Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης καὶ ὁ ἐπίσκοπός της στὰ πρακτικὰ καὶ στὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ 

Ἡ ἐπιστημονικὴ ἐνασχόληση μὲ τὰ πρακτικὰ καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δίχως καμιὰ ἀμφιβολία, προκαλεῖ ἱερὴ συγκίνηση καὶ δέος, ὅταν ὁ συντάκτης της ἀναλογίζεται ὅτι καλεῖται νὰ μελετήσει καὶ νὰ "ἐπεξεργαστεῖ" κείμενα -ὄντας μάλιστα ὁ ἴδιος ἄμοιρός των χαρισμάτων τοῦ Παρακλήτου- μέσα ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐνήργησε τὸ Πανάγιο Πνεῦμα καὶ καθόρισε τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.  Τὸ δέος αὐξάνεται ἐπειδὴ τὸ θέμα τῆς μελέτης "Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης καὶ ὁ ἐπίσκοπός της στὰ πρακτικὰ καὶ στὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων" εἶναι ἕνα ζήτημα μὲ τὸ ὁποῖο ὄχι μόνο ἔχουν ἀσχοληθεῖ διαχρονικὰ μὲ πλῆθος συγγραφῶν τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς καὶ μεγαλύτεροι θεολόγοι καὶ ἱστορικοὶ σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο, ἀλλὰ προπαντὸς ἐπειδὴ εἶναι ζήτημα ποὺ ἔχει ταλαιπωρήσει ὅσο κανένα ἄλλο τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴ δισχιλιετὴ παρουσία καὶ ζωή Της. 

Εἶναι κοινὸς ἱστορικὸς τόπος ὅτι τὸ θέμα τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἦταν ἡ βασικότερη αἰτία τοῦ Μ. Σχίσματος καθὼς καὶ τοῦ περαιτέρω κατακερματισμοῦ τοῦ Χριστιανισμοῦ στὴ Δύση μὲ τὴ Μεταρρύθμιση, καὶ παραμένει μέχρι σήμερα ἕνα ἀπὸ τὰ δυσεπίλυτα προβλήματα γιὰ τὴν εἰλικρινῆ καὶ ἐν ἀληθεία ἐπανένωση τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρώμης μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. 

Ὡς συντάκτης τῆς παρούσης ἐργασίας θεωροῦμε ἰδιαίτερη εὐλογία ὅτι ἀξιωθήκαμε, Χάριτι Θεοῦ, νὰ μελετήσουμε ἐπισταμένως τὰ ἴδια τὰ διασωθέντα μέχρι σήμερα πρακτικά τῶν....
Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ δὶ' αὐτῶν νὰ αἰσθανθοῦμε ἔστω καὶ στὸ ἐλάχιστο τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο μέσα ἀπὸ σχήματα τοῦ κόσμου τούτου καὶ ἀνθρώπινες ἀδυναμίες μπορεῖ καὶ "ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας", ὀδηγώντας Την "εἰς πάσαν τὴν Ἀλήθειαν". 

Ἡ μελέτη αὐτή, ἀφοῦ πέρασε τὴ βάσανο τῆς ἐπιστημονικῆς κρίσεως ὡς διπλωματικὴ ἐργασία γιὰ τὴν ἀπόκτηση μεταπτυχιακοῦ τίτλου στὸ Κανονικὸ Δίκαιο, ἐκδίδεται μὲ κάποιες προσθῆκες (τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας καὶ ὁ Ἀποστ-34) ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο "Παντοκράτορος" Μελισσοχωρίου. Εὐγνωμόνως θερμὲς εὐχαριστίες ὀφείλουμε σὲ ὅλους ὅσοι συνετέλεσαν στὴν ἔκδοση αὐτή: Καθηκόντως εὐχαριστοῦμε θερμὰ τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρὼν κ.κ. Χρυσοστομο όχι μόνο γιὰ τὸν πρόλογο, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἄδεια καὶ εὐλογία ποὺ μᾶς παρέχει νὰ ἀσχολούμεθα παράλληλα μὲ τὰ ἐφημεριακά μας καθήκοντα καὶ μὲ τὰ οὐσιώδη καὶ φλέγοντα ἐκκλησιολογικὰ αὐτὰ ζητήματα. Υἱικῶς εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ τὸν χαρίζει "τὴ ἁγία Αὐτοῦ Ἐκκλησία, σῶον, ἔντιμον, ὑγιά, μακροημερεύοντα" καὶ προπαντῶς νὰ συνεχίζει νὰ θεολογεῖ ὀρθοτομῶν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ. Εὐχαριστίες ὀφείλουμε στὰ μέλη τῆς Τριμελοῦς Ἐπιτροπῆς, τοὺς Καθηγητὲς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, Θεοφιλέστατο Επισκοπο Ἀβύδου Κύριλλο (Κατερέλο), ἀρχιμ. Γρηγόριο Παπαθωμά, και Ελένη Γιαννακοπούλου, ἐπιβλέπουσα Καθηγήτρια, οἱ ὁποῖοι μὲ ἐπιστημονικὴ πληρότητα συνέβαλαν τὰ μέγιστα στὴν ὁλοκλήρωση τῆς διπλωματικῆς ἐργασίας. Εὐχαριστίες ἰδιαίτερες ὀφείλονται στὸν πανοσιολογιώτατο αρχιμανδριτη Κύριλλο, Καθηγοὺ-μενο τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου "Παντοκράτορος" Μελισσοχωρίου Θεσσαλονίκης καὶ τὴν περὶ αὐτὸν συνοδεία γιὰ τὴν ἀνάληψη τῆς παρούσης ἐκδόσεως καὶ ἰδιαιτέρως στὸν ἀδελφό τοῦ Ἡσυχαστηρίου, μοναχὸ Σεραφεὶμ (Ζήση) γιὰ τὴν τεχνογραφικὴ ἐπιμέλεια τῆς ἐκδόσεως. Τὸ Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο "Παντοκράτορος" Μελισσοχωρίου μὲ τὴν ἐμπνευσμένη καθοδήγηση τοῦ Γέροντός του δίνει σὲ ὅλο τὸν κόσμο μέσω τῆς μοναδικῆς σὲ περιεχόμενο ἰστοσελίδος τοῦ τὴν πατερικὴ μαρτυρία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία, μαρτυρία, ἑδράζεται καὶ πηγάζει ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ βίωση τῆς νηπτικῆς παραδόσεως τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ. Τέλος, εὐχαριστοῦμε τὸν αἰδεσιμολογιῶ-τατο πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση, Ὁμότιμο Καθηγητὴ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, γιὰ τὴν τιμὴ νὰ προλογήσει τὴν ἔκδοση, καθὼς καὶ γιὰ τὴν μετὰ παρρησίας ὁμολογία του στὶς ποικίλες ἐκκλησιολογικὲς προκλήσεις ποὺ ἀνακύπτουν, ὁμολογία ποὺ συνδυάζει τὸ πατερικὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημα μὲ τὴ σοφία καὶ γνώση τῆς πατερικῆς καὶ κανονικῆς ἐκκλησιαστικῆς μας παραδόσεως. 

Ἡ ἐργασία αὐτὴ οὐσιαστικὰ θὰ εἶναι ἐπιτυχὴς ἂν κατορθώσει μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ ἀποδώσει ἤ, ἔστω, νὰ μὴν παρουσιάσει ἀλλοιωμένο, τὸ φρόνημα τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτὸ τὴ ἐπιστασία τοῦ Αγ. Πνεύματος ἔχει καταγραφεῖ ἀπὸ τοὺς θεοφόρους Πατέρες στὰ πρακτικὰ καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. 

π. Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος 

Πάτρα, Τρίτη της Διακαινησίμου, 3 Μαΐου 2016 

 

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2016/12/blog-post_6.html