ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΜΕΓΑΡΩΝ ΥΠΟ ΙΣΙΔΩΡΑΣ ΜΟΝΑΧΗΣ. «Τότε ὁ τυφλός πατήρ του ἤκουσεν εἰς τόν ὕπνον του τήν φωνήν τοῦ Ἁγίου λέγουσαν: «Γεώργιε, πήγαινε νά καθαρίσης τόν οἶκον μου, ἐκεῖ πού τό παιδί λέρωσε καί τό φῶς σου θά δεῖς καί ἱερέας θά γίνης».

Πολλά χρόνια πριν επανιδρυθεί η Μονή, κάποιος Μεγαρεύς, λεγόμενος Γεώργιος Μενιδιάτης, ο οποίος ήτο τυφλός καί του οποίου είχε αποθάνει η σύζυγος, επήρε ένα εκ τών πέντε ορφανών παιδιών του διά να τον εξυπηρετεί εις τάς ανάγκες του, (εφόσον στερείτο του φωτός του), καί κατέφυγε εις την διαλελυμμένην Μονήν, διαμένων καί παρακαλών τον Αγιον να του χαρίση το φώς του.

Τό παιδίον του ωστόσον, κατέφευγεν εις την απόμερον γωνίαν, έξω από τον Ναόν, όπισθεν του ιερού βήματος καί ουρούσε, προφανώς διότι έκρινε τον τόπον κατάλληλο διά να τον κρύπτη από τά βλέμματα των άλλων, μη υπολογίζων, από παιδική αφέλεια, την ιερότητα του τόπου. Τότε ο τυφλός πατήρ του ήκουσεν είς τον ύπνον του την φωνήν του Αγίου λέγουσαν: «Γεώργιε, πήγαινε να καθαρίσης τον οίκον μου, εκεί πού τό παιδί λέρωσε καί το φώς σου θα δεις καί ιερέας θα γίνης». Επειδή, όμως, τό παιδίον επανέλαβε την πράξιν, πάλιν εις τον ύπνον του ο Γεώργιος, τά αυτά λόγια ήκουσε επί τρεις φοράς, καί πράγματι ο τυφλός Πατήρ ερευνήσας ηύρεν τον τόπον καί τον εκαθάρισεν επιμελώς.

Μετ’ ολίγον δε καιρόν, χάριτι του 'Αγίου, ανέβλεψεν ο Γεώργιος ούτος καί ακολούθως ιερώθη εις ηλικίαν ώριμον.

’Έκτοτε όλη η οικογένεια έλαβε εκ του ιερέως τούτου Γεωργίου το επώνυμων, «Παπαγιώργη». Καί μέχρι σήμερον οι φέροντες τό επώνυμων Μενιδιάτη εκ της οικογένειας ταύτης λέγονται του Παπαγιώργη, καί ούτος διακρίνονται εις την πόλιν των Μεγάρων.

Ούτος ο ιερεύς Γεώργιος ήτο πολύ ελεήμων καί συμπαθής προς πάντας. Εις χρόνους πείνης καί πενίας διένειμε είς πτωχάς οικογένειας εκ του Ναού βοηθήματα (πρόσφορα, νάμα καί ότι άλλο ήδύνατο). Καί μάλιστα τά έστελνε μέ τά παιδιά εις τας οικίας τών πτωχών καί συνεβούλευε τά παιδιά να αφήσουν μέ πολλήν διάκρισιν είς την πόρταν τών πτωχών τά βοηθήματα, χωρίς να ειπούν ουδέν εις ούδένα, μιμούμενος τον Αγιον Νικόλαον.

Επειδή, λοιπόν, τόσον επεμελείτο την φιλανθρωπίαν ο Θεός επληροφόρησεν είς κάποιον πιστόν την Κοίμησίν του. Δηλαδή, Μεγαρεύς τις, είδε εις τον ύπνον του ένα βράδυ μίαν φωτεινήν στήλην να αναβαίνη προς ουρανόν. Εκ παραλλήλου ήκουσε φωνήν λέγουσαν: «Ο παπα-Γιώργης εκοιμήθη».

Τό πρωί, ο άνθρωπος εκείνος εβγήκε εις το καφενείο της πόλης καί ρωτούσε, αν απέθανε κανείς. Μετ’ ολίγον ηκούσθη ο πένθιμος ήχος της καμπάνας. Καί διεδόθη το γεγονός της εκδημίας προς Θεόν του πιστού καί ευλαβούς Παπαγιώργη, του οποίου ο Θεός κατέστεψεν τον βίον.

Ταύτα πάντα, κατέθεσε εις ημάς μετά ειλικρινούς βεβαιότητος η εγγονή του Παπαγιώργη τούτου, γυνή εκ Μεγάρων, μεγάλης σχετικώς ηλικίας, παρακαλούσα να γραφούν, ως αφορώντα την Ιστορίαν της Μονής ταύτης, προς πίστωσιν τών νεωτέρων καί ίνα μη λησμονηθούν.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙΟΝ Ι.Μ. ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΩΤΙΣΣΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΜΕΓΑΡΩΝ. 2008

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/09/blog-post_9.html