Μοναχός Καλλίνικος Κερασιώτης - Αγιορείτης 40νθήμερο μνημόσυνο, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:Μοναχός Καλλίνικος Κερασιώτης - Αγιορείτης

40νθήμερο μνημόσυνο

Ὁμιλία στίς 21-05-2016

Νομίζω σήμερα ἔχουμε μία τριπλή γιορτή. Πρῶτον, γιορτάζουμε τίς ἅγιες Μυροφόρες γυναῖκες μαζί μέ τόν ἅγιο Ἰωσηφ τόν ἀπό Ἀριμαθαίας καί τόν ἅγιο Νικόδημο τόν νυκτερινό μαθητή τοῦ Κυρίου, οἱ ὁποῖοι ἔδειξαν τήν ἀγάπη τους στόν Κύριο τότε πού ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι τόν εἶχαν ἐγκαταλείψει καί κρυβόντουσαν ἤ τόν εἶχαν μισήσει καί τόν εἶχαν ὁδηγήσει στόν τάφο. Δεύτερον, γιορτάζουμε τούς Ἁγίους Ἰσαποστόλους Κωνσταντῖνο καί Ἐλένη, οἱ ὁποῖοι κι αὐτοί ἀγάπησαν πολύ τόν Κύριο, θυσιαστικά, μέ πολύ αὐταπάρνηση. Ἡ Ἁγία Ἐλένη βρῆκε τόν τίμιο Σταυρό, ὅπως γνωρίζουμε, καθώς καί ὅλα τά πανάγια μέρη πού συνδέονταν μέ τή ζωή τοῦ Κυρίου, τά ὁποῖα κατέστησε τόπους προσκυνήματος. Τέλος, γιορτάζουμε καί τόν ἀδελφό μας, τόν π. Καλλίνικο, πού πιστεύουμε ὅτι εἶναι στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί προγεύεται τόν Παράδεισο καί τήν πλήρη -θά λέγαμε- μέθεξη, τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πού θά ἀπολαύσουν οἱ δίκαιοι κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου καί ἐντεῦθεν.

Τό κοσμικό ὄνομα τοῦ π. Καλλινίκου ἦταν Κωνσταντῖνος, ὁπότε σήμερα ὁ Ἅγιός του θά λέγαμε τοῦ κάνει καί τήν τιμή τήν ἡμέρα τῆς μνήμης του νά ἔχουμε καί τό μνημόσυνο τοῦ ἀδελφοῦ μας. Ὁ ὁποῖος, πράγματι, ὅπως εἴπαμε καί στό κήρυγμα, ἀγάπησε πάρα πολύ τόν Θεό καί ἐπειδή ἀγάπησε πολύ τόν Θεό, μετά ἔδειξε ἀγάπη θυσιαστική, ἔγινε ὁ ἴδιος μιά πηγή ἀγάπης γιά ὅλους μας. Καί γιά μᾶς πού ζήσαμε μαζί στό Ἅγιο Ὄρος περίπου εἴκοσι χρόνια καί γιά πολλούς ἄλλους μέ τούς ὁποίους συναναστράφηκε ὅλα τά χρόνια τῆς μετανοίας του καί μάλιστα στά τελευταῖα δυόμισι χρόνια, ὅπου πάλι μέ τήν ἀσθένειά του ἔγινε ὑπόδειγμα ὑπομονῆς. Ἀγόγγυστα ὑπέμεινε τόν σταυρό πού τοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος τόν ἔβγαλε στήν Ἀνάσταση. Κι ἄν εἶχε καί κάποιες ἀνθρώπινες ἀτέλειες, ὅπως ἔχουμε ὅλοι, τά δυόμισι χρόνια ἐξαλείφθηκαν ὅλα, ἐξαγνίστηκε πλήρως καί νεκρώθηκε ὡς πρός τόν κόσμο καί ὡς πρός τόν παλαιό ἄνθρωπο καί ἔζησε καί ζεῖ πλέον τώρα γιά τόν Θεό.

Ἐπειδή δέν θέλω νά πῶ δικά μου λόγια, ἔχω ἕνα κείμενο ἀπό λόγια τοῦ ἴδιου, τά ὁποῖα μποροῦμε λίγο νά σχολιάσουμε, γιά νά δοῦμε ἔτσι τό μέγεθος τοῦ ἀνδρός, τοῦ π. Καλλινίκου, ὁ ὁποῖος δέν ἔζησε πολλά χρόνια σ’ αὐτή τή γῆ, ἀλλά «πολιά ἀνθρώπου βίος ἀκηλίδωτος» (Σοφ.Σολ. 4,9), λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή, αὐτό πού κάνει τόν ἄνθρωπο ἀξιοσέβαστο, δέν εἶναι τά πολλά χρόνια καί τά ἄσπρα μαλλιά, ἡ πολιά, ἀλλά εἶναι ὁ ἀκηλίδωτος βίος καί ἡ μετάνοια πού ζοῦμε. Γιατί ὅλοι ἔχουμε βεβαίως ἁμαρτίες ἀλλά, ὅταν ζοῦμε ἐν μετανοία καί ἀγάπη, τότε ἐξαλείφονται.

Ἡ ἀδελφή του, ἡ κ. Μελίνα, κατέγραψε κάποια ἀπό αὐτά πού ἔλεγε, τά δυόμισι τελευταῖα χρόνια πού εἶχε τήν ἀσθένειά του, τόν καρκίνο στόν ἐγκέφαλο καί ἀπό αὐτά θά διαβάσουμε γιά νά σχολιάσουμε.

Τό 2013 πού εἶχε πάει στή Βοστώνη γιά ἰατρικούς λόγους, ὅταν ἡ ἀδελφή του τοῦ εἶπε ὅτι προσεύχεται νά τόν θεραπεύσει ὁ Θεός, τῆς εἶπε "νά προσεύχεσαι νά γίνει τό θέλημά Του καί νά μοῦ δίνει ὑπομονή ὁ Κύριος". Τό νά ἀφηνόμαστε πλήρως στό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι μεγάλη φιλοσοφία, ἡ μεγίστη φιλοσοφία, ὅπως ἔλεγε κι ἕνας σύγχρονος Γέροντας ὁ π. Ἐπιφάνειος Θεοδωρόπουλος. Αὐτό τό εἶχε καταλάβει πολύ καλά ὁ π. Καλλίνικος. Κι ἐμεῖς πολλές φορές τό λέμε στά κηρύγματα, καί τό λέω πρῶτα γιά τόν ἑαυτό μου, πρέπει νά τό καταλάβουμε ὅτι ἡ μεγίστη φιλοσοφία εἶναι νά ἀφεθοῦμε στόν Θεό καί στό θέλημά Του. Νά μή ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό νά μᾶς κάνει καλά, ὅπως ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ἀλλά νά μᾶς κάνει καλούς. Αὐτό εἶναι τό σημαντικό. Νά μᾶς δίνει ὁ Θεός ὑπομονή σέ ὁτιδήποτε κι ἄν συμβαίνει στή ζωή μας γιά νά ἐξαλειφθοῦν οἱ ἁμαρτίες μας.

Γιά τήν ἀσθένειά του ἔλεγε «εἶναι εὐλογία Κυρίου αὐτό πού μοῦ συνέβη». «Δέν ξέρω τί θά γίνει», ἔλεγε τό 2013, «μέ τήν ἰατρική ὅ,τι μποροῦμε κάνουμε, ἀλλά ὁ Κύριος ὅ,τι πεῖ. Ἐμένα αὐτό πού μέ ἐνδιαφέρει εἶναι νά μήν χάσω τήν ψυχή μου. Ἄν θεραπευτῶ βέβαια, πολύ καλά. Ἀλλά αὐτό πού μέ ἐνδιαφέρει εἶναι νά εἶμαι στή Χάρη τοῦ Κυρίου. Νά ἔχω χαρά καί μέσα καί πρός τά ἔξω». Ὅταν κανείς ζεῖ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἔχει χαρά, δέν τόν ἐμποδίζουν οἱ ἐξωτερικές συνθῆκες καί περιστάσεις. Γι’ αὐτό ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας δέν εἶναι νά ἀλλάξουμε τό περιβάλλον μας, ἀκόμα-ἀκόμα θά ἔλεγα καί τό νά ἔχουμε μία ἀνεξαρτησία κινήσεων ἐξωτερική. Μπορεῖ νά εἶσαι καί δοῦλος, μπορεῖ νά εἶσαι καί σκλαβωμένος, ὅπως ἦταν καί οἱ πρόγονοί μας τόσα χρόνια στούς Τούρκους κι ὅμως νά ζεῖς τή χαρά τοῦ Χριστοῦ. Γιατί αὐτό τό βίωμα δέν ἐμποδίζεται ἀπό τά ἐξωτερικά καί ἀπό τό περιβάλλον. Ἑπομένως, τό ζητούμενο δέν εἶναι νά ἀλλάξουμε τούς γύρω ἀπό μᾶς, ἀλλά ἐμᾶς τούς ἴδιους, νά ἀφεθοῦμε στόν καλό μας Θεό καί ἔτσι θά ἔχουμε αὐτή τή χαρά πού λέει ὁ π. Καλλίνικος καί μέσα μας καί αὐτή ἡ χαρά θά βγαίνει καί πρός τά ἔξω. Γιατί ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀληθινά μετανοημένος, ὅπως λέει ὁ Κύριος, γίνεται σάν μιά «πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰω. 4,14), σάν μιά πηγή πού ξεδιψάει τούς διψασμένους. Καί πρῶτα, τό Ἅγιο Πνεῦμα πού ἐνεργοποιεῖ μέσα του, ξεδιψάει αὐτόν τόν ἴδιο.

«Ἡ Ἀργυρώ πού μᾶς πήγαινε στήν Ἐκκλησία ἔλεγε ὅτι ἔχει τή χαρά μέσα του καί τή μεταδίδει στούς ἄλλους». Ἕνα βασικό γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ χαρά. Σήμερα οἱ χριστιανοί, δυστυχῶς, ἔλεγε κάποιος, ἔχουμε χάσει τή χαρά μας, γιατί ἔχουμε χάσει τόν ἀληθινό χριστιανισμό, τήν ἀληθινή Ὀρθοδοξία. Δέν ζοῦμε τόν Χριστό μας, ὅπως πρέπει. Ζοῦμε ἔτσι ἐξωτερικά, ἐπιφανειακά πράγματα καί γι’ αὐτό χάνουμε τήν χαρά. Ἐνῶ ἡ πραγματική χαρά δέν χάνεται ποτέ, γιατί εἶναι στοιχεῖο τοῦ καρποῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

«Στή Βοστώνη πού ἔψαλλε, ὅλοι ἤθελαν νά ἔρχεται στήν Ἐκκλησία γιά νά ψάλλει, γιατί ἔλεγαν ὅτι ψάλλει ἀπό τήν ψυχή του, γι’ αὐτό εἶναι τόσο κατανυκτικός». Πρέπει νά σᾶς πῶ, ὅτι ὅταν ὁ π. Καλλίνικος ἦρθε στό Ἅγιο Ὄρος, πρίν περίπου εἴκοσι χρόνια -θά τό πῶ αὐτό, δέν εἶναι μειωτικό- δέν ἤξερε σχεδόν τίποτε. Καί ἀπό προσευχές καί ἀπό ψαλμωδίες δέν ἤξερε τίποτε, ἀλλά δείχνει ἀκριβῶς αὐτό τό μέγεθος τῆς μετανοίας του καί τῆς καλοσύνης του μετά τῆς καλῆς του διαθέσεως. Ἄρχίσαμε ἀπό τό Α΄. Μάλιστα μερικές φορές δέν μποροῦσε καί νά ἐκφραστεῖ καλά. Ἐπειδή ἦταν πολλά χρόνια στό ἐξωτερικό δέν ἔβρισκε τίς σωστές λέξεις. Καί ’γώ λίγο τόν πείραζα κιόλας... καί σιγά-σιγά τά ἔμαθε ὅλα. Τά ἔμαθε πάρα πολύ καλά καί ἤθελε ὅ,τι κάνουμε γιά τόν Θεό, νά τό κάνουμε τέλειο. Γι’ αὐτό ἔμαθε καί ψαλτική, ἔμαθε νά κάνει καί θυμίαμα, καί ἔμαθε καί ὅλα τά διακονήματα, ὁτιδήποτε διακόνημα εἴχαμε στό Ἅγιο Ὄρος, ἀπό τό νά φτιάχνει ψωμί, νά φτιάχνει κόλλυβα, νά φτιάχνει τά χωράφια, τίς ἐλιές, τά μηχανήματα, νά ψαρεύει...

Δόθηκε τελείως στή διακονία τῶν ἀδελφῶν καί, μπορῶ νά πῶ, ὅτι μέ ἀνάπαυσε πάρα πολύ κι ἐμένα... κι ἐγώ ἐλευθερώθηκα, γιατί εἶχα καί τά καθήκοντα τοῦ ἱερέως καί τά καθήκοντα τά ἱεραποστολικά καί πρός τόν κόσμο καί τῆς ἐξομολόγησης... καί ὁ π. Καλλίνικος ἦταν γιά μένα τό στήριγμά μου. Ἤξερα ὅτι καί νά μήν εἶμαι στό κελλί, ὁ π. Καλλίνικος θά φρόντιζε γιά ὅλα. Κι ὅταν ἤμουν ἐκεῖ, μέ ἀνέπαυε πάντοτε. Ὅ,τι τοῦ ζητοῦσα μέ πολύ προθυμία τό ἔκανε. Μάλιστα μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι πολλές φορές, ἐνῶ ἦταν κατάκοπος ἀπό τά διακονήματα, ἀπό τό ψάρεμα πού ἔκανε γιά νά μᾶς προμηθεύει τό φαγητό -τό ψάρι ἐπιτρέπεται στό Ἅγιο Ὄρος, ἀφοῦ ἐκεῖ, ξέρετε, δέν τρῶνε κρέας- εἶχε πολύ ζῆλο νά κάνουμε Θεία Λειτουργία. Κάναμε κάθε μέρα Θεία Λειτουργία, παρόλο τόν κόπο του. Πολλές φορές ἀνέβαινε ἀπό τό Κλέφτικο, ἀπό τό λιμάνι μας, γιά νά μπορεῖ νά εἶναι τό βράδυ, τά ξημερώματα πού θά κάναμε Θεία Λειτουργία. Κατάκοπος δηλαδή, μποροῦσε νά εἶναι καί ὅλη μέρα στό διακόνημα. Αὐτό τόν ξεκούραζε. Καί μοῦ ἔκανε ἐντύπωση πῶς ἔψαλλε! Παρόλο πού ἔτσι ἐπιστημονικά, πῶς νά ποῦμε, δέν εἶχε πάρει συστηματικά μαθήματα, ἀλλά φρόντισε ὁ ἴδιος καί ἔμαθε καί νά διαβάζει ἐπιστημονικά καί μέ νότες κλπ καί ἔψαλλε -αὐτό πού λέει ἐδῶ- μέ πολύ γλυκύτητα, γιατί ἀκριβῶς ἔψελνε μέ τήν καρδιά του, ἐπειδή ἀγαποῦσε τόν Θεό.

«Ἡ μαμά τῆς μικρῆς Μαρίας, πού εἶχε μελάνωμα καί ἦρθε στή Βοστώνη γιά θεραπεία ἀπό τήν Καστοριά περίμενε νά τοῦ μιλήσει μετά τήν Θεία Λειτουργία. Τῆς μίλησε γιά τόν Θεό, γιά τό πῶς νά ἀντιμετωπίζει τήν ἀσθένεια. Ἀργότερα ἡ μητέρα αὐτή εἶπε σέ μένα (τήν ἀδελφή του) ὅτι ἔνιωσε ἀνάλαφρη, ὅτι πετοῦσε ἀφότου τοῦ μίλησε», γιατί μιλοῦσε μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁπότε αὐτό ξεκουράζει τήν ψυχή. Ὁ λόγος, ὅταν εἶναι φορτισμένος μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ξεκουράζει.

«Γιά τούς νοσηλευτές ὁ π. Καλλίνικος εἶπε "πόσο θαυμάζω τούς ἀνθρώπους πού εἶναι τόσο κοντά σ’ αὐτούς πού πονᾶνε, πού τό ζοῦνε μαζί τους". Εἶναι σπουδαῖο πράγμα νά βλέπεις τό καλό στόν καθένα. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν καί τά καλά στοιχεῖα, πού εἶναι τά στοιχεῖα τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ κι ἄν κανείς ἀξιοποιεῖ αὐτά τά στοιχεῖα προοδεύει πνευματικά. Ἀλλά καί αὐτοί πού τόν βλέπουν χαίρονται, ὅταν εἶναι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Ὅταν εἶναι ἄνθρωποι ἐμπαθεῖς καί κοσμικοί δέν βλέπουν τίποτα καλό στούς ἄλλους.

«Ὅταν τόν ρωτοῦσα ποῦ θά πάει μετά τή Βοστώνη, ἔλεγε "δέν θέλω νά ἔχω ἐπιθυμίες, δέν θέλω νά κάνω σχέδια, θέλω νά εἶμαι ἀνοιχτός γιά νά ἀκούω τό θέλημα τοῦ Κυρίου". Εἶναι αὐτό πού λέει ὁ Κύριος «μή μεριμνήσητε εἰς τήν αὔριον» (Ματθ. 6,34). Μᾶς ἔχει ἀπαγορεύσει ὁ Θεός νά σχεδιάζουμε, νά ἀγωνιοῦμε μᾶλλον, γιά τήν αὐριανή μέρα. Γιατί μέριμνα σημαίνει ἀγωνιώδης φροντίδα. Μπορεῖς ἐνδεχομένως νά κάνεις ἕνα πλάνο, ἕνα σχέδιο, ἀλλά πάντοτε στό τέλος τοῦ σχεδιασμοῦ σου νά λές «γενηθήτω τό θέλημά Σου, νά γίνει ὅπως θέλεις Ἐσύ καί ὄχι ὅπως θέλω ἐγώ». Γι’ αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό νά μάθουμε νά μήν ἔχουμε δικούς μας προγραμματισμούς καί δικά μας θελήματα. Νά ἀφηνόμαστε τελικά τελείως στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ.

«Ἀποχαιρετώντας με, πήγαινε στήν Ἀριζόνα στόν Ἅγιο Ἀντώνιο -στό μοναστήρι τοῦ π. Ἐφραίμ- μοῦ εἶπε "Ὁ Θεός νά σέ εὐλογήσει γιά αὐτό πού ἔκανες. Νά εἶσαι κοντά στούς Ἅγιους Πατέρες"», ἐπειδή ἡ ἀδελφή του τόν εἶχε διακονήσει. Βεβαίως αὐτό εἶναι σπουδαῖο, καί γιά τήν ἴδια καί γιά τή μητέρα της, πού τόν διακόνησαν μέ τόση αὐταπάρνηση καί θά πάρουν σίγουρα τόν μισθό τους μέ τό παραπάνω ἀπό τόν Θεό.

Τώρα γιά τήν Ἀριζόνα, τόν Ἅγιο Ἀντώνιο, πού ἦταν ἐκεῖ ἀπό τόν Μάρτιο μέχρι τόν Ἰούνιο τοῦ 2014, ἔλεγε γιά τήν ἀσθένειά του "Ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά γίνονται αὐτά -οἱ ἀσθένειες- γιά νά ξεκολλήσουμε ἀπό τά γήινα. Εὐχαριστῶ τόν Θεό, γιατί ἐπιτρέπει νά μοῦ συμβαίνει αὐτό καί καθαρίζομαι".

Ὁ Θεός βοηθάει μέ τίς ἀσθένειες καί μέ τίς ὅποιες δοκιμασίες τόν ἄνθρωπο νά ὁλοκληρώσει τήν ἄσκησή του. Οἱ θλίψεις μᾶς καθαρίζουν, γι’ αὐτό ἔχουμε στήν Ἐκκλησία μας τίς ἑκούσιες θλίψεις, πού τίς κάνει ὁ κάθε πιστός, γιά νά καθαριστεῖ. Ποιές εἶναι οἱ ἑκούσιες; Εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία, οἱ γονυκλισίες, οἱ μετάνοιες, ὁ ὅλος κόπος ὁ ἀσκητικός πού κάνει ὁ κάθε χριστιανός μέ τήν εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ του πατρός. Ἀλλά πολλές φορές ὁ Θεός ἔρχεται καί μᾶς βοηθάει, ἤ μᾶλλον θά ἔλεγα πάντα, ἀφοῦ καί στόν Ἅγιο Παΐσιο καί στόν Ἅγιο Πορφύριο εἶχε δώσει ἀσθένειες καί σέ ὅλους τούς ἁγίους. Μάλιστα ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὅσο μέ ὠφέλησε ἡ ἀσθένειά μου, δέν μέ ὠφέλησαν ὅλες οἱ ἀσκήσεις πού ἔκανα. Καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔκανε φοβερές καί τρομερές ἀσκήσεις. Δέ μποροῦμε οὔτε νά φανταστοῦμε τί ἔκανε, τί νηστεῖες καί τί ἀγρυπνίες καί τί μετάνοιες κλπ. Ἀλλά παρόλα αὐτά ἔλεγε ὅτι πολύ περισσότερο μέ ὠφέλησαν οἱ ἀσθένειες πού μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός. Ἀκριβῶς τό ἴδιο λέει καί ὁ π. Καλλίνικος, ὅτι ἡ ἀσθένεια εἶναι εὐλογία, μᾶς ξεκολλάει ἀπό τά γήινα καί μᾶς καθαρίζει. Καί ἔτσι πρέπει νά τίς βλέπουμε.

"Στεναχωριέμαι", ἔλεγε, "πού δέν βοηθῶ στό μοναστήρι". «Ἐνῶ» ἦταν μέ τίς πατερίτσες ἐκεῖ στήν Ἀριζόνα καί παρόλα αὐτά «βοηθοῦσε στήν κουζίνα, ὅταν μποροῦσε νά περπατήσει. Ὅταν ἄρχισε νά πέφτει καί ἦταν πολύ ἀδύναμος καί μέ τήν περπατούρα -τότε φυσικά- δέν πήγαινε», ἀλλά τό εἶχε καί λίγο ὡς βάρος πού δέν διακονοῦσε. «Ὁ Γέροντας Ἐφραίμ τοῦ ἀπάντησε: ‘Αὐτός εἶναι κοσμικός λογισμός. Μᾶς ἔδωσες τήν εὐκαιρία νά ἀσκήσουμε ἔργο ἀγάπης’». Πῶς τό λέει ἕνας ἁγιασμένος ἄνθρωπος! Γι’ αὐτό, δέν πρέπει κι αὐτοί πού εἶναι ἀσθενεῖς νά ἔχουν λογισμούς, ὅτι γίνονται βάρος στούς ἄλλους, εἶναι κοσμικός λογισμός. Ἐφόσον ὁ Θεός παραχωρεῖ νά ἀσθενήσουμε, τό δίνει αὐτό καί γιά μᾶς ἀλλά καί γιά τούς ἄλλους, γιά νά μάθουν καί οἱ ἄλλοι νά διακονοῦν καί νά προσφέρουν ἔργο ἀγάπης. Ἔτσι πρέπει νά τό βλέπουμε.

Στήν Ἀριζόνα πάλι, ὅταν ἦταν στό νοσοκομεῖο ἀπό τόν Ἰούλιο μέχρι τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2014 «γιά τήν κατάσταση πού τόν ἔφερε ἡ ἀσθένειά του, νά χάσει δηλαδή τήν αὐτονομία του καί νά χρειάζεται τή βοήθεια τῶν ἄλλων στίς καθημερινές λειτουργίες του», στίς καθημερινές ἀνάγκες του, «μοῦ εἶπε τήν ἱστορία ἑνός μοναχοῦ πού ἦταν στήν ἀναπηρική καρέκλα καί τοῦ εἶπε ὁ Κύριος: "Πρέπει νά καθίσεις στήν ἀναπηρική καρέκλα, γιά νά δώσεις τήν εὐκαιρία στούς ἄλλους νά βοηθήσουν, νά προσφέρουν, νά δείξουν τήν ἀγάπη τους"». Βλέπετε, πῶς λειτουργεῖ ὁ καλός Θεός! Ὅ,τι δίνει τό δίνει ὡς εὐλογία καί γιά μᾶς καί γιά τούς ἄλλους.

«Μοῦ ἔλεγε ὅταν πρωτοάρχισε νά εἶναι ἐξαρτημένος ἀπό τούς ἄλλους: "Εἶναι εὔκολο νά δίνουμε ἀλλά δύσκολο νά δεχόμαστε"», γιατί ὑπάρχει ὁ ἐγωισμός καί κανείς δέν θέλει νά ταπεινωθεῖ, νά δεχθεῖ ἤ νά ζητήσει βοήθεια. Ἀλλά αὐτό εἶναι στό βάθος ὑπερηφάνεια. "Ἕνας τρόπος νά δείχνουμε τήν ἀγάπη μας ὁ ἕνας ἄνθρωπος στόν ἄλλον εἶναι μέ τό νά δίνουμε (ἀλλά) καί νά δεχόμαστε" κάτι ἀπό τόν ἄλλον, κι αὐτό ἀγάπη εἶναι. Ἔλεγε κι ἕνας σύγχρονος Γέροντας ἁγιασμένος, ὅταν σοῦ δίνουν κάτι νά τό παίρνεις κι ἄν δέν σοῦ χρειάζεται δῶσε το κι ἐσύ σέ κάποιον ἄλλον. Μή στερήσεις τήν εὐλογία πού θά πάρει ἀπό τόν Θεό αὐτός πού στό δίνει, πού στό προσφέρει.

"Ταπείνωση εἶναι νά εἶσαι ὑποχρεωμένος νά δέχεσαι βοήθεια". Ὅταν, ἄς ποῦμε, ἔχεις πολύ ἐγωισμό καί δέν θέλεις βοήθεια ἀπό κανέναν, τό παίζεις ἔτσι «αὐτόνομος» καί «παντοδύναμος»... τότε -ἴσως- ὁ Θεός ὑποχρεωτικά σέ ἀναγκάζει νά χρειάζεσαι βοήθεια, γιά νά ταπεινωθεῖς... ἀπό τήν ἀγάπη Του πάλι.

"Ἄν γίνω καλά, θά ἤθελα πολύ νά κάνω ἕνα διακόνημα πού νά βοηθάω τούς ἄλλους, ὅπως αὐτοί πού βοηθᾶνε ἐμένα. Ἀπό παλιά τό ἤθελα. Θέλω νά βοηθάω αὐτούς πού ἔχουν ἀνάγκη ὅπως κι ἐγώ. Ἄν θέλει ὁ Θεός, θά μποροῦσα νά κάνω τέτοιο διακόνημα στό μοναστήρι". Τά ἔλεγε αὐτά, ἐνῶ «ἦταν στό κρεβάτι, χωρίς νά μπορεῖ νά περπατήσει καί μόνο μέ βοήθεια μποροῦσε νά σταθεῖ ὄρθιος».

Εἶχε πάει σ’ ἕνα κέντρο ἀποκατάστασης στήν Ἀριζόνα καί «φεύγοντας ἀπό τό κέντρο ἀποκατάστασης, συγκινημένος, χαιρετώντας νοσηλευτές καί φυσιοθεραπευτές, ἔλεγε "Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν ἀγάπη σας, τήν φροντίδα σας, τήν καλοσύνη σας. Συνεχίστε τήν ἀποστολή σας νά βοηθᾶτε ὅλους ὅσους ἔρχονται ἐδῶ, ἀνεξάρτητα ἀπό τό πόσο πολύ θά ζήσουν, μῆνες ἤ χρόνια"». Βλέπετε πῶς ἀπευθύνεται σέ ἀνθρώπους πού δέν ἦταν καί ὀρθόδοξοι, ἀλλά ἦταν ἄνθρωποι πού, ἐκ τοῦ διακονήματος πού ἔκαναν, τῆς ἐργασίας πού ἔκαναν, θά μποροῦσαν νά καλλιεργήσουν αὐτό τό στοιχεῖο πού ἔχουμε ὅλοι τό κατ’ εἰκόνα, τήν ἀγάπη, στό μέτρο πού ὑπάρχει στό κατ’ εἰκόνα, τήν φυσική ἀγάπη.

«Στή γιατρό του εἶπε: "Εὔχομαι ὁ Θεός νά σ' εὐλογεῖ καί νά σέ φωτίζει, νά σοῦ δίνει δύναμη καί ἀντοχή νά συνεχίζεις μέ ἀφοσίωση νά προσφέρεις"».

«Σέ ὅσους συναντοῦσε, μιλοῦσε γιά τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν Ὀρθοδοξία». Κι αὐτό εἶναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί πάρα πολλοί ἄνθρωποι στά δυόμισι αὐτά χρόνια πού ἦταν στόν κόσμο, στά νοσοκομεῖα, στό σπίτι του κλπ -ὅσο δεχόταν καί στό σπίτι, γιατί τούς τελευταίους μῆνες δέν μποροῦσε νά δέχεται- πάντα βοηθοῦσε πνευματικά. Προσπαθοῦσε νά ὁδηγήσει τούς ἀνθρώπους σέ μετάνοια, τό ὁποῖο εἶναι ἀκριβῶς τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας, νά ξεχνάει κανείς τόν ἑαυτό του καί νά ἐνδιαφέρεται γιά τούς ἄλλους. Παρόλο πού ὁ ἴδιος ὑποφέρει, πονάει, δέν σκέφτεται τόν ἑαυτό του, ἀλλά προσπαθεῖ νά ὠφελήσει πνευματικά τούς ἄλλους. Ἡ μέγιστη ἐλεημοσύνη δέν εἶναι τόσο τά χρήματα καί τά ὑλικά ἀλλά τό νά βοηθήσουμε τούς ἄλλους νά βροῦν τόν Θεό, τήν αἰώνια ζωή καί τήν Βασιλεία.

Στή Θεσσαλονίκη ἀπό τό 2014 ἕως τό 2016 ἔλεγε γιά τήν ἀσθένειά του: «Σέ συζήτηση μέ ἄλλον καρκινοπαθή, λίγο μεγαλύτερό του, τοῦ μίλησε γιά τό πῶς ὁ ἴδιος βίωνε τήν ἐμπειρία τῆς ἀσθένειάς του "Ὁ Θεός ἔχει τώρα τό νυστέρι καί μέ καθαρίζει. Ἐγώ τό θεωρῶ αὐτό σάν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός ἐμένα"». Εἶναι ἀκριβῶς αὐτά πού λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅτι ἡ ὅποια θλίψη εἶναι τό νυστέρι τό θεραπευτικό τοῦ Θεοῦ πού μᾶς ἀφαιρεῖ τόν πνευματικό καρκίνο.

«Ἔλεγε τήν εὐχή δυνατά ὅποτε τήν εἶχε μεγάλη ἀνάγκη». Τώρα ἐδῶ θυμᾶμαι ἕναν Γέροντα ἁγιασμένο στό Ἅγιο Ὄρος, τόν ὁποῖο εἶχε γνωρίσει καί ὁ π. Καλλίνικος. Μάλιστα αὐτός ὁ Γέροντας προείπε καί τό μοναχικό του ὄνομα, γιατί τότε ἦταν Κωνσταντίνος καί εἴχαμε πάει μαζί νά τόν δοῦμε, τόν Γέροντα Εὐθύμιο, πού ἔχουμε γράψει κι ἕνα βιβλιαράκι καί ἐκεῖ μέσα γράφω τό περιστατικό. Αὐτός, ὁ Γέροντας Εὐθύμιος, ἦταν διά Χριστόν σαλός καί ζοῦσε στή Μεγίστη Λαύρα, στό Μοναστήρι. Πρίν πάει στή Λαύρα γιά νά διακονηθεῖ, γιατί ἦταν ὑπέργηρος, ἔζησε στή Βίγλα. Ὅσοι ἔχετε πάει στό Ἅγιο Ὄρος, ξέρετε ποῦ εἶναι ἡ Βίγλα, μία ὥρα περίπου ἀπό τήν Λαύρα. Ἀσκητικότατος, μέγας νηστευτής, ἦταν σύγχρονος Ἅγιος τῆς ἑποχῆς μας, κατά τήν μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, αὐτός ὁ Γέροντας Εὐθύμιος. Εἶχε, ἀπό ὅ,τι φαίνεται, διορατικό χάρισμα καί ὅταν, ὁ Κωνσταντῖνος τότε, εἶχε πάει στό κελλί του -μαζί εἴχαμε πάει νά δοῦμε τόν Γέροντα αὐτόν- φεύγοντας τοῦ εἶπε «Καλός Καλλίνικος»! Καί ἀπό πρίν τοῦ ἔλεγε «Πῶς θά σέ βγάλει ὁ Γέροντάς σου; Καλλίνικο θά σέ βγάλει;..». Ἔτσι μέ ἐρωτηματικό... σάν νά μήν ἤξερε! Εἶχε καί τέτοιο σημεῖο ὁ π. Καλλίνικος ἀπό τόν π. Εὐθύμιο. Αὐτός ὁ Γέροντας Εὐθύμιος, ὅταν ἀσκήτευε μόνος του ἐκεῖ στή Βίγλα, μοῦ ἔλεγε ὅτι, ὅταν εἶχε πειρασμούς, πήγαινε στό κελλί του, εἶχε ἕνα χοντρό κομποσκοίνι, πολύ μεγάλο καί ἄρχιζε νά φωνάζει «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησέ με». Καί ὁ π. Καλλίνικος τόν μιμεῖτο. Ὅταν κανείς ἔχει πειρασμούς ἄς τήν λέει καί δυνατά τήν εὐχή, ὁπότε νά καλύπτει καί μέ τόν ἦχο τῆς φωνῆς τούς πειρασμούς, τούς λογισμούς.

«Στό κρεβάτι, λίγο πρίν χάσει τή δυνατότητα νά μιλήσει καί ἔχοντας χάσει τελείως τή δυνατότητα νά κινεῖται, ἔγινε ἡ παρακάτω συζήτηση». Τοῦ εἶπε ἡ ἀδελφή του:

Μελίνα: Ἄν μποροῦσα νά πάρω ἐπάνω μου αὐτό πού ἔχεις ...

π. Καλλίνικος: Ὁ Θεός δίνει κάτι στόν καθένα. Σέ ἐμένα ἔδωσε αὐτό. Ὅ,τι πεῖ. Σοῦ δίνει κάτι καί σοῦ δίνει τή δύναμη νά τό ἀντιμετωπίσεις.

Εἶναι αὐτό πού λέγεται, πρῶτα ἀπό τόν Κύριο στήν Ἁγία Γραφή καί ἔπειτα ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες, ὅτι σύν τόν πειρασμό ὁ Θεός δίνει καί τήν δύναμη τοῦ ὑπενεγκεῖν (πρβλ. Α'Κορ. 10,13). Ὁ Θεός δίνει τήν δύναμη τοῦ νά ὑπομείνει κανείς τόν πειρασμό ἀλλά δίνει καί τήν ἔκβαση, τήν τελική λύση τοῦ πειρασμοῦ. Ἔτσι λοιπόν νά μήν ζητᾶμε τίποτε, παρά μόνο αὐτό πού μᾶς δίνει ὁ Θεός νά τό δεχόμαστε μέ χαρά καί εὐχαριστία. Αὐτό θέλει ὁ Θεός. Γιατί ὁ Θεός εἶναι πάνσοφος καί ξέρει πολύ καλύτερα ἀπό μᾶς τί χρειάζεται. Καί ὁπωσδήποτε, ἐφόσον θά λειτουργοῦμε ἔτσι, αὐτό πού θά μᾶς δώσει ὁ Θεός, αὐτό πού θά μᾶς συμβεῖ, θά εἶναι μέσα στά μέτρα μας, στίς δυνατότητές μας καί θά μπορέσουμε μέ τή Χάρη Του νά τό σηκώσουμε.

Συνεχίζει ὁ διάλογος καί λέει ἡ ἀδελφή του:

Μελίνα: Ναί, ἀλλά καί ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε: "μή μοῦ δίνεις νά πιῶ αὐτό τό πικρό ποτήρι" (Ματθ. 26,39), στή Γεθσημανή. Καί ἀπαντάει ὁ π. Καλλίνικος.

π. Καλλίνικος: Ἡ Ἁγία Εὐφημία εἶπε στόν Ἅγιο Παΐσιο, ὅτι ἄν ξέραμε τί μισθό παίρνουμε θά θέλαμε δεκαπλάσια μαρτύρια νά περάσουμε.

Ἑπομένως καί αὐτά πού μᾶς φαίνονται θλιβερά καί εἶναι ὀδυνηρά γιά τό σῶμα, εἶναι ὅμως αὐτά πού κατεργάζονται αἰώνιον στέφανο δόξης, ὅπως λέει πάλι ἡ Ἁγία Γραφή. Δέν μποροῦμε νά φανταστοῦμε τί ἀγαθά ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεός σ’ αὐτούς πού ὑπομένουν τίς λίγες καί βραχυχρόνιες δοκιμασίες πού δίνει ἡ ἀγάπη Του γιά νά ἔχουμε τήν πλήρη κάθαρση, οἱ ὁποῖες δέν ἀντισταθμίζονται μέ τίς ἄπειρες εὐλογίες, πού δίνει «ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν» (Α΄Κορ. 2,9).

Αὐτά εἶναι λίγα πού συγκέντρωσε ἡ ἀδελφή του καί εἶναι πολύ καλό αὐτό πού ἔκανε καί μᾶς ἔδωσε κι ἐμᾶς ἀφορμή νά θυμηθοῦμε τόν π. Καλλίνικο καί πάρα πολλά ἄλλα. Ἔτσι, ἄν πρέπει νά συνοψίσουμε, θά ἔλεγα αὐτό πού εἴπαμε καί στό κήρυγμα, ὅτι ἦταν ἄνθρωπος πού ἀγάπησε πολύ τόν Θεό καί ἐπειδή ἀγάπησε τόν Θεό, ἀγάπησε καί τόν πλησίον σωστά, πού τουτέστιν ἀνιδιοτελῶς, τουτέστιν θυσιαστικά. Κανείς δέν μπορεῖ ν’ ἀγαπήσει σωστά τόν ἀδελφό του, τόν πλησίον του, τόν συγγενή του, τόν πνευματικό ἀδελφό του, ἄν δέν ἀγαπήσει τόν Θεό.

Νά σᾶς πῶ καί κάτι πού κυκλοφορεῖ καί εἶναι βέβαια προτεσταντικῆς προελεύσεως «τά μοναστήρια πρέπει νά ἀνοίξουν στόν κόσμο, νά εἶναι ἀνοιχτά..» καί ὅλα αὐτά «οἱ μοναχοί νά διακονοῦν τόν κόσμο», μερικοί τό συνεχίζουν «νά κάνουν καί σχολεῖα, νοσοκομεῖα, νά ἐργάζονται βοηθώντας τούς ἀνθρώπους, τούς ἀναξιοπαθοῦντας κλπ». Ὅλα αὐτά δέν μποροῦν νά γίνουν σωστά, ἄν πρῶτα ὁ μοναχός ἤ ἡ μοναχή δέν ἀγαπήσουν τόν Θεό. Καί γιά νά ἀγαπήσει κανείς τόν Θεό, ὅπως ἔλεγε μιά σύγχρονη Γερόντισσα, πρέπει νά κλειστεῖ, πρέπει νά περιοριστεῖ τουλάχιστον γιά κάποιο χρόνο, ὅπως ἔκανε καί ὁ π. Καλλίνικος, στό κελλί του, γιά νά βρεῖ τόν Θεό, ν’ ἀγαπήσει τόν Θεό, νά καθαριστεῖ καί μετά θά μπορέσει νά προσφέρει καί στούς ἄλλους, στόν κόσμο.

Ὁ π. Καλλίνικος προετοιμάστηκε περίπου 15 χρόνια στό Ἅγιο Ὄρος, μέ πολύ προσευχή, μέ πολύ αὐταπάρνηση, μέ ζῆλο, μέ ἀγάπη θυσιαστική γιά τούς ἀδελφούς του στό κελλί καί γιά τούς ἄλλους συνασκητές του ἐκεῖ στήν Κερασιά. Μετά, βλέπετε, ὁ Θεός τόν ἔκανε καί ἱεραπόστολο, τόν ἔβγαλε στόν κόσμο, τόν πῆγε καί στήν Ἀμερική καί ὠφέλησε πάρα πολλούς ἀνθρώπους καί θά ὠφελήσει κι ἄλλους τώρα πού εἶναι στόν οὐρανό καί ζεῖ μέ τόν Θεό, μέ τίς προσευχές του ἀλλά καί μέ τό παράδειγμα πού μᾶς ἄφησε ἐδῶ στή γῆ, ξαναλέω, τῆς θυσιαστικῆς του ζωῆς.

Ἐγώ θά ἔλεγα, νά ἔχουμε τήν εὐχή του καί ὁ Θεός νά δίνει -καί δίνει σίγουρα- καί παρηγοριά καί Χάρη πολλή καί στή μητέρα του, τήν κ. Οὐρανία καί στήν ἀδελφή του, τήν κ. Μελίνα καί σέ ὅλους τούς συγγενεῖς του καί σέ ὅλους ἐμᾶς πού τόν γνωρίσαμε καί ἔχουμε πλέον, θά ἔλεγα, ἕναν πρεσβευτή στόν οὐρανό. Εἰλικρινά σᾶς λέω, δέν μοῦ βγαίνει νά λέω «Θεέ μου ἀνάπαυσε τήν ψυχή του». Μοῦ βγαίνει νά λέω «νά ’χουμε τήν εὐχή του», γιατί τόν νιώθω ὅτι εἶναι στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἔλεγα προηγουμένως στήν μητέρα καί στήν ἀδελφή του πού μίλησα σέ κάποιον χαρισματοῦχο καί μόνο πού τοῦ εἶπα τό ὄνομα, πάτερ Καλλίνικος, ὅτι κοιμήθηκε, ἀμέσως μοῦ εἶπε ἐπί λέξη «Ἄλλος γιά τόν Παράδεισο… Ἄλλος γιά τόν Παράδεισο…»! Δηλαδή, καταλαβαίνετε, ὅτι εἶναι ἤδη στόν Παράδεισο, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁπότε νά ’χουμε κι ἐμεῖς, ὄχι τήν ἴδια τύχη, ἀλλά τήν ἴδια εὐλογία νά ἀξιωθοῦμε νά ζήσουμε ἐν μετανοία, ὅσα χρόνια ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά ζήσουμε κι ἐμεῖς, μέχρι νά μᾶς κάνουν κι ἐμᾶς τά δικά μας μνημόσυνα καί τήν δική μας κηδεία… Εἶναι πολύ ὡραῖο αὐτό, γιατί ὁ Θεός μᾶς θυμίζει… σήμερα φεύγει ὁ ἕνας, αὔριο ὁ ἄλλος, μετά ὁ ἄλλος… γιά νά εἴμαστε καί ἐμεῖς ἐν ἐγρηγόρσει, νά εἴμαστε ἕτοιμοι, νά ζοῦμε ἐν μετανοία καί μέ τήν προσμονή τοῦ Κυρίου.

Ἦταν πράγματι πρότυπο ὑπακοῆς ὁ π. Καλλίνικος καί, τό ξαναλέω, πάρα πολύ μᾶς ἀνέπαυσε ὅλους καί στήν Κερασιά καί στό Ἅγιο Ὄρος, ὅσοι τόν γνώρισαν καί ὅλοι ἀνά τόν κόσμο πού τόν γνώρισαν. Καί αὐτό εἶναι τελικά τό ζητούμενο νά γίνουμε κι ἐμεῖς ἄνθρωποι ὑπακοῆς. Ὑπακοή στόν Θεό, στίς ἐντολές Του καί ὑπακοή στόν Πνευματικό μας πατέρα καί ὁ ἕνας στόν ἄλλον, γιατί ἡ ὑπακοή εἶναι μίμηση Χριστοῦ. Λοιπόν, νά ’χουμε τήν εὐχή του!

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/