Μόσχα 1895. Μία ἐπίσκεψη ἀπό τόν Ἅδη

Ο Κύριος, μέσα στο άπειρο έλεος Του, αποκάλυψε μερικώς τα αιώνια βάσανα σε ορισμένους εκλεκτούς αγωνιστές Του, γιά την πνευματική πρόοδο καί τή σωτηρία τους. Από τίς διηγήσεις τους κατανοούμε κι εμείς ως έναν βαθμό αυτή την ασύλληπτη κατάσταση:

Ήταν δύο φίλοι. Ο ένας, εμπνευσμένος από τόν λόγο του Θεού, έγινε μοναχός σ’ ένα μοναστήρι, όπου ζούσε μέ μετάνοια καί κατάνυξη. Ο άλλος έμεινε στον κόσμο, όπου περνούσε τή ζωή του μέ αμέλεια. Τελικά, μάλιστα, κατάντησε να χλευάζει μέ θρασύτητα το Ευαγγέλιο. Σ’ αυτή την κατάσταση έφυγε από τόν κόσμο τούτο. Ο μοναχός, μαθαίνοντας γιά τόν θάνατό του, άρχισε να προσεύχεται στον Θεό, παρακαλώντας Τον να του αποκαλύψει που βρισκόταν η ψυχή του φίλου του. Ύστερ’ από κάμποσο καιρό, είδε στον ύπνο του τόν νεκρό.

—      Τί κάνεις; Είσαι καλά; τόν ρώτησε.

Ο νεκρός αναστέναξε πικρά καί απάντησε:

—      Θέλεις να μάθεις αν είμαι καλά; Συμφορά μου! Τό ακοίμητο σκουλήκι μέ τρώει, τόν ταλαίπωρο, καί δεν θα σταματήσει να μέ τρώει στήν αιωνιότητα.

—      Τί λογάς βάσανο είναι αυτό; ζήτησε να μάθει ο μοναχός.

—      Είναι βάσανο αφόρητο! αναφώνησε ο νεκρός. Αλλά δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει από την οργή του Θεού. Για τίς προσευχές σου, μου δόθηκε πρόσκαιρη ελευθερία, καί, αν θέλεις, θα σου δείξω πώς βασανίζομαι. Δεν θ’ αντέξεις να δεις ολόκληρο τόν βασανισμό μου, γι` αυτό θα σου δείξω ένα μέρος του μόνο.

Καί μ’ αυτά τά λόγια, ο νεκρός σήκωσε τό ένδυμά του ως τά γόνατα. Ο μοναχός μέ φρίκη είδε τά πόδια του καλυμμένα μέ απαίσια σκουλήκια, πού έτρωγαν τίς σάρκες του. Από τίς πληγές αναδινόταν μια δυσοσμία τόσο δυσάρεστη, τόσο αηδιαστική, πού, εξαιτίας της, ο μοναχός ξύπνησε. Συγκλονισμένος διαπίστωσε πώς η δυσοσμία του άδη είχε γεμίσει τό κελί του.  Πετάχτηκε έξω, αφήνοντας, πάνω στη βιασύνη του, την πόρτα ανοιχτή. Η δυσοσμία γρήγορα απλώθηκε σ’ όλο το μοναστήρι, σ’ όλα τά κελιά. Ήταν τόσο ανυπόφορη, πού, αν μέ τόν καιρό —μέ πολύ αργό, πάντως, ρυθμό— δεν χανόταν, οι μοναχοί θα έπρεπε ν’ αναζητήσουν άλλον τόπο διαμονής. Όσο γιά τόν μοναχό πού είδε τόν δέσμιο του άδη καί τό φρικτό βασανιστήριό του, αυτός δεν απαλλάχτηκε ποτέ από τή δυσοσμία. Κόλλησε, θαρρείς, ισόβια πάνω του καί μέ κανένα μέσο, ούτε μέ σαπούνια ούτε μέ αρώματα, δεν απομακρύνθηκε.

Μοσχα 1895

Λόγος γιά τά πνεύματα-Λόγος γιά τόν θάνατο

Συγγραφέας : Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/11/1895.html