«Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» μέρος στ΄

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Ποιός εἶναι ὅμως αὐτός, πού ἐνεργοποιεῖ αὐτή τήν συμπαράστασι τῆς ἀγάπης στόν κάθε πάσχοντα συνάνθρωπο; Εἶναι ἡ τρισευλογημένη Νοερά προσευχή στό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ προσευχή, πού γίνεται μέ λαχτάρα Θεοῦ. Ἡ προσευχή, πού γίνεται λατρεία γιά τόν Χριστό καί “παράκλησι” στήν Παναγία, στούς Ἀγγέλους καί στούς Ἁγίους. ΑΥΤΗ ἡ προσευχή γεμίζει τήν καρδιά ἀπό συμπόνια καί Φῶς Θεοῦ πρός τόν πλησίον μέχρι θυσίας. Γι᾿ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας τονίζει γιά τόν Ἅγιο Ἀντώνιο ὅτι «ταῖς εὐχαῖς σου ἐστήριξας τήν οἰκουμένην». Ὅτι δηλαδή ὁ Ἅγιος μέ τίς προσευχές του ἐστήριξε ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη!

Ἅρα, ὅλες οἱ ἀρετές, χωρίς τήν συντετριμμένη προσευχή στό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μοιάζουν μέ δέντρα χωρίς ρίζες. Ἐνῶ οἱ τεταπεινωμένες προσευχές καί μάλιστα μέ δάκρυα, εἶναι αὐτές πού ἁγιάζουν τίς ρίζες τῶν ἀρετῶν κι ἔτσι δίδουν καί ἀποδίδουν τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἀντίθετα, ἄν προσευχώμεθα καί δέν συμπαραστεκώμεθα στίς ἀνάγκες τοῦ πλησίον, ἀκόμα καί τῶν ἐχθρῶν μας, τότε ΔΕΝ ἔχουμε προσευχή. Δέν ἔχουμε τίποτα! Εἴμεθα καί παραμένουμε ἄκαρπα δέντρα, ξερά καί ἄνυδρα. Οὔτε κἄν φύλλα δέν ἔχουμε, γιά νά προσφέρουμε λίγη δροσιά στόν ταλαιπωρημένο πλησίον ἀλλά καί στήν καταπονεμένη, κουρασμένη καί κατακουρελιασμένη ἀπό τά πάθη ψυχή μας.

Ὁ Θεός ὅμως μᾶς περιμένει ὅλους διαμέσου τῆς καθαρᾶς καί ἐπίμονης καί ἀδιαλείπτου καί δακρυβρέκτου προσευχῆς, διαμέσου τῆς συμμετοχῆς μας στά σωστικά Μυστήρια τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, Θείας Κοινωνίας, τοῦ τακτικοῦ ἐκκλησιασμοῦ, τῆς μελέτης τῶν Γραφῶν, τῆς τηρήσεως τῶν ἀρετῶν, γιά νά μᾶς σώση μέ τό πανάγιον ἔλεός Του. Ἀπό μᾶς ζητεῖ μόνον τήν ἀληθινή μας μετάνοια καί τήν ἀλλαγή τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς μας. Καί ἀπ᾿ αὐτήν θά προκύψη ἡ συμμαρτυρία τοῦ Ἁγίου Πνευματος ὅτι εἴμεθα καί πάλι παιδιά τοῦ Θεοῦ, σεσωσμένα καί δεδικαιωμένα κατά Χάριν.

Σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστι μας, ἡ λύτρωσις, ἡ ἀναγέννησις, ἡ δικαίωσις καί ἡ υἱοθεσία, εἶναι δωρεές, πού ἀπορρέουν ἀπό τήν Σταυρική θυσία τοῦ Θεανθώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ἀπέθανε ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν «θανάτῳ θάνατον πατήσας» καί ἀνελήφθη ἐν δόξῃ εἰς τούς οὐρανούς, γιά νά ἔλθη καί πάλι κατά τήν Δευτέρα Αὐτοῦ Παρουσία «ἵνα κρίνῃ ζῶντας καί νεκρούς». Ἡ ἐπιβεβαίωσις αὐτῆς τῆς πίστεώς μας δίδεται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὅταν ἀπό τήν λογική Λατρεία τῶν καθημερινῶν ἀκολουθιῶν, μας, ἀνερχόμεθα ἐν Χριστῷ στήν πνευματική νοερά Λατρεία, πού εἶναι ἡ Νοερά προσευχή.

Φοβερόν! Ὅλος ὁ Τριαδικός Θεός ἔρχεται καί κατοικεῖ μέσα μας! Καί μάλιστα, ὅταν Τόν πιστεύουμε καί Τόν ἀγαπᾶμε ἐξ ὅλης ψυχῆς καί ἐξ ὅλης καρδίας, ἐξ ὅλης ἰσχύος καί ἐξ ὅλης διανοίας. Ἡ πίστις μας λοιπόν βεβαιώνεται ἀπό τά ἔργα τῆς μετανοίας καί ἡ ἀγάπη μας μέ τίς θυσίες καί τήν πνευματική μας Λατρεία.

Ἀπαιτοῦνται θυσίες γιά νά ἀπαρνηθοῦμε τό ἁμαρτωλό, τό κακό, τό πονηρό καί διεστραμμένο θέλημά μας.

Θυσίες, γιά νά σηκώνουμε κάθε μέρα τόν σταυρό μας.

Θυσίες, γιά νά ὑπομένουμε ἀγόγγυστα τούς πειρασμούς καί τά βάσανα τῆς ζωῆς.

Θυσίες, γιά νά ξερριζώσουμε ἀπό μέσα μας τά πάθη μας καί στή θέσι τους νά σπείρουμε τίς θεοαρετές.

Θυσίες, γιά νά καταφέρουμε νά νηστεύουν οἱ αἰσθήσεις μας καί εἰδικώτερα ἡ γλῶσσα μας, πού “κόκκαλα δέν ἔχει καί κόκκαλα τσακίζει”.

Θυσίες πολλές γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Θυσίες, καί μάλιστα μεγάλες, γιά νά μπορέσουμε μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ νά συγχωρήσουμε καί νά ἀγαπήσουμε τόν ἐχθρό μας!

Μιά εὐσεβής χριστιανή κατέφυγε στόν στάρετς Ζωσιμᾶ γιά νά πάρη ὁδηγίες καί θάρρος στόν ἀγῶνα της κατά τῶν παθῶν.

• Τί νά κάνω, Γέροντα; Εἶμαι δυστυχισμένη πού δέν ἔχω μέσα στήν καρδιά μου ἀγάπη γιά τήν ἀδελφή μου.

• Δέν ἔχεις ἀγάπη; Κάνε τουλάχιστον ἐξωτερικά ἔργα ἀγάπης. Ἔμαθες ὅτι χρειάζεται κάτι; Πρόσφερέ της το. Διαφωνήσατε σ᾿ ἕνα ζήτημα; Ὑποχώρησε. Σέ μάλωσε; Καταδίκασε τόν ἑαυτό σου καί ζήτησέ της συγχώρησι. Μά πάνω ἀπ᾿ ὅλα, νά προσεύχεσαι ἀδιάλειπτα γι᾿ αὐτήν, λέγοντας: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον τήν ἀδελφή μου. Σῶσε την καί μέ τίς ἅγιες προσευχές της ἐλέησε κι ἐμένα!» Τότε ὁπωσδήποτε ὁ Θεός θ᾿ ἀλλοιώση τήν καρδιά σου. Ἀλλά κι ἄν ἐκείνη μετά ἀπ᾿ ὅλα αὐτά δέν εἰρηνεύση μαζί σου, ἐσύ πάντως θά ἔχης τήν συνείδησί σου ἀναπαυμένη¹.

συνεχίζεται......

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ “

Ἐκδόσεις: “Γ. Γκέλμπεσης”

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου 

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Πρωτ. Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τα βιβλία πού ἐκδίδει.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

1Μπότση Πέτρου, Ἡ Θηβαΐδα τοῦ Βορρᾶ, Ἀθήνα 1999, σελ. 111.