Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
«Ἡ ἀγάπη πάντα ὑπομένει» (Α΄Κορ. Ιγ΄ : 4). Αὐτό σημαίνει πώς ἡ ἀγάπη ποτέ δέν τιμωρεῖ ἀμέσως ἐκεῖνον πού ἁμαρτάνει, ἀλλά ὑπομένει καρτερικά τήν πτώση του, τόν διδάσκει καί τόν διορθώνει. Ἡ φύση τῆς κακίας, ἀντίθετα, εἶναι νά λειτουργεῖ ἀνταγωνιστικά, νά τόν τιμωρήσει ἀμέσως καί αὐστηρότατα, νά τόν κάνει δυστυχή. Εἶναι ἐκπληκτικό τό πόσο κακοί καί ἀνυπόμονοι εἴμαστε! Ὅταν ἁμαρτάνει ὁ ἀδελφός μας δέ λυπόμαστε γιά τήν ἁμαρτία του, δέν κλαῖμε ἀπό συμπάθεια κι ἀδελφική ἀγάπη γιά τή θελημένη παραφροσύνη του, γιά τό πάθος του. Ἀντίθετα, τόν περιφρονοῦμε γιά τήν ἁμαρτία του, κακιώνουμε μαζί του. Καί μπορεῖ ταυτόχρονα νά ἤμαστε κι ἐμεῖς στή θέση του, νά ἤμαστε ἔνοχοι γιά τά ἴδια παραπτώματα μ᾿ αὐτόν καί νά μᾶς εἶχαν συγχωρέσει οἱ ἄλλοι. Ἴσως μέ τήν ἐπιείκεια καί τή συγκατάβαση τῶν ἀνωτέρων μας νά διορθώσαμε κάπως τά σφάλματά μας, τά πάθη καί τήν κακία μας καί νά γίναμε καλλίτεροι. Ἄν τυχαίνει ἀκόμα καί τώρα νά εἴμαστε ἔνοχοι γιά τά ἴδια παραπτώματα, ἀλλ᾿ ἴσως ὄχι τόσο σοβαρά ὅσο ἐκεῖνα τοῦ ἀδελφοῦ μας, σημαίνει πώς εἴμαστε κι ἐμεῖς ὑπεύθυνοι γι᾿ αὐτόν. Πῶς λοιπόν μποροῦμε νά μήν εἴμαστε ἐπιεικεῖς στούς ἀδελφούς μας πού σφάλλουν;
Ὅταν τιμωροῦμε τούς ἄλλους γιά ἁμαρτίες κι ἐγκλήματα, πρέπει νά θυμόμαστε καί τίς δικές μας ἀδυναμίες, τά πάθη καί τίς κακίες μας, παλιές καί τωρινές, καί νά τιμωροῦμε τούς κατωτέρους μας μέ ἀγάπη, μέ ἐπιείκεια καί ὑπομονή, ὄχι μέ κακία, μέ ὀργή, βιαστικά, χωρίς ἔλεος. «Ἐν πραότητι παιδεύοντα τούς ἀντιδιατιθεμένους, μήποτε δῷ αὐτοῖς ὁ Θεός μετάνοιαν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας, καί ἀνανήψωσιν ἐκ τῆς τοῦ διαβόλου παγίδος, ἐζωγρημένοι ὑπ᾿ αὐτοῦ εἰς τό ἐκείνου θέλημα» (Β΄ Τιμοθ. Β΄ : 25-26). Δέν ἔβαλε τυχαῖα καί χωρίς λόγο ὁ Ἀπόστολος τή μακροθυμία καί τήν εὐσπλαχνία σάν τά πρῶτα δείγματα τῆς ἀγάπης μας γιά τόν πλησίον: «Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύειται» (Α΄ Κορ. ιγ΄ : 4). Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύναμοι, ἄφρονες, ἀπερίσκεπτοι, ρέπουν εὔκολα πρός τήν ἁμαρτία. Ταυτόχρονα ὅμως μποροῦν νά ἀνανήψουν, νά μετανοήσουν ἄν οἱ συνθῆκες εἶναι εὐνοϊκές. Γι᾿ αὐτό καί πρέπει νά ᾿μαστε ὑπομονητικοί καί συγκαταβατικοί στίς ἀδυναμίες καί τίς ἁμαρτίες τους, ὅπως θά θέλαμε κι οἱ ἄλλοι νά ᾿ναι ἐπιεικεῖς στίς δικές μας ἀδυναμίες. Ὅταν τούς βλέπουμε νά ἁμαρτάνουν, ἄς κάνουμε πώς δέν τούς εἴδαμε. Στίς περιπτώσεις ὅμως πού ἡ ἁμαρτία λειτουργῖ ἐπιζήμια γιά τούς ἄλλους ἤ ὅταν παίρνει μεγάλες διαστάσεις, τότε εἶναι ἀναγκαία μιά ἄμεση καί αὐστηρή ἀντιμετώπιση γιά νά ἀναχαιτίσουμε ἤ νά σταματήσουμε τό κακό, ἀπομακρύνοντας τόν ἐπιβλαβή ἄνθρωπο ἀπό τούς καλοπροαίρετους ἀνθρώπους. «Καί ἐξαιρεῖτε τόν πονηρόν ἐξ ὑμῶν αὐτῶν» (Α΄ Κορ. ε΄ : 13).
«Μακαριότης ἐστίν ἡ ἀκήρατος ἐκείνη ζωή,
τό ἄῤῥητόν τε καί ἀκατανόητον ἀγαθόν,
τό ἀνέκφραστον κάλλος, ἡ αὐτοχάρις,
καί σοφία, καί δύναμις....»
(Ἅγ. Γρηγορίου Νύσσης, Εἰς τούς Μακαρισμούς,
Λόγος Α΄, ΕΠΕ, Τ.8, Σ. 128,21)
Συνεχίζεται...
Τέλος καί τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων
ἀφθάρτῳ ἀοράτῳ μόνῳ σοφῷ Θεῷ
τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
Ἀπό τό βιβλίο: “Ἡ ἐν Χριστῷ Ζωή μου”
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
Κεντρική διάθεση: Πέτρος Ἀθ. Μπότσης
Πέλλης 2, 15234 Φραγκοκκλησιά Ἀττικῆς
Τηλ. & Fax: 210 – 68.12.382
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν κ. Πέτρο Ἀθ. Μπότση γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου