Ο ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ .ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΣΕΡΗΝΟ" Γιατί οἱ ἀσεβεῖς στή ζωή τους εἶναι ἐπιτυχημένοι; Γιατί εὐτυχοῦν ὅλοι ἐκείνοι πού παραβαίνουν συνεχῶς τόν νόμο σου; Τούς φύτεψες κι αὐτοί ἔριξαν βαθιές ρίζες. "

Είναι πιο αξιολύπητοι οι αμαρτωλοί πού δεν αξιώνονται να υποβληθούν σε τέτοιες πρόσκαιρες δοκιμασίες.

Εκείνοι όμως πού είναι πραγματικά ταλαίπωροι καί αξιολύπητοι είναι αυτοί πού, ενώ είναι στιγματισμένοι από κάθε είδους αμαρτία, όχι μόνο δεν αφήνουν να φανεί κανένα σημάδι πού θα αποκάλυπτε την κατοχή τους από τον διάβολο, αλλά καί δεν υποφέρουν από καμιά δοκιμασία άξια των πράξεων τους. Αυτό συμβαίνει γιατί εκείνοι είναι ανάξιοι για να δεχθούν αυτό τό ταχύτατο καί αποτελεσματικό φάρμακο, πού προσφέρεται σ’ αυτή τη ζωή. Αυτοί, ανάλογα μέ «τη σκληρότητα καί την αμετανοησία της καρδιάς τους», οι οποίες δεν καθαρίζονται μέ τις τιμωρίες της παρούσας ζωής, «μαζεύουν κατά του εαυτού τους θησαυρούς οργής, πού θα εξαπολυθούν εναντίον τους κατά την ημέρα εκείνη, κατά την οποία θα ξεσπάσει η Θεία οργή καί θα αποκαλυφθεί η δίκαιη κρίση του Θεού» (Ρωμ. 2, 5). Ημέρα κατά την οποία, «τό σκουλήκι πού θα τούς κατατρώει δεν θα έχει τέλος καί η φωτιά πού θα τούς κατακαίει δεν θα σβήσει ποτέ» (Ήσ. 66, 24).

Αλλά καί ο Προφήτης πού προβληματίσθηκε από τό γεγονός ότι οι Άγιοι δοκιμάζονται από συμφορές καί θλίψεις, ενώ οι αμαρτωλοί, αντίθετα, βαδίζουν μέχρι τό τέλος της ζωής τους χωρίς να δοκιμάσουν τό μαστίγιο της ταπείνωσης -καί μάλιστα πολλές φορές ζουν μέσα στην αφθονία όλων των αγαθών καί απολαμβάνουν τιμές καί δόξες- κραυγάζει μέ έντονο τρόπο, χωρίς να μπορεί πλέον να συγκρατήσει την απορία του: «Σε μένα όμως παραλίγο να σαλευθούν τά πόδια μου, παραλίγο τά βήματα της ζωής μου να φύγουν από τό δρόμο τού Κυρίου. Γιατί καταλήφθηκα από ζήλεια κατά των παρανόμων, επειδή έβλεπα την ευημερία των αμαρτωλών ανθρώπων. Γιατί έβλεπα ότι δεν υπάρχει μεγάλη αγωνία καί πολλή κακοπάθεια κατά τό θάνατό τους καί ότι δεν κρατάει πολύ η θλίψη πού τυχόν τούς μαστίζει κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Αυτοί δεν κοπιάζουν, όπως οι άλλοι άνθρωποι, καί δεν ταλαιπωρούνται ούτε υποφέρουν όπως οι άλλοι» (Ψαλμ. 72, 2-5). Γι’ αυτό καί αυτοί οι άνθρωποι θα τιμωρηθούν στην αιωνιότητα μαζί μέ τούς δαίμονες. Γιατί αυτοί αποδείχθηκαν ανάξιοι να λάβουν από αυτή τη ζωή τό μερίδιο καί τη μεταχείριση των υιών του Θεού, αφού δεν χτυπήθηκαν από καμιά θλίψη, όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι.

Κι ο προφήτης Ιερεμίας, επίσης, ρωτάει μέ απορία τον Θεό σχετικά μέ τό θέμα της καλοτυχίας των ασεβών καί ταυτόχρονα ο ίδιος ομολογεί ότι δεν αμφιβάλλει καθόλου για τη δικαιοσύνη Του: «Κύριε,» λέει, «εσύ είσαι δίκαιος, πώς μπορώ να διαμαρτυρηθώ εναντίον σου;» (Ίερ. 12, 1). Δεν κρατιέται ωστόσο να μην αναζητήσει την αιτία μιας τέτοιας ανισότητας καί προσθέτει: «Όμως θα σου θέσω μερικά ερωτήματα: Γιατί οι ασεβείς στη ζωή τους είναι επιτυχημένοι; Γιατί ευτυχούν όλοι εκείνοι πού παραβαίνουν συνεχώς τον νόμο σου; Τούς φύτεψες κι αυτοί έριξαν βαθιές ρίζες. 

Γέννησαν παιδιά καί απέκτησαν απογόνους. Είσαι κοντά στο στόμα τους καί εκπληρώνεις το αίτημά τους, είσαι όμως μακριά από τις επιθυμίες της καρδιάς τους» (Ιερ. 12, 1-2).Ο Κύριος όμως, με τα λόγια τού ίδιου Προφήτη, θρηνεί για την καταστροφή των αμαρτωλών. Φροντίζει γι’ αυτούς καί τούς στέλνει παιδαγωγούς, γιατρούς καί δασκάλους. Τούς προκαλεί, κατά κάποιο τρόπο, να θρηνήσουν μαζί Του καί τούς λέει: «Η Βαβυλώνα έπεσε ξαφνικά καί συντρίφθηκε. Θρηνήστε την βάλτε ρητίνη σάν βάλσαμο θεραπευτικό στην πληγή της, μήπως καί θεραπευθεί» (Ίερ. 28, 8). Καί να, ποιά είναι η απελπισμένη απάντηση τών Αγγέλων, στους οποίους δόθηκε η εκτέλεση του έργου της σωτηρίας των ανθρώπων ή μάλλον η απάντηση του Προφήτη, πού στάλθηκε ως μηνυτής του Θεού, αλλά καί αυτή των πνευματικών ανθρώπων καί διδασκάλων, οι οποίοι βλέπουν τη σκλήρυνση καί την αμετανόητη καρδιά αυτών των δυστυχισμένων ανθρώπων: «Προσπαθήσαμε» λένε, «να δώσουμε φάρμακα στη Βαβυλώνα, αλλά δεν θεραπεύθηκε.Ας την εγκαταλείψουμε λοιπόν και ο καθένας ας επιτρέψει στη χώρα του, γιατί οι αμαρτίες της πλήθυναν τόσο πολύ, πού έφθασαν μέχρι τον ουρανό, έφθασαν μέχρι τα άστρα» (Ίερ. 28, 9).

Ο Κύριος επίσης το ίδιο εννοεί, όταν απευθύνεται, μέ το στόμα του Προφήτη Ησαΐα, προς την Ιερουσαλήμ καί της λέει: «Από τά πόδια μέχρι τό κεφάλι δεν υπάρχει υγιές μέρος. Δεν υπάρχει σε ένα μέρος πληγή ανοιχτή καί σε άλλο μώλωπας ή σε άλλο πληγή μέ φλεγμονή. Αλλά όλο το σώμα είναι μια ολόκληρη πληγή. Δεν είναι δυνατόν να βάλει κανείς πάνω σ’ αυτό ούτε κατάπλασμα, ούτε λάδι, ούτε επιδέσμους» (Ήσ. 1, 6).

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ. ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ. ΤΟΜΟΣ Α ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ. 

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/09/blog-post_84.html