίου κατοικητηρίου Σου...”, ρίχνει ὁ Θεός τή ματιά Του “ ἐξ ἁγίου κατοικητηρίου Του”, συντηρώντας τέτοιους ἁγίους στή ζωή μας, γιά νά σωζώμεθα ὅλοι μας.

Σχολιάζοντας ὁ Ἱερός Χρυσόστομος τήν ὑπερουράνια αὐτή Εὐχή, τήν πρό τῆς Ὑψώσεως, ἀναφέρει: “ Ὅταν ὁ Προφήτης Ἠλίας ἀνέβηκε στόν οὐρανό, ἄφησε στόν μαθητή του Ἐλισσαῖο τήν μηλωτή· ἀνεβαίνοντας ὅμως στόν οὐρανό ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, μᾶς ἄφησε τή Θεωμένη Σάρκα Του.

Ἀλλά ὁ μέν Προφήτης Ἠλίας ἄφησε τή μηλωτή του, ἀφοῦ τήν ἔβγαλε ἀπό πάνω του, ὁ δέ Χριστός ΚΑΙ μᾶς ἄφησε τή σάρκα Του ΚΑΙ μαζί μέ αὐτήν ἀνυψώθηκε, γιά νά ἁγιάση μέσῳ αὐτῆς καί ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος.

Ὕστερα ἀπό τήν Ἀνάψηψί Του ὁ Κύριος συγκάθεται μετά τοῦ Οὐρανίου Πατρός στούς οὐρανούς καί συγχρόνως συνευρίσκεται μέ τούς πιστούς χριστιανούς στή Θεία Λειτουργία. Εἶναι “ὁ ἄνω τῷ Πατρί συγκαθήμενος καί ὧδε ἡμῖν ἀοράτως συνών”. Καί αὐτή τή στιγμή, καί πολύ περισσότερο βέβαια κατά τή διάρκεια τῆς Θείας Λατρείας, εἶναι ὁ “ὧδε ἀοράτως ἡμῖν συνών.” Ἡ Παρουσία Του γεμίζει τή γῆ (ἰδιαιτέρως τόν Ἱερό Ναό στή Θεία Λατρεία) καί τά οὐράνια! Ἔτσι μαζί μέ τόν Χριστό ὁ ἐκκλησιαζόμενος καί κοινωνών χριστιανός βρίσκεται ταυτόχρονα καί στή γῆ καί στόν οὐρανό. “Καί ἄνω σέ ἔχω, καί κάτω συμπλέκομαί σοι”².

“Ἄνω”: μέσα στούς Πατρικούς κόλπους.

“Κάτω”: μέσα στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.

Διά τῶν κάτω ὁ χριστιανός βιώνει καί τά ἄνω... Οὐράνιο καί ἐπίγειο Θυσιαστήριο σέ μιά ἑνότητα, στή Μία Πίστι, στή Μία Ἐκκλησία, στόν ΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟ! Ὁ πιστός βλέπει τά ἀόρατα ἀκαταλήπτως, ἀκούει τά ἄρρητα, ὀσφραίνεται τήν ἀθανασία, γεύεται τήν αἰώνιότητα. Γι᾿ αὐτό καί ὁ κόσμος ἔξω ἀπό τήν Θεία Λειτουργία παύει νά ζῆ. Εἶναι νεκρός! Γιατί Ζωή καί Φῶς καί Ἀλήθεια εἶναι μόνο ὁ Χριστός.

Ὁ κόσμος εἶναι ἀλειτούργητος σήμερα. Τόση εἶναι ἡ σκληροκαρδία μας καί ἡ ἀπιστία μας, ὥστε θεωρεῖται φυσικό τό νά μή λειτουργῆται ὁ χριστιανός, καί θεωρεῖται ἀφύσικο τό νά πηγαίνη στήν Ἐκκλησία, νά ἐξομολογῆται καί νά κοινωνῆ τακτικά τῶν ἀχράντων Μυστηρίων. Καί μάλιστα θεωρεῖται ἔτσι ἀπό μᾶς τούς ἴδιους τούς χριστιανούς. Ἐξ ἰδίων τά βέλη!!!

Συνεχίζεται...