Ἔχουμε τόν ἴδιο Θεό μέ τούς Μουσουλμάνους;

Ἐρ. : Πάτερ θά ἤθελα νά ρωτήσω κάτι. Ἀπό πέρσι καί φέτος πού ἄνοιξα τό βιβλίο τῶν θρησκευτικῶν τοῦ γιοῦ μου, συγγνώμη γιά τήν ἔκφραση, νομίζω ὅτι διαβάζω χαζομάρες. Δέν εἶπα τίποτα στό παιδάκι μου, ἀλλά ἦταν ἀρνητικός στό νά μάθει τά θρησκευτικά αὐτά. Πέρσι τόν ἀνάγκασα νά τά διαβάσει. Φέτος δέν τό ἔκανα. Τόν βλέπω τό ξεφυλλίζει καί τό βάζει στήν τσάντα. Δέν ξέρω ἄν πράττω σωστά ἤ ὄχι. Ὅταν ἀπευθύνθηκα ὅμως πέρσι στόν δάσκαλό του, μοῦ εἶπε: αὐτό εἶναι τό βιβλίο μας καί αὐτή εἶναι ἡ διδακτική ὕλη. Πῶς τό ἀντιμετωπίζουμε αὐτό;

Ἀπ. : Νά κάνουμε κατήχηση στό παιδί μας. Πρέπει νά τό πάρουμε εἴδηση: τό σχολεῖο ὑπηρετεῖ τή νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, ὑπηρετεῖ τήν νέα ἐποχή καί τά βιβλία εἶναι νεοεποχίτικα. Μήν περιμένουμε ἀπό τό σχολεῖο κατήχηση τῶν παιδιῶν μας. Τήν κατήχηση πρέπει νά τήν ἀναλάβουν οἱ γονεῖς στό σπίτι. Θά δώσουν χρόνο νά μάθουν στό παιδί τήν πίστη μας, πού ἐννοεῖται πρέπει νά τήν ξέρουν καί οἱ ἴδιοι καί θά ὠφεληθοῦν κι αὐτοί. Θά πρέπει κι αὐτοί νά διαβάσουν γιά νά διδάξουν τά σωστά πράγματα στό παιδί. Αὐτό πού ἐπιδιώκουν εἶναι τά θρησκευτικά νά γίνουν θρησκειολογία. Δηλαδή ἡ νέα θρησκεία πού μᾶς ἔρχεται εἶναι ἡ λεγόμενη πανθρησκεία, ἡ ὁποία λέει ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν τόν ἴδιο Θεό. Νά μήν λέμε δηλαδή ὅτι μόνο ὁ Χριστός σώζει. Καί ὁ Βούδας σώζει καί ὁ Μωάμεθ σώζει, προφήτης εἶναι κι αὐτός, ὁ Σίβα, ὁ Ἀλλάχ κ.λ.π. «Μήν λές τέτοια γιατί γίνεσαι ἀποκλειστικός, φονταμενταλιστής, ταλιμπάν, κάνεις κοινωνικό ἀποκλεισμό στούς ἄλλους καί εἶσαι μεγάλος ἐγωιστής νά λές μόνο ὁ Χριστός σώζει. Οἱ ἄλλοι τί εἶναι κατώτεροι ἀπό σένα; Καί ἐκεῖνοι σ’ ἕναν Θεό πιστεύουν». Ἔτσι λένε...

Ἀλλά ποιός εἶναι ὁ Θεός τῶν Μουσουλμάνων; Ὁ διάβολος εἶναι. Γιατί; Γιατί δέν εἶναι τριαδικός. Εἶναι μονοπρόσωπος θεός, ὁ ὁποῖος δέν ὑπάρχει. Ὑπάρχει ὁ Τριαδικός Θεός καί ὅλα τά ἄλλα εἶναι δαίμονες. Τί λένε γιά τόν Χριστό οἱ Μουσουλμάνοι; «Καταραμένος νά εἶναι αὐτός πού λέει ὅτι ὁ Θεός ἔχει Υἱό». Ἄρα ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε καταραμένοι γιά τούς Μουσουλμάνους. Ἔχουμε λοιπόν τόν ἴδιο Θεό μέ τούς Μουσουλμάνους; Ὅμως ἀκόμα καί ὀρθόδοξοι καί ἱεράρχες μάλιστα, πού ὑπηρετοῦν αὐτό τό πνεῦμα, θά σοῦ ποῦνε πώς ἔχουμε τόν ἴδιο Θεό. Γι’ αὐτό στίς μέρες μας στήν Θεσσαλονίκη ἑτοιμάζουν καί Τμῆμα Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν μέσα στή Θεολογική Σχολή. Δηλαδή ἐκεῖ πού ἀκούγεται ὑποτίθεται ἡ Ὀρθοδοξία, νά ἀκούγεται καί ἡ βλασφημία. Αὐτό τώρα τό πνεῦμα θέλουν νά τό περάσουν καί στά μικρά παιδιά.

Πρίν λίγα χρόνια μοῦ ἔλεγαν πώς εἶχαν ὀργανώσει νά πᾶνε παιδιά δημοτικοῦ σχολείου, φυσικά μέ ὑπόδειξη τοῦ Ὑπουργείου, ἐπίσκεψη σέ ἕναν παπικό ναό καί σέ ἕναν προτεσταντικό καί -γιατί ὄχι, ἴσως προβλέπεται κι αὐτό- σέ ἕνα τζαμί. Ὄχι ἁπλῶς γιά ξενάγηση. Ἐκεῖ θά τούς ὑποδεχτεῖ ὁ μουφτής, ὁ παπικός καί θά τούς κάνει καί μιά μικρή κατήχηση. Ὁπότε τά παιδιά θά ἀναρωτηθοῦν: Ποῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια; Καί θά τούς πεῖ ὁ δάσκαλος: «διαλέξτε καί πάρτε». Τί νά διαλέξει ἕνα μικρό παιδάκι; Βλέπετε πῶς προωθοῦν τήν σύγχυση! Ἄν τό παιδάκι εἶναι ἀκατήχητο, θά πεῖ ἤ τό ἕνα ἤ τό ἄλλο δέν ἔχει σημασία καί καλύτερα κανένα... Τά ἀφήνω ὅλα. Καί ποιός εἶναι ὁ Θεός; Ἐγώ εἶμαι ὁ θεός. Κάνει θεό τόν ἑαυτό του. Αὐτό πού ἔχει γίνει στή Δύση. Ἡ Δύση λατρεύει τόν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό μιλᾶνε ὅλα γιά ἄνθρωπο καί ἀνθρωποκεντρικό πολιτισμό. Αὐτός εἶναι ὁ πολιτισμός τῆς Δύσης. Στή θέση τοῦ Θεοῦ ἔχουν βάλει τόν ἄνθρωπο. Ἀνθρωπιστικές σπουδές, ἀνθρωπιστικές ἐπιστῆμες κ.λ.π. Ἀκοῦμε κι ἐμεῖς καί θαυμάζουμε! Καί οὐσιαστικά εἶναι μία εἰδωλολατρεία. Ἐξορίσαμε τόν Θεάνθρωπο καί στή θέση του βάλαμε τόν ἑαυτό μας.

Ἔτσι θά πάει ἡ κατάσταση; Δέν πρέπει νά διαμαρτυρόμαστε; Μποροῦμε νά διαμαρτυρηθοῦμε, ἀλλά δυστυχῶς δέν εἰσακουόμαστε. Ὁπότε θά πρέπει τουλάχιστον μέσα στό σπίτι νά ἀκούγεται ἡ Ὀρθοδοξία. Ὁ σκοπός εἶναι ἡ ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου, πού κάποια στιγμή θά ἔρθει, ἀλλά ἀντιστεκόμενοι μποροῦμε νά τόν καθυστερήσουμε. Νά δημιουργήσουμε ἑστίες καί πυρῆνες ὀρθόδοξους μέσα στήν κοινωνία. Καί ἕνας ἄνθρωπος, ὅπως αὐτός ὁ παππούς καί ἡ γιαγιά πού ἔβλεπαν τό Ἄκτιστο φῶς, εἶναι παράγοντας ἀντίστασης στόν Ἀντίχριστο. Τέτοιοι πρέπει νά γίνουμε. Ἀρχικά ν’ ἁγιάσουμε τόν ἑαυτό μας, νά πολεμήσουμε τά πάθη μας, νά ζοῦμε ἐμεῖς τόν Χριστό καί τότε μπορεῖ νά μήν χρειαστεῖ νά πεῖς καί τίποτα στό παιδάκι σου. Μόνο πού θά σέ βλέπει μέσα στό Ἄκτιστο φῶς, μέσα στήν χαρά τοῦ Θεοῦ, θά θέλει νά σοῦ μοιάσει. Καί θά σέ ρωτήσει μόνο του: μαμά τί ἔκανες καί ἔγινες ἔτσι, τόσο ὄμορφη; Ἐν Χριστῷ ἔ; Γιατί τό παιδί βλέπει τήν ἄκτιστη ὡραιότητα, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τόσο εἰρηνική, τόσο πραεῖα, συνετή, σοφή κ.λ.π. Καί θά τοῦ πεῖς: - Παιδάκι μου αὐτά δέν εἶναι δικά μου, εἶναι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πῶς τό παίρνεις τό Ἅγιο Πνεῦμα; Ἔτσι κι ἔτσι. Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθόδοξη παράδοσή μας, ἡ θεραπευτική τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁπότε ξεκινᾶμε ἀπό τόν ἑαυτό μας καί διορθώνοντας τόν ἑαυτό μας διορθώνεται ἕνα κομμάτι τῆς κοινωνίας. Εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό. Καί σιγά-σιγά ἑλκύονται κι ἄλλοι. Ὄχι ὅλοι, πολλοί θά μᾶς πολεμήσουν καί μέσα ἀπό τήν οἰκογένειά μας, ἀλλά κάποιοι θά ἑλκυστοῦν. Ὅσοι... Ἄς εἶναι λίγοι. Ἔστω καί ἕνας.

Ὅταν ρώτησαν τόν Κύριο «εἰ ὀλίγοι οἱ σωζόμενοι;» (Λουκ. 13,23), δέν ἀπάντησε ἄν θά σωθοῦν λίγοι. Εἶπε: «ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διά τῆς στενῆς πύλης» (Λουκ. 13,24). Μετά σέ ἄλλη συνάφεια τό εἶπε ὅτι εἶναι λίγοι αὐτοί πού βρίσκουν τήν πόρτα. Γιατί οἱ πολλοί προτιμοῦν «τήν πλατεῖα καί εὐρύχωρο ὁδό πού ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια» (Ματθ. 7,13), τήν ὁδό δηλαδή τῶν παθῶν. Ἐνῶ οὐσιαστικά εἶναι ἡ πιό δύσκολη, γιατί ὅταν ζεῖς μέ τόν διάβολο καί τά πάθη ὑποφέρεις. Ἀλλά ὁ διάβολος λέγοντας ψέμματα μᾶς πείθει ὅτι εἶναι πιό εὔκολη. Ἐνῶ ἡ μετάνοια καί ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἄνετη, ἡ ὡραία καί ἡ γεμάτη χαρά. Ἁπλῶς χρειάζεται νά κάνεις στήν ἀρχή αὐτή τήν ἀποφασιστική κίνηση τῆς μετάνοιας. Νά μετακινήσεις τόν νοῦ σου ἀπό τά μάταια στόν Χριστό. Κι αὐτό μᾶς τό ἐμφανίζει ὁ διάβολος πάρα πολύ δύσκολο, ἐνῶ εἶναι τό φυσιολογικό, τό πολύ εὔκολο, πού φέρνει εἰρήνη καί ἀληθινή χαρά μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.

 

Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/2016/12/blog-post_25.html