Ἅγιος Θεοφάνης τοῦ Ριχλώβ(+5/18 Ιανουαρίου 1977)

  Ο μεγάλος αυτός σύγχρονος ασκητής (κατά κόσμον Ιωάννης Θεοδόσιος Μεντβεντιεβ) γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1881 στο χωριό Φεστοβέτς,στην περιοχή Τσερνιγκώβ(Ουκρανία).Οι ευλαβείς γονείς του ονομάζονταν Θεοδόσιος και Ευφημία.Όταν ήταν δύο ετών ο πατέρας του εκοιμήθη.Η μητέρα του, τον μεγάλωσε με φόβο Θεού.Απεφοίτησε τρεις τάξεις του σχολείου (zemstvα-σχολεία της εποχής όπου τα παιδιά φοιτούσαν τρεις τάξεις)

Μαζί με την μητέρα του πήγαιναν για προσκυνήματα:στην Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου και στον Άγ.Νικόλαο στο Ριχλόβ.Μια φορά μετά από ένα προσκύνημα ο νεαρός Ιωάννης αποφάσισε να μείνει στο μοναστήρι παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του.Ο μέλλοντας ασκητής μπήκε στο μοναστήρι την παραμονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου,στις 7 Σεπτεμβρίου.Αργότερα γιόρταζε αυτήν την ημέρα με ξεχωριστή πνευματική χαρά...
Το πρώτο διακόνημά του ήταν να ξυπνάει την νύχτα τους μοναχούς.Με την ίδια αγάπη έκανε το διακόνημά του και στον φούρνο και στα μελίσσια κ.α.
Για να ενισχύσει την πίστη και την άσκηση του νεαρού ασκητή ο Θεός του έστειλε διάφορες ασθένειες αλλά και την θαυματουργική τους ίαση

Ο γέροντας διηγούνταν το εξής:«Στα 22 μου χρόνια αρρώστησα τόσο πολύ που ετοιμαζόμουν για τον θάνατο.Μου ετέλεσαν το μυστήριο του Ευχελαίου,εξομολογήθηκα,κοινώνησα,συγχωρήθηκα με τους αδελφούς και περίμενα το τέλος...Προσευχόμουν όμως στον Θεό να ζήσω τουλάχιστον έναν ακόμη χρόνο.Ξαφνικά άκουσα από ψηλά την γνωστή σ'εμένα φωνή του ηγούμενου Ισαακίου:''Εκεί είναι καλύτερα!''Εγώ τρεις φορές ζήτησα να ζήσω έναν ακόμη χρόνο,αλλά η φωνή επανέλαβε τρεις φορές:''Εκεί είναι καλύτερα!''

 Μετά από λίγο,απρόσμενα.μπήκε στο κελί ένας ιεροδιάκονος φέροντας το ωράριο όπως πριν την Θεία Κοινωνία,κατευθύνθηκε προς τις εικόνες και έψαλλε τρεις φορές ''Εις πολλά έτη''(σ.σ.ευχή που στους Σλάβους ψάλλεται και τραγουδιέται σε κληρικούς και λαϊκούς).Όταν τελείωσε έφυγε.Η πόρτα ήταν κλείστη .Μετά από λίγες ημέρες έγινα καλά.

  «Μια φορά  ήμουν στο κελί γονατιστός, με το κεφάλι προς τα γόνατα,με μοναδικό φως το καντήλι μου που έκαιγε.Ξαφνικά ακούω βήματα που κατευθύνονταν από την μία γωνιά του κελιού στην άλλη.Ήταν βήματα ηλικιωμένου ανθρώπου.Μια φωνή ακούστηκε και με ρώτησε:«Θέλεις να γίνεις μοναχός;''Εγώ απάντησα:''Θέλω''.Πέρασε λίγος καιρός και ο αρχιμανδρίτης Ευγένιος έκανε την κουρα μου δίνοντάς μου το όνομα Ιουβενάλιος(1912).Μετά από ένα χρόνο ο επίσκοπος Παχώμιος τον χειροτόνησε ιεροδιάκονο.

 Μια άλλη φορά μπαίνοντας μετά την ακολουθία στο κελί,είδα σε μία γωνία μια γυναικά με μοναχικά ενδύματα.Σίγουρα κοίταζα έκπληκτος.Η γυναίκα με κοίταξε.Χωρίς να βιάζεται και ενώ ήταν στραμμένη προς τον τοίχο,βγήκε από το κελί.Μετά από αυτό συναντήθηκα με τον αρχιμανδρίτη Ευγένιο,ο οποίος με ρώτησε«Μήπως σε επισκέφτηκε η Βασίλισσα των Ουρανών;»Για να προσθέσει:''Ήλθε σε εμένα και μου είπε:Τώρα πάω στον Ιουβενάλιο''

Το 1920 ο π.Ιουβενάλιος χειροτονήθηκε ιερομόναχος από τον επίσκοπο Ιωάννη του Κονοτόπο .Ο γέροντας διηγούνταν πως την ίδια χρονιά έκλεισαν το μοναστήρι του Άγ.Νικολάου στο Ριχλόβ: «Την παραμονή του Αγίου Νικολάου,μετά τον εσπερινό,άρχισαν να διώχνουν τους μοναχούς από τα κελιά τους.Εαν κάποιος φορούσε παντελόνι τον έγδυναν και τον άφηναν μόνο με το εσώρασο.Οι άνθρωποι έκλαιγαν.Ήταν μία κατάσταση τρομακτική.Τους μοναχούς τους έδιωξαν μέχρι το Κορόπ και από εκεί στο Κρόλεβετς

 Τους ιερείς του μοναστηριού τους έστελναν σε διάφορες ενορίες.Τον π.Ιουβενάλιο τον έστειλαν στον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου,στο χωριό Κρασνοπόλιε της περιοχής Κορόπ.Δεν ήξερε πως να φτάσει εκεί.Βγαίνοντας στον δρόμο είδε έναν αμαξά ο οποίος του είπε πως ήλθε ειδικά γι αυτόν και πως έχει μαζί του και ένα παλτό.Αυτή ήταν η πρώτη του ενορία.Το 1922 τον έστειλαν στον ναό της Αγίας Τριάδος στο Κορόπ.Σύντομα όμως τον έκλεισαν.

«Όταν έκλεισαν την Αγία Τριάδα,αναρωτιόμουν τι να κάνω»διηγείται ο γέροντας.Τότε ήταν που είδα στο όνειρό μου τους Αγίους Θεοδόσιο(Τσερνιγκώβ),Άγιο Νικόλαο και Άγιο Σεραφείμ του Σαρώβ, να στέκονται πίσω από την Αγία Τράπεζα και να συζητάνε που να με στείλουν.Ο Άγ.Θεοδόσιος έλεγε ότι επιθυμεί να με πάει μαζί του στο Τσερνιγκώβ,ενώ ο Άγ.Νικόλαος έλεγε:''Αυτός είναι ο αγαπημένος μου.Να ρωτήσουμε τον Δεσπότη''
 Μετά από λίγο καιρό ο επίσκοπος Τσερνιγκώβ Στέφανος τον έστειλε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο χωριό Ραμποτάν,δίπλα από το Κορόπ,όπου διακόνησε από το 1929 εως το 1933.

Ο γέροντας διηγούνταν πως στο Κορόπ έζησε από το 1934 εως το 1941.
«Πήγαινα στα χωριά με το τσεκούρι στην πλάτη και έκοβα ξύλα.Το εσώρασο το σήκωνα και το έκρυβα κάτω από το παλτό.Στο στήθος μου είχα το Τίμια Δώρα.Τα βράδυα μαζευόμασταν κρυφά στο σπίτι κάποιου πιστού και μελετούσαμε,προσευχόμασταν,κοινωνούσαμε με τα Άγια του Χριστού μυστήρια»

 Μέσα στις δοκιμασίες του ο Θεός τον φύλαγε και τον έσωζε από πολλούς κινδύνους
«Κάποια φορά-λέει ο γέροντας-με πήγαν δύο άτομα στο ποτάμι για να με πνίξουν
''Φτάνει πια η κοροιδία των ανθρώπων!''Έσκαψαν ένα λάκκο:Χτύπησέ τον με το όπλο στο κεφάλι''είπε ο ένας.
''Έτσι και αλλιώς είναι τελειωμένος είπε ο άλλος.Εγώ έμεινα σκυμένος με το κεφάλι μέσα στο παγωμένο νερό μέχρι που αυτοί έφυγαν.Έστυψα τα ρούχα μου και έφυγα για το χωριό.Στέγνωσα και ζεστάθηκα στην σόμπα.Δόξα στον Θεό για όλα 
 Τα χρόνια εκείνα ο π.Ιουβενάλιος έλαβε μυστικώς το μεγάλο σχήμα και πήρε το όνομα Θεοφάνης.Μέχρι την κοίμησή του όλοι τον ήξεραν ως Ιουβενάλιο
Στις πολύ δύσκολες στιγμές του και την περίοδο των μεγάλων πειρασμών εύρισκε παρηγοριά κοντά στον Άγιο Λαυρέντιο του Τσερνιγκώβ

Η θαυματουργή εικόνα του Αγ.Νικολάου της Μονής Ριχλώβ

Στον ναό του Αγίου Αρχαγγέλου Μιχαήλ,από το 1922 εως το 1937 όταν και ο ναός ανατινάχθηκε,βρισκόνταν η θαυματουργή εικόνα του Αγίου Νικολάου της Μονής Ριχλόβ.Έπειτα διαφυλάχθηκε στα σπίτια διάφορων πιστών.
Το 1941 άρχισε η εισβολή των Γερμανών.Τότε ξανάνοιξαν οι ναοί.Οι πιστοί παρακάλεσαν τον επίσκοπο Τσερνιγκώφ Μπόρις όπως ο π.Ιουβενάλιος να λειτουργεί στον ναό του Αγίου Θεοδοσίου του Τσερνιγκώβ όπου βρισκόνταν τώρα η εικόνα του Αγίου Νικολάου.
Ζούσε σε μία παλιά καλύβα,καλυμμένη με τύφη.Στην καλύβα του είχε πολλές εικόνες μεταξύ των οποίων και μία αχειροποίητος εικόνα του Χριστού από το μοναστήρι του Ριχλώβ η οποία ήταν το στήριγμα του γέροντα.

 

 Για τελευταία φορά λειτούργησε στην εορτή του Αγίου Νικολάου το 1976.Μετά την θεία Λειτουργία παρακάλεσε  ένα μοναχό να τον βοηθήσει να προσκυνήσει όλες τις εικόνες επειδή θα ήταν-όπως είπε-η τελευταία φορά.Έπειτα κρύωσε και έπαθε πνευμονία.
 Εξομολογήθηκε και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων.Λίγο μετά την Θεία Κοινωνία είπε:«Αυτό το βράδυ μου έκαναν παρέα οι Άγιοι Μάρτυρες...Είδα τους μεγαλομάρτυρες Γεώργιο και Παντελεήμονα και όλους τους μάρτυρες»Έπειτα είπε:«Να ,είναι και αυτοί μάρτυρες,ακόμη και αν δεν βασάνισαν τα σώματά τους,είναι μάρτυρες»Με αυτά τα λόγια εννοούσε ότι η αρρώστια είναι ένα μαρτύριο αναίμακτο

Εκοιμήθη στις 5/18 Ιανουαρίου 1977 σε ηλικία 97 ετών.Στις 1 Νοεμβρίου 2011 έγινε η αγιοκατάταξή του

https://proskynitis.blogspot.gr/