Κείμενα του π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου
ἐπιμέλεια: π. Κυριακοῦ Τσουροῦ
Στήν ἐποχή μας, πού τά ποιμαντικά προβλήματα αὐξάνονται στήν Ἑλλαδα, λόγῳ τῶν διεθνῶν ἀνακατατάξεων, παρουσιάζε-ται ἀδήριτη ἡ ἀνάγκη μιᾶς ἰδιαίτερης ποιμαντικῆς μέριμνας, γιά τήν περιφρούρηση τοῦ Ὀρθοδόξου Πληρώματος ἀπό τήν πολύμορφη καί πολυώνυμη σύγχρονη πλάνη.
Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ Χώρα μας ἀποτελεῖ μόνιμο καί στοχευμένο πεδίο δράσεως τῶν διαφόρων αἱρετικῶν καί παραθρησκευτικῶν προπαγανδῶν, ἰδιαίτερα τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Παρουσιάζεται ἑπομένως ἡ ἀνάγκη, οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας νά γνωρίζουν τούς τρόπους δραστηριότητος τῶν διαφόρων αἱρετικῶν καί νά ἀγρυπνοῦν, ὥστε νά εἶναι σέ θέση νά ἐντοπίζουν τά ὕπουλα προσωπεῖα μέ τά ὁποῖα ἐμφανίζεται ἡ σύγχρονη πλάνη, γιά νά ἐνημερώνουν ἐγκαίρως καί νά περιφρουροῦν τό Ὀρθόδοξο Πλήρωμα.
Τό δημοσιευόμενο στό παρόν τεῦχος ἄρθρο τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, δημοσιευμένο πρό 30 ἐτῶν, παρου-σιάζει μέ καταπληκτική διορατικότητα τό πρόβλημα καί ἀποτελεῖ πολύτιμο ὁδηγό στό ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας.
Το έργο των κληρικών στην Εκκλησία
τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου (†)
Σέ πρόσφατο συνέδριο εἰδικῶν σέ θέματα ἀπολογητικῆς, πού πραγματοποιήθηκε στό Μόναχο τῆς Γερμανίας ὑπογραμμίσθηκε πώς γιά πολλές ἀκραῖες προτεσταντικές αἱρέσεις, οἱ Ἐκκλη-σίες τῆς Δύσεως χαρακτηρίζονται «ἱεραποστολικός ἀγρός». Στή Γερμανία, ἰσχυρίζονται αὐτοί οἱ κύκλοι, δέν ἔγινε ποτέ ἱεραπο-στολή καί εὐαγγελισμός· ἀκόμη καί οἱ μεταρρυθμιστικές κινή-σεις ἀπό τίς ὁποῖες προῆλθαν οἱ προτεσταντικές Ἐκκλησίες δέν ὡδήγησαν στήν «ἀναγέννησι».
Γι’ αὐτό καί οἱ ὁμάδες αὐτές, οἱ λεγόμενες «ἐλεύθερες ἐκκλησί-ες», ἔχουν διαμοιράσει τή Γερμανία σέ ἐπί μέρους περιοχές, μέ σκοπό τήν ἱεραποστολή, τόν εὐαγγελισμό, τήν ἀναγέννησι. Γιά τήν πραγματοποίησι τοῦ σχεδίου ἀκολουθεῖται εἰδική στρατη-γική.
Πολλές ἀπό τίς «ἱεραποστολικές ὁμάδες» παρουσιάζονται ὄχι σάν ἐκκλησίες, ἀλλά σάν κινήσεις, μέ σκοπό τήν ἀναγέννησι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Προθυμοποιοῦνται νά δραστηριοποι-ηθοῦν στά πλαίσια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς μιᾶς κοινότητος. Προτείνουν μάλιστα στόν τοπικό ποιμένα νά ἀναλάβουν ἐκεῖ-νοι μερικές δραστηριότητες, ὅπως τήν κίνησι τῶν νέων κ.ἄ.
Ὅμως καλλιεργοῦν τή συναίσθησι πώς ἀποτελοῦν ἰδιαίτερη ὁμάδα, ἐκλεκτή, καί ὁδηγοῦν μέ τόν καιρό, ἀσυναίσθητα, σέ ἐσωτερική ἀπόστασι ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινότητα, στήν ὁποία δραστηριοποιοῦνται. Οἱ πιστοί πού προσκολλοῦνται στήν ὁμάδα μέ διάθεσι νά βοηθήσουν στήν «ἱεραποστολή» καί στήν «ἀναγέννησι» τῆς ὅλης κοινότητος, ἀρχίζουν νά σκέπτωνται πώς ἡ Ἐκκλησία τους δέν εἶναι πλέον ἐκείνη πού ἀγαποῦν, ἐκείνη μέσα στήν ὁποία θέλουν νά ζήσουν· ἡ εἰκόνα της γίνεται ἀρνητική!
Ἡ «ἄποψι» πού διαμορφώνεται μέσα τους εἶναι πώς ἡ Ἐκκλη-σία πρέπει νά γίνη ἔτσι, ὅπως ἐκεῖνοι ἐπιθυμοῦν, μέ βάσι τίς νέες ἀντιλήψεις· ἄν αὐτό δέν γίνη, δέν ἐπιθυμοῦν πλέον νά μεί-νουν στήν Ἐκκλησία!
Τό ἑπόμενο βῆμα εἶναι ἡ σκέψι: «Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ Ἀληθινή Ἐκκλησία! Στήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν πιστοί ποιμένες, πι-στοί ἱερεῖς· θέλουμε νά οἰκοδομήσουμε τήν πρωτοχριστιανική κοινότητα»!
Οἱ ξένοι εἰδικοί πού μίλησαν μέ κριτικό πνεῦμα γι’ αὐτές τίς ὁμάδες δέν εἶναι μόνο Ρωμαιοκαθολικοί ἤ Ὀρθόδοξοι· ἀνήκουν κυρίως στίς παραδοσιακές προτεσταντικές Ἐκκλησίες καί ἐπι-σημαίνουν τόν κίνδυνο ἀπό τήν κατάλυσι τῶν ὁμολογιακῶν συνόρων! Οἱ ἀκραῖες ὁμάδες πού χαρακτηρίσθηκαν ἐπικίνδυνες δροῦν μέσω τῶν λεγομένων «Βιβλικῶν Σχολῶν» ἤ καί μέ γενικώτερα προγράμματα «ἱεραποστολῆς» στόν «τρίτο κόσμο», ὅπως μέ τήν περίπτωσι τοῦ πλοίου «Ἀνάστασι», πού ἔγινε γνω-στό στήν Ἑλλάδα σέ συσχετισμό μέ εἰδική ἱεραποστολική ὀργάνωσι, πού ἔχει σάν στόχο της τόν «εὐαγγελισμό» καί τήν «ἀναγέννησι» τῆς χώρας μας, ἤ σύμφωνα μέ ἄλλη ἔκφρασι, τόν «ἐκχριστιανισμό» τῆς Ἑλλάδος. Γι’ αὐτό καί τά μέλη τῆς Ἐκκλη-σίας μας ἀποκτοῦν κατά τήν ἀντίληψι τῆς ὁμάδος αὐτῆς τήν ἰδιότητα τοῦ «χριστιανοῦ» μόνο ὅταν προσχωρήσουν στήν «ἱε-ραποστολή»!
Οἱ ξένοι εἰδικοί σέ θέματα ἀπολογητικῆς ἐπισήμαναν τόν κίν-δυνο πού μπορεῖ νά προέλθη ἀπό ἀνεξέλεγκτη συνεργασία μ’ αὐτές τίς ὁμάδες (κυρίως πεντηκοστιανῆς ἀποχρώσεως) ἀπό μέρους μελῶν τῶν διαφόρων παραδοσιακῶν Ἐκκλησιῶν, πού πρόθυμα δραστηριοποιοῦνται σέ θέματα ἱεραποστολῆς καί δι-ακονίας. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο οἰκοδομοῦνται μέσα στίς ἴδιες τίς κοινότητες παράλληλες δομές, κύτταρα, πυρῆνες μέ παράλλη-λη ὑπευθυνότητα, καί σύντομα συγκροτεῖται μιά κλειστή ὁμάδα, μέσα στά πλαίσια τῆς ἐνοριακῆς ζωῆς, πού ἀργότερα θά ὁδηγήση στήν ἀπόρριψη τῶν παλαιῶν δομῶν καί στή λει-τουργία νέας κοινότητος – παράρτημα τῆς αἱρέσεως.
Ἡ στρατηγική αὐτή δέν ἀλλάσσει φυσικά σ’ αὐτούς τούς κύ-κλους, ὅταν δραστηριοποιοῦνται στή δική μας χώρα. Τόν τελευ-ταῖο καιρό παρουσιάζονται πολλές «εὐαγγελιστικές» λεγόμε-νες ὁμάδες, πού ἰσχυρίζονται πώς δέν εἶναι οὔτε καθολικοί, οὔτε εὐαγγελικοί, ἀλλά ἁπλῶς «χριστιανοί»! Δέν ἐπιθυμοῦν παρά μόνο νά «ἀναγεννήσουν», νά «εὐαγγελίσουν» τό λαό· νά «βοηθήσουν» σ’ αὐτό τό ἔργο τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία!
Μερικές ὅμως φορές οἱ κύκλοι αὐτοί παρουσιάζονται καί μέ τήν ἐτικέττα τοῦ «ὀρθόδοξου»· εἴμαστε «ὀρθόδοξη ἀναγεννητι-κή κίνησι», λένε· θέλουμε νά συγκεντρώσουμε τούς νέους, νά κηρύξουμε τόν Χριστό!
Καί στή χώρα μας βρίσκονται πολλοί πού παρασύρονται σέ συνεργασία μέ τέτοιες ὁμάδες, χωρίς καθόλου νά πάρουν εἴδησι ποῦ ὁδηγοῦν. Μέ βεβαιότητα ἐξασθενίζεται μέσα τους τό ὀρθόδοξο αἰσθητήριο· σιγά – σιγά διαφοροποιοῦνται ἐσωτερικά καί ἀποκτοῦν τή συναίσθησι πώς μέσῳ τῆς ὁμάδος γίνονται μέλη τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας, πού φυσικά δέν προσδιορίζεται μέ βάσι τήν πίστι καί τό ἦθος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Καί πάλι βρισκόμαστε στό ἴδιο σημεῖο: ἡ εἰκόνα τῆς Ὀρθοδό-ξου Ἐκκλησίας ἀλλοιώνεται· δέν ἀποτελεῖ πλέον καύχημα, δέν εἶναι σταθερό ἔδαφος γιά τούς «ἀναγεννημένους». Ἔτσι οἱ κληρικοί καλοῦνται νά ἐπισημάνουν τό πρόβλημα καί νά κα-θαρίσουν τήν εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας στή συνείδησι τῶν πιστῶν· ἀντί νά συνεργοῦν μέ τέτοιες ὁμάδες καί νά συντελοῦν στό γκρέμισμα καί ὄχι στήν οἰκοδομή.
Ἀναδημοσίευση ἀπό τό περιοδικό:
«ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ» 1986, σελ. 212
Περιοδικό «διάλογος»
Απρίλιος - Ιούνιος 2017, τεύχος 88
https://www.impantokratoros.gr/4100BA59.el.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου