Ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν

π. Δ η μ η τ ρ ί ο υ Μ π ό κ ο υ

Ὁ πα τριά ρχης Ἰ α κὼβ συ ναι σθα νό με νος τὸ τέ λος του κά λε σε κον τά του τοὺς δώ δε κα γιούς του. «Συ να χθῆ τε γύ ρω μου, εἶ πε, γιὰ νὰ σᾶς ἀ ναγ γεί λω τί πρό κει ται νὰ σᾶς συμ βεῖ μέ χρι τὸ τέ λος τοῦ κό σμου». Ἀ φοῦ συγ κεν τρώ θη καν ὅ λοι, ἄρ χι σε ἀ πὸ τὸν με γα λύ τε ρο, τὸν Ρου βήν, νὰ τοὺς εὐ λο γεῖ καὶ νὰ προ φη τεύ ει μὲ τὸν φω τι σμὸ τοῦ Θε οῦ τὰ μέλ λον τα.

Ἰ δι αί τε ρη εὐ λο γί α ἔ δω σε στὸν τέ ταρ το γιό του, τὸν Ἰ ού δα: «Ἰ ού δα, θὰ σὲ ὑ μνή σουν οἱ ἀ δελ φοί σου. Ἡ δύ να μή σου θὰ εἶ ναι ἰ σχυ ρὴ πά νω στοὺς ἐ χθρούς σου. Οἱ ἀ πό γο νοι τοῦ πα τέ ρα σου θὰ σὲ προ σκυ νή σουν. Εἶ σαι σκύ μνος λέ ον τα (νε α ρὸ λι ον τά ρι), Ἰ ού δα. Ἀ πὸ βλα στὸ φύ τρω σες, γι έ μου. Ξά πλω σες καὶ κοι μή θη κες ὅ πως κοι μᾶ ται ὁ λέ ον τας καὶ ὁ σκύ μνος. Ποι ὸς τολ μά ει νὰ τὸν πλη σιά σει γιὰ νὰ τὸν ξυ πνή σει; Δὲν θὰ λεί ψει ἄρ χον τας ἀ πὸ τὴ φυ λὴ τοῦ Ἰ ού δα καὶ ἀρ χη γὸς ἀ πὸ τοὺς ἀ πο γό νους του, ὥ σπου νὰ ἔλ θει ἐ κεῖ νος στὸν ὁ ποῖ ο ἀ πό κειν ται (ὅ λες) οἱ ἐ ξου σί ες καὶ αὐ τὸς θὰ εἶ ναι ἡ προσ δο κί α τῶν ἐ θνῶν» (Γεν. 49, 1-10).

Μὲ τὰ λό για του αὐ τὰ ὁ Ἰ α κὼβ προ φη τεύ ει ὁ λο κά θα ρα τὴν προ έ λευ ση τοῦ Μεσ σί α ἀ πὸ τὴ φυ λὴ τοῦ Ἰ ού δα. Κλά δοι τοῦ γε νε α λο γι κοῦ του δέν δρου ἦ ταν οἱ κα τὰ σάρ κα πρό γο νοι τοῦ Χρι στοῦ, μὲ ἐ ξέ χον τα τὸν ἐ κλε κτὸ τοῦ Θε οῦ βα σι λιὰ Δαυ ΐδ. Ἔ τσι λοι πὸν «ἄρ χων καὶ ἡ γού με νος» δὲν ἔ λει ψαν πο τὲ ἀ πὸ τὴ φυ λὴ τοῦ Ἰ ού δα, μέ χρις ὅ του ἦλ θε ὁ Χρι στός, γιὰ τὸν ὁ ποῖ ο μι λοῦ σαν ὅ λες οἱ προ φη τεῖ ες καὶ ὁ ὁ ποῖ ος ἦ ταν ἡ ἐλ πί δα καὶ ἡ προσ δο κί α ὅ λων τῶν ἐ θνῶν.

Μό νο κα τὰ τὸν και ρὸ «τῆς ἐ πὶ γῆς πα ρου σί ας» του, ὅ ταν ἦλ θε πλέ ον νὰ γεν νη θεῖ ὡς «Θε ὸς ἰ σχυ ρός, ἐ ξου σια στής, ἄρ χων εἰ ρή νης, πα τὴρ τοῦ μέλ λον τος αἰ ῶ νος» ὁ Χρι στὸς (Ἡσ. 9, 6), ἔ λει ψαν ἀ πὸ τοὺς Ἰ ου δαί ους οἱ ἄρ χον τες καὶ βα σί λευ σε τό τε ὁ Ἡ ρώ δης, Ἰ δου μαῖ ος τὴν κα τα γω γὴ καὶ ὄ χι Ἰ ου δαῖ ος, ἀ πὸ τὴν Ἀ σκά λω να τῆς Πα λαι στί νης.

Στὴν ἐκ πλή ρω ση τῆς προ φη τεί ας τοῦ Ἰ α κὼβ ἀ να φέ ρε ται τὸ α΄ τρο πά ριο τῆς δ΄ ᾡ δῆς τοῦ α΄ κα νό να τῆς Γεν νή σε ως τοῦ Χρι στοῦ («Ὃν πά λαι προ εῖ πεν Ἰ α κὼβ ἐ θνῶν ἀ πεκ δο χήν, Χρι στέ, φυ λῆς Ἰ ού δα ἐ ξα νέ τει λας…»): Ἐ ξα νέ τει λες, Χρι στέ, ἀ πὸ τὴ φυ λὴ τοῦ Ἰ ού δα, σὺ γιὰ τὸν ὁ ποῖ ο προ φή τευ σε τὸν πα λαι ὸ και ρὸ ὁ Ἰ α κώβ, ὅ τι πρό κει ται νὰ γί νεις ἡ «ἀ πεκ δο χή», ἡ ἐλ πί δα δη λα δὴ καὶ προσ δο κί α ὅ λων τῶν εἰ δω λο λα τρι κῶν ἐ θνῶν.

Ὁ Ἰ ού δας ἀ ξι ώ θη κε, με τὰ τὸν πα τέ ρα του Ἰ α κώβ, νὰ γί νει ἡ ρί ζα ἀ π’ τὴν ὁ ποί α ἀ νέ τει λε σὰν ἄν θος ὁ Χρι στός. Δὲν ἔ λα βαν ὅ λοι οἱ γιοὶ τοῦ Ἰ α κὼβ τὴν ἴ δια εὐ λο γί α. Δὲν εἶ χαν ἐ πι δεί ξει ὅ λοι ἀ νε πί λη πτη συμ πε ρι φο ρά. Με ρι κοὶ (Ρου βήν, Συ με ών, Λευ ῒ) εἶ χαν πε ρι πέ σει σὲ βα ριὰ ἁ μαρ τή μα τα. Ὁ Δὰν πα ρο μοι ά ζε ται μὲ φί δι πού, κρυμ μέ νο στὸ δρό μο, πα ρα μο νεύ ει τὸν δι ερ χό με νο κα βαλ λά ρη.

Ὁ κα θέ νας λοι πὸν λαμ βά νει κα τὰ τὴν ἀ ξί α του. Ὁ Ἰ α κώβ, ὁ Ἰ ού δας, ὁ Δαυ ῒδ καὶ ἄλ λοι ἀ ξι ώ θη καν νὰ γί νουν λαμ πε ροὶ κρί κοι στὴν ἁ λυ σί δα τῶν προ πα τό ρων τοῦ Χρι στοῦ. Πά νω ἀ π’ ὅ λους βέ βαι α στέ κει ἡ πα νά χραν τη μη τέ ρα του, ἡ Πα να γί α, ποὺ μὲ τὴν ἀ ξί α της ξε πέ ρα σε κά θε ἄλ λο δη μι ούρ γη μα.

Καὶ ὅ μως ὁ Χρι στὸς δὲν ἀ δι κεῖ κα νέ να. Μᾶς κά λε σε νὰ γί νου με ὅ λοι κα τὰ σάρ κα συγ γε νεῖς του: πραγ μα τι κὰ ἀ δέλ φια καὶ μη τέ ρα του. Ἂν ἐ φαρ μό σου με τὸ θέ λη μά του (Ματθ. 12, 50). Τί μᾶς ἐμ πο δί ζει λοι πὸν ν’ ἀρ χί σου με κι ἐ μεῖς τὴ μυ στι κὴ κυ ο φο ρί α τοῦ Χρι στοῦ, νὰ τὸν ἀ φή σου με νὰ (δια)μορ φω θεῖ (Γαλ. 4, 19), νὰ γεν νη θεῖ, νὰ ζεῖ γιὰ πάν τα μέ σα μας;

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 377, Δε κέμ βριος 2014)

πηγή:ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο