Ὁσιομάρτυς Σουσάννα ἤ Σουσάνικ, 28 Αὐγούστου

Ἡ ἁγία Σουσάννα, ἤ ὅπως τήν ἀποκαλοῦσαν χαϊδευτικά Σουσάνικ, ἔζησε τόν 5ο αἰώνα μ.Χ. Καταγόταν ἀπό τήν Ἰβηρία, τήν σημερινή Γεωργία, τῆς ὁποίας βασιλιάς ἦταν ὁ Βαχτάν Γοργοσάλ. 

Ὁ σύζυγος τῆς Σουσάνικ, ὁ Βερκέν, ἦταν πιτιάχς, ἤτοι βασιλιάς-ἄρχοντας μιᾶς περιοχῆς τῆς Γεωργίας πού ὀνομαζόταν Κάρτλη. Ἦταν Χριστιανός, ἀλλά μόνον κατά τό ὄνομα. Τελικά, ἀρνήθηκε τήν πίστη του καί ὑποτάχθηκε χωρίς ἰδιαίτερο λόγο στόν βασιλέα τῆς Περσίας καί ἀσπάσθηκε τήν πίστη τῶν πυρσολατρῶν Περσῶν. Ζήτησε, μάλιστα, ἀπό τήν σύζυγό του, ἡ ὁποία ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, νά ἀρνηθῆ καί αὐτή τήν πίστη της. Ἐκείνη τόν ἤλεγξε γιά τήν ἀποστασία του καί στήν συνέχεια ὁμολόγησε μέ παρρησία τήν πίστη της στόν ἀληθινό Θεό. Τότε ἐκεῖνος τήν βασάνισε σκληρά, ἀνελέητα, καί γεμάτη πληγές τήν ἔριξε στήν φυλακή, ἡ ὁποία ἦταν ἕνα ἀνήλιαγο μπουντρούμι. Ἐκεῖ ἡ ἁγία πέρασε τά ὑπόλοιπα ἕξι χρόνια τῆς ζωῆς της μέ ὑπομονή, νηστεία καί προσευχή.

Ὅταν, κάποια στιγμή, πληροφορήθηκε ὅτι καί τά τρία παιδιά της ἀλλαξοπίστησαν, πόνεσε βαθειά, ἔκλαυσε πικρά, καί προσευχήθηκε θερμά γιά τήν μετάνοιά τους καί τήν ἐπιστροφή τους στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία. Ἀλλά καί γιά τόν σύζυγό της δέν ἔπαψε στιγμή νά προσεύχεται  καί νά παρακαλῆ γιά τήν μετάνοια καί τήν σωτηρία του.

Τά τέλη της ἦταν ὄντως ὁσιακά.

Ὁ βίος καί ἡ πολιτεία της μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα:

Πρῶτον. Ἡ ἄγνοια καί ἡ λήθη συγκαταλέγονται στίς βασικότερες αἰτίες πού ὁδηγοῦν στήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό καί τήν ἄρνηση τῆς ἀληθινῆς πίστης.

Ἡ ἄγνοια εἶναι τό νά μήν γνωρίζη κανείς τόν Τριαδικό Θεό, ἀλλά καί τό νά μήν θέλη νά τόν γνωρίση. Γιατί ἄν τό θέλη πραγματικά, τότε μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ θά τό κατορθώση. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὅταν κάποτε κάποιος νέος  τόν ἐπισκέφθηκε καί ἐξέφρασε τήν ἐπιθυμία νά γνωρίση τόν Θεό - ἐάν ὑπάρχη, ὅπως εἶπε,- τόν συμβούλεψε νά πάη πρῶτα νά ἐξομολογηθῆ, καί στήν συνέχεια νά ἀρχίση νά προσεύχεται, λέγοντας: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ Υἱέ τοῦ Θεοῦ, σέ παρακαλῶ, ἄν ὑπάρχης, θέλω νά σέ γνωρίσω». Τό ἀποτέλεσμα ἦταν ὁ νέος αὐτός νά ἐπισκεφθῆ καί πάλι τόν ἅγιο Παΐσιο, μετά ἀπό μερικούς μῆνες, καί μέ δάκρυα στά μάτια νά τοῦ πῆ ὅτι ὄντως ὑπάρχει Θεός. Καί ὁ ἅγιος Παΐσιος τοῦ εἶπε χαμογελώντας ὅτι αὐτά πού εἶδες δέν εἶναι τίποτα, εἶναι μόνον ἡ ἀρχή. Καί τόν ἐνθάρρυνε νά συνεχίση νά ἐξομολογῆται, νά προσεύχεται, νά ἐκκλησιάζεται, καί γενικά νά ζῆ σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ λήθη (λησμονιά) τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τῶν πολλαπλῶν εὐεργεσιῶν Του, φανερώνει ἀγνωμοσύνη καί ἀχαριστία, καί ὁδηγεῖ στήν ἐκδίωξη τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ἡ ταπείνωση, πού εἶναι πάντοτε συνυφασμένη μέ τήν ἀγάπη, εἶναι μητέρα τῆς εὐγνωμοσύνης, ἡ ὁποία βοηθᾶ τόν ἄνθρωπο νά μή ξεχνᾶ τούς εὐεργέτες του καί τίς εὐεργεσίες τους. Καί, ἀσφαλῶς, δέν ὑπάρχει μεγαλύτερος εὐεργέτης ἀπό τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἔφερε στήν ζωή διά μέσου τῶν γονέων μας, μᾶς ἀγαπᾶ καί φροντίζει συνεχῶς γιά τήν σωτηρία μας, χωρίς ποτέ νά κάνη διακρίσεις, ἀφοῦ «ἀνατέλλει τόν ἥλιον ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς, καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους». Ἑπομένως, ἡ ἄρνηση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ φανερώνει λήθη τῶν πολλαπλῶν εὐεργεσιῶν Του καί ἀγνωμοσύνη. Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀρνῆται τόν Θεό, μέ ποικίλους τρόπους, τότε ἡ καρδιά του σκληραίνει πιό πολύ καί ἀπό τήν πέτρα, καί γίνεται ἐπιθετικός, σκληρός, ἀπάνθρωπος. Συμπεριφέρεται μέ μίσος καί μανία ἐναντίον ἐκείνων πού δέν συμφωνοῦν μαζί του καί ἀρνοῦνται νά ἱκανοποιήσουν τίς παράλογες ἀπαιτήσεις του.

Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἐνθύμηση τῆς ἀγάπης Του καί τῶν πλουσίων δωρεῶν Του, γεννοῦν τό μυρίπνοο καί εὐωδιαστό λουλούδι πού λέγεται εὐγνωμοσύνη, καί πλημμυρίζει τίς καρδιές μέ ἀγάπη καί εἰρήνη.

Ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι μυρίπνοο ἄνθος, τό ὁποῖο φυτρώνει κυρίως στίς καρδιές ἐκεῖνες πού ποτίζονται μέ τά ζωηφόρα νάματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἀποπνέει ἀνείπωτη πνευματική εὐωδία, ἡ ὁποία διαλύει τήν δυσωδία τῆς ἀχαριστίας. Ὁ εὐγνώμων ἄνθρωπος εἶναι εὐχάριστος, μέ τήν διπλῆ ἔννοια τοῦ ὅρου. Δηλαδή, εὐχαριστεῖ συνεχῶς ὅσους τόν εὐεργέτησαν, ἀλλά καί ἡ παρουσία του εἶναι εὐχάριστη, ἐπειδή ἔχει μέσα του τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Μέ ἄλλα λόγια «εὐχαριστεῖ πάντοτε ὑπέρ πάντων», ἀλλά καί ὁ λόγος του, πού εἶναι «ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτημένος», μεταγγίζει χαρά, ἠρεμία, εἰρήνη, καί ἡ εὐχάριστη ἀτμόσφαιρα πού δημιουργεῖ γύρω του ἀποδιώχνει τήν σκυθρωπότητα, τήν σύγχυση καί τήν ταραχή.

Δεύτερον. Ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἀγάπη τόσο βαθύτερος εἶναι καί ὁ πόνος. Αὐτό σημαίνει ὅτι αὐτός πού ἀγαπᾶ εἰλικρινά κάποιον δέν τόν κατηγορεῖ, δέν τόν κατακρίνει, ὁτιδήποτε καί ἄν ἔχη διαπράξει, ἀλλά προσεύχεται μέ δάκρυα καί πόνο γιά τήν μετάνοια, τήν διόρθωση καί τήν σωτηρία του. Δέν κοινοποιεῖ τά σφάλματά του, ἀλλά τά κρύβει μέ κάθε τρόπο γιά νά μή τόν ἐκθέση, ἀλλά καί γιά νά προφυλάξη ἀπό τόν σκανδαλισμό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀσθενῆ συνείδηση. Ἄλλωστε, εἶναι καί αὐτό ἕνα ἀπό τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, τό νά σκεπάζη τά πάντα. Ἀλλά καί ὁ ἱερός Ψαλμωδός μακαρίζει ἐκείνους τῶν ὁποίων συγχωρήθηκαν καί σκεπάσθηκαν οἱ ἁμαρτίες μετά τήν εἰλικρινῆ μετάνοιά τους, καί προφανῶς γιά νά μήν τίς βλέπουν οἱ ἄλλοι καί νά σκανδαλίζονται ἤ νά  διολισθαίνουν στήν κατάκριση καί σέ διάφορες ἄλλες ἁμαρτίες. Λέγει: «Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καί ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι». Ἐκεῖνος πού ἀποκαλύπτει καί διαλαλεῖ τίς πτώσεις τῶν ἄλλων, τούς κατηγορεῖ, τούς κατακρίνει καί τούς διακωμωδεῖ, αὐτός ἀργά ἤ γρήγορα, σύμφωνα μέ τόν πνευματικό νόμο, θά περιπέση στά ἴδια ἤ καί σέ μεγαλύτερα ἁμαρτήματα καί θά ἐξευτελισθῆ. Θά ἐπιτρέψη ὁ Θεός νά ἀποκαλυφθοῦν καί οἱ δικές του ἁμαρτίες, προκειμένου νά ταπεινωθῆ καί νά μετανοήση, νά σωφρονισθῆ καί νά διορθωθῆ. Γιατί ἐκτός ἀπό τόν ἀνθρώπινο νόμο πού ἰσχύει σέ ὀργανωμένα Κράτη, ὑπάρχει καί ὁ πνευματικός νόμος, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος ὅ,τι κάνει τό βρίσκει μπροστά του, «ἐάν τε ἀγαθόν, ἐάν τε πονηρόν». Ἀσφαλῶς ὑπάρχει ἐλευθερία, ἀλλά ὁ καθένας εἶναι ὑπεύθυνος γιά τίς πράξεις του, καί τά πνευματικά λάθη «πληρώνονται» ἀκριβά.

Ἡ ἄγνοια τοῦ Θεοῦ καί ἡ λήθη τῶν πολλαπλῶν εὐεργεσιῶν Του ὁδηγοῦν στήν δυσώδη ἀτραπό τῆς ἄρνησης, τῆς σκληρότητας καί τῆς ἀγνωμοσύνης. Ἐνῶ ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἐνθύμηση τῆς ἀγάπης Του καί τῶν πλουσίων δωρεῶν Του, γεννοῦν τό μυρίπνοο καί εὐωδιαστό λουλούδι πού λέγεται εὐγνωμοσύνη, καί πλημμυρίζει τίς καρδιές μέ ἀγάπη καί εἰρήνη.

© 2015 Ἱερὰ Μητρόπολις Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου

parembasis

http://aktines.blogspot.gr/2016/08/28.html#more