Στις 5 Ιουλίου 1853, στις 8 μ.μ. η ηγουμένη Σεραφείμα του Μοναστηριού Φλορόφσκυ του Κίεβου καί η Μοναχή 'Αγνή, η οικονόμος του Μοναστηριού, έφτασαν στήν Λαύρα μέ σκοπό νά παρακαλέσουν τόν Μητροπολίτη Φιλάρετο, νά λειτουργήση στό Μοναστήρι τους, τήν ημέρα πού πανηγύριζε η εκκλησία τους, αφιερωμένη στήν εικόνα της Παναγίας του Καζάν.
Ο Δεσπότης υποδέχτηκε εγκάρδια τίς επισκέπτριες καί δέχτηκε μ’ ευχαρίστηση τήν πρόσκλησή τους.
«Καλά, καλά», είπε. «Σίγουρα θάρθω. Μόνον φροντίστε ότι χρειάζεται γιά τήν Θεία Λειτουργία».
Η ηγουμένη ετοιμάστηκε ν’ αναχωρήση από τόν Δεσπότη, αλλά εκείνος τήν σταμάτησε:
«Σκέφτεστε νά επιστρέψετε αμέσως, Σεβαστή Μητέρα;».
«Ναί, έτσι είχαμε σχεδιάσει, Σεβασμιώτατε».
«Σήμερα εγώ θά λειτουργήσω στό ερημητήριο Κιταγιέφσκαγια στήν εκκλησία του 'Αγίου Σέργιου. Αφού έτυχε νά βρίσκεστε εδώ, μήπως θέλετε νά παρακολουθήσετε καί τήν Θεία Λειτουργία;».
Ο Μητροπολίτης άρχισε νά ετοιμάζεται βιαστικά γιά τό ταξίδι άλλά μέ μεγάλη στεναχώρια ανακάλυψε ότι δέν ύπήρχε πουθενά τό κομποσχοίνι του:
«’Ώ, τι αφηρημάδα!» είπε. «Μάλλον θά τό ξέχασα στό Γκολοσεγιέφσκαγια».
Φώναξε τόν υποτακτικό του π. Ναζάριο, αλλά η Σεραφείμα προθυμοποιήθηκε:
«Δεν θά μπορούσατε νά χρησιμοποιήσετε τό δικό μου Σεβασμιώτατε;».
«Τό δικό σας; Μά τί θά έχετε εσείς τότε; Λένε ότι είναι κακό σημάδι νά βγαίνει κανείς έξω, χωρίς τό κομποσχοίνι του, αλλά τί νά γίνει; Δώστε μου λοιπόν τό δικό σας». Η ηγουμένη του έδωσε τό κομποσχοίνι της καί αφήνοντάς τον νά ετοιμαστεί, προπορεύτηκε γιά τό Κιτάγιεφ μαζί με τήν αδελφή Αγνή.
Εκείνη τήν ήμερα, το ερημητήριο Κιταγιέφσκαγια ήταν ανάστατο. Ο Μητροπολίτης τούς είχε ειδοποιήσει άρκετά αργά γιά τήν άφιξή του εκεί καί οι νεωκόροι αιφνιδιασμένοι έτρεχαν νά προλάβουν, σκουπίζοντας, καθαρίζοντας καί ετοιμάζοντας άμφια, ενώ ο έκκλησιάρχης καί ο ηγούμενος του ερημητηρίου είχαν εξουθενωθή άπ’ τόν κόπο, στήν προσπάθειά τους ν’ ανταποκριθούν.
Γιά νά γνωρίζουν τήν άφιξη τού Δεσπότη, είχαν στείλει από τά χαράματα αδελφούς στό καμπαναριό νά παρακολουθούν.
Εκείνο τόν καιρό ο Αρχιερέας ταξίδευε πάντοτε μέ άμαξα πού τήν έσερναν τέσσερα άλογα κι έτσι οι άδελφοί περίμεναν νά φανή ακριβώς μιά τέτοια άμαξα γιά νά ειδοποιήσουν. Ξαφνικά ένας απ’ αύτούς είδε τήν άμαξα μέ τά τέσσερα άλογα της ηγουμένης Σεραφείμας νά πλησιάζη καί νομίζοντας ότι ήταν η άμαξα του Μητροπολίτη, μέ τόν χαρακτηριστικό έντονο τρόπο των νεαρών δοκίμων, φώναξε:
«Έρχεται!».
Ο καμπανάρης πού περίμενε ακριβώς αυτό, μ’ ένα δυνατό κι έμπειρο χέρι άρχισε νά χτυπάη πανηγυρικά τίς καμπάνες.
Οι αδελφοί βγήκαν γρήγορα από τήν εκκλησιά μέ λάβαρα, Σταυρό κι αγιασμό καί παρατάχθηκαν νά υποδεχτούν τόν Δεσπότη. Η άμαξα μέ τά τέσσερα άλογα έφτασε, ο αμαξάς σταμάτησε, αλλ’ αντί γιά τόν αναμενόμενο Μητροπολίτη, βγήκε η ηγουμένη του Μοναστηριού Φλορόφσκυ, Σεραφείμα! 'Υπήρξε κάποια σύγχυση, όπως ήταν φυσικό, αλλά σύντομα η τάξη αποκαταστάθηκε. Έν τω μεταξύ, έφτασε κι ο Μητροπολίτης καί η Θεία Λειτουργία τελέστηκε μέ ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια. Η εκκλησία καί ό περίβολος του ερημητηρίου ήταν κατάμεστα από προσκυνητές της Λαύρας καί παραθεριστές της περιοχής.
Ο μακάριος Θεόφιλος πήρε μέρος στήν Θεία Λειτουργία καί σύμφωνα μέ τήν συνήθειά του, στάθηκε μακρυά από τούς συλλειτουργούς του, μισογυρισμένος από τήν αντίθετη πλευρά. Μετά τήν Θεία Λειτουργία ο Μητροπολίτης άρχισε νά δίνη τήν ευχή του στον κόσμο, καί η ήγουμένη μαζί μέ τήν Μοναχή 'Αγνή, κατευθύνθηκαν πρός τήν έξοδο τού ερημητηρίου γιά νά επιστρέψουν στό Μοναστήρι τους. Καθώς προχωρούσαν πλάι στην εκκλησία, τις συνάντησε ο Θεόφιλος καί χωρίς ν’ άπαντήση στον χαιρετισμό της Σεραφείμας, έβγαλε ένα μπουκάλι με χώμα άπ’ τήν τσέπη του καί τό έχυσε πάνω της, από τό κεφάλι ως τά πόδια. Εκείνη τρομαγμένη έβαλε τις φωνές καί βιάστηκε νά φύγη ανάστατη μέ τήν συνταξιδιώτισσά της. Μόλις όμως κάθησαν στήν άμαξα, ο Ιβάν, ο υποτακτικός του Θεόφιλου έτρεξε κοντά τους καί έδωσε στην 'Αγνή έναν μακρύ μανδύα τυλιγμένον γύρω άπό ένα δεμάτι σίκαλη.
«Ω, Θεέ μου! Τί είναι αυτό;», είπε η Αγνή καί οπισθοχώρησε.
«Μή φοβάσαι», είπε ο υποτακτικός, «ο Μπάτουσκα Θεόφιλος στό στέλνει μέ μιά παραγγελία: Πές την Αγνή νά κόψη τόν καρπό καί νά τόν κρατήση καί νά στείλει πίσω σ’ εμένα τά κοτσάνια».
Εκείνη δέχτηκε τό δώρο μέσα σέ μεγάλη σύγχυση καί τόβαλε στήν άμαξα. Ο άμαξας χτύπησε στον αέρα τό καμτσίκι του καί τ’ άλογα κάλπασαν. Τι νά δήλωνε άραγε ο μακάριος μ’ αύτά τά παράδοξα;
Αμέσως μόλις επέστρεψαν στό Μοναστήρι, η Σεραφείμα δέν ένοιωσε καλά καί ως τό απόγευμα αρρώστησε κι έπεσε στό κρεβάτι.
Στό μεταξύ έφτασε η ήμέρα της γιορτής κι ο Μητροπολίτης ήρθε νά Λειτουργήση, αλλά εκείνη ήταν τόσο άρρωστη πού δέν μπορούσε νά σηκωθή.
Ο Δεσπότης λυπήθηκε υπερβολικά όταν πληροφορήθηκε γιά τήν ξαφνική αρρώστια της Σεραφείμας κι αναφώνησε:
«Σώστην Θεέ μου! Είναι τόσο νέα καί δραστήρια, μά τώρα κινδυνεύει. Προσευχηθήτε γι’ αυτήν αδελφές εν Χριστώ, προσευχηθήτε θερμά κι ίσως ο Κύριος τήν θεραπεύση».
Μετά στράφηκε πρός τόν Γενικό Διοικητή τόν Πρίγκιπα Βασίλκικωφ πού ήταν ένα εξαιρετικό παράδειγμα γνήσιου τέκνου της εκκλησίας, μέ αγάπη στον Θεό, λέγοντας:
«Πάμε νά τήν παρηγορήσουμε».
Όταν έφτασαν στό κελλί της η άρρωστη ήταν κατάκοιτη κι ακίνητη. Στήν παρουσία των υψηλών επισκεπτών της, προσπάθησε ν’ άνασηκωθή στό κρεββάτι, αλλά ο Δεσπότης της απαγόρεψε νά κουράση τόν έξαντλημένο της οργανισμό.
«Τό κομποσχοίνι, θυμάστε τό κομποσχοίνι», ρώτησε τήν άρρωστη ηγουμένη μέ μιά θλιμμένη φωνή. «Η μικρή μου παρατήρηση γιά τό κακό σημάδι βγήκε αληθινή. Ναί, δυστυχώς, βγήκε άληθινή». Αφού τήν ευλόγησε καί της εύχήθηκε γρήγορη ανάρρωση, έφυγε άπό τό κελλί της.
Πρός τό άπόγευμα της ίδιας ημέρας, η Σεραφείμα χειροτέρεψε- καί στίς 10 Ιουλίου, στήν γιορτή τού Αγίου Αντωνίου των Σπηλαίων, ένοιωσε πως η ζωή της φτάνει στό τέλος της.
Παράγγειλε τότε νά στείλουν μιά άμαξα στήν Λαύρα γιά νά φέρη τόν Πνευματικό της Πατέρα, τόν Ιερομόναχο Παρθένιο.
Οταν όμως εκείνος έφθασε μέ τ’ Άχραντα Μυστήρια, ήταν ήδη πολύ αργά. Η ηγουμένη Σεραφείμα είχε παραδώσει την ψυχή της.
Στις 12 Ιουλίου, η οικονόμος του Μοναστηριού, αδελφή 'Αγνή, εκλέχτηκε γιά ν’ άναπληρώση τήν αξιομακάριστη ηγουμένη.
Κι έτσι η προφητεία του Στάρετς Θεόφιλου επαληθεύτηκε.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ. (1788-1853Μ.Χ)ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/02/blog-post_12.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου