Ἀπάντηση στὴ θρασύτατη παρέμβαση παπικοῦ ἐπισκόπου ποὺ ἔλεγξε τὸν Μητροπολίτη Αἰτωλίας γιὰ τὸν ὀρθόδοξο λόγο του!
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
Ἱερεὺς Κωνσταντῖνος Καντάνης, Ὑπεύθυνος τῆς ἐπιτροπῆς γιὰ θέματα Αἱρέσεων Ι. Μ. Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας
Ἐντεταλμένος στὶς Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις τῆς Ι. Συνόδου γιὰ θέματα αἱρέσεων καὶ παραθρησκείας
Ἐντεταλμένος στὶς Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις τῆς Ι. Συνόδου γιὰ θέματα αἱρέσεων καὶ παραθρησκείας
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
μὲ
σκοπὸ νὰ ἐνημερωθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, στὶς κατηγορίες τοῦ
«Νικόλαου, Καθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου Νάξου - Τήνου - Ἀνδρου - Μυκόνου καὶ
μητροπολίτη παντὸς Αἰγαίου», σὲ ἐπιστολὴ του κατὰ τοῦ Μητροπολίτη
Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. κ. Κοσμᾶ.
Σὲ
πολλὰ sites κυκλοφόρησε ἡ ἀπὸ 6 Μαρτίου 2017 ἐπιστολὴ τοῦ κ. Νικολάου,
ποὺ ὑπογράφει ὡς ὁ «Καθολικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Νάξου - Τήνου - Ἀνδρου -
Μυκόνου καὶ Μητροπολίτης παντὸς Αἰγαίου», μὲ τὴν ὁποία δηλώνει τὴν
ἀντίδρασή του σὲ πρόσφατη ποιμαντικὴ ἐγκύκλιο τοῦ Σεβασμιωτάτου
Μητροπολίτου Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶ, ποὺ διαβάστηκε στοὺς
Ναοὺς τῆς Αἰτωλοακαρνανίας τὴν Κυριακή, 5 Μαρτίου 2017.
Συγκεκριμένα
ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Κοσμᾶς, ὅπως συνηθίζει κάθε
χρόνο, ἀποστέλλει ποιμαντικὲς ἐγκυκλίους στοὺς Ναοὺς τῆς Μητροπόλεώς
μας, ὅπως πράττουν ὅλοι οἱ εὐλογημένοι Μητροπολίτες τῆς Ὀρθοδόξου
Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἔτσι, τὴν Κυριακὴ 26 Φεβρουαρίου 2017,
ἀναγνώσθηκε στοὺς Ναοὺς τῆς Μητροπόλεώς μας ἐγκύκλιος γιὰ τὴν ἀξία
τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ τὴν Κυριακὴ 5 Μαρτίου 2017, ἐγκύκλιος γιὰ
τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὴν νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας κατὰ τῶν εἰκονομάχων καὶ
ἄλλων αἱρετικῶν.
Αὐτὲς οἱ ἐγκύκλιοι εἶναι ἕνας τρόπος ἐπικοινωνίας τοῦ τοπικοῦ Ἐπισκόπου μὲ τὰ πνευματικά του παιδιά, τὰ πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ταυτόχρονα ἀποτελοῦν ποιμαντικὸ καθῆκον τοῦ ἑκάστου Μητροπολίτη πρὸς ἐνημέρωση ἢ γιὰ τὴν κατήχηση τῶν πιστῶν ποὺ ἀνήκουν στὴν τοπικὴ Ἐκκλησία, ὅπου ὁ Μητροπολίτης εἶναι ὑπεύθυνος.
Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ πὼς ἡ ἐγκύκλιος τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ἔγινε δεκτὴ μὲ ἐνθουσιασμὸ ἀπὸ τοὺς πιστούς της Αἰτωλοακαρνανίας, ὅπως ἀποδεικνύουν καὶ βίντεο ποὺ ὑπάρχουν στὸ διαδίκτυο, ἀπὸ ἀναρτήσεις ποὺ ἔκαναν ἐκκλησιαζόμενοι σὲ πολλοὺς Ναοὺς πόλεων καὶ χωριῶν τῆς περιοχῆς μας.
Κι ἐνῶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἐνθουσιάστηκε μὲ τὴν ἐγκύκλιο τοῦ πνευματικοῦ του Πατέρα, ἕνας πολίτης καὶ κάτοικος νησιοῦ μεγάλης ἀπόστασης ἀπὸ ἐμᾶς, ἄγευστος τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως, ἀφοῦ δὲν εἶναι μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλὰ «Ἀρχιεπίσκοπος» παπικός, μὲ ἀνοιχτῆ ἐπιστολὴ στὸ διαδίκτυο σχολιάζει λέξη πρὸς λέξη τὸ κείμενο τοῦ Μητροπολίτη μας καὶ προχωρᾶ σὲ χαρακτηρισμοὺς ἀπαξιωτικούς, ἀποκαλύπτοντας τὴν κουλτούρα τοῦ παπικοῦ ἱερατείου καὶ τὴν ἀμετανοησία του. Σημειώνει ὅτι τὸ περιεχόμενο τῆς ἐγκυκλίου τοῦ Σεβασμιωτάτου κ.κ. Κοσμᾶ δῆθεν «προσβάλλει τὸν Χριστιανισμό, ἀγνοεῖ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἴδια τὴν πραγματικὴ θεολογία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ μᾶς συμβουλεύει νὰ μὴν βαδίζουμε πρὸς τὰ ἐμπρὸς ἀλλὰ πρὸς τὰ πίσω καὶ μάλιστα μὲ τὸ πρὸ Χριστοῦ πνεῦμα». Μάλιστα φθάνει στὸ σημεῖο νὰ κατηγορήσει τὸ Μητροπολίτη Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας ὅτι δῆθεν διασπείρει τὴ μισαλλοδοξία καὶ ὅτι δῆθεν διαψεύδει τὴ Θεία Ἀλήθεια, ἐνῶ ἐπίσης ἐναντιώνεται καὶ μὲ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ γιὰ θέσεις ποὺ ψευδῶς ἀποδίδονται στὸν Ἅγιο, καθὼς καὶ ὁμολογεῖ καὶ ὑπεραμύνεται τοῦ δόγματος τοῦ ἀλάθητου τοῦ πάπα, ὁ ὁποῖος τοποθετεῖται στὴν θέση τοῦ Χριστοῦ ὡς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας («…ὅμως τὸ ἀλάθητο αὐτὸ δὲν εἶναι θεωρητικό, ἀλλὰ πραγματικό. Κάποιος πρέπει νὰ τὸ ἐκφράζει. Ἐμεῖς λοιπὸν οἱ καθολικοὶ Χριστιανοὶ λέμε ὅτι τὸ ἀλάθητό το ἐκφράζει ἡ οἰκουμενικὴ σύνοδος, ἑνωμένη μὲ τὴν ὁρατὴ κεφαλή της ποὺ εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης καὶ σὲ συγκεκριμένες ἔκτακτες περιπτώσεις ἀπὸ μόνος ὁ ἴδιος ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης, ὁ ὁποῖος ἐκφράζει τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας»).
Μὲ τὰ ἀνωτέρω, ὁ παπικὸς «ἀρχιεπίσκοπος παντὸς Αἰγαίου» ἐκφράζει τὴ σύγχυση, τὴν ἀλαζονεία καὶ τὴν ἀδιαλλαξία τῶν παπικῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἄλλαξαν σὲ τίποτα ἀπὸ τὸ 1054 ποὺ ἀποσχίστηκαν ἀπὸ τὴν Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ μετάλλαξαν τὴν πίστη τους σὲ κοσμικὴ ἐξουσία, ὀδηγώντας σὲ ἀποστασία ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ σὲ ἀλλοτρίωση τὸν δυτικὸ κόσμο.
Ὁμολογουμένως προβληματίζει ἡ χωρὶς προηγούμενο προσπάθεια σπίλωσης Ὀρθοδόξου Ἱεράρχη κατὰ τὴν ἐκτέλεση τῶν καθηκόντων του στὴν Μητρόπολή του. Ἐξάλλου δὲν ἔγιναν δηλώσεις ἀπὸ τὸ Σεβασμιωτάτο κ.κ. Κοσμᾶ, σὲ χῶρο ποὺ ἐνδεχομένως νὰ ἦταν παπικοὶ καὶ κατόπιν ὁ «ἀρχιεπίσκοπος Αἰγαίου» νὰ ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὸ ποίμνιό του. Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Σεβασμιωτάτου κ.κ. Κοσμᾶ διαβάστηκε σὲ Ναοὺς καὶ ἀπευθύνθηκε σὲ Ὀρθοδόξους. Ἡ παρέμβαση τοῦ παπικοῦ «ἀρχιεπισκόπου» καὶ ἡ προσπάθεια νὰ παταχθεῖ κάτι ποὺ ἀντιβαίνει τὴν κοσμοθεωρία του, μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ἀπολυταρχικὴ στάση.
Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ καὶ ΒΙΩΜΑ. Αὐτὰ εἶναι ξένα στὴν παπικὴ κουλτούρα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔχουμε ὅλο καὶ περισσότερους παπικοὺς ποὺ προσέρχονται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ποὺ βαπτίζονται. Ἀρκετοὶ χειροτονοῦνται καὶ Ὀρθόδοξοι κληρικοί. Τὰ τελευταῖα δύο χρόνια, φιλοξενήσαμε στὸν Ἀγρίνιο Ὀρθοδόξους κληρικοὺς ποὺ ἦταν πρώην οὐνίτες ἱερεῖς καὶ παπικοί. Διαφώτισαν τὸν λαό μας γιὰ τὴν «ἀγάπη» καὶ τὴν ἐμπειρία τους στὴν πλάνη τοῦ παπισμοῦ. Ἰσχυρίστηκαν ὅτι στὴν Ὀρθοδοξία βιώνουν τὸ μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ ποὺ λέγεται ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Ἐπειδὴ ὁ παπικὸς «ἀρχιεπίσκοπος» προσπάθησε νὰ «διδάξει» τὸν Ὀρθόδοξο Ἱεράρχη γιὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἄποψή τους γιὰ τὸν παπισμό, παραθέτουμε γνῶμες Ἁγίων καὶ φωτισμένων Πατέρων καὶ ἀποφάσεις συνόδων ποὺ ἐναρμονίζονται μὲ τὴν ἐγκύκλιο τοῦ Σεβασμιωτάτου κ.κ. Κοσμᾶ.
Α. Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας:
- Μ. Φώτιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (866): «Ποιὸς δὲ θὰ κλείσει τὰ αὐτιά του στὸ ἄκουσμα τῆς ὑπερβολικῆς αὐτῆς βλασφημίας (τοῦ filioque) ἡ ὁποία ἐναντιώνεται στὰ Εὐαγγέλια, ἀντιτάσσεται στὶς ἁγίες Συνόδους, ἀπορρίπτει τοὺς μακαρίους καὶ Ἄγ. Πατέρες… Ἐναντίον ὅλων μαζί των προφητῶν, ἀποστόλων, ἱεραρχῶν, μαρτύρων καὶ αὐτῶν ἴδιων των Δεσποτικῶν λόγων ἡ βλάσφημη αὐτὴ καὶ θεομάχος φωνὴ ἐξοπλίζεται… αὐτοὺς τοὺς ἀπατεῶνες καὶ θεομάχους καταδικάσαμε μὲ συνοδικὴ καὶ θεία ψῆφο. Καὶ δὲν ἀποφανθήκαμε στηριζόμενοι στὶς δικές μας κρίσεις. Φέραμε στὸ φῶς καὶ ἐκθέσαμε πάλι σὲ ὅλους τὴν ὁρισμένη ἀπὸ τὶς μέχρι τώρα Συνόδους καὶ τοὺς ἀποστολικοὺς θεσμοὺς καταδίκη… Ἔτσι καὶ αὐτούς, ἀφοῦ ἐμμένουν στὴν πολύμορφη πλάνη τους, τοὺς ἀποκλείσαμε ἀπὸ κάθε χριστιανικὴ κοινότητα… μόνη ἡ κατὰ τοῦ Πνεύματος βλασφημία … ἀρκεῖ νὰ τοὺς ὑποβάλλει σὲ μύρια ἀναθέματα … νὰ ἀποκόψουμε ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τὴν γάγγραινα τῆς βλασφημίας … νὰ ξεριζώσουμε τὰ φύτρα τῆς πονηρίας».
- Ἄγ. Μάρκος Εὐγενικὸς (1440): «οὐκοῦν ὡς αἱρετικοὺς αὐτοὺς ἀπεστράφημεν καὶ διὰ τοῦτο αὐτῶν ἐχωρίσθημεν … αἱρετικοὶ εἰσὶ ἄρα καὶ ὡς αἱρετικοὺς αὐτοὺς ἀπεκόψαμεν … πόθεν οὒν ἠμὶν ἀνεφάνησαν ἐξαίφνης ὄντες Ὀρθόδοξοι οἱ διὰ τοσούτων χρόνων καὶ ὑπὸ τοσούτων Πατέρων καὶ διδασκάλων κριθέντες αἱρετικοί; … φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τὶς ἀπὸ ὄφεως … τοὺς χριστοκάπηλους καὶ χριστεμπόρους». «Ἠμεῖς δὶ’ οὐδὲν ἄλλο ἀπεσχίσθημεν τῶν Λατίνων, ἀλλ’ ἢ ὅτι εἰσίν, οὐ μόνον σχισματικοί, ἀλλὰ καὶ αἱρετικοί».
- Ἄγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς (14ος αἰώνας): «Ὀνίνησι τὸ παράπαν οὐδὲν καὶ παρ’ αὐτῶν τῶν οὐρανίων νόων σκευάζηται καὶ προσάγεται τὸ τῆς ψευδοδοξίας ἴαμα».
- Ἄγ. Συμεών, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (15ος αἰώνας): στὸ ἔργο τοῦ «κατὰ πασῶν των αἱρέσεων» χαρακτηρίζει τοὺς Δυτικοὺς ὡς αἵρεση ποὺ «ἀνεβλάστησεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ὕστερον ἀπὸ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον».
- Ἄγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης (18ος αἰώνας): «Οἱ Λατίνοι εἶναι αἱρετικοὶ» (σχόλια στὸν ΜΖ΄ Κανόνα τῶν Ἄγ. Ἀποστόλων», Πηδάλιον, ἔκδ. Ρηγόπουλου, 1991, σέλ. 55)
- Ἄγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς (1779): «Ὁ ἕνας Ἀντίχριστος εἶναι ὁ Πάπας» (Διδαχὴ Ἡ΄), «τὸν Πάπα νὰ καταράσθε, γιατί αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία» (Προφητεία).
- Ἄγ. Νεκτάριος, Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως (1920): «Λέγοντας ὁ Πάπας πὼς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἐξόρισε ἀπὸ τὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία τὸν Χριστὸ … Αὐτὸς ὁ ὑπερβολικὸς τύφος τοῦ Πάπα, αὐτὴ ἡ μοναρχομανία τοῦ γέννησε τόσες αἱρέσεις».
Β. Ἔγκριτοι Θεολόγοι, Κανονολόγοι καὶ Κληρικοί:
- Θεόδωρος Βαλσαμῶν (12ος αἰώνας): Ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία «ἀπεσχοινίσθη πρὸς ἔθη καὶ δόγματα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ὀρθοδόξων ἀλλότρια … ἀπέχεσθε τῶν Λατινικῶν δογμάτων τὲ καὶ συνηθειῶν».
- Ἰωσὴφ Βρυέννιος (1431): «τοῦτο (τὸ filioque) παρασυναγωγὴν πάσαν ἔτεκεν. Τοῦτο πάσαν αἵρεσιν εἰσήγαγεν … τῆς παραδόσεως πάντων των ἁγίων ἐναντιότης ἐστι καὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἀνατροπή».
- Ἰωσήφ, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1430): «Οὐκ ἔχουσι τοίνυν ἀπολογίαν οἱ Ἰταλοὶ εὔλογον περὶ τῆς ἑαυτῶν πλάνης. Αὐτοὶ γὰρ ἐαυτοῖς πλάνη καὶ ἀπώλεια γεγόνασι. Καὶ οὐ μόνον εἰς τὸ Πνεῦμα βλασφημούσι τὸ Ἅγιον, ἀλλὰ καὶ πάσαν ἀσέβειαν κατεργάζονται … μὴ οὒν συμπεριενεχθῶμεν τούτοις … ἴνα μὴ καὶ ἠμεῖς τῷ διαβόλω προστεθησόμεθα… Πῶς γὰρ ἕνωσις ἔσται ἠμὶν μυρίων μεσεμβελούντων δογμάτων μεταξὺ ἠμῶν ;».
- Γεννάδιος Σχολάριος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (15ος αἰώνας): «Εἰ μετὰ τῶν Λατίνων ἐνωθήσεσθε οὕτως, καὶ τοῦ Θεοῦ χωρισθήσεσθε καὶ ἀδοξίαν ἀΐδιον ὑποστήσεσθε».
- Σίλβεστρος Συρόπουλος, Μ. Ἐκκλησιάρχης Κωνσταντινουπόλεως (15ος αἰώνας): « Ἥ των Λατίνων διαφορὰ αἵρεσίς ἐστι καὶ οὕτως εἶχον αὐτὴν οἱ πρὸ ἠμῶν».
- π. Ἰουστίνος Πόποβιτς, Καθηγητὴς Δογματικῆς (1979): «Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις : τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πάπα … Ὁ παπισμὸς μὲ τὴν ἠθική του εἶναι κατὰ πολὺ ἀρειανισμὸς … τὸ δόγμα περὶ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα εἶναι ὄχι μόνο αἵρεσις ἀλλὰ παναίρεσις. Διότι καμία αἵρεσις δὲν ἐξηγέρθη τόσο ριζοσπαστικῶς καὶ τόσον ὁλοκληρωτικῶς κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, ὡς ἔπραξε τοῦτο ὁ παπισμὸς διὰ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα-ἀνθρώπου. Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία. Τὸ δόγμα αὐτὸ εἶναι αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ».
- π. Φιλόθεος Ζερβάκος (1980): «Οἱ Λατίνοι ἐναντιούμενοι εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον … προσέθεσαν, σκοτισθέντες ὑπὸ τοῦ πονηροῦ, καὶ τὸ «ἐκ τοῦ Υἱοῦ». Ἀκολούθως οἱ Παπολάτραι ὑπέπεσαν εἰς μυρίους κακοδοξίας καὶ αἱρέσεις …εὔχομαι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ σὲ φυλάξει ἀπὸ τοὺς λύκους, τοὺς αἱρετικούς».
- π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, Καθηγητὴς Δογματικῆς (2001): «τὸ filioque εἶναι αἵρεσις ἀσχέτως οἱασδήποτε μεμονωμένης γνώμης ἢ ἐκφράσεως καὶ Ἕλληνος συγγραφέως, ἂν καὶ δὲν ὑπάρχει οὔτε εἷς Ἕλλην».
Γ. Ἀλλὰ καὶ συνοδικῶς ἔχει καταδικαστεῖ ὡς αἵρεση ὁ Παπισμὸς (ἐνδεικτικὴ ἡ ἀναφορά):
- Σύνοδος 879, ἐν Κωνσταντινουπόλει (χαρακτηρίζεται ὡς Η΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος): αἱρετικὴ πλάνη ἡ προσθήκη τοῦ filioque στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως.
- Σύνοδος 1170, ἐν Κωνσταντινουπόλει: «βουλὴν κατεβάλοντο, ἴνα τελείως ἀποκόψωσι τελείω χωρισμῶ τὸν Πάπα καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῶ … οὔτε αὐτοὺς τελείω ἀναθεματισμῶ παρέδωσαν, καθὼς καὶ τὰς λοιπᾶς αἱρέσεις … φήσαντες τὸ Ἀποστολικὸν «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, εἰδῶς ὅτι ἐξέστραπτε ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὧν αὐτοκατάκρητος».
- Σύνοδος 1450, ἐν Κωνσταντινουπόλει (τελευταία Σύνοδος στὸν Ι. Ν. Ἄγ. Σοφίας): καταδίκη τῆς ἑνωτικῆς Συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας καὶ τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τῶν Λατίνων.
- Σύνοδος 1722, ἐν Κωνσταντινουπόλει: «νὰ ἀποδιώχνετε τὸ ψεῦδος … νὰ ἀπέχετε μακριὰ ἀπὸ τὶς καινοτομίες καὶ τοὺς νεωτερισμοὺς τῶν Λατίνων, οἱ ὁποῖοι δὲν ἄφησαν κανένα δόγμα καὶ μυστήριο καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ποὺ νὰ μὴν τὸ φθείρουν καὶ τὸ νοθεύσουν».
- Σύνοδος 1838 ἐν Κωνσταντινουπόλει: «νὰ προφυλάξωμεν τὰ γνήσια τέκνα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὰς βλασφημίας τοῦ Παπισμοῦ … τὰ βάραθρα τῶν αἱρέσεων καὶ τοὺς ψυχοφθόρους κρημνοὺς τῆς παπικῆς πλάνης τῶν … ἴνα γνωρίσητε ὅσον τὸ διάφορον ἠμῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τῶν Κατόλικων, ἴνα μὴ ἀπατάσθε ἀπὸ τοῦ λοιποῦ ἀπὸ τὰ σοφίσματα καὶ καινοφωνίας τῶν ψυχοφθόρων τούτων αἱρετικῶν … της ματαιόφρονος καὶ σατανικῆς τούτων αἱρέσεως».
- Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων, 1848: «ἀπὸ αὐτὲς τὶς αἱρέσεις ποὺ διαδόθηκαν σὲ μεγάλο μέρος τῆς οἰκουμένης, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ γνωρίζει ὁ Κύριος, ἦταν κάποτε ὁ Ἀρειανισμός. Σήμερα εἶναι καὶ ὁ Παπισμός … (τὸ filioque) εἶναι αἵρεση καὶ αὐτὴ ποὺ τὴν πιστεύουν αἱρετικοὶ … γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἀκολουθώντας τὰ ἴχνη τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀνατολικῶν καὶ δυτικῶν, κήρυξε καὶ παλαιὰ ἐπὶ τῶν Πατέρων μας, καὶ ἀποφαίνεται πάλι σήμερα συνοδικῶς … ὅτι εἶναι αἵρεση καὶ οἱ ὀπαδοὶ τοῦ αἱρετικοὶ … Ἐπίσης οἱ συνάξεις ποὺ συγκροτοῦνται ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι αἱρετικὲς καὶ κάθε κοινωνία πνευματική των Ὀρθοδόξων τέκνων … μὲ αὐτοὺς εἶναι ἀντικανονική, ὅπως ὁρίζει ὁ ζ΄ κανόνας τῆς Γ΄ Οικ. Συνόδου».
- Σύνοδος 1895, ἐν Κωνσταντινουπόλει: «ὑπάρχουν οὐσιώδεις διαφορὲς ποὺ ἀφοροῦν στὰ θεοπαράδοτα δόγματα τῆς πίστεώς μας καὶ στὸ θεοσύστατο κανονικὸ πολίτευμα τῆς διοικήσεως τῶν Ἐκκλησιῶν … Ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία …ὄχι μόνο ἀρνεῖται νὰ ἐπανέλθει στοὺς Κανόνες καὶ τοὺς ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλὰ στὸ τέλος τοῦ 19ου αἵ. εὐρύνοντας τὸ ὑφιστάμενο χάσμα, ἐπισήμως ἀνακήρυξε καὶ ἀλάθητο … Ἡ σημερινὴ Ρωμαϊκὴ εἶναι Ἐκκλησία τῶν καινοτομιῶν, τῆς νοθεύσεως τῶν συγγραμμάτων τῶν Πατέρων, τῆς παρερμηνείας τῆς Γραφῆς καὶ τῶν ὅρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Γι’ αὐτὸ εὐλόγως καὶ δικαίως ἀποκηρύχθηκε καὶ ἀποκηρύσσεται ἐφ’ ὅσον μένει στὴν πλάνη της».
Ἐκτός των Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ σὲ πληθώρα ἄλλη Τοπικῶν Συνόδων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας μετὰ τὸ Σχίσμα ποὺ καταδικάζουν τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες τοῦ Παπισμοῦ (1089, 1233, 1273, 1274, 1282, 1285, 1341, 1351, 1441, 1443, 1484, 1642, 1672, 1722, 1727, 1755, 1838, 1848, 1895).
Αὐτὰ λοιπὸν μᾶς παραδόθηκαν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, αὐτὰ μας δίδαξε ὁ Μητροπολίτης μας κ.κ Κοσμᾶς, αὐτὰ θὰ ἀκολουθήσουμε καὶ ἐμεῖς. Ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν Ἱερὰ Συνοδό, στοὺς Ἱεράρχες μας, στὸ Ἅγιο Ὅρος, στὶς θεολογικές μας σχολὲς καὶ τοὺς ζητᾶμε νὰ εἶναι θεματοφύλακες τῆς Ἀλήθειας ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς ἀποκάλυψε.
Αὐτὲς οἱ ἐγκύκλιοι εἶναι ἕνας τρόπος ἐπικοινωνίας τοῦ τοπικοῦ Ἐπισκόπου μὲ τὰ πνευματικά του παιδιά, τὰ πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ταυτόχρονα ἀποτελοῦν ποιμαντικὸ καθῆκον τοῦ ἑκάστου Μητροπολίτη πρὸς ἐνημέρωση ἢ γιὰ τὴν κατήχηση τῶν πιστῶν ποὺ ἀνήκουν στὴν τοπικὴ Ἐκκλησία, ὅπου ὁ Μητροπολίτης εἶναι ὑπεύθυνος.
Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ πὼς ἡ ἐγκύκλιος τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ἔγινε δεκτὴ μὲ ἐνθουσιασμὸ ἀπὸ τοὺς πιστούς της Αἰτωλοακαρνανίας, ὅπως ἀποδεικνύουν καὶ βίντεο ποὺ ὑπάρχουν στὸ διαδίκτυο, ἀπὸ ἀναρτήσεις ποὺ ἔκαναν ἐκκλησιαζόμενοι σὲ πολλοὺς Ναοὺς πόλεων καὶ χωριῶν τῆς περιοχῆς μας.
Κι ἐνῶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἐνθουσιάστηκε μὲ τὴν ἐγκύκλιο τοῦ πνευματικοῦ του Πατέρα, ἕνας πολίτης καὶ κάτοικος νησιοῦ μεγάλης ἀπόστασης ἀπὸ ἐμᾶς, ἄγευστος τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως, ἀφοῦ δὲν εἶναι μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλὰ «Ἀρχιεπίσκοπος» παπικός, μὲ ἀνοιχτῆ ἐπιστολὴ στὸ διαδίκτυο σχολιάζει λέξη πρὸς λέξη τὸ κείμενο τοῦ Μητροπολίτη μας καὶ προχωρᾶ σὲ χαρακτηρισμοὺς ἀπαξιωτικούς, ἀποκαλύπτοντας τὴν κουλτούρα τοῦ παπικοῦ ἱερατείου καὶ τὴν ἀμετανοησία του. Σημειώνει ὅτι τὸ περιεχόμενο τῆς ἐγκυκλίου τοῦ Σεβασμιωτάτου κ.κ. Κοσμᾶ δῆθεν «προσβάλλει τὸν Χριστιανισμό, ἀγνοεῖ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἴδια τὴν πραγματικὴ θεολογία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ μᾶς συμβουλεύει νὰ μὴν βαδίζουμε πρὸς τὰ ἐμπρὸς ἀλλὰ πρὸς τὰ πίσω καὶ μάλιστα μὲ τὸ πρὸ Χριστοῦ πνεῦμα». Μάλιστα φθάνει στὸ σημεῖο νὰ κατηγορήσει τὸ Μητροπολίτη Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας ὅτι δῆθεν διασπείρει τὴ μισαλλοδοξία καὶ ὅτι δῆθεν διαψεύδει τὴ Θεία Ἀλήθεια, ἐνῶ ἐπίσης ἐναντιώνεται καὶ μὲ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ γιὰ θέσεις ποὺ ψευδῶς ἀποδίδονται στὸν Ἅγιο, καθὼς καὶ ὁμολογεῖ καὶ ὑπεραμύνεται τοῦ δόγματος τοῦ ἀλάθητου τοῦ πάπα, ὁ ὁποῖος τοποθετεῖται στὴν θέση τοῦ Χριστοῦ ὡς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας («…ὅμως τὸ ἀλάθητο αὐτὸ δὲν εἶναι θεωρητικό, ἀλλὰ πραγματικό. Κάποιος πρέπει νὰ τὸ ἐκφράζει. Ἐμεῖς λοιπὸν οἱ καθολικοὶ Χριστιανοὶ λέμε ὅτι τὸ ἀλάθητό το ἐκφράζει ἡ οἰκουμενικὴ σύνοδος, ἑνωμένη μὲ τὴν ὁρατὴ κεφαλή της ποὺ εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης καὶ σὲ συγκεκριμένες ἔκτακτες περιπτώσεις ἀπὸ μόνος ὁ ἴδιος ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης, ὁ ὁποῖος ἐκφράζει τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας»).
Μὲ τὰ ἀνωτέρω, ὁ παπικὸς «ἀρχιεπίσκοπος παντὸς Αἰγαίου» ἐκφράζει τὴ σύγχυση, τὴν ἀλαζονεία καὶ τὴν ἀδιαλλαξία τῶν παπικῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἄλλαξαν σὲ τίποτα ἀπὸ τὸ 1054 ποὺ ἀποσχίστηκαν ἀπὸ τὴν Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ μετάλλαξαν τὴν πίστη τους σὲ κοσμικὴ ἐξουσία, ὀδηγώντας σὲ ἀποστασία ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ σὲ ἀλλοτρίωση τὸν δυτικὸ κόσμο.
Ὁμολογουμένως προβληματίζει ἡ χωρὶς προηγούμενο προσπάθεια σπίλωσης Ὀρθοδόξου Ἱεράρχη κατὰ τὴν ἐκτέλεση τῶν καθηκόντων του στὴν Μητρόπολή του. Ἐξάλλου δὲν ἔγιναν δηλώσεις ἀπὸ τὸ Σεβασμιωτάτο κ.κ. Κοσμᾶ, σὲ χῶρο ποὺ ἐνδεχομένως νὰ ἦταν παπικοὶ καὶ κατόπιν ὁ «ἀρχιεπίσκοπος Αἰγαίου» νὰ ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὸ ποίμνιό του. Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Σεβασμιωτάτου κ.κ. Κοσμᾶ διαβάστηκε σὲ Ναοὺς καὶ ἀπευθύνθηκε σὲ Ὀρθοδόξους. Ἡ παρέμβαση τοῦ παπικοῦ «ἀρχιεπισκόπου» καὶ ἡ προσπάθεια νὰ παταχθεῖ κάτι ποὺ ἀντιβαίνει τὴν κοσμοθεωρία του, μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ἀπολυταρχικὴ στάση.
Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ καὶ ΒΙΩΜΑ. Αὐτὰ εἶναι ξένα στὴν παπικὴ κουλτούρα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔχουμε ὅλο καὶ περισσότερους παπικοὺς ποὺ προσέρχονται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ποὺ βαπτίζονται. Ἀρκετοὶ χειροτονοῦνται καὶ Ὀρθόδοξοι κληρικοί. Τὰ τελευταῖα δύο χρόνια, φιλοξενήσαμε στὸν Ἀγρίνιο Ὀρθοδόξους κληρικοὺς ποὺ ἦταν πρώην οὐνίτες ἱερεῖς καὶ παπικοί. Διαφώτισαν τὸν λαό μας γιὰ τὴν «ἀγάπη» καὶ τὴν ἐμπειρία τους στὴν πλάνη τοῦ παπισμοῦ. Ἰσχυρίστηκαν ὅτι στὴν Ὀρθοδοξία βιώνουν τὸ μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ ποὺ λέγεται ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Ἐπειδὴ ὁ παπικὸς «ἀρχιεπίσκοπος» προσπάθησε νὰ «διδάξει» τὸν Ὀρθόδοξο Ἱεράρχη γιὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἄποψή τους γιὰ τὸν παπισμό, παραθέτουμε γνῶμες Ἁγίων καὶ φωτισμένων Πατέρων καὶ ἀποφάσεις συνόδων ποὺ ἐναρμονίζονται μὲ τὴν ἐγκύκλιο τοῦ Σεβασμιωτάτου κ.κ. Κοσμᾶ.
Α. Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας:
- Μ. Φώτιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (866): «Ποιὸς δὲ θὰ κλείσει τὰ αὐτιά του στὸ ἄκουσμα τῆς ὑπερβολικῆς αὐτῆς βλασφημίας (τοῦ filioque) ἡ ὁποία ἐναντιώνεται στὰ Εὐαγγέλια, ἀντιτάσσεται στὶς ἁγίες Συνόδους, ἀπορρίπτει τοὺς μακαρίους καὶ Ἄγ. Πατέρες… Ἐναντίον ὅλων μαζί των προφητῶν, ἀποστόλων, ἱεραρχῶν, μαρτύρων καὶ αὐτῶν ἴδιων των Δεσποτικῶν λόγων ἡ βλάσφημη αὐτὴ καὶ θεομάχος φωνὴ ἐξοπλίζεται… αὐτοὺς τοὺς ἀπατεῶνες καὶ θεομάχους καταδικάσαμε μὲ συνοδικὴ καὶ θεία ψῆφο. Καὶ δὲν ἀποφανθήκαμε στηριζόμενοι στὶς δικές μας κρίσεις. Φέραμε στὸ φῶς καὶ ἐκθέσαμε πάλι σὲ ὅλους τὴν ὁρισμένη ἀπὸ τὶς μέχρι τώρα Συνόδους καὶ τοὺς ἀποστολικοὺς θεσμοὺς καταδίκη… Ἔτσι καὶ αὐτούς, ἀφοῦ ἐμμένουν στὴν πολύμορφη πλάνη τους, τοὺς ἀποκλείσαμε ἀπὸ κάθε χριστιανικὴ κοινότητα… μόνη ἡ κατὰ τοῦ Πνεύματος βλασφημία … ἀρκεῖ νὰ τοὺς ὑποβάλλει σὲ μύρια ἀναθέματα … νὰ ἀποκόψουμε ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τὴν γάγγραινα τῆς βλασφημίας … νὰ ξεριζώσουμε τὰ φύτρα τῆς πονηρίας».
- Ἄγ. Μάρκος Εὐγενικὸς (1440): «οὐκοῦν ὡς αἱρετικοὺς αὐτοὺς ἀπεστράφημεν καὶ διὰ τοῦτο αὐτῶν ἐχωρίσθημεν … αἱρετικοὶ εἰσὶ ἄρα καὶ ὡς αἱρετικοὺς αὐτοὺς ἀπεκόψαμεν … πόθεν οὒν ἠμὶν ἀνεφάνησαν ἐξαίφνης ὄντες Ὀρθόδοξοι οἱ διὰ τοσούτων χρόνων καὶ ὑπὸ τοσούτων Πατέρων καὶ διδασκάλων κριθέντες αἱρετικοί; … φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τὶς ἀπὸ ὄφεως … τοὺς χριστοκάπηλους καὶ χριστεμπόρους». «Ἠμεῖς δὶ’ οὐδὲν ἄλλο ἀπεσχίσθημεν τῶν Λατίνων, ἀλλ’ ἢ ὅτι εἰσίν, οὐ μόνον σχισματικοί, ἀλλὰ καὶ αἱρετικοί».
- Ἄγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς (14ος αἰώνας): «Ὀνίνησι τὸ παράπαν οὐδὲν καὶ παρ’ αὐτῶν τῶν οὐρανίων νόων σκευάζηται καὶ προσάγεται τὸ τῆς ψευδοδοξίας ἴαμα».
- Ἄγ. Συμεών, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (15ος αἰώνας): στὸ ἔργο τοῦ «κατὰ πασῶν των αἱρέσεων» χαρακτηρίζει τοὺς Δυτικοὺς ὡς αἵρεση ποὺ «ἀνεβλάστησεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ὕστερον ἀπὸ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον».
- Ἄγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης (18ος αἰώνας): «Οἱ Λατίνοι εἶναι αἱρετικοὶ» (σχόλια στὸν ΜΖ΄ Κανόνα τῶν Ἄγ. Ἀποστόλων», Πηδάλιον, ἔκδ. Ρηγόπουλου, 1991, σέλ. 55)
- Ἄγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς (1779): «Ὁ ἕνας Ἀντίχριστος εἶναι ὁ Πάπας» (Διδαχὴ Ἡ΄), «τὸν Πάπα νὰ καταράσθε, γιατί αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία» (Προφητεία).
- Ἄγ. Νεκτάριος, Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως (1920): «Λέγοντας ὁ Πάπας πὼς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἐξόρισε ἀπὸ τὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία τὸν Χριστὸ … Αὐτὸς ὁ ὑπερβολικὸς τύφος τοῦ Πάπα, αὐτὴ ἡ μοναρχομανία τοῦ γέννησε τόσες αἱρέσεις».
Β. Ἔγκριτοι Θεολόγοι, Κανονολόγοι καὶ Κληρικοί:
- Θεόδωρος Βαλσαμῶν (12ος αἰώνας): Ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία «ἀπεσχοινίσθη πρὸς ἔθη καὶ δόγματα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ὀρθοδόξων ἀλλότρια … ἀπέχεσθε τῶν Λατινικῶν δογμάτων τὲ καὶ συνηθειῶν».
- Ἰωσὴφ Βρυέννιος (1431): «τοῦτο (τὸ filioque) παρασυναγωγὴν πάσαν ἔτεκεν. Τοῦτο πάσαν αἵρεσιν εἰσήγαγεν … τῆς παραδόσεως πάντων των ἁγίων ἐναντιότης ἐστι καὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἀνατροπή».
- Ἰωσήφ, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1430): «Οὐκ ἔχουσι τοίνυν ἀπολογίαν οἱ Ἰταλοὶ εὔλογον περὶ τῆς ἑαυτῶν πλάνης. Αὐτοὶ γὰρ ἐαυτοῖς πλάνη καὶ ἀπώλεια γεγόνασι. Καὶ οὐ μόνον εἰς τὸ Πνεῦμα βλασφημούσι τὸ Ἅγιον, ἀλλὰ καὶ πάσαν ἀσέβειαν κατεργάζονται … μὴ οὒν συμπεριενεχθῶμεν τούτοις … ἴνα μὴ καὶ ἠμεῖς τῷ διαβόλω προστεθησόμεθα… Πῶς γὰρ ἕνωσις ἔσται ἠμὶν μυρίων μεσεμβελούντων δογμάτων μεταξὺ ἠμῶν ;».
- Γεννάδιος Σχολάριος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (15ος αἰώνας): «Εἰ μετὰ τῶν Λατίνων ἐνωθήσεσθε οὕτως, καὶ τοῦ Θεοῦ χωρισθήσεσθε καὶ ἀδοξίαν ἀΐδιον ὑποστήσεσθε».
- Σίλβεστρος Συρόπουλος, Μ. Ἐκκλησιάρχης Κωνσταντινουπόλεως (15ος αἰώνας): « Ἥ των Λατίνων διαφορὰ αἵρεσίς ἐστι καὶ οὕτως εἶχον αὐτὴν οἱ πρὸ ἠμῶν».
- π. Ἰουστίνος Πόποβιτς, Καθηγητὴς Δογματικῆς (1979): «Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις : τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πάπα … Ὁ παπισμὸς μὲ τὴν ἠθική του εἶναι κατὰ πολὺ ἀρειανισμὸς … τὸ δόγμα περὶ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα εἶναι ὄχι μόνο αἵρεσις ἀλλὰ παναίρεσις. Διότι καμία αἵρεσις δὲν ἐξηγέρθη τόσο ριζοσπαστικῶς καὶ τόσον ὁλοκληρωτικῶς κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, ὡς ἔπραξε τοῦτο ὁ παπισμὸς διὰ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα-ἀνθρώπου. Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία. Τὸ δόγμα αὐτὸ εἶναι αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ».
- π. Φιλόθεος Ζερβάκος (1980): «Οἱ Λατίνοι ἐναντιούμενοι εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον … προσέθεσαν, σκοτισθέντες ὑπὸ τοῦ πονηροῦ, καὶ τὸ «ἐκ τοῦ Υἱοῦ». Ἀκολούθως οἱ Παπολάτραι ὑπέπεσαν εἰς μυρίους κακοδοξίας καὶ αἱρέσεις …εὔχομαι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ σὲ φυλάξει ἀπὸ τοὺς λύκους, τοὺς αἱρετικούς».
- π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, Καθηγητὴς Δογματικῆς (2001): «τὸ filioque εἶναι αἵρεσις ἀσχέτως οἱασδήποτε μεμονωμένης γνώμης ἢ ἐκφράσεως καὶ Ἕλληνος συγγραφέως, ἂν καὶ δὲν ὑπάρχει οὔτε εἷς Ἕλλην».
Γ. Ἀλλὰ καὶ συνοδικῶς ἔχει καταδικαστεῖ ὡς αἵρεση ὁ Παπισμὸς (ἐνδεικτικὴ ἡ ἀναφορά):
- Σύνοδος 879, ἐν Κωνσταντινουπόλει (χαρακτηρίζεται ὡς Η΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος): αἱρετικὴ πλάνη ἡ προσθήκη τοῦ filioque στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως.
- Σύνοδος 1170, ἐν Κωνσταντινουπόλει: «βουλὴν κατεβάλοντο, ἴνα τελείως ἀποκόψωσι τελείω χωρισμῶ τὸν Πάπα καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῶ … οὔτε αὐτοὺς τελείω ἀναθεματισμῶ παρέδωσαν, καθὼς καὶ τὰς λοιπᾶς αἱρέσεις … φήσαντες τὸ Ἀποστολικὸν «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, εἰδῶς ὅτι ἐξέστραπτε ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὧν αὐτοκατάκρητος».
- Σύνοδος 1450, ἐν Κωνσταντινουπόλει (τελευταία Σύνοδος στὸν Ι. Ν. Ἄγ. Σοφίας): καταδίκη τῆς ἑνωτικῆς Συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας καὶ τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τῶν Λατίνων.
- Σύνοδος 1722, ἐν Κωνσταντινουπόλει: «νὰ ἀποδιώχνετε τὸ ψεῦδος … νὰ ἀπέχετε μακριὰ ἀπὸ τὶς καινοτομίες καὶ τοὺς νεωτερισμοὺς τῶν Λατίνων, οἱ ὁποῖοι δὲν ἄφησαν κανένα δόγμα καὶ μυστήριο καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ποὺ νὰ μὴν τὸ φθείρουν καὶ τὸ νοθεύσουν».
- Σύνοδος 1838 ἐν Κωνσταντινουπόλει: «νὰ προφυλάξωμεν τὰ γνήσια τέκνα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὰς βλασφημίας τοῦ Παπισμοῦ … τὰ βάραθρα τῶν αἱρέσεων καὶ τοὺς ψυχοφθόρους κρημνοὺς τῆς παπικῆς πλάνης τῶν … ἴνα γνωρίσητε ὅσον τὸ διάφορον ἠμῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τῶν Κατόλικων, ἴνα μὴ ἀπατάσθε ἀπὸ τοῦ λοιποῦ ἀπὸ τὰ σοφίσματα καὶ καινοφωνίας τῶν ψυχοφθόρων τούτων αἱρετικῶν … της ματαιόφρονος καὶ σατανικῆς τούτων αἱρέσεως».
- Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων, 1848: «ἀπὸ αὐτὲς τὶς αἱρέσεις ποὺ διαδόθηκαν σὲ μεγάλο μέρος τῆς οἰκουμένης, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ γνωρίζει ὁ Κύριος, ἦταν κάποτε ὁ Ἀρειανισμός. Σήμερα εἶναι καὶ ὁ Παπισμός … (τὸ filioque) εἶναι αἵρεση καὶ αὐτὴ ποὺ τὴν πιστεύουν αἱρετικοὶ … γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἀκολουθώντας τὰ ἴχνη τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀνατολικῶν καὶ δυτικῶν, κήρυξε καὶ παλαιὰ ἐπὶ τῶν Πατέρων μας, καὶ ἀποφαίνεται πάλι σήμερα συνοδικῶς … ὅτι εἶναι αἵρεση καὶ οἱ ὀπαδοὶ τοῦ αἱρετικοὶ … Ἐπίσης οἱ συνάξεις ποὺ συγκροτοῦνται ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι αἱρετικὲς καὶ κάθε κοινωνία πνευματική των Ὀρθοδόξων τέκνων … μὲ αὐτοὺς εἶναι ἀντικανονική, ὅπως ὁρίζει ὁ ζ΄ κανόνας τῆς Γ΄ Οικ. Συνόδου».
- Σύνοδος 1895, ἐν Κωνσταντινουπόλει: «ὑπάρχουν οὐσιώδεις διαφορὲς ποὺ ἀφοροῦν στὰ θεοπαράδοτα δόγματα τῆς πίστεώς μας καὶ στὸ θεοσύστατο κανονικὸ πολίτευμα τῆς διοικήσεως τῶν Ἐκκλησιῶν … Ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία …ὄχι μόνο ἀρνεῖται νὰ ἐπανέλθει στοὺς Κανόνες καὶ τοὺς ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλὰ στὸ τέλος τοῦ 19ου αἵ. εὐρύνοντας τὸ ὑφιστάμενο χάσμα, ἐπισήμως ἀνακήρυξε καὶ ἀλάθητο … Ἡ σημερινὴ Ρωμαϊκὴ εἶναι Ἐκκλησία τῶν καινοτομιῶν, τῆς νοθεύσεως τῶν συγγραμμάτων τῶν Πατέρων, τῆς παρερμηνείας τῆς Γραφῆς καὶ τῶν ὅρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Γι’ αὐτὸ εὐλόγως καὶ δικαίως ἀποκηρύχθηκε καὶ ἀποκηρύσσεται ἐφ’ ὅσον μένει στὴν πλάνη της».
Ἐκτός των Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ σὲ πληθώρα ἄλλη Τοπικῶν Συνόδων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας μετὰ τὸ Σχίσμα ποὺ καταδικάζουν τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες τοῦ Παπισμοῦ (1089, 1233, 1273, 1274, 1282, 1285, 1341, 1351, 1441, 1443, 1484, 1642, 1672, 1722, 1727, 1755, 1838, 1848, 1895).
Αὐτὰ λοιπὸν μᾶς παραδόθηκαν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, αὐτὰ μας δίδαξε ὁ Μητροπολίτης μας κ.κ Κοσμᾶς, αὐτὰ θὰ ἀκολουθήσουμε καὶ ἐμεῖς. Ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν Ἱερὰ Συνοδό, στοὺς Ἱεράρχες μας, στὸ Ἅγιο Ὅρος, στὶς θεολογικές μας σχολὲς καὶ τοὺς ζητᾶμε νὰ εἶναι θεματοφύλακες τῆς Ἀλήθειας ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς ἀποκάλυψε.
πηγή: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό
Μητροπολίτης Αιτωλίας Κοσμάς,
Η παναίρεση του Οικουμενισμού θέλει να ζυμώσει την γλυκυτάτη Ορθοδοξία μέσα στην ίδια σκάφη, μαζί με αιρέσεις και πλάνες
Η παναίρεση του Οικουμενισμού θέλει να ζυμώσει την γλυκυτάτη Ορθοδοξία μέσα στην ίδια σκάφη, μαζί με αιρέσεις και πλάνες
Προς
το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως
το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως
Πρώτη Κυριακή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής σήμερα, αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, Κυριακή της Ορθοδοξίας! Εορτή της μεγάλης μας μητέρας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας! Ημέρα γεμάτη δόξα, μεγαλείο και χαρά πνευματική.
Ημέρα αναμνήσεως αγώνων και θριάμβων της πίστεώς μας. Ημέρα που φέρνει
στο νου μας, την ηρωική και αγία αντίστασι των πιστών ορθοδόξων
χριστιανών όλων των αιώνων, έναντι των δυνάμεων του σκότους και της
πλάνης.
Αυτή την μεγάλη ημέρα θα ήθελα ως πνευματικός σας πατέρας να υπενθυμίσω στην αγάπη σας κάποιες αλήθειες, βασικές και σωτήριες, τις οποίες πολλοί σήμερα αγωνίζονται να αμβλύνουν, πρικαλώντας σε εμάς σύγχυσι, με αποτέλεσμα να κινδυνεύη να ματαιωθή και αυτή ακόμη η σωτηρία μας.
Αυτή την μεγάλη ημέρα θα ήθελα ως πνευματικός σας πατέρας να υπενθυμίσω στην αγάπη σας κάποιες αλήθειες, βασικές και σωτήριες, τις οποίες πολλοί σήμερα αγωνίζονται να αμβλύνουν, πρικαλώντας σε εμάς σύγχυσι, με αποτέλεσμα να κινδυνεύη να ματαιωθή και αυτή ακόμη η σωτηρία μας.
Πρώτα
να υπογραμμίσω ότι την Εκκλησία την αποτελούν η κεφαλή της, ο Κύριος
ημών Ιησούς Χριστός και όλοι οι χριστιανοί, όσοι ορθοδόξως βαπτίστηκαν
στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου Τριάδος. Οι χριστιανοί, που
συνέρχονται κατά τόπους, προσφέρουν στον Θεό δια των κανονικών επισκόπων
και των ιερέων το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και κοινωνούν του
παναγίου Σώματος και Αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν ορίζεται, αλλά βιώνεται.
Αν θέλουμε να γνωρίσουμε την Ορθοδοξία, οφείλουμε να ακούσουμε εκείνο
που είπε σήμερα ο Απόστολος Φίλιππος στον Απόστολο Ναθαναήλ, «έρχου και ίδε»
(Ιωάν. α’, 47). Όποιος με ταπείνωσι και καθαρό λογισμό θελήσει να ζήση
την Ορθοδοξία, θα πεισθή ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι αγία θεανθρώπινη
κοινωνία, με κεφαλή της Αυτόν τον Θεάνθρωπο Κύριο.
Μέσα
στην Εκκλησία μας ο άνθρωπος βρίσκει την «απωλεσθείσα», από το
προπατορικό αμάρτημα, δυνατότητα να επανενωθή με τον Θεό και Λυτρωτή
του, αλλά και με όλους τους ανθρώπους, σε μία ένωσι που δεν αναιρεί το
πρόσωπο, ούτε το μαζοποιεί, διότι αυτή η ένωσις γίνεται κάτ' εικόνα της
ενότητος της Αγίας Τριάδος: ένας Θεός, τρία όμως διακεκριμένα πρόσωπα.
«Έξω από την Εκκλησία», υπογραμμίζει ο αείμνηστος και σοφός Γέροντας π. Γεώργιος Καψάνης, «ο
άνθρωπος δεν ενούται με το Θεό και με τα τέκνα του Θεού με την
ανιδιοτελή αγάπη, και γι’ αυτό διατελεί υπό το κράτος του διαβόλου, που
είναι ο πατήρ του εγωισμού, της αυτάρκειας, της διαιρέσεως και της
διασπάσεως». Άρα, έξω από την Εκκλησία δεν σώζεται ο άνθρωπος.
Μέσα
στην ζώσα Ορθόδοξο Εκκλησία, ο χριστιανός δεν χάνει την προσωπικότητά
του και την αξία του, αλλά είναι άξιος τιμής, είτε είναι πτωχός,
αγράμματος και άσημος κατά κόσμον, είτε πλούσιος και εγγράμματος. Μέσα
στην Εκκλησία «άνθρωπος εστί το περισπούδαστον του Θεού τέκνον καν δούλος ει, ουκ έστι ευκαταφρόνητος», κηρύσσει ο υμνητής της Εκκλησίας, ιερός Χρυσόστομος.
Όταν αναφέρουμε τον όρο Εκκλησία, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι εννοούμε μόνο την Ορθόδοξο Εκκλησία μας. Και τούτο διότι μόνον η Ορθοδοξία αποτελεί την Εκκλησία.
Η Εκκλησία του Σωτήρος Χριστού, η Ορθόδοξος Εκκλησία, στην οποία κατά χάρι Θεού όλοι ανήκουμε, είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας»
(Α’ Τιμ. γ’, 15). Αυτή κρατεί την αλήθεια γνησία, ακεραία, όπως την
εφανέρωσε ο ενανθρωπήσας Θεός στον κόσμο, όπως την διεφύλαξαν και την
εστερέωσαν οι Άγιοι Απόστολοι, οι θεοφόροι Πατέρες, όπως την επίστευσαν,
την εκήρυξαν και την έζησαν όλοι οι Άγιοί μας.
Η
Ορθόδοξος Εκκλησία, με αγώνες και ποταμούς αιμάτων που έχυσαν τα πιστά
και άγια μέλη της, κρατεί και διαφυλάσσει την θεία αλήθεια ανόθευτη,
αναλλοίωτη, αιώνια, χωρίς παραλλαγές και μετατροπές, ώστε η μία, η μόνη,
η πάντοτε ανόθευτη αλήθεια του Τριαδικού μας Θεού, να προσφέρη στους
πιστούς την αιωνία σωτηρία.
Πόσο ωραία μας διδάσκει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Εγώ
εδιάβασα και περί ασεβών, αιρετικών και αθέων, τα βάθη της σοφίας
ηρεύνησα∙ όλες αι πίστεις είναι ψεύτικες, τούτο εκατάλαβα αληθινόν, ότι
μόνον η πίστις των ορθοδόξων χριστιανών είναι καλή και αγία».
Όποιος
φέρει ετέρα διδαχή και αλλοιωμένη την άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις
πίστιν (Ιούδα 3) εκπίπτει της κοινωνίας της πίστεως και κατά συνέπεια
των αγίων Μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πώς μπορεί
να κοινωνή των Μυστηρίων του Χριστού αυτός που παραποιεί τη διδασκαλία
της Εκκλησίας περί του Χριστού; Κοινωνία στα Μυστήρια χωρίς κοινωνία
στην ορθή πίστι, «θα απετέλει όνειδος πνευματικής σχιζοφρένειας».
Άρα,
όσοι ανήκουν σε άλλα εκτός Ορθοδοξίας δόγματα, δεν μπορούν να
συμμετέχουν στα ορθόδοξα Μυστήρια, ούτε να συμπροσεύχονται με τους
ορθοδόξους.
Η
Ορθόδοξος Εκκλησία μας, όσο επιεικής είναι στους ανθρώπους, που εν
μετανοία ζητούν να ενταχθούν στη ζωή της και να επιμεληθούν τη σωτηρία
τους, τόσο αυστηρή και ανυποχώρητη είναι στους συμβιβασμούς, στις
αλλοιώσεις της αληθείας, στις υποκριτικές φιλοφρονήσεις, στα ψεύδη των
εχθρών της αληθείας.
Ποιοι είναι, όμως, οι εχθροί της αληθείας;
Όλοι εκείνοι οι οποίοι γίνονται όργανα του μισόκαλλου εωσφόρου, αλλοιώνουν την θεία αλήθεια και ματαιώνουν την σωτηρία μας.
Ο
διάβολος συμβούλευσε τον Αδάμ, αυτός μόνος, χωρίς τη χάρι του Θεού, να
θελήση να γίνη Θεός. Πίστευσε ο Αδάμ αυτό το ψεύδος, αρνήθηκε την
αλήθεια του Δημιουργού, και με τον εγωισμό του έγινε από θεοκεντρικός,
ανθρωποκεντρικός∙ έχασε τον παράδεισο.
Έτσι
και σήμερα∙ παρ’ ότι ο Λυτρωτής μας, με τη Σάρκωσί Του, το Πάθος Του
και την Ανάστασί Του, μας χάρισε τη σωτηρία μας, μας χάρισε το ιερό
Ευαγγέλιο, την αλάθητη Εκκλησία μας, μας υπέδειξε την οδό της σωτηρίας,
πολλοί σήμερα θέλουν να μας περιπλέξουν στον εγωκεντρισμό τους, στον
ανθρωποκεντρισμό τους, για να μας προσφέρουν χωρίς ορθόδοξη αλήθεια και
ζωή χωρίς χάρι Θεού, τη σωτηρία.
Παράδειγμα, η ειδωλολατρία, η οποία μας προσφέρει, με τις επιταγές της νέας εποχής, την νεοειδωλολατρία και τον αποκρυφισμό, η φιλοσοφία που χωρίς Χριστό, θέλει να αντικαταστήση τον θείο λόγο με τον ανθρώπινο, αλλά και οι αιρέσεις που με μανία πολεμούν και θέλουν να διαστρέψουν την αλήθεια, να δώσουν πίστι στον άνθρωπο και όχι στον Θεό.
Τον Θεάνθρωπο Κύριο παραγνωρίζει και ο Παπισμός, που τοποθετεί σαν κέντρο και ορατή κεφαλή όλης της Εκκλησίας ένα άνθρωπο αιρεσιάρχη, εγωκεντρικό, τάχα άλαθητο, τον Πάπα.
Τον
Θεάνθρωπο Κύριο, τον παραγνωρίζουν και οι Προτεστάντες, οι οποίοι
απέρριψαν τον ένα Πάπα της Ρώμης για να γίνη ο κάθε Προτεστάντης Πάπας.
Σε αυτούς ανήκουν οι Πεντηκοστιανοί, οι Ευαγγελικοί, οι Αντβενισταί, οι
Σαββατισταί και άλλες πολλές ομάδες. Έτσι, ούτε ο παπισμός, ούτε ο
προτεσταντισμός, που είναι αιρέσεις, δεν μπορούν ποτέ, εφ’ όσον παραμένουν αμετανόητοι, να ονομασθούν Εκκλησίες.
Τέκνα του προτεσταντισμού είναι και οι δυστυχείς Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι λεγόμενοι Χιλιασταί. Συγκεντρώνουν στην πλανεμένη και αντίχριστη διδασκαλία τους, όλες τις πλάνες του κόσμου.
Να μην παραλείψουμε να αναφέρουμε και την παναίρεσι του Οικουμενισμού.
Η αίρεσι αυτή, όργανο της νέας τάξεως πραγμάτων, θέλει να ζυμώση την
γλυκυτάτη Ορθοδοξία μέσα στην ίδια σκάφη, μαζί με αιρέσεις και πλάνες,
με αλλόθρησκες δοξασίες. Θέλει να δημιουργήση έναν Θεό, φυσικό
δημιούργημα του ανθρώπου, χωρίς την ανόθευτη αλήθεια της Ορθοδοξίας μας
και την υπακοή στο Ευαγγέλιο του Χριστού μας.
Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, γνήσια τέκνα της παναγίας και μεγάλης μητέρας μας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Σήμερα,
εορτή της Ορθοδοξίας, ας κοιτάξουμε με προσοχή τη μεγάλη μας μητέρα.
«Ως πορφύραν και βύσσον, τα αίματα» φοράει η Εκκλησία μας. Είναι ματωμένη. Ματωμένη από τα αίματα των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Μαρτύρων, των Ιερομαρτύρων, των Ομολογητών, των Οσίων, των Νεομαρτύρων.
Τρεις
αιώνες των μεγάλων διωγμών, αρειανισμός, κακοδοξίες, αιρέσεις,
σταυροφορίες και εικονομαχίες∙ τετρακόσια χρόνια τουρκικής κατοχής,
διωγμοί στη Μικρά Ασία, διωγμοί στην Ρωσσία, στη Μέση Ανατολή, στην
Κύπρο και στη Βόρειο Ήπειρο, ανέδειξαν πολλούς, αναρίθμητους ομολογητές.
Αγίους, οι οποίοι έβαψαν τη γη με το αίμα του μαρτυρίου τους, επειδή
ομολόγησαν την πίστι την Ορθόδοξο και δεν την επρόδωσαν.
Αιματωμένη, αλλά λάμπει, αστράφτει η Ορθοδοξία μας.
Μαζί με όλους τους ομολογητάς και μάρτυρας της Εκκλησίας μας ας
πορευθούμε, αγαπητοί, στην πορεία της ζωής μας. Ας τους γνωρίσουμε, ας
τους ακολουθήσουμε, ας τους μιμηθούμε. Ας ζούμε και ας ομολογούμε
«λόγοις και έργοις» την Ορθοδοξία μας.
Μη
παρασυρώμαστε από φωνές κοσμικές, φαντασμαγορικές, εγωκεντρικές, φωνές
χωρίς πίστι καθαρή, χωρίς ταπείνωσι, χωρίς Ορθόδοξη πίστι και ζωή. Ας
απομακρύνουμε τους αιρετικούς από κοντά μας, όσο και αν εντυπωσιάζουν.
Μη
φοβώμαστε. Όσο και αν πολεμούν οι εχθροί την Ορθοδοξία μας, δεν θα
κατορθώσουν να την ξερριζώσουν από την καρδιά μας, να την απομακρύνουν
από την Ελλάδα και τους Έλληνες, αν εμείς δεν θελήσουμε να την
προδώσουμε.
Ζώντας μέσα στην αγκάλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας μας, θα λαμπρύνουμε την Ορθοδοξία μας. Έτσι, θα γίνουμε κι εμείς άξιοι της σωτηρίας και του Παραδείσου.
Το εύχομαι ολοψύχως.
Μετά πατρικών ευχών
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
http://impantokratoros.gr/7FB298FF.el.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου