Τό κοσμικό κράτος καί τό σαμποτάρισμα στό Τάμα τοῦ Ἔθνους

Μέσα στις πυρετώδεις εργασίες αποχριστιανοποίησης του ελληνικού κράτους¹, υπάρχουν ακόμη οι εθνικές επέτειοι που μας θυμίζουν από πού ερχόμαστε και που πάμε να καταλήξουμε. Από Έθνος ηρώων, σε έθνος μπαταχτσήδων! Και δεν εννοώ ως προς τους εκ Δύσεως τοκογλύφους, όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα εγχώρια όργανά τους. Μπαταχτσήδες ως προς το χρέος μας στο Θεό και τους προγόνους μας.

Όταν ένας σοβαρός και ευσυνείδητος άνθρωπος έχει μία οφειλή, δεν ησυχάζει η συνείδησή του, αν δεν εξοφλήσει ολοσχερώς το χρέος του².

Το ελληνικό κράτος έχει μία οφειλή σχεδόν δύο αιώνων, την οποία κρατά ανεξόφλητη, εκμεταλλευόμενο κουτοπόνηρα τη μακροθυμία του Ευεργέτη του. Πρόκειται για το τάμα των αγωνιστών του ‘21 που καταγράφεται στις αποφάσεις της Δ’ Εθνοσυνέλευσης του Άργους του έτους 1829, για την ανέγερση μεγαλοπρεπούς ναού στην πρωτεύουσα του απελευθερωμένου ελληνικού κράτους, επ’ ονόματος του Σωτήρος Χριστού. Οι χριστιανοί αγωνιστές εκείνης της εποχής, πόρρω απέχοντες από τους σημερινούς κοινωνικούς «επαναστάτες», απευθύνθηκαν για ενίσχυση στον πιο αξιόπιστο Σύμμαχο, το Θεό, όταν τους γύρισε την πλάτη η ευρωπαϊκή Ιερή Συμμαχία, οι πρόγονοι δηλαδή αυτών που σήμερα μας δανείζουν επεμβαίνοντας στα εσωτερικά μας ζητήματα και καταλύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την εθνική μας ανεξαρτησία.

Αυτή η οφειλή βαρύνει τον κάθε Έλληνα ξεχωριστά και δεν πρέπει κανείς να αμελεί για την εξόφλησή της, διότι κληροδοτήθηκε μαζί με την ελευθερία μας από τους προγόνους μας, που δεν τη βρήκαν δεδομένη όπως εμείς, αλλά την απέκτησαν με αιματηρές θυσίες. Κι αν οι αστικές χρηματικές οφειλές τοκίζονται με την πάροδο του χρόνου, στο χρέος της Ελλάδας δεν υπάρχει τόκος, αλλά ούτε και παραγραφή.

Το τάμα των αγωνιστών ξεχάστηκε στην πορεία των χρόνων και θάφτηκε στην εθνική λήθη, στα πλαίσια του εξευρωπαϊσμού της χώρας μας, μαζί με τόσες άλλες ευεργεσίες του Θεού, αλλά και των πιστών Του ανθρώπων. Ωστόσο, πριν από μερικά χρόνια, η αξιέπαινη πρωτοβουλία του ζεύγους Αναγνωστοπούλου, επανέφερε το ζήτημα, γνωστοποιώντας το τάμα σε πολύ κόσμο, που μέχρι πρότινος το αγνοούσε.

Στο άκουσμα των συζητήσεων για την εκπλήρωση του τάματος, κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι δεν είναι καιρός να μιλάμε για ένα τόσο δαπανηρό έργο εν μέσω σοβαρής οικονομικής κρίσης, όταν τόσοι συνάνθρωποί μας στερούνται τα απαραίτητα. Παρόμοιο, επιχείρημα είχε προβάλει και ο Ιούδας όταν υποκριτικά διαμαρτυρήθηκε για τη «σπατάλη» του ακριβού μύρου για χάρη του Χριστού, αντί να χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες των φτωχών³.

Αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχούν εκείνοι που «κόπτονται» για να μη σπαταληθεί χρήμα από τα κρατικά ταμεία. Οι ευλαβείς και ευπατρίδες, Ι. και Αικ. Αναγνωστοπούλου, έχουν δηλώσει ότι προτίθενται να αναλάβουν εξ ολοκλήρου τη δαπάνη που θα χρειαστεί για την ανέγερση του ναού του Σωτήρος, χωρίς να ζητούν από το κράτος την παραμικρή ενίσχυση, παρά μόνο την παροχή αδείας για την υλοποίηση του έργου. Έτσι, οι ανησυχούντες μπορούν να μείνουν ήσυχοι, καθώς το δημόσιο χρήμα δεν θα «σπαταληθεί» για το Χριστό, αλλά θα παραμείνει για να «επενδυθεί» στο ισλαμικό τέμενος του Βοτανικού, στις χορηγίες των gay pride και των Μ.Κ.Ο., στη Eurovision, στον κομματικό στρατό της ΕΡΤ κ.ο.κ.

Ενώ, λοιπόν, υπάρχουν οι καλύτερες προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί χωρίς δημόσιο κόστος το έργο, η εκπλήρωση του τάματος συναντάει ένα βασικό εμπόδιο. Την πολιτική βούληση να ΜΗΝ πραγματοποιηθεί αυτό που θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητα του ελληνικού κράτους.

Σχετικά με το θέμα, πολύ άσχημη εντύπωση προκάλεσε η πρωτοβουλία του γνωστού για τις «προοδευτικές» του ανησυχίες, προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να απαιτήσει από τους λίγους βουλευτές του που υπέγραψαν επερώτηση στη βουλή για το τάμα του Έθνους, να την αποσύρουν άμεσα. Στην αδιανόητη αυτή κίνηση, βρήκε ομόφωνη συμμαχία στα ΜΜΕ, από τα οποία έγινε προσπάθεια να γελοιοποιηθεί ένα τόσο σοβαρό θέμα και να αντιμετωπιστεί η εθνική υποχρέωση προς το Θεό, ως αναχρονιστικό όραμα της χούντας! Είναι τόσο καταφανής η έλλειψη επιχειρηματολογίας αυτών που σαμποτάρουν το έργο, που μόνο με την περιφρόνηση και τη γελοιοποίηση μπορούν να το αντιμετωπίσουν «πειστικά».

Δυστυχώς, η δημόσια ζωή⁴ έχει κατακλειστεί από ανθρώπους με περιφρόνηση στα ελληνοχριστιανικά ήθη και με δουλικό προς τη δύση φρόνημα, κατ’ εικόνα και ομοίωση εκείνων των φραγκοσπουδασμένων χαρτογιακάδων που καταδίκασαν, εξόρισαν, φυλάκισαν ή και εκτέλεσαν τους ευλαβείς ελευθερωτές της Πατρίδας μας. Είναι επόμενο να μην αισθάνονται καμία ηθική υποχρέωση προς τους αγωνιστές με τις «μεσσαιωνικές» αντιλήψεις.

Εκείνο, όμως, που αδυνατούν να δουν ή κάνουν πως δεν βλέπουν οι «ευαγγελιστές» του κοσμικού κράτους, είναι ότι όσο απομακρυνόμαστε από τα ιδανικά των προγόνων μας ως Έθνος και ως κράτος, τόσο πλησιάζουμε στην προ αυτών εποχή, οδεύοντας με μεγάλη ταχύτητα στην επανισλαμοποίηση της αγιοτόκου Ελλάδος⁵.

Δεν είναι, όμως, μόνο οι πολιτικοί υπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση. Άλλωστε και αυτοί βγαίνουν μέσα από την κοινωνία μας, η οποία είναι έτοιμη να επαναστατήσει για τα οικονομικά της συμφέροντα και αδιαφορεί για τη δολοφονία των πνευματικών της αξιών, ακόμα και για την ίδια την ελευθερία, την οποία είναι έτοιμη να θυσιάσει αρκεί να μη στερηθεί τις υλικές ανέσεις. Πως λοιπόν θα βγουν σωστοί πολιτικοί και πνευματικοί ηγέτες από μία κοινωνία η οποία δείχνει σε κάθε ευκαιρία την αχαριστία της προς το Θεό;

Όμως, η κατάσταση αυτή δεν πρέπει να συνεχιστεί. Η άμεση υλοποίηση του τάματος του Έθνους είναι αναγκαία όχι μόνο για την έκφραση της ευγνωμοσύνης μας προς το Θεό και τους αγωνιστές της Ελλάδας, αλλά κυρίως για να αποτελέσει το εφαλτήριο για μία νέα Χριστοκεντρική πορεία του Έθνους, μακριά από τα φαντάσματα της αρνησιπατρίας και της ευρωλιγουριάς, που κατάντησαν τη χώρα μας «καρπαζοεισπράκτορα» των μεγάλων δυνάμεων, κακέκτυπο ημιαυτόνομο κρατίδιο, με κόμπλεξ κατωτερότητας και ντροπή για τη σπουδαία πνευματική του κληρονομιά.

Η ζοφερή κατάσταση της χώρας μας σε όλα τα επίπεδα, μπορεί να αλλάξει. Τα μέτωπα που έχει ανοίξει ο διάβολος για να τυλίξει την ανθρωπότητα και συνακόλουθα το Ορθόδοξο Έθνος μας, μπορούν να σβηστούν μόνο με τη «γόμα» του Παντοδυνάμου Θεού. Γι’ αυτό νομίζω ότι η αποτελεσματικότερη αντίδρασή μας κατά της σατανοκρατίας είναι περισσότερο η πνευματική-προσευχητική αντιμετώπιση της κατάστασης⁶, πέρα από τις κατά το δυνατό κοινωνικές αντιδράσεις, τις οποίες δεν πρέπει βέβαια να υποτιμάμε και για τις οποίες, φρονώ ότι θα απολογηθούμε στο Θεό αν τις αμελήσουμε.

Ομοίως και ο συλλογικός - εθνικός αγώνας θα πρέπει να κινηθεί σε αυτή την πνευματική βάση. Η προτεραιότητα του Έθνους θα πρέπει να είναι η εκπλήρωση του τάματος των προγόνων μας, ώστε να θρονιαστεί ο Χριστός στην πρωτεύουσα και όλα τα σκοτάδια να εξαφανιστούν. Αν αυτό δεν γίνει, δεν πιστεύω ότι θα κάνουμε ούτε αρχή για να αντιστρέψουμε το αρνητικό κλίμα της μιζέριας και της κακομοιριάς που κυριαρχεί εδώ και αρκετά χρόνια στη χώρα μας.

Αυτές οι γραμμές, επειδή αναμφίβολα είναι εκτός του πλαισίου της πολιτικής ορθότητας, δεν γράφτηκαν για να πείσουν τους αρμοδίους, αλλά είναι μία προσπάθεια ενημέρωσης των ανθρώπων που έχουν την ελπίδα τους το Θεό – και αυτοί δεν είναι λίγοι - και δεν περιμένουν τη σωτηρία ούτε από την Ε.Ε, ούτε από τα κόμματα, ούτε από οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη παρέμβαση. Επειδή ο πολύς κόσμος αγνοεί εντελώς την υπόθεση του εθνικού τάματός, είναι χρέος όλων μας τουλάχιστον η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση των καλοπροαίρετων ανθρώπων, ώστε να ακολουθήσει η λαϊκή πίεση προς τους αρμοδίους, πολιτικά και εκκλησιαστικά πρόσωπα, για να αρχίσουν να ασχολούνται σοβαρά με αυτή την υπόθεση που δεν είναι καν στα σχέδιά τους, αν και θα έπρεπε να είναι εθνική προτεραιότητα.

Είθε ο Θεός να μας αξιώσει να φανούμε ευγνώμονες και να εορτάσουμε τα διακόσια χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης στον υπέρλαμπρο ναό του Σωτήρος Χριστού των Αθηνών.

Χαράλαμπος Άνδραλης

1 Ενδεικτικά: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2017/03/blog-post_17.html "Ἄνομο" συνέδριο τοῦ Ποταμιοῦ ὑπὲρ τοῦ οὐδετερόθρησκου Κράτους! Και http://aktines.blogspot.gr/2017/03/blog-post_33.html Πάντειο: Ανίερη φιέστα με στόχο την Εκκλησία!

2 Αλλά και αν είναι ασυνείδητος, μεριμνά τουλάχιστον για να αποδώσει έγκαιρα ένα μέρος της οφειλής, φοβούμενος την αύξηση του χρέους από τους τόκους και πολύ περισσότερο την προσφυγή του δανειστή του στη δικαιοσύνη, για την ικανοποίηση του δικαιώματός του.

3 Ιωάν. 12, 4-6

4

5 Προάγγελο αυτής της επιδίωξης, αποτελεί η σπουδή του συνόλου σχεδόν των πολιτικών κομμάτων για την κατασκευή δημοσία δαπάνη μεγάλου τεμένους στην Αθήνα, τη στιγμή που όχι μόνο δεν συζητείται, αλλά σαμποτάρεται η κατασκευή του Ορθοδόξου Ναού του Σωτήρος Χριστού με ιδιωτικές δαπάνες!

6 Άλλωστε, στην πραγματικότητα ο αγώνας μας δεν είναι εναντίον των ανθρώπων που αντιστρατεύονται τη σωτηρία μας, οι οποίοι είναι τελικά τα μεγαλύτερα θύματα, αλλά πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις (Εφεσ. 6, 12)