Ὑπῆρξαν πράγματι μασόνοι οἱ κληρικοὶ οἱ ἀναφερόμενοι κατὰ καιροὺς ὡς τοιοῦτοι εἰς τὰ τεκτονικὰ ἔντυπα Ε΄

Ὑπῆρξαν πράγματι μασόνοι οἱ κληρικοὶ οἱ ἀναφερόμενοι

κατὰ καιροὺς ὡς τοιοῦτοι εἰς τὰ τεκτονικὰ ἔντυπα;

ΔΙΑΤΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΤΑΧΘΗ

ΣΧΕΤΙΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙ ΑΝΑΚΡΙΣΕΙΣ;

 Ε΄

  Ὅταν κατὰ καιροὺς ἔρχονται στὸ φῶς τῆς δηµοσιότητος πληροφορίες (µὲ ὀνόµατα), ὅτι κληρικοὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας - καθ’ ὅσον µᾶς ἐνδιαφέρει - ὑπῆρξαν (ἢ καὶ εἶναι τώρα) µασόνοι, µερικοὶ εὐσεβεῖς χριστιανοὶ ἀδυνατοῦν νὰ τὸ πιστέψουν καὶ ἀρνοῦνται νὰ τὸ δεχθοῦν. Καὶ πῶς, ἀλήθεια, νὰ τὸ πιστέψουν! Ἱερεῖς καὶ Ἐπίσκοποι νὰ εἶναι µασόνοι! Ἀντὶ ὅµως νὰ στραφοῦν πρὸς τὴν πλευρὰ τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας µας καὶ νὰ ζητήσουν, υἱικῶς καὶ ἐπιµόνως νὰ ἐνεργήσει Ἐκείνη, ἔτσι ὥστε νὰ ἀποκαλυφθεῖ κάθε φορά ἡ ἀλήθεια¹ , λαµβάνουν στὸ στόµα τους δύο εὔκολες φράσεις καὶ λένε: -Μόνο πεθαµένων ὀνόµατα ἀναφέρουν οἱ µασόνοι καὶ ὄχι ζώντων, γιὰ νὰ µποροῦν νὰ µιλήσουν, ἢ καί: -Ψέµατα λένε οἱ µασόνοι² ! Ἔτσι λοιπὸν ἡ «στρουθοκάµηλος» χώνει βαθιὰ στὴν ἄµµο τὴν κεφαλή της καί, µὲ τὸν τρόπο αὐτόν, νοµίζει πὼς θὰ γλιτώσει ἀπὸ τὰ δόντια τῆς τίγρεως! Κούνια ποὺ µᾶς κούναγε… Πῶς ἔχουν λοιπὸν τὰ πράγµατα; Ἰδοὺ πῶς ἔχουν, κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ ἐρευνητῆ.

Γιατί δὲν ἀναφέρουν οἱ τέκτονες ὀνόµατα ζώντων τεκτόνων καὶ µάλιστα κληρικῶν;

Οἱ ἀπαντήσεις τῆς µασονίας εἶναι ἐπ’ αὐτοῦ τρεῖς.

Ἡ πρώτη ἀφορᾶ εἰς τοὺς τεκτονικοὺς ὅρκους, οἱ ὁποῖοι εἶναι δεσµευτικοὶ γιὰ τὰ µέλη τῆς τεκτονικῆς ὀργανώσεως καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν µποροῦν νὰ ἀποκαλύπτουν ὀνόµατα ζώντων ἀδελφῶν τους εἰς τοὺς «βεβήλους». Ἡ πίεση ἔτσι αὐτὴ εἶναι σχετικῶς ἀτελέσφορη.

Ἡ δεύτερη ἀπάντηση τῶν τεκτόνων ἔχει διατυπωθεῖ, εἶναι ὅµως ἄγρια κι ἐντελῶς ἀπαράδεκτη. Τὴν παραθέτουµε, παρακαλώντας τοὺς ἀναγνῶστες νὰ µὴ «θυµώσουν» κι ἐξοργιστοῦν, δεδοµένου ὅτι ἡ ἀνοχὴ κι ἡ συγγνώµη εἶναι ἀρετὲς κατ’ ἐξοχὴν χριστιανικές. Γράφουν, λοιπὸν ἐπ’ αὐτοῦ οἱ µασόνοι: «(…) ∆ὲν νοµίζοµεν ὅτι ἐπιτρέπεται εἰς ἡµᾶς νὰ ἱκανοποιήσωµεν τὴν περιέργειαν καὶ δώσωµεν τὰ ὀνόµατα ἐπιλέκτων µελῶν τῆς κοινωνίας βορὰν εἰς τὰς ἀγρίας διαθέσεις ὑπανθρώπων…» (Πηγή: «Τεκτονικὸν ∆ελτίον, ἔτος 1970, σελ. 344).

 Ἰδοὺ τώρα καὶ ἡ λογικότερη τεκτονικὴ ἀπάντηση: «(…) ∆ὲν ἀναφέρουµε ὀνόµατα Τεκτόνων ἐν ἐνεργείᾳ, γιατί δὲν θέλουµε νὰ σκανδαλίσουµε τὴν παραπλανηµένη ἀπὸ τὴ συκοφαντία µερίδα τῆς κοινῆς γνώµης. Λυπούµεθα διὰ τὴν κατάσταση στὴ χώρα µας, γιὰ τὴν ὁποία ἡ ἔγκυρη γαλλικὴ ἐφηµερίδα «Μὸντ» ἔχει γράψει (7 ∆εκεµβρίου 1972) ὅτι ζεῖ «δυὸ αἰῶνες πίσω ἀπὸ τὴν Εὐρώπη [ἡ Ἑλλάδα] σχετικὰ µὲ τὴν ἀντιµετώπιση τοῦ Τεκτονισµοῦ (…) Σκεφτεῖτε [συνεχίζεται στὸ τεκτ. κείµενο] τοὺς ἀναφερθέντες ὡς Τέκτονες Πατριάρχες οἱ Ἀντιτέκτονες ἔσπευσαν νὰ τοὺς χαρακτηρίσουν Ἰοῦδες. Καὶ φανταστεῖτε τί θὰ συνέβαινε, ἂν τοὺς εἴχαµε ἀναφέρει ἐν ζωῇ…

 Ἐν συνέχειᾳ οἱ Τέκτονες µᾶς ἀποκαλύπτουν: …Τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόµου [Παπαδοπούλου] δοκίµασε ἕνας ζηλωτὴς [«φανατικὸς» χριστιανὸς] νὰ τοῦ ψαλιδίσει τὰ γένια, γιὰ τὸ ζήτηµα τῆς προσαρµογῆς τοῦ ἡµερολογίου στὴν ἀστρονοµικὴ πραγµατικότητα. Φαντάζεται κανεὶς τί θὰ γινόταν, ἂν ἐγίνετο γνωστὸ πὼς ἦταν καί… Τέκτων! Θὰ εἶχε πέσει θῦµα µίας εὐάριθµης ἀλλὰ καλὰ ὀργανωµένης ζηλωτείας…»! (Πηγή: τεκτ. περ. «Πυθαγόρας», ἔτους 1981, τεῦχος 22, σελ. 332)

Ἡµέτερο σχόλιο: Νὰ µὴ ζητοῦµε λοιπὸν ἀπὸ τοὺς Τέκτονες οὐδεµία ἀπάντηση γιὰ ὀνόµατα, ἀλλὰ νὰ ἀπευθυνόµαστε πρὸς τὴν ἑκάστοτε ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας µας, νὰ ἐξιχνιάσει Ἐκείνη καὶ νὰ ἐνεργεῖ τὰ καθ’ ἑαυτὴν γιὰ ὅσους ἐκ τῶν κληρικῶν µας ἀναφέρονται - τουλάχιστον οἱ ἐν ζωῇ - ὡς µέλη Τεκτονικῶν Στοῶν, παντὸς Τεκτονικοῦ Τύπου καὶ Σώµατος. Οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις εἶναι τὸ κανονικότερο καὶ δικαιότερο µέσον. Πρὸς κάθε πλευρά. Γιὰ κάθε πλάνη κι αἵρεση ποὺ κατατρώγει τὸ Σῶµα τῆς Ἐκκλησίας µας, ΕΝΤΟΣ τῶν Πυλῶν. Ποὺ κατασπαράσσονται, ναί, ποιµένες καὶ πρόβατα, τώρα πιὰ ΕΝΤΟΣ τῶν Πυλῶν µας, ἐπαναλαµβάνουµε µὲ ἔµφαση, κατασπαράσσονται ποιµένες καὶ πρόβατα, ὡς δὲν θὰ ἔπρεπε. ∆ὲν µποροῦµε βέβαια νὰ τὰ γράψουµε ὅλα!

 Ἐπιτυχίαι τῶν Τεκτόνων εἰς τὸν ἐκκλησιαστικὸν χῶρον διὰ τῶν Ἱπποτικῶν Ταγµάτων…

 Θραύση κάνουν κατὰ καιροὺς οἱ µασόνοι διὰ τῆς προσελκύσεως κληρικῶν σὲ Τάγµατα, τῶν ὁποίων ἀγνοοῦν τὴ φύση καὶ τὴν τεκτονικὴ ἰδιότητα τῶν µελῶν, οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς µας, ἐνδεχοµένως. Αὐτὸ γίνεται διότι τὰ Τάγµατα αὐτὰ ἔχουν τίτλους κι ἀξιώµατα µὲ θρησκευτική, χριστιανικὴ χροιά³ . Μὴ γνωρίζοντας λοιπὸν οἱ περισσότεροι κληρικοί µας περὶ τίνος ἀκριβῶς πρόκειται, εἰσέρχονται εἰς αὐτὰ τὰ Σώµατα, πρὸς µεγάλην χαρὰ τῶν τεκτόνων, οἱ ὁποῖοι δηµοσιεύουν ἐν συνεχείᾳ εἰς τὰ ἐσωτερικὰ ἔντυπα τῶν Ταγµάτων αὐτῶν ὀνόµατα καὶ φωτογραφίες! Εἶναι δὲ τόσο βέβαιοι οἱ τέκτονες ὅτι θὰ ἔχουν πάντοτε εἰς τὰ Ἱπποτικὰ Τάγµατα ἱκανὸ ἀριθµὸ κληρικῶν µας, ποὺ ἔχουν εἰσάγει στοὺς ἐπίσηµους κανονισµοὺς τῶν Σωµάτων αὐτῶν καὶ σχετικὰ ἄρθρα, διὰ τῶν ὁποίων ὁρίζεται τί ἀκριβῶς νὰ φοροῦν οἱ κληρικοί µας κατὰ τὶς διάφορες τελετουργίες τῶν Ταγµάτων αὐτῶν! Ἀπίστευτα πράγµατα. Καὶ χειρότερα πάσης περιγραφῆς.

∆ιαβάζουµε σὲ ἐπισηµότατο τεκτονικὸ κείµενο τὰ ἀκόλουθα γιὰ τὶς «Ἐνδύσεις» αὐτὲς τῶν κληρικῶν. Ὁ τίτλος τοῦ σχετικοῦ κεφαλαίου εἶναι: «Περιβολή, ∆ιακριτικὰ καὶ κοσµήµατα, ὅπλα καὶ λοιπὰ ∆ιάσηµα (…) - Οἱ φέροντες ράσον καὶ ἄµφιον κληρικοὶ κατέχοντες βαθµὸν Ἀξιωµατικοῦ [τοῦ Τεκτονικοῦ Τάγµατος τοῦ Ναοῦ] δύνανται ἀντὶ πίλου νὰ φέρουν καλυµµαύχι, ἐνῷ οἱ φέροντες φαιλόνιον δύνανται νὰ φοροῦν µίτραν…». «Ὁ Ἐλεονόµος καὶ ὁ Εὐχέτης [ἱπποτικὰ ἀξιώµατα] δὲν φέρουν ξίφος καὶ ζώνην, ἂν πρόκειται περὶ κληρικοῦ, ὁ χιτὼν δύναται νὰ ἀντικατασταθῆ διὰ τρίβωνος καὶ ἀντὶ τοῦ στιχαρίου δύναται νὰ φέρεται καλυµµάχιον. Ὅταν ὁ Περιφερειακὸς Ἀρχιερεὺς [ἐδῶ πρόκειται περὶ ἱπποτικοῦ ἀξιώµατος καὶ ὄχι -ἀπαραιτήτως- περὶ Ἀρχιερέως τῆς Ἐκκλησίας µας] φέρει φαιλόνιον δύναται νὰ φορᾶ µίτραν καὶ νὰ κρατᾶ πατριαρχικὴν ράβδον [ὡς εἴδους στραταρχικῆς ράβδου. Ἐδῶ µὲ πεντάσταυρη κορυφή] …».

Τί νὰ πεῖς. Τί µπορεῖ καθένας νὰ πεῖ µὲ ὅλα ἐτοῦτα καὶ ἄλλα, βεβαίως, ποὺ ἀκολουθοῦν στὶς περιπτώσεις αὐτές! (πηγή: «Μέγα Σκήνωµα τῆς Ἑλλάδος, Συνταγµατικοὶ Κανόνες τῶν Ἡνωµένων Στρατιωτικῶν καὶ Τεκτονικῶν Ταγµάτων τοῦ Ναοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῶν Ἱεροσολύµων, τῆς Παλαιστίνης, τῆς Κύπρου, τῆς Ρόδου, τῆς Κρήτης καὶ τῆς Μάλτας. ∆ιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὰ διοικητήρια καὶ Κοινόβιά του εἰς τὴν Ἀλλοδαπήν. 1999. Ἐκδίδεται ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Σκηνώµατος τῆς Ἑλλάδος. Ἐν Ἀθήναις Ἔτος Κυρίου 1999, Ἔτος Τάγµατος 881», σελίδες 66, 75, 76 καὶ 80 ἀντιστοίχως).

Τὸ προαναφερθὲν σύνθετον Τεκτονικὸν Τάγµα ἔχει προβλέψει τὰ πάντα διὰ τὴν εἰσδοχήν, ὄχι µόνον κληρικῶν, ἀλλὰ παντὸς ἐπιπέδου ὑψηλῶν προσώπων - µελλοντικῶς… ∆ιαβάζουµε σχετικῶς: «…Εἰς περίπτωσιν καθ’ ἥν ὁ Μέγας Μάγιστρος [ὁ Ἀρχηγὸς τοῦ Τάγµατος] εἶναι ὁ Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς ∆ηµοκρατίας, τότε καὶ µόνον δύναται νὰ διορίσει Ἀντικαταστάτην Μέγαν Μάγιστρον, ὁ ὁποῖος ἐν ἀπουσίᾳ του ἔχει ὅλα τὰ προνόµια καὶ τὸ προβάδισµα αὐτοῦ καὶ ἀντικαθιστᾶ αὐτὸν πλήρως…» (ὅπ. π., σελ. 9). Ἡµέτερο σχόλιο; -Οὐδέν.

Ὅταν οἱ χριστιανοὶ ἐρευνηταὶ ἀποκαλύπτουν ὀνόµατα…

 Ὅταν τώρα συµπέσει καὶ χριστιανοὶ ἐρευνητὲς ἀποκαλύπτουν ὀνόµατα κληρικῶν, φεροµένων παρ’ οἱουδήποτε ὡς µέλη Ἱπποτικῶν Ταγµάτων, τότε, οἱ µὲν σεµνότεροι καὶ ταπεινότεροι ἐξ αὐτῶν ὁµολογοῦν τὴν ἄγνοιά τους καὶ ἀποχωροῦν, οἱ δὲ ἐπιµένοντες ὅτι τὰ τάγµατα αὐτὰ ∆ΕΝ εἶναι µασονικὰ ἢ µασονικῆς κατευθύνσεως, διαψεύδονται. ∆ιαψεύδονται ἀπὸ ποίους καὶ πῶς; Μὰ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ἐπισήµους «Συνταγµατικοὺς Κανόνες» αὐτῶν τῶν Ταγµάτων, στοὺς ὁποίους (κανόνες) ρητῶς ἀναφέρεται ὅτι γιὰ νὰ γίνει κάποιος Ἱππότης-µέλος πρέπει νὰ εἶναι ∆ιδάσκαλος Τέκτων! Ἰδοὺ ἡ ἀκριβὴς διατύπωση: «Προσόντα ὑποψηφίων. ∆εδοµένων τῶν στενῶν καὶ µακρῶν σχέσεων µεταξὺ τῶν Ταγµάτων τοῦ Ναοῦ καὶ τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισµοῦ οἱ ὑποψήφιοι πρὸς ἐγκατάστασιν ἱππόται τῶν Ταγµάτων δέον ἀπαραιτήτως ὅπως εἶναι ∆ιδάσκαλοι Τέκτονες καὶ Τέκτονες τῆς Βασιλικῆς Ἁψῖδος καὶ Ταµειακῶς ἐντάξει [ἐνεργοὶ Τέκτονες] µέλη Στοῶν καθὼς καὶ Περιστηλίων [ἀνωτέρων βαθµῶν] Τεκτόνων τῆς Βασιλικῆς Ἁψῖδος [τεκτονικὸς Τύπος] τῆς Ἐθνικῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ὑπάτου µεγάλου Περιστηλίου τῆς Ἑλλάδος ἀντιστοίχως ἢ ἄλλων, ὑπ’ αὐτῶν ἀνεγνωρισµένων ἀντιστοίχων µεγάλων Τεκτονικῶν Σωµάτων…» (πηγή: ὅπ. π., σελ. 36)4 .

 Ἄλλα Ἱπποτικὰ Τάγµατα φέροντα ὡς προστάτας των, ἀνωτάτους κληρικούς µας…

 Καὶ στὰ Τάγµατα αὐτὰ ποὺ ἔχουν µάλιστα σεβαστοὺς τίτλους, προσελκύονται κατὰ καιροὺς πολλοὶ κληρικοί µας, ὀνόµατα τρανταχτὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας. Τὰ διάφορα αὐτὰ Ἱπποτικὰ Τάγµατα - µὲ τὰ ὀνόµατα µεγάλων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας µας!- ἄλλα µὲν ἀσχολοῦνται µὲ τὴ φιλανθρωπία - ὅπως γράφουν - ἄλλα δὲ µὲ τὴν προώθηση τοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ὅπως ἐµφαντικῶς δηλώνουν. Τὸ σπουδαιότερο - καὶ ἀπαράδεκτο, βεβαιότατα - εἶναι ὅτι «προστάτες» αὐτῶν τὴν Ταγµάτων φέρονται νὰ εἶναι, κατὰ καιρούς, ἀνώτατοι κληρικοὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας, ποζάροντας κατὰ περίσταση µπροστὰ στὸν φωτογραφικὸ φακὸ µὲ ἐµφανεῖς τὶς «κορδέλες» τῶν τιµητικῶν διακρίσεων ποὺ ἀπὸ τὰ Τάγµατα αὐτὰ ἔχουν λάβει. Χάριν τῆς - σχετικῆς - ἱστορίας κι ἐπειδὴ τὸ Τάγµα περὶ τοῦ ὁποίου εὐθὺς ἀµέσως θὰ κάνουµε λόγο (τὸ Τάγµα τοῦ Ἁγίου ∆ιονύσου Ζακύνθου) πιθανότατα νὰ µὴ ὑπάρχει πλέον ἐν ἐνεργείᾳ, νὰ εἶναι νεκρὸ ἢ ἐν ὕπνῳ, γιὰ τοῦτο καὶ θὰ παρουσιάσουµε τώρα ἕνα χαρακτηριστικὸ κανονιστικὸ κείµενό του, ἡλικίας µισοῦ ἤδη αἰώνα.

 Ἰδοὺ αὐτό: «[Ἄρθρο] 1, ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ∆ΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ.. Ἡ Α. Β. Υ. [Αὐτοῦ Βασιλικὴ Ὑψηλότης] ὁ Πρίγκηψ Πέτρος τῆς Ἑλλάδος εἶναι ὁ Μέγας Προστάτης τοῦ Τάγµατος. Αἱ Αὐτῶν Ἁγιώταται Μακαριότητες, Χριστόφορος, Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, Θεοδόσιος ὁ ΣΤ΄, Πατριάρχης Ἀντιοχείας, καὶ Βενέδικτος Β´, Πατριάρχης Ἱεροσολύµων, εἶναι Τιτουλάριοι Μεγάλοι Μάγιστροι τοῦ Τάγµατος, ἢ Α. Σ. [Αὐτοῦ Σεβασµιότης] ὁ Μητροπολίτης Ζακύνθου εἶναι, ὡς ἐκ τῆς θέσεώς Του, ὑπέρτατος Πνευµατικὸς Ἡγέτης τοῦ Τάγµατος. Τὸ Τάγµα διοικεῖται ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Μαγίστρου βοηθουµένου ὑπὸ τοῦ Ὑπάτου Συµβουλίου, συµφώνως πρὸς τὸ ∆ίκαιον τῆς Ἱππωσύνης καὶ τὴν ἱπποτικὴν παράδοσιν, ὑπὸ τῶν ὁποίων διέπονται τὰ παρόµοια Τάγµατα…» (πηγή: «ΥΠΟΜΝΗΜΑ. Ἀρχαὶ καὶ Κανονισµοὶ Ἀφορῶντες εἰς τὴν Ἀνακήρυξιν καὶ τὴν Περικόσµησιν ἱππότου τοῦ κυριάρχου Ἑλληνικοῦ Τάγµατος τοῦ Ἁγίου ∆ιονυσίου Ζακύνθου», σελ. 5, Ἀθῆναι 1964).

Κάτι περισσότερον διὰ τὸ Τάγµα τοῦ Ἁγ. ∆ιονυσίου Ζακύνθου…

 Ἄξιον προσοχῆς καὶ πολλῆς περιεργείας εἶναι, ὅτι γιὰ τὸ Τάγµα αὐτό, τὸ φερόµενο ὡς Τάγµα τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Ἁγίου ∆ιονυσίου Ζακύνθου, ἡ ἴδια ἡ ἡγεσία του στὰ ἴδια αὐτῆς ἔντυπα ἀναφέρει, µεταξὺ πολλῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς. Ὅτι:

- «Τὸ Τάγµα τοῦτο [εἶναι] ἕν ἐκ τῶν παλαιοτέρων ζώντων Ταγµάτων, ὀρθόδοξος ἀδελφὸς τοῦ Τάγµατος τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Ἱερουσαλήµ, ἄλλως τῆς Μάλτας» (γνωστῶν γιὰ τὰ “ἔργα” τους Ταγµάτων).

- «Εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ Τάγµατα σταυροφόρων ποὺ ἔζησαν στοὺς αἰῶνες» (τοὺς γνωρίζουµε δὰ τοὺς “Σταυροφόρους” αὐτούς).

- Ὅτι «µαζὶ µὲ τὸ Τάγµα ἀνεβίωσε στὶς ΗΠΑ καὶ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ ∆ιεθνοῦς Ἀµερικανικοῦ Ἰνστιτούτου [;] τῆς Οὐάσιγκτον τὸ ἱστορικὸ ἑλληνικὸ παράσηµο τοῦ Τάγµατος Ἁγίου ∆ιονυσίου τοῦ Ζακύνθου, καὶ ὁ Καταστατικὸς Χάρτης τοῦ Τάγµατος καθορίσθη µὲ ἀπόφασι τοῦ Κογκρέσσου (…) Μὲ ἀρχηγὸ τὸν εὐγενικὸν Μύστην τῆς τέχνης τοῦ Ἀπόλλωνος…».

- Ὅτι εἶχε ἐκπροσώπους σὲ εἴκοσι χῶρες (ξένους ἐκπροσώπους, ὄχι Ἕλληνες) ὡς «Ὕπατο Συµβούλιο» αὐτοῦ διεθνῶς.

- Ὅτι µετὰ τὴν ἀναβίωσή του (τὸ Τάγµα αὐτὸ) ὡς φιλανθρωπικὸ Σῶµα βοηθείας πρὸς τὴ Ζάκυνθο, κατὰ τὸ ἔτος 1953 (µὲ τοὺς τότε σεισµοὺς ἐκεῖ), στὶς πολλὲς παροχές του πρὸς τὴ νῆσο περιλαµβάνεται (ρητῶς ἀναφερόµενο) καὶ «βοήθηµα ἀπόρων ἀδελφῶν Τεκτονικῆς Στοᾶς» (Πηγές µας εἶναι τὰ ἑξῆς ἔντυπα τοῦΤάγµατος αὐτοῦ: Ἡ Ζάκυνθος καὶ ἡ Ἱστορία τοῦ Τάγµατος τῶν Ἱπποτῶν Ἁγ. ∆ιονυσίου Ζακύνθου, Ζάκυνθος 1960 . THE SOVEREIGN GREEK ORDER OF ST. DENNIS OF ZANTE, 1964, Activities 1963 . THE SOVEREIGN GREEK ORDER OF ST. DENNIS OF ZANTE, 1965, Activities 1964 . Κυρίαρχον Ἑλληνικὸν Τάγµα Ἁγ. ∆ιονυσίου Ζακύνθου / Ἱστορικὸν Σηµείωµα καὶ Μερικὸς Κατάλογος Ἱπποτῶν Μελῶν (Μετάφρασις ἐκ τοῦ Ἀγγλικοῦ ὑπὸ Ν. ∆. Αἰγινήτου, KCDZ, Ἀθῆναι 1965 . Ἑλληνικὸν Τάγµα Ἱπποτῶν Ἁγίου ∆ιονυσίου Ζακύνθου, 1973, Events of 1972, The American Society of the Greek Order of St. Dennis of Zante . Ἑλλ. Τ. Ἱππ. Ἁγ. ∆ιον. Ζακύνθου, Ἡ Ἱστορία καὶ ἡ δρᾶσις του (ἀχρονολόγητο).

 Αὐτὰ τὰ ὀλίγα γιὰ τὸ Τάγµα Ἱπποτῶν τοῦ Ἁγ. ∆ιονυσίου Ζακύνθου καὶ νοµίζουµε πὼς ἀρκοῦν (∆ὲν γνωρίζουµε ἂν τὸ Τάγµα αὐτὸ εἶναι ἐνεργό).

Ὀλίγα διὰ τὸ Τάγµα Ἱπποτῶν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου…

 Γιὰ τὸ Τάγµα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, καὶ ἐκ τοῦ πρώτου ἐνηµερωτικοῦ του ∆ελτίου (1975) ἐκ σελίδων 30, ἀντλοῦµε ἐνδιαφέρουσες πληροφορίες. Πρόκειται περὶ ∆ιεθνοῦς Οἰκουµενιστικοῦ Τάγµατος ἱδρυθέντος στὶς 29 Μαΐου 1953 στὴν Ἑλβετία, «κατεγράφη δὲ ἐπισήµως εἰς τὴν Ζυρίχην τὸ 1958».

Ἰδοὺ ὀλίγα ἀπὸ τὴν οἰκουµενιστικὴ “ταυτότητα” τοῦ Τάγµατος. Στοχεύει αὐτὸ τὸ Τάγµα καὶ εἶναι:

- Τὴν διαχριστιανικὴ προσέγγιση καὶ διαλλαγὴ

- Εἶναι «ὑπεράνω δογµάτων καὶ Θρησκειῶν».

- «Ὁ ὅρος ΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ἀποβλέπει εἰς τὸν Οἰκουµενισµόν».

- «Ἐλπίζει ὅτι ὑπὸ τῶν µελλοντικῶν γενεῶν θέλει πραγµατοποιηθεῖ γνήσιος Χριστιανισµός».

- «Ἐπιθυµεῖ πρὸ πάντων νὰ δηµιουργήση πνευµατικὰς γεφύρας µεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν θρησκειῶν».

- «Κατανόησις µεταξὺ τῶν διαφόρων θρησκειῶν καὶ δογµάτων πίστεως».

- «Σήµερον δὲν πρόκειται πλέον περὶ φιλονικίας ὡς πρὸς τὸ ποῖον δόγµα ἢ ποία θρησκεία εἶναι καλλιτέρα (…) Μόνο διὰ τῆς ἑνώσεως τῶν δυνάµεών των αἱ θρησκεῖαι…».

Καὶ κάτι ἀκόµη περὶ τοῦ Τάγµατος αὐτοῦ. Τί; Ὅτι τὸ Τάγµα τοῦτο ἦταν (ἢ καὶ εἶναι;) «Ὑπὸ τὴν Αἰγίδα τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Μακαριότητος τοῦ Πάπα καὶ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς» (Πηγή: ORDO KONΣΤΑΝΤΙΝ MAGNI Ο.C.M., Ἐνηµερωτικὸν ∆ελτίον, ἔτος Α΄(1975), τεῦχος 1, σελ. 15). Στὸ ἴδιο ∆ελτίο τοῦ Τάγµατος µετρήσαµε τοὺς ἀναφεροµένους εἰς αὐτὸ ὡς µέλη του κληρικούς: ἐννέα ἐπίσκοποι καὶ ἀρχιµανδρίτες τῆς εὐρύτερης ἑλληνόφωνης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας! Ἰδοὺ καὶ τὸ τελευταῖο, ὅπως παρατίθεται ὑπὸ διακεκριµένου µέλους τοῦ Τάγµατος, ∆ελτίο 48/49, 1985-86, σελ. 9: «…∆ία, Βράχµα, Θεὲ τοῦ Ζαρατούστρα, Θεὲ τοῦ Μωυσέως, Θεὲ τοῦ Κοµφουκίου, Θεὲ τοῦ Σωκράτη, Θεὲ τοῦ Μάρκου Αὐρήλιου, Θεὲ τῶν Χριστιανῶν, Θεέ µου. Εἶσαι παντοῦ Ἕνας καὶ ὁ ἴδιος»! Τέτοια…

 Ἡµέτερον σχόλιον καὶ ἀναγκαία ἐπισήµανσις…

 Ὁ χαράσσων αὐτὲς ἐδῶ τὶς γραµµές, ὡς χριστιανὸς ἐρευνητὴς δὲν θὰ ἤθελε νὰ πιστέψει, δὲν πιστεύει, ὅτι τὰ ὑψηλὰ ἐκεῖνα πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας µας ἐγνώριζαν κἄν, ὅτι ἀπὸ Πατριάρχες ποὺ ἦσαν τοὺς «ἔκαµαν» «Μάγιστρους», καὶ µάλιστα «Τιτουλάριους Μάγιστρους» ἑνὸς ἱπποτικοῦ Τάγµατος, περὶ τοῦ ὁποίου οὐδὲν ἐνδεχοµένως νὰ εἶχαν ἀκούσει! ∆ιότι γίνονται σ’ αὐτὸν τὸν κόσµο καὶ τέτοια πράγµατα. Ἀναφέρονται ἴσως κάποτε ΚΑΙ ψευδῶς ὀνόµατα! Ποιὸς λοιπὸν θὰ προστατεύσει τοὺς κατὰ καιροὺς ἐκκλησιαστικούς µας ἡγέτες καὶ τὸ συναφὲς κατ’ ἄνθρωπον κῦρος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας ἀπὸ παρόµοιες ἀνεπίτρεπτες περιπλοκὲς καὶ «περικοσµήσεις»; Γιατί δὲν γίνονται, σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις καὶ στὸν καιρό τους, ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις, νὰ ἀναζητεῖται µὲ ἐπιµονὴ ἡ ἀλήθεια; ∆ὲν εἶναι ἄδικο νὰ σέρνονται στὴν πνευµατικὴ καὶ τὴν πληροφορικὴ «Ἀγορὰ» στὸ - ∆ιαδίκτυο - πράγµατα καὶ φῆµες ποὺ µειώνουν τὸ κῦρος ἀξιοσέβαστων ὡς ἐκ τῆς θέσεώς των, προσώπων; (Ἐπισήµανση: Ἀναφερόµαστε εἰς τὰ ὡς µασονικά, λεγόµενα, παρὰ τῶν τεκτόνων συγκεκριµένα Ἱπποτικὰ Τάγµατα - ὀνοµαστὶ - στὴν ἀνωτέρω µὲ ἀριθµ. 3 ὑποσηµείωση καὶ παραποµπὴ στὴν πηγὴ τῆς σχετικῆς πληροφορίας).

∆ὲν βρίσκουµε πράγµατι ἄκρη µὲ ὅλ’ αὐτὰ ποὺ συµβαίνουν γύρω µας. ∆ιότι οἱ δυνάµεις τοῦ ἀδιαφανοῦς Παρασκηνίου µᾶς ἔχουν ἤδη πιάσει - ἀπὸ χρόνου µακροῦ - εἰς ὕπνον βαρούχειον. Καὶ ὅταν ὁ ἀείµνηστος Νικόλαος Ψαρουδάκης (καὶ ἄλλοι) πρὶν ἀπὸ χρόνια ἀφύπνιζαν µὲ τὰ σχετικὰ δηµοσιεύµατά τους τὸ χριστιανικὸ κοινό, µερικοὶ λαϊκοὶ καὶ καλόγηροι ἔτειναν τότε εὐήκοον οὖς, κάποιοι ἄλλοι ὅµως ἐκ τῶν τότε ποιµένων µας πιθανὸν νὰ ἦσαν «βαρήκοοι». Συνέπεια τῆς τότε βαρηκοΐας µας ἴσως νὰ εἶναι τὸ ν’ ἀκούσουν προσεχῶς περισσότεροι ἀκόµα, ἀξιότατοι - κατὰ τὰ ἄλλα - ποιµένες µας, ὅτι ξαφνικὰ «ἔγιναν» κι αὐτοὶ «καγκελλάριοι» καὶ «κοντόσταυλοι», τὸ πολὺ «Τιτουλάριοι Μάγιστροι» Σωµάτων καὶ Ταγµάτων ἀλλότριων πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία µας…

 Ἀτιµωρητί, βεβαιότατα, διότι ποιὸς νὰ ἐλέγξει ποιόν, ἀφοῦ οἱ ἄλλοι, οἱ µὴ ἐµπλεκόµενοι σχετικῶς, οἱ ἀθῷοι, «ἐφησυχάζουν» ὡς ἰχθύες ἄφωνοι, πλὴν ἐλαχίστων, µετρουµένων εἰς τὰ δάκτυλα τῆς µιᾶς, ἄντε τὸ πολὺ τῶν δύο χειρῶν ἐκ τῶν ἀξίων ποιµένων µας!

(Εἰς τὸ ἑπόµενο, οἱ διὰ τῆς ἀσκήσεως τῆς φιλανθρωπίας ἐπιτυχίες ἢ - «ἐπιτυχίες»; - τῆς µασονίας εἰς τὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο µας).

Μοναχὸς Ἀβέρκιος

Σηµειώσεις:

1. Πρῶτα τακτοποιοῦμε, «σαρώνουμε», τὸν δικό μας οἶκο καὶ κατόπιν βλέπουμε τοὺς διπλανοὺς …

2. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις ποὺ οἱ ἡμέτεροι (ἐκκλησιαστικοὶ) διαψεύδουν τοὺς Τέκτονες, ἔχουν προσκομίσει (δημοσιεύσει) ἐκεῖνοι στοιχεῖα πειστικά, διὰ τῶν ὁποίων διαψεύδονται οἱ ἡμέτεροι. Μία τέτοια περίπτωση ἦταν τὰ περὶ τῆς μασονικῆς – ἢ ὄχι – μύησης τοῦ ἄλλοτε βασιλιᾶ τῆς Ἑλλάδος Γεωργίου τοῦ Β΄. Κατὰ τὴν διελκυστίνδα ἐκείνη, οἱ τέκτονες δικαιώθηκαν. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Σὲ ἄλλες ὅμως περιπτώσεις ποὺ οἱ μα- σόνοι συχνὰ διατυμπανίζουν τὴν τεκτονικὴ ἰδιότητα ἄλλων σεβαστῶν προσώπων τῆς Χώρας μας, δὲν μποροῦν, ΔΕΝ ἔχουν νὰ προσκομίσουν συγκεκριμένα στοιχεῖα, πλὴν τῆς σχετικῆς Παραδόσεώς των, τὴν ὁποία ἐπικαλοῦνται, ἀλλὰ δὲν γίνονται πιστευτοί. ΚΑΙ αὐτὸ εἶναι, ἐπίσης, ἀληθινό. Μόνο τὰ “χαρτιὰ” ἢ οἱ μαρτυρίες ἀξιόπιστων προσώπων μπορεῖ νὰ εἶναι σοβαρῶς πειστικὰ στοιχεῖα. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι στὸν ἀέρα.

3. Τὰ Τάγματα αὐτὰ εἶναι τὰ «Ἡνωμένα Στρατιωτικὰ καὶ Τεκτονικὰ Τάγματα τοῦ Ναοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Παλαιστίνης, τῆς Κύπρου, τῆς Ρόδου, τῆς Κρήτης καὶ τῆς Μάλτας», ἔτσι ὅπως ἀναφέρονται στοὺς «Συνταγματικοὺς Κανόνες» αὐτῶν τῶν Ταγμάτων, τοὺς ἐκδοθέντες «ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Σκηνώματος τῆς Ἑλλάδος, ἐν Ἀθήναις, ἔτος Κυρίου 1999, ἔτος Τάγματος 881».

4.Τὰ Τάγματα γιὰ τὴν εἰσδοχὴ στὰ ὁποῖα ζητεῖται ἀπὸ τοὺς ὑποψηφίους νὰ εἶναι «Διδάσκαλοι Τέκτονες» (μασόνοι Γ΄ βαθμοῦ) ρητῶς ἀναφέρονται ὅπως παραπάνω, ὑποσημείωση 3.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ (26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016 ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2106)

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com 

4  ΑΠΡΙΛΙΟΥ  2016

Read more: http://www.egolpion.com/61BB7FE8.el.aspx#ixzz47uVdPb7Q