Ἤμουν στό Κελλί τοῦ πατρός Παϊσίου καί συζητούσαμε τά προβλήματά μου. Ἦταν χειμώνας καί ἤμασταν μόνοι. Κατά τήν ὥρα τῆς συζητήσεως, ἦρθε στό νοῦ μου, ἡ ἐπιθυμία μου νά τοῦ ζητήσω νά μοῦ δώση ἕνα σταυρουδάκι γιά τό πέμπτο μου παιδί, πού εἶχε γεννηθεῖ πρόσφατα.
Γιά ὅλα τά παιδιά μου καί γιά μᾶς τούς γονεῖς, μᾶς εἶχε δώσει ἀπό ἕνα σταυρουδάκι φτιαγμένο ἀπό τόν ἴδιο μέ ἅγιο Λείψανο μέσα του, τοῦ ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ νονοῦ του.
Ὅμως εἶχα μάθει, ὅτι ταλαιπωρεῖτο μέ ἀρρώστειες καί δέν τολμοῦσα νά τοῦ τό ζητήσω.
Ἔτσι λυπημένος πού δέν τόλμησα νά ζητήσω τό σταυρουδάκι, ἔφυγα ἀπό τό Καλύβι του.
Πάνω στό λεωφορεῖο φεύγοντας γιά τήν Δάφνη ἀπό Καρυές, μέ πλησιάζει ἕνας ἄγνωστός μου καλόγερος καί μοῦ δίνει κάτι τυλιγμένο σέ χαρτοπετσέτα. «Εἶναι ἀπό τόν γέροντα Παΐσιο», μοῦ λέει καί ἀπομακρύνεται πρός τήν πίσω μεριά τοῦ λεωφορείου.
Παίρνω τήν χαρτοπετσέτα μέ λαχτάρα, τήν ἀνοίγω καί βρίσκω ἕνα σταυρουδάκι ἀπό αὐτό πού λαχταροῦσε ἡ ψυχή μου. Σηκώνομαι, ψάχνω νά εὐχαριστήσω τόν μοναχό, ἀλλά δέν ἔμοιαζε κανένας μέ τόν μοναχό πού μοῦ ἔδωσε τό σταυρουδάκι. Τόν ἔψαχνα καί στήν Δάφνη μέχρι νά φύγη τό καράβι γιά Οὐρανούπολη, ἀλλά τίποτα. »
Κάποιος γνωστός μου καί φίλος μοῦ διηγήθηκε: «Βρισκόμουν στό Καλύβη τοῦ γέροντος Παϊσίου, καί μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας: «Μανώλη, πηγαίνοντας πρός Κομοτηνή πέρασα ἀπό τήν Ξάνθη καί εἶδα τό σπίτι σου».
Ὁ Γέροντας περιέγραψε μέ λεπτομέρειες τό σπίτι τοῦ Μανώλη, χωρίς νά ἔχη πάει ποτέ στό σπίτι του».
Περιοδικό «ΕΡΩ» τ. 20
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου