«Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Ὅπως λοιπόν γιά νά ἀντιμετωπίσουμε μιά ἀσθένεια, πρέπει νά χρησιμοποιήσουμε κάποια φαρμακευτική ἀγωγή, κάτι ἀνάλογο ἀπαιτεῖται καί γιά τίς ψυχικές ἀσθένειες τῶν πολλῶν μας παθῶν. Ἄρα, δέν ἐπιτυγχάνεται ἡ κάθαρσις ἀπό τήν τυραννία τῶν παθῶν καί ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου χωρίς τήν βοήθεια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ὁ Ἴδιος τό λέει:

«Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»¹.

Γι᾿ αὐτό: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», παντοῦ καί πάντοτε.

Ἄν, ὡστόσο, δέν αἰχμαλωτίζουμε καθημερινά «πᾶν νόημα εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ»², κάθε σκέψι μας καί κάθε ἐνέργεια τῆς ζωῆς μας σ᾿ αὐτή τήν ὑπακοή, οἱ προσευχές μας θά εἶναι ἄκαρπες, στεῖρες.

• Θυμώνεις; Νευριάζεις; Ταράζεσαι; Χάθηκε ἡ προσευχή.
• Κατακρίνεις, ἰδίως τό ράσο; Τότε ὄχι μόνο ἀχρηστεύεται ἡ προσευχή σου, ἀλλά καί μολύνεται θανάσιμα καί κολάζεται ἡ ψυχή σου.
  
  
• Ζηλεύεις; Φθονεῖς; Θυμᾶσαι τό κακό πού σοῦ ἔκανε ὁ συγγενής σου, ὁ φίλος, ὁ γείτονας, ὁ συνάδελφος καί μνησικακεῖς; Τά ἔχασες ὅλα.
• Ἐκδηλώνεις κάθε στιγμή τόν ἐγωϊσμό σου; Ὑπερηφανεύεσαι; Τότε ψυχραίνεται ἡ καρδιά σου καί σ᾿ ἐγκαταλείπει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Καί χωρίς τήν θεία Χάρι, προσευχή ἀληθινή δέν γίνεται.

Ἔτσι λοιπόν,

• οἱ σαρκικές βλάσφημες σκέψεις,
• ἡ ἀπερίσκεπτη μέριμνα καί τό ἄγχος,
• ἡ ἀγάπη γιά τά ἐγκόσμια,
• ὁ πολύς ὕπνος,
• ἡ ἀκράτεια τῆς γλῶσσης,
• ἡ βλασφημία τῶν θείων καί οἱ κατάρες,
• ἡ ραθυμία καί ἡ ἀκηδία,
• ἡ ἀσυδοσία τῶν πέντε αἰσθήσεων
• ἡ κατάκρισις

καί ἄλλα πολλά πολλά, ἀπομακρύνουν τήν Χάρι, ἀρρωσταίνουν τήν ψυχή, ἐξασθενοῦν τήν θέλησι, σκοτίζουν τόν νοῦ. Καί ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι ὅτι δέν μποροῦμε νά ποῦμε οὔτε κἄν μιά μικρή προσευχή οὔτε τό «Πάτερ ἡμῶν!» Τότε, πῶς θά κάνουμε Νοερά Καρδιακή προσευχή;

Πῶς θά ποῦμε «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἀφοῦ «οὐδείς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μή ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ»;³

Ἄρα προηγεῖται ἡ κάθαρσις ἀπ᾿ ὅλα τά πάθη ἤ τουλάχιστον θά πρέπει νά βρισκώμαστε στό δρόμο τῆς προσπαθείας πρός αὐτήν καί ὕστερα ἀκολουθεῖ σιγά-σιγά καί προοδευτικά ἡ θέρμη τῆς καρδιᾶς καί ἡ νοερά ἐνέργεια τῆς Εὐχούλας.

Τότε αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ προσευχή μαζί μέ τήν θεία Κοινωνία γίνονται φάρμακο ἀθανασίας καί γεῦσις αἰωνιότητος, γεῦσις παραδείσου καί θείας μακαριότητος.

Ὁ κ. Νικόλαος Θεολογίτης, θεολόγος, ἱεροψάλτης καί τέως διευθυντής τοῦ Ἀμερικανικοῦ κολλεγίου Ἀθηνῶν, διηγεῖται τό ἑξῆς θαυμαστό γεγονός:

«Ἦτο Πάσχα τοῦ 1957 καί τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως στό ἀναλόγιο μέ πρωτοψάλτη τόν πατέρα μου καί βοηθό του ἐμένα φτάσαμε στήν ὥρα τῆς θείας Κοινωνίας.

Βγῆκε ὁ ἱερέας, ὁ τότε ἡγούμενος τῆς ἱερᾶς Μονῆς Χοζοβιωτίσσης πατήρ Ἀρσένιος, ἀείμνηστος τώρα.

ΤΟΤΕ, στήν προσωπική μου θεία Μετάληψι ἀντελήφθην ὅτι, ἀντί νά αἰσθανθῶ τήν γεῦσι τοῦ Ἄρτου καί τοῦ Οἴνου, ἔνιωσα τήν γεῦσι Αἵματος μέσα στό στόμα μου. (Δηλαδή σάν νά εἶχα ματώσει στήν γλῶσσα μου) καί τό τεμάχιο τοῦ Ἄρτου, τοῦ Σῶματος τοῦ Χριστοῦ, ἔδινε τήν ἐντύπωσι κρέατος καί ὄχι Ἄρτου! Δηλαδή ἡ γεῦσις ἡ γνωστή τοῦ Ἄρτου καί τοῦ Οἴνου, εἶχαν τελείως ἀλλάξει. Δέν μποροῦσα νά ἐξηγήσω τό φαινόμενο αὐτό, καί δειλά-δειλά, γύρισα στό ἀναλόγιο. Ἀλλά εἶδα ὅτι τήν ἴδια ἐντύπωσι μοῦ ἔδωσε καί ὁ ἀείμνηστος πατέρας μου, ὅταν κι ἐκεῖνος μέ τήν σειρά του κοινώσησε καί γύρισε στό ἀναλόγιο.

Τό ἀποτέλεσμα ἦτο ὅτι ὅλο τό ἐκκλησίασμα, ὅσοι τουλάχιστον πῆραν μέρος σ᾿ αὐτό τό θεῖο Δεῖπνο, ἔνιωθαν τά ἴδια συναισθήματα καί ὁ ἕνας κοίταζε τόν ἄλλο σιωπηρά καί δέν ξέραμε ποῦ νά τό ἀποδώσουμε, μέχρις ὅτου, ἀφοῦ κοινώνησε ὁ κόσμος καί ἦρθε ἡ ὥρα νά καταλύση ὁ ἱερέας, τόν Ἄμνό καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, βγῆκε στήν Ὡραία Πύλη καί μᾶς εἶπε ὅτι:

• Ἀπόψε ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἔγινε θαῦμα θαυμάτων! Δηλαδή, ὁ Ἄρτος, ὁ Ἀμνός, ὁ Ἀμνός, ἔγινε Σάρκα! Σάρκα!!! Πραγματική Σάρκα!!!, ὁ δέ Οἶνος ἔγινε Αἷμα!... Καί προσευχηθῆτε, σᾶς παρακαλῶ, γιά τό Μέγα αὐτό θαῦμα!...

Μετά ἀπό ἀρκετή ὥρα καί ὅταν βρισκόταν σχεδόν στήν Ἀπόλυσι ξαναβγῆκε ὁ ἱερέας στήν Ὡραία Πύλη καί μᾶς εἶπε ὅτι μέσα στό Ἅγιο Ποτήριον τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶχε ἀρχίσει νά παίρνη πάλι τήν ἐξωτερική ἐμφάνισι τοῦ Ἄρτου, ἀλλά τό Αἷμα παρέμεινε Αἷμα καί ἐπειδή δέν μποροῦσε νά τό καταλύση, ἔβαλε μέσα στό Ἅγιο Ποτήριο τήν Ἁγία Μοῦσα, δηλαδή τόν σπόγγο, πού ἀπερρόφησε αὐτό τό Αἷμα καί τό τοποθέτησε μέσα στό Ἅγιο Ἀρτοφόριο. Καί ἐκεῖ βρίσκεται ἀκόμη καί σήμερα, μετά ἀπό τόσα χρόνια, σάν ἀνάμνησι θά ἔλεγα τοῦ θαύματος καί σάν ἱερό ἀντικείμενο.

Γιά τό γεγονός ἔγραψαν οἱ ἐφημερίδες τότε (καθημερινές καί ἐπαρχιακές) καί πολλοί ἐπισκέπτες πού ἦσαν στήν Ἀμοργό καί τό ἀντιλήφθησαν, τό διέδωσαν παντοῦ....

Ἐάν δέν εἶχα αὐτή τήν συνταρακτική προσωπική ἐμπειρία, ἀμφιβάλλω ἐάν θά πίστευα τά ὅσα οἱ ἄλλοι ἐκκλησιαζόμενοι θά μοῦ ἔλεγαν.

Ποιό ἦτο τό ἀποτέλεσμα; ὅτι, ἐνῶ ἐτοιμαζόμουν νά δώσω ἐξετάσεις στήν Φιλοσοφική Σχολή, ἄλλαξα πορεία καί πῆγα πρός τήν Θεολογική. Καί τό θαῦμα αὐτό, ὅλα τά χρόνια τῆς ἐκπαιδευτικῆς μου θητείας, τό διηγόμουν στούς μαθητές μου, γιατί πιστεύω ὅτι ἦτο ἕνα συνταρακτικό γεγονός πού θά ἔπρεπε νά τό διηγοῦμαι στή μαθητιῶσα νεολαία, γιά νά στερεώνεται μέσα της ἡ Ὀρθόδοξος πίστις στόν Χριστό, τόν Ἀληθινό Θεόν ἡμῶν»!

Συνεχίζεται...

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ “

Ἐκδόσεις: “Γ. Γκέλμπεσης”

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Πρωτ. Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/ 

1Ἰωάν. Ιε' : 5.

2Β΄Κορ. Ι΄: 5.

3Α΄ Κορ. ιβ΄ : 3.