Ἡ Κυριακή τοῦ Ἀσώτου Νεοέλληνα!

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

 

Ἀναρωτιόμαστε πόσες μαῦρες σελίδες θὰ κρατήσει τὸ βιβλίο τῆς νεώτερης Ἑλληνικῆς Ἱστορίας γιὰ τὰ σκοτεινὰ δρώμενα τῆς Μεταπολίτευσης; Φοβόμαστε ἂν οἱ ἑπόμενες γενιὲς μᾶς κατηγορήσουν ὅτι τοὺς προδώσαμε γιὰ « τριάκοντα Εὐρώ»; 

Καὶ ὅμως ὑπάρχει δρόμος ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας ποὺ σήμερα μᾶς νανουρίζει μὲ τὶς σειρῆνες τῆς ἀξιολόγησής μας ἀπὸ τοὺς δαίμονες.

«... Πατέρα μου, ἁμάρτησα... Πάρε με ὡς ἕνα δοῦλον σου...! Ἐγώ, τέκνον, τί εἶχα νὰ κάμω σ’ αὐτὰ τὰ συγκλονιστικὰ λόγια; Ἠμποροῦσα νὰ μὴ ἐλεήσω τὸν δικόν μου υἱόν, που επέστρεψε;... Ὁ Κύριος Ἰησοῦς».

Παρ’ ὅτι ἐκκλησιαστικῶς - λατρευτικῶς ἡ Παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου πέρασε, ὅμως ὡς περιεχόμενο καὶ διδαχὴ ἡ Παραβολὴ αὐτή, ὄχι μόνο εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρη, ἀλλὰ εἶναι ἀναπόσπαστη ἀπὸ τὴν προσωπικὴν ἐμπειρία τῶν ἀμαρτωλῶν καί αγίων. Γι’ αὐτὸ καὶ χάριν τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφων μετέφρασα τὴν ἑρμηνείαν της ἀπὸ τὸν χρυσοῦν Ἅγιον, τὸν Χρυσόστομον.

Ὡς γνωστὸν Παραβολὴ εἶναι μία πλασματικὴ ἱστορία χάριν διδαχῆς. Καὶ προκειμένου περὶ τῆς Παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου, ἔχει λεχθεῖ, ὅτι ἦταν ἀρκετὴ αὐτή, γιὰ νὰ θεωρηθῆ ὡς Θεὸς αὐτὸς ποὺ τὴν ἔπλασε. Πράγματι, στὴν Παραβολήν, ὡς κεντρικὴ ἰδέα, ἀποκαλύπτεται ἡ ἄπειρη ἀγάπη καὶ....

εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ στὰ πλάσματά Του. Καὶ γιὰ νὰ καταφανεῖ ἥ σε ἀπίστευτον βαθμὸν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ - Πατρός, πλάθει καὶ τὸν πρεσβύτερον υἱόν, ποὺ ἐκπροσωπεῖ τὸν μέσον τύπον τοῦ δικαίου, ἐκφραζομένου μὲ τὴν λογικήν, μὲ τὸ μέτρον καὶ τὸ δίκαιον. Δύναται δὲ νὰ ὑποστηριχθεῖ, ὅτι καὶ καλὸς χριστιανὸς δὲν ἦτο, ἀφοῦ δὲν ἐσκέπτετο τὸ «οὐδὲν δύνασθε ποιεῖν ἄνευ ἐμοῦ» καὶ τὸ Ἀποστολικόν: «Τί ἔχεις ὢ ἄνθρωπε, ὁ οὐκ ἔλαβες; Καὶ εἰ ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μὴν λαβῶν;».

Μὲ ἄλλα λόγια, ἐὰν ὁ χριστιανὸς δὲν ὑπερβεῖ τὴν λογικήν του, τὸ μέτρον καὶ τὸ δίκαιόν του, δὲν μπορεῖ νὰ λογίζεται ὡς χριστιανός. Κύριος ὁ Θεὸς νὰ μᾶς σκεπάζει ἀπὸ τὴν ἀπάνθρωπη καὶ ἀφιλάδελφη συμπεριφορὰ τοῦ πρεσβύτερου υἱοῦ, φρονοῦντος ὅτι ἦταν δίκαιος, ἐνῶ ἦταν δοῦλος τῆς ἐγωπαθείας του καὶ κατεβασανίζετο ἀπὸ τὸν φθόνον ἔναντί τοῦ ἐλεηθέντος ἀδελφοῦ του:

(Θεοκλητὸς Μοναχὸς Διονυσιάτης) http://www.impantokratoros.gr/root.el.aspx

Ἔλα καλέ μας Ἱερὲ Χρυσόστομε καὶ μίλησέ μας γιὰ τὴν ΕΘΝΙΚΗ μας ΑΣΩΤΕΙΑ 

«Ὅπου δὲν φυτεύεται ἡ ἄμπελος τῆς ἐγκρατείας, ἐκεῖ λιμὸς ἰσχυρός. Ὅπου το σταφύλι τῆς ἁγνότητος δὲν ληνοπατεῖται, ἐκεῖ λιμὸς ἰσχυρός. Ὅπου το οὐράνιον γλεῦκος δὲν τρέχει, ἐκεῖ λιμὸς ἰσχυρός. Ὅπου ὑπάρχει εὐφορία κακῶν ἐκεῖ πάντως θὰ ὑπάρχει ἀφορία τῶν ἀγαθῶν. Ὅπου ἀφθονία τῶν πονηρῶν πράξεων, ἐκεῖ πάντως σπανίζουν οἱ ἀρετές. Ὅπου δὲν πηγάζει τὸ ἔλαιον τῆς φιλανθρωπίας, ἐκεῖ λιμὸς ἰσχυρός. Τότε, λοιπόν, αὐτὸς ἄρχισε νὰ στερεῖται τροφῆς. Γιατί δὲν ἔμειναν σ’ αὐτόν, παρὰ μόνον τὰ κακά της ἀκράτειάς του ἐπειδὴ ἔπραξε τὰ κακά της ἁμαρτίας. Καὶ ἀμέσως ὑπετάγη σὲ ἕναν πολίτην ἐκείνης τῆς χώρας. Πολίτες δὲ ἐκείνης τῆς χώρας ἤσαν οἱ δαίμονες, ὅπου εἶχε μεταναστεύσει. Καὶ ὁ πολίτης ἐκεῖνος, τὸν ἔστειλε στὸν ἀγρόν του νὰ βόσκει χοίρους. Γιατί ἔτσι τιμοῦν οἱ δαίμονες αὐτοὺς ποὺ τοὺς τιμοῦν. Ἔτσι ἀγαποῦν αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀγαποῦν καὶ αὐτὲς τὶς δωρεὲς χαρίζουν σ’ αὐτοὺς ποὺ τοὺς ὑπακούουν.

Καὶ ἐπιθυμοῦσε νὰ γεμίσει τὴν κοιλίαν του μὲ τὰ ξυλοκέρατα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἔτρωγαν οἱ χοῖροι. Τί σημαίνουν τὰ ξυλοκέρατα; Ἡ γεύση τοὺς εἶναι γλυκειά, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ σκληρὴ καὶ τραχειά. Γιατί τέτοια εἶναι καὶ ἡ γεύση τῆς ἁμαρτίας. Εὐφραίνει μὲν ὀλίγον, ἀλλὰ κολάζει πολύ. Τέρπει πρόσκαιρα καὶ μαστίζει αἰώνια.

Λοιπόν, ἦλθε στὸν ἐαυτόν του καὶ ἐνθυμηθεῖς τὴν μακαριότητα στὸ πατρικὸ σπίτι καὶ τὴν τωρινὴν ἀθλιότητα καὶ σκεφθείς ποιος μεν ἦταν ὅταν ἦταν ὑποτασσόμενος στὸν Πατέρα καὶ Θεόν, τί δὲ ἔγινε ὅταν ὑποτάχθηκε στοὺς δαίμονες. λοιπὸν ἀφοῦ θυμήθηκε ὀλ’ αὐτά, εἶπε. πόσοι μισθωτοὶ στὸν πατέρα μου ἔχουν ψωμὶ περίσσιον καὶ ἐγὼ πεθαίνω ἀπὸ τὴν πείνα; Πόσοι τώρα κατηχούμενοι εὐφραίνονται ἀπὸ τὶς Ἅγιες Γραφές; ἐνῶ δὲ ἐγὼ πεινῶ γιὰ τὰ θεία λόγια; Ώ, μὲ πόσα κακὰ ἕντυσα τὸν ἐαυτόν μου! Γιατί ἀπομακρύνθηκα ἀπὸ τὴν μακαρία ἐκείνη ζωή; Ώ, πόσων ἀγαθῶν στερήθηκα! Γιατί νὰ εἰσέλθω στὸν χῶρον αὐτῆς, τῆς θανατηφόρου ζωῆς; Τώρα ἔμαθα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔπαθα, νὰ μὴ ἐγκαταλείπει κανεὶς τὸν Θεόν. Τώρα ἔμαθα νὰ παραμένω κοντὰ στὸν πάντοτε προστατεύοντα αὐτοὺς ποὺ εἶναι πλησίον Του. Τώρα ἔμαθα νὰ μὴ ἐμπιστεύεται κανεὶς τοὺς ἀκαθάρτους δαίμονας, ποὺ διδάσκουν κάθε φθορὰν καὶ ἀκαθαρσίαν. 

“Λόγος στὴν Παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου”

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

ΕΚΔΟΣΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Δυστυχῶς ἀδελφοὶ μετὰ τὰ ξυλοκέρατα τῆς ἁμαρτίας θὰ φᾶμε τὰ πραγματικὰ ξυλοκέρατα καὶ θὰ ποῦμε «τὸ ψωμὶ - ψωμάκι» ὅπως ἔλεγε ὁ  ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ. 

ΚΑΠΟΤΕ σᾶς ἔγραψα ὅτι τὸ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ θὰ τὸ δοῦμε ὡς μετανοημένη ἄσωτη γενιὰ τρώγοντας τὸ λιγοστὸ ψωμὶ μας ἀναμεμιγμένο μὲ τὰ δάκρυα τῆς χαρμολύπης μας.

Πρῶτα θὰ ἐπαναστατήσουν τὰ λιθάρια αὐτῆς τῆς αἱματοποτισμένης γῆς ποὺ ἔφριξαν ἀπὸ τὰ ἔργα μας καὶ μετὰ θὰ ξεσηκωθοῦν τὰ κόκκαλα τῶν προγόνων μας.

Ἐμᾶς θὰ μᾶς ξεσηκώσει ἡ ΠΕΙΝΑ καὶ ἡ ΜΕΤΑΝΟΙΑ.

Μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα 

Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

 

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2017/02/blog-post_30.html#more