σ.σ. Σε αυτό το τελευταίο απόσπασμα μιας ομιλίας που παραθέτω σε τρία μέρη, ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος αναφέρεται στους διώκτες της Παραδόσεως της Εκκλησίας.
Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)
Απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 22/03 του 1981
– Είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί αυτός ο θησαυρός;
– Δεύτερον. Είναι δυνατόν αυτός ο θησαυρός που αναφέραμε να θεωρηθεί πολύς και βαρύς και συνεπώς να περικοπεί;
– Τρίτον. Είναι δυνατόν ο θησαυρός αυτός να θεωρηθεί πεπαλαιωμένος και συνεπώς να χρήζει αναθεωρήσεως, ανανεώσεως και αναπροσαρμογής;
Κι όμως αγαπητοί μου, και τα τρία ερωτήματα δυστυχώς έχουν θέση εις την εποχή μας.
Ως προς το πρώτο, ‘είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί ο θησαυρός αυτός;’
Μάλιστα.
Και ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι αμφισβητούν τον θησαυρόν αυτόν;
Είναι οι υλισταί, οι άθεοι και οι εχθροί, συνειδητοί και ασυνείδητοι, της Εκκλησίας. Αυτοί αμφισβητούν αυτόν τον θησαυρόν. Είναι όλοι εκείνοι που δεν θέλουν να βλέπουν ή να ακούουν ούτε Χριστόν, ούτε Χριστιανός. Είναι εκείνοι που είναι έτοιμοι, αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία, να ασκήσουν διωγμόν εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Και είναι κάτι που γινόταν πάντοτε, γίνεται και θα γίνεται μέχρι που να τελειώσει ο κόσμος αυτός. Το γιατί; Απλούστατα, γιατί πίσω από αυτούς τους διώκτας του Χριστιανισμού βρίσκεται ο μισόκαλος διάβολος, αυτός που μισεί την Εκκλησία και ζητά να Την ξεθεμελιώσει.
Ποιοι είναι εκείνοι, ως προς το δεύτερο ερώτημα, ‘αν ο θησαυρός δύναται να θεωρηθεί πολύς και βαρύς και συνεπώς να τον κόψουμε’; Να κόψομε από την Θεία Λειτουργία γιατί είναι μεγάλη. Να κόψομε από την ηθική του Ευαγγελίου γιατί πάλιωσε. Να κόψομε από τις Εντολές. Μάλιστα εκείνο το ου μοιχεύσεις! Εν τη ευρεία του εννοία εννοείται γιατί περιλαμβάνονται μέσα όχι η μοιχεία εν τη στενή εννοία, αλλά παν σαρκικόν αμάρτημα. Η πορνεία, οι εξωγαμικές σχέσεις να το πω με έναν σύγχρονον τρόπο, η ακόμα οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις και όλα εκείνα τα κατασκευάσματα της εποχής μας. Εν όψει όλων αυτών, τα οποία τα περιλαμβάνει όλα η Εντολή ου μοιχεύσεις, πρέπει να κάνομε μία αναθεώρηση. Και γίνεται αυτή η αναθεώρησις. Γίνεται! Αν πρέπει να θεωρούμε αυτό κακό .. ευτυχώς όχι από την Ορθόδοξον Εκκλησία μας, τουλάχιστον επισήμως, ο Θεός να βάλει το χέρι Του [σ.σ δυστυχώς δεν το έβαλε ακόμη για τους λόγους που Εκείνος γνωρίζει], αλλά από τις παραφυάδες του Χριστιανισμού, δηλαδή από τους Προτεστάντες κυρίως, οι οποίοι αρχίζουν να αναθεωρούν, να λέγουν ότι αυτό δεν πρέπει να είναι έτσι αλλά πρέπει να είναι έτσι και ούτω καθεξής ..
Γι’ αυτούς τι θα λέγαμε; Είναι πραγματικότητα σας είπα αυτά το πράγματα. Απλούστατα. Είναι εκείνοι που επιθυμούν να περικόψουν τον πλούτον Της, επειδή έχουν περιπέσει εις το βαρύτατον και θανάσιμον αμάρτημα της ακηδίας και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση. Ποιο είναι αυτό το αμάρτημα; Είναι εκείνοι που τους έχει καταλάβει ο βαρύς ύπνος του κοσμικού φρονήματος και τους φαίνεται φοβερά βαρύς ο Χριστός και οι απαιτήσεις Του, κι έτσι, θέλουν να περικόψουν.
Το καταλαβαίνετε αγαπητοί μου ότι σήμερα οι Χριστιανοί πάσχομε; Πάσχομε όλοι μας, κι εγώ που σας μιλώ, από την ακηδία κατ’ εξακολούθηση. Όταν δεν έχουμε την όρεξη, το ενδιαφέρον να ζήσουμε πνευματική ζωή. Δεν έχουμε τη διάθεση ν’ ανεβούμε σκαλοπάτια αλλά καρκινοβατούμε -περπατούμε δηλαδή σαν τον κάβουρα- τότε πες τε μου, μας χαρακτηρίζει ή δεν μας χαρακτηρίζει το αμάρτημα της ακηδίας; Αυτής της πνευματικής τεμπελιάς, της ραθυμίας. Είναι εκείνο που λέγει ο Απόστολος Παύλος στην Προς Εβραίους Επιστολή του στο δεύτερο κεφάλαιο Προς Εβραίους.
Εάν, λέγει, πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, (στην Παλαιά Διαθήκη) πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;
Εμείς πως θα ξεφύγουμε από την τιμωρία του Θεού μόνο γιατί αμελήσαμε την σωτηρία μας; Προσέξτε. Μόνο γιατί αμελήσαμε. Όχι γιατί σταθήκαμε εχθρικοί απέναντι στην Πίστη, αλλά γιατί αμελήσαμε. Βλέπετε ότι η αμέλεια είναι βαρύ αμάρτημα και πάσχομε σήμερα, η οποία ακηδία φτάνει μετά στην πνευματική αναισθησία.
Έτσι λοιπόν όταν οι άνθρωποι βαρύνονται πλέον, τους βλέπετε και θέλουν να περικόπτουν. Ακούτε να λέγουν: γιατί να είναι η Λειτουργία τόσο μεγάλη; Και ακούω το εξής επιχείρημα, το έχω ακούσει πλειστάκις. ‘Σήμερα ο κόσμος είναι κουρασμένος’, ‘α, δεν μπορεί να κάθεται στην Εκκλησία’. Κουρασμένος έ; Κουρασμένος δεν είναι όταν τρέχει από εδώ κι απ’ εκεί το Σαββατοκύριακο; Να τρέχει στα ποδόσφαιρα, να ξελαρυγγίζεται, να φωνάζει υπέρ της ομάδας του ή ό,τι άλλο και να βγαίνουν βραχνιασμένοι από μέσα από τα γήπεδα; Εκεί δεν κουράζονται; Όταν τρέχουνε σε εκδρομές χιλιάδες χιλιόμετρα .. τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν, εκεί δεν κουράζονται; Όταν χορεύουν σε πάρτυ και αλαφιάζουν, εκεί δεν κουράζονται; Στην Εκκλησία θα κουραστούν άμα σταθούνε μια-δυο ώρες; Αυτό θα πει, ακηδία βαριάς μορφής κατ’ εξακολούθηση.
Τρίτον. Ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι λέγουν ότι επάλιωσαν πολλά πράγματα και χρειάζονται αναπροσαρμογής. Όχι να τα περικόψουμε αλλά να τα αναπροσαρμόσουμε. Και αυτοί το ίδιο αγαπητοί μου, που θεωρούν παλαιωμένον τον πλούτον και τον θησαυρόν της Εκκλησίας και ζητούν δήθεν την ανανέωση και την πρόοδον και τα λοιπά, και αυτοί το ίδιο έχουν καταληφθεί από την ακηδία, από το κοσμικό φρόνημα αλλά το κρύβουν και δεν λέγουν να περικόψουμε αλλά προσπαθούν δήθεν να ανανεώσουν την προσφορά της Εκκλησίας …
Αλλά ας μείνουμε στις δύο τελευταίες περιπτώσεις, στα δύο τελευταία επιχειρήματα …
Αυτή η Παράδοσις όπως το λέει ο Κύριος, ‘Κράτα αυτό που έχεις έως ότου έρθω. Εγώ σου το έδωσα. Κράτα το και θα το κρατάς έως ότου ξαναγυρίσω, κατά την Δευτέρα μου Παρουσία.’ .. Αλλά τι είναι η Εκκλησία; Είναι αυτό το Σώμα του Χριστού. Είναι Αυτός ο ίδιος ο Χριστός. Συνεπώς. Τι είναι Παράδοσις; Ο ίδιος ο Χριστός. Αυτό είναι Παράδοσις. Ο ίδιος ο Χριστός. Αλλά ο Χριστός παλαιούται; Ο Χριστός έχει, εντός εισαγωγικών, «μέρη» τα οποία δύνανται να αποβάλλονται κατά το δοκούν, όπως μας έρθει; Μας λέγει ο Απόστολος εις την Προς Εβραίους 13,8,
Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας.
Και χθες, και σήμερα, και αύριο, και αιωνίως, ένας είναι ο Χριστός. Ατόφιος, Ακέραιος, Αμέριστος, Ανόθευτος. Ο Χριστός καταλαμβάνει με άλλα λόγια το παρελθόν εξίσου με το παρόν και το μέλλον.
Ποια λοιπόν ανανέωση, ερωτούμε, είναι δυνατόν να επέλθει εις τον Χριστόν;
Τον Χριστόν τον παρουσιάζει ολόκληρον η Αγία Γραφή. Κάθε αλλοίωση της Αγίας Γραφής είναι και αλλοίωση του Χριστού.
Τότε ερωτούμε. Πού στρέφεται αυτή η μανία της ανανεώσεως ή της περικοπής; Εις τους Ιερούς Κανόνας που ενοχλούν τόσο πολύ; Εις την Θεία Λειτουργία που και αυτή ενοχλεί τόσο πολύ; Εις την εικονογραφίαν που δεν την καταλαβαίνουμε σήμερα; Πού αλήθεια επιτέλους μπορεί να βρίσκεται αυτή η μανία της ανανεώσεως;
Λοιπόν ακούστε αγαπητοί μου. Ακούστε και να το θυμόσαστε. Όλα αυτά που αναφέραμε προηγουμένως, όλα αυτά είναι έκφρασις και ερμηνεία ακριβεστάτη της όλης ακριβούς Αγίας Γραφής του Όλου Ακεραίου και Αναλλoιώτου Χριστού. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΚΟΨΕΙΣ ΤΙΠΟΤΕ. ΤΙΠΟΤΕ.
Θα το πω για να σας τυπωθεί με πιο απλά λόγια.
Η αγιογραφία; Να βγάλεις να βάλεις [τι]; Εκφράζει τον Χριστόν ατόφιον. Οι Ιεροί Κανόνες; Το ίδιο. Τα δόγματα; Το ίδιο. Η Θεία Λειτουργία; Όλα αυτά εκφράζουν τον έναν Χριστόν. Ατόφιον, Ανόθευτον, Ακέραιον. Όπως Τον παρουσιάζει η Αγία Γραφή. Γιατί όλα αυτά που σας είπα προηγουμένως είναι έκφρασις και ερμηνεία της Αγίας Γραφής του ενός, μόνου Χριστού.
Αλλά όταν επιμένουν αυτοί που επιμένουν να ανανεωθεί η Εκκλησία, να ανανεωθεί ο Χριστός και το Ευαγγέλιον και η Παράδοσις, λέγοντες ότι έχει γεράσει ο Χριστιανισμός, θα είχαμε να τους πούμε ότι δεν γέρασε ο Χριστιανισμός ούτε ο Χριστός, οι Χριστιανοί μαραζώσανε, οι πιστοί μαραζώσανε. Τώρα το γιατί μαραζώσανε αγαπητοί μου είναι άλλη ιστορία. Μαραζώσανε φοβερά οι Χριστιανοί μας και όταν μαραζώνει κανείς τότε νομίζει πως φταίει αυτό που είναι έξω από αυτόν. Φταίει [όμως] κάτι που είναι μέσα σε αυτόν. Εμείς φταίμε, δεν φταίει ο Χριστιανισμός. Αυτός δεν χρειάζεται αναγέννηση, εμείς χρειαζόμαστε αναγέννηση. Όταν συνεπώς θα λέγαμε ότι επιθυμούμε μία ανανέωση, αυτή πρέπει να στραφεί σε μας και όχι στην Παράδοση της Εκκλησίας.
Και αυτή η αναγέννησις αν μου πείτε πως θα την πετύχουμε.. Όταν την προσεγγίσομε την Παράδοσιν της Εκκλησίας μας ακεραίαν, ανόθευτον, χωρίς περιτομές, χωρίς ακρωτηριασμούς, χωρίς εκσυγχρονήσεις. Γι’ αυτό αγωνίζεται η Εκκλησία. Δεν είναι στενοκέφαλη μες στους αιώνες η Εκκλησία. Οι Πατέρες δεν ήσαν στενοκέφαλοι όταν ηγωνίζοντο να διατηρήσουν ακεραίαν και ανόθευτον την Παράδοσιν της Εκκλησίας, γιατί ξέραν πολύ καλά ότι από αυτήν την ακεραίαν Παράδοσιν θα βγει και σωστή σωτηρία.
Μάλιστα, έτσι σαν ένα παράδειγμα εν παρόδω, όσες φορές -στην εποχή μας- έγινε μια προσπάθεια μιας ανανεώσεως μερικών πραγμάτων δεν κατέληξε παρά σε μία γελοιότητα. Κι εδώ στην Ελλάδα γίναν κάτι απόπειρες πειραμάτων, πειραματικές απόπειρες, στην Ευρώπη πολύ περισσότερο, και διαβάζουμε στις εφημερίδες και τραβάμε τα μαλλιά μας. Λέμε, η Λειτουργία όπως προσφέρεται είναι ακατανόητη, δύσκολη, σήμερα δεν μιλάει στις καρδιές των νέων. Τι μιλάει στις καρδιές των νέων; Η ποπ μουσική. Θα βάλουμε ποπ μουσική λοιπόν. Βάλαμε ποπ μουσική μέσα στην Εκκλησία. Κιθάρες όπως ακριβώς πάμε σε ένα θέατρο επιθεωρήσεων, ελαφρύ θέατρο και βλέπομε εκεί απάνω στην σκηνή τους τραγουδιστάδες εκεί με τις κιθάρες τις ηλεκτρονικές και δεν ξέρω τι. Βέβαια πατείς με πατώ σε η νεολαία. Αλλά επειδή όλα αυτά τα βρίσκουμε και έξω και τόσο πλούσια μάλιστα, δεν ξαναπατάμε μετά πια.
Και το κριτήριον είναι το εξής. Έφερες κόσμο μέσα εις την Εκκλησίαν. Πού τον έφερες; Τι είναι η Εκκλησία; Η Εκκλησία τι είναι, τέσσερα ντουβάρια είναι η Εκκλησία; Ωραία τον έφερες τον κόσμο μέσα στην Εκκλησία. Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, δεν είναι τέσσερα ντουβάρια. Ενσωμάτωσες αυτόν τον κόσμον μέσα στο Σώμα του Χριστού; Ενσωματώνω το πλήθος μέσα στο Σώμα του Χριστού θα πει το εκκλησιαστικοποιώ το πλήθος, δηλαδή το σώζω. Το έσωσες; Με τη μουσική αυτή το έσωσες; Άστε για το κήρυγμα. Ω και στο ραδιόφωνο ακόμη θ’ ακούστε κάτι, κάτι φοβερά γλυκανάλατα πράγματα. Άστε για το κήρυγμα, άστε. Δήθεν όλα αυτά να προσελκύσουμε κόσμο.
Γιατί όλα αυτά τα πειράματα; Το αποτέλεσμα είναι αγαπητοί μου να καταλήγει [σε] μία γελοιότητα. Γελοιοποιούμε στο τέλος την Πίστη. Την γελοιοποιούμε και δεν το καταλαβαίνουμε. Είναι το αποτέλεσμα αυτής της μανίας του εκσυγχρονισμού πραγμάτων που δεν εκσυγχρονίζονται. Υπάρχουν στοιχειώδη πράγματα τα οποία ναι, μπορούν να παίρνουν την μορφή της εποχής των. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε περισσότερο, αυτό είναι πολύ στοιχειώδες. Εάν εκάποτε ο Ναός εκτίζετο έτσι και τώρα τον χτίζουμε με άλλο υλικό, εάν κάποτε είχαμε κεριά και τώρα βάλουμε το ηλεκτρικό, αυτά δεν έχουν τίποτα το ιδιαίτερο να συγχρονίσουν που να πείραζε. Θα βάλουμε τώρα ποπ μουσική μέσα; … Εάν τον σώζω τον άλλον ή δεν τον σώζω, αυτό μετράει …
Ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος, αυτός ο ιστορικός μας, έλεγε το εξής: Ενώ όλα τα έθνη έχουν ανάγκη δια να προοδεύσουν να κοιτάζουν εμπρός, το Ελληνικόν έθνος δια να προοδεύσει πρέπει να κοιτάζει οπίσω. Τι εννοούσε όταν έλεγε το Ελληνικόν έθνος πρέπει να κοιτάζει οπίσω; Γιατί θα ήθελα να περιορίσω λίγο τα πράγματα στο δικό μας χώρο εδώ στη γειτονιά μας. Πρέπει να στρέφεται το Ελληνικόν έθνος πίσω προς τις πηγές του, προς τις ρίζες του, προς την ιστορίαν του. Βλέπετε πόσος αγώνας γίνεται να καταστρέψομε τις ρίζες μας, να καταστρέψομε την ιστορία μας; Βλέπετε πόση προσπάθεια γίνεται στην εποχή μας; Κι όμως, αν αποκοπούμε από τις ρίζες μας τι κάνομε; Δεν θα προκόψουμε. Μην με πείτε αδιόρθωτα και αθεράπευτα συντηρητικόν. Είναι η πραγματικότητα αυτή. Δεν είμαι ούτε προοδευτικός εγώ που σας μιλάω, ούτε συντηρητικός, δεν είμαι τίποτε απ’ όλα αυτά. Βλέπω την πραγματικότητα, τίποτε άλλο. Όταν βλέπει κανείς τις επιπτώσεις δεν βγάζει συμπεράσματα; Είναι τόσο απλόν.
Έτσι λοιπόν το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με την Εκκλησία. Για να ανανεωθεί πρέπει να στρέφεται προς τους θησαυρούς Της, προς τα παραδεδομένα, προς τις πηγές Της. Εκεί πρέπει να στρέφεται η Εκκλησία, στους Πατέρες Της και από εκεί θα πάρει εκείνο το γνήσιο, το σωστό για να ανανεωθεί. Έτσι θα λέγαμε ανανέωσις δεν σημαίνει κατάργησις ή αλλοίωσις κάθε προηγουμένου πράγματος και ανάπτυξις νέων θεολογικών θεωριών και λοιπά και λοιπά ή αναζήτησις νέων σχημάτων -που πολλές φορές θέλουμε να βρούμε και αυτά τα νέα σχήματα στα κηρύγματά μας, στην ποιμαντική μας, νέα σχήματα και νέες ιδέες- αλλά ανανέωσις είναι η αναζήτησις και η θεολόγησις και η αξιοποίησις υπάρχοντος υλικού. Αυτό που υπάρχει, αυτό που είναι κατατεθειμένο. Αυτός ο χρυσός, να τον βαθύνω, να τον ανακαλύψω και να τον προσφέρω πάντοτε τον ίδιον. Αυτό θα πει ανανέωσις.
Αν το θέλετε, ένα πείραμα έχει γίνει. Έγινε από τους Ρώσσους της Διασποράς, τους Ορθοδόξους. Οι μορφωμένοι, οι διανοούμενοι αυτοί όταν έφυγαν από την Ρωσσία δημιούργησαν σχολές, ινστιτούτα και λοιπά, έγραψαν βιβλία. Δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά πήραν τους Πατέρες της Εκκλησίας μας και τους παρουσίασαν. Εθεωρήθηκε κάτι καταπληκτικό. Όταν έγραψε ο Βλαδίμηρος Λόσκυ την ‘Μυστική Θεολογία της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας’, αυτό το θαυμάσιο βιβλίο -έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά, το συνιστώ σε όσους νομίζετε ότι μπορείτε να το διαβάσετε, θαυμάσιο βιβλίο θα δείτε την βιβλιογραφία του, ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος είναι επί το πλείστον, ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, προπαντός ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος ο ασκητής- όταν το παρουσίασε αυτό ο Βλαδίμηρος Λόσκυ στην Γαλλία, στο Παρίσι όταν το εξέδωκε, η Ευρώπη έμεινε κατάπληκτη και είπε, αυτή είναι η Ορθοδοξία; Αυτή είναι η Ορθοδοξία;! Ε αυτή είναι η Ορθοδοξία. Το υλικό αυτό που ήταν κατατεθειμένο, το βγάλαμε από την αφάνεια, το δουλέψαμε και το προσφέραμε. Αυτό, το κατατεθειμένο, των Συνόδων, τα λόγια των Πατέρων, η Αγία Γραφή ερμηνευμένη από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Αυτό γυαλίζει, εκπλήσσει, αρκεί να προσφερθεί ατόφιο, καθαρό χωρίς νοθείες, απερίτμητο και ακέραιο.
Πρέπει να σας πω ακόμη ότι αυτή η ανανέωση όπως την εννοούμε, οι κοσμικώς φρονούντες όπως εννοούν την ανανέωση, έχει τρομερές συνέπειες. Τρομερές συνέπειες, προηγουμένως σας ανέφερα μία περίπτωση αλλά θα ήθελα να σας έλεγα και το εξής. Όταν αρχίσουμε να κάνομε ανανεώσεις, είτε περικοπάς, είτε ανανεώσεις και αναθεωρήσεις, τότε αρχίζομε να χάνομε τα μέτρα και τα κριτήρια της Αληθείας. Και τότε έχομε μία ΤΑΧΕΙΑ ΠΤΩΣΙΝ εις την εκκοσμίκευση. Όπως έχομε μία νέα θεωρία, η λεγομένη περιπτωτική ηθική, δηλαδή είναι ένα είδος διαλεκτικής που συμβαίνει στον χώρο της Πίστεως. Δηλαδή, εσύ έχεις την άποψή σου, εγώ έχω την άποψή μου, έ κουβεντιάζουμε, βγάζουμε μια καινούρια άποψη, αυτή η καινούρια πάλι γίνεται θέσις, προχωράει σε μίαν άλλη θέση, έχουμε μία σύνθεση και ούτω καθεξής. Ξέρετε, την μέθοδο της διαλεκτικής. Συνήθως αυτή η διαδικασία της διαλεκτικής ακολουθείται κατά το φρεσκάρισμα δήθεν της Εκκλησίας και της Πίστεως. Σας είπα όμως ότι έχουμε γρήγορα, ταχυτάτη, κατακόρυφον πτώσιν απωλείας μέτρων και κριτηρίων.
Ένα θα σας αναφέρω, σας το έχω πει πολλές φορές, κατήντησε πια κλασσικό. Προ ετών -αλλά και το κακό όσο πάει γίνεται χειρότερον, κοντεύει να .. ε στα σύνορα εδώ στην Ειδομένη- όταν ακούγαμε ότι και ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέμπουρι είχε λάβει μέρος στην ΑΜΝΗΣΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ είπαμε, εγώ το είπα προσωπικά -προ του ’60 αυτό- είπα, ‘Καλά αυτός ο άνθρωπος!! μπορεί να έβγαλε πανεπιστήμια, να είναι σοφός, να διάβασε κοινωνιολογίες και κόντρα κοινωνιολογίες και ιστορία των θρησκειών, ό,τι θέλεις να διάβασε και να σπούδασε, ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΕ ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ να δει απλά-απλά τι λέγει η Αγία Γραφή για αυτό το ΑΜΑΡΤΗΜΑ, ότι δεν είναι αρρώστια αλλά είναι αμάρτημα;;
Γιατί όμως δεν το έβλεπε ως αμάρτημα; Δεν άνοιξε την Γραφή; Η απορία μου. Αν μπορείτε να μου τη λύσετε.. πιστεύω να είναι και δική σας απορία αυτή.
ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ, ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΙΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
Αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η απάντησις. ΧΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Αυτή είναι η τρομερή συνέπεια όταν αρχίζομε να εκσυγχρονίζομε δήθεν την Πίστη. Με καταλάβατε; Με καταλάβατε;
Εδώ Παράδοση θα λέγαμε δεν σημαίνει απολίθωσις βεβαίως, αλλά ΖΩΗ και συνέχιση ζωής.
Δεν θα έπρεπε να παραλείψω, να σας πω κάτι που είναι και αυτό της μόδας. Είναι μία καινούρια θεωρία αυτή, να σας την πω και αυτή. Λέγεται η θεωρία αυτή η επανάληψις της αληθείας. Ξέρετε τι είναι αυτό; Ακούσατέ το. Εμφανίζονται οι Πεντηκοστιανοί με την επωνυμία ΧΟΕ (Χριστιανική Οργάνωση Ειρήνης) που είναι υπό τους αδελφούς Χασιώτη. Πολλές φορές έχομε μιλήσει, πιστεύω ότι είσαστε όλοι ενημερωμένοι για το θέμα αυτό και δεν φαντάζομαι κανείς να παρασυρθεί να πάει μέχρι την πόρτα εκείνη. Εάν τους ρωτήσετε, τι είναι εκείνο που θέλετε εσείς να κάνετε το παραπάνω; Ώστε δεν σας ικανοποιεί αυτό το οποίο δίδει η Εκκλησία; Θα σας απαντήσουν, και μαζί μ’ αυτούς θα σας απαντήσουνε όλες αυτές οι παραφυάδες των αιρετικών, μα Χιλιασταί είναι, μα Προτεστάντες με όλες τις παραφυάδες τους. Ξέρετε ποιο είναι το επιχείρημά τους; Ένα είναι το επιχείρημά τους. Γυρίζομε πίσω στις πηγές διότι τα πράγματα φτάσαν σ’ ένα κατάντημα, σ’ ένα ξέφτισμα και γυρίζομε πίσω στις πηγές. Ποιες πηγές; Διαβάζοντας φερ’ ειπείν τις Πράξεις των Αποστόλων πως ζούσαν οι Χριστιανοί την εποχή εκείνη, έτσι θα ζήσουμε κι εμείς. Είναι πασίγνωστο το επιχείρημά τους.
Όταν γυρίζεις όμως πίσω αρνείσαι κατ’ ανάγκη όλη την Παράδοση για την Οποία μάλιστα λες ότι έχει ξεφτίσει. Ακόμη αρνείσαι και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, γι’ αυτό είναι γνωστό ότι οι Προτεστάνται αρνούνται τους Πατέρες της Εκκλησίας. Είναι γνωστό αυτό. Αλλά όταν λες να γυρίσεις πίσω έχεις επανάληψη της αληθείας. Ακούστε τη θεωρία αυτή. Επανάληψη της θεωρίας, δηλαδή, προχωρήσαμε, προχωρήσαμε, προχωρήσαμε, αστοχήσαμε, φθάσαμε σε ένα αδιέξοδο. Λοιπόν, με ένα σάλτο, με ένα ιστορικό σάλτο δυο χιλιάδες χρόνια αν είναι δυνατόν να γυρίσουμε πίσω. Είναι δυνατός αυτός ο σάλτος. Και ύστερα, τι σημαίνει η αλήθεια; Αλήθεια αγαπητοί μου δεν είναι η αρχαιότητα. Όπως πολύ σωστά ετονίσθη, δεν είναι το testes antiquitatis αλλά είναι το testes veritatis. Η αλήθεια, η μαρτυρία της αληθείας, της αληθείας και όχι της αρχαιότητος. Δεν μπορείς να πεις θα γυρίσω πίσω στην αρχαία εποχή γιατί εκεί θα βρω την αλήθεια.
Η αλήθεια είναι μέσα στην Παράδοση της Εκκλησίας. Η Παράδοση είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αναπνέει, κινείται, περπατάει και αναπτύσσεται. Αυτό είναι η Παράδοσις. Όταν λες θα ξαναγυρίσω πίσω είναι σα να λες, είμαι 80 χρονών, με εγκατέλειψαν οι δυνάμεις μου, αρνούμαι την προηγουμένη μου ιστορία, κάτι κάνω δεν ξέρω τι και ξαναγίνομαι πάλι ενός χρονού παιδί. Γίνεται; Είναι αφύσικο. Και απόδειξη ότι είναι αφύσικο το αποτέλεσμα ότι δήθεν βαρεθήκαμε, θέλομε νέα σχήματα, επανάληψη της αληθείας, ελάτε πιστοί γυρίστε εδώ εμείς έχομε την αλήθεια ελάτε να δείτε. Και βλέπετε μάλιστα καμμιά φορά εκείνοι που πάνε ευχαριστιόνται… Άστε ότι αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν πλησίασαν την Εκκλησία για να βρουν εκεί πραγματικά την αληθινή ευτυχία και τώρα που πήγαν εκεί βρήκαν τα υποκατάστατα και νομίζουν ότι είναι ευτυχία. Απόδειξις, ο κατακερματισμός -αφού λείπει η Παράδοση από εκεί. .. Γι’ αυτό έχομε εκατοντάδες ομολογίες κατακερματισμένες που η μια δεν μοιάζει με την άλλη. Σε ένα μόνο μοιάζουν, δήθεν να γυρίσουμε πίσω εις την μαρτυρίαν της αρχαιότητος. Δεν είναι η μαρτυρία της αρχαιότητος, αν το θέλετε και η αίρεσις είναι μαρτυρία της αρχαιότητος, και ο Αρειανισμός είναι μαρτυρία της αρχαιότητος αν το θέλετε.
Δεν είναι επαρκής η μαρτυρία της αρχαιότητος, αλλά η μαρτυρία της αληθείας. Αυτή δε η μαρτυρία της αληθείας διασώζεται μέσα, κατά ζωντανό τρόπο, στους Αγίους και στους Πατέρες που έχουνε την προσωπική εμπειρία για την οποία μπορούν να μας πληροφορήσουν και να μας μιλήσουν. ΚΡΑΤΟΥΝ την Παράδοση. Ο Κύριος είπε κράτει ὅ ἔχεις. Κρατούν την Παράδοση.
Αυτό που λέγει ὅ ἔχεις ο Κύριος σημαίνει λοιπόν την παραδοθείσα Πίστη η οποία και έχει παραδοθεί από τον Χριστόν. Αυτό τοκρατήσατε που είπε ο Κύριος όπως αντιλαμβάνεσθε είναι ένα ρήμα πολύ ισχυρό και εκφράζει κρατώ καλά στα χέρια μου και όχι απλώς διατηρώ στη μνήμη μου η στα αρχεία μου και συνεπώς είναι κάτι το αληθινά ζωντανό. Εκείνο το ἄχρις οὗ ἂν ἥξω, έως ότου έλθω, αυτό καταδεικνύει ότι αυτό που μας παρεδόθη, όπως μας παρεδόθη, οφείλομε να το κρατήσομε έως τη Δευτέρα του Χριστού Παρουσία. Συνεπώς να το κρατήσομε χωρίς μεταβολές, χωρίς αλλαγές, χωρίς περιτομές και ανανεώσεις σε μέτρα κοσμικά.
Όταν εχειροτονήθηκα ιερεύς αγαπητοί μου εδώ και κάποια χρόνια, ο επίσκοπος μετά από τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων επήρε τον Άγον Άρτον από το δισκάριον και αφού έβαλε τα χέρια μου το δεξί πάνω από το αριστερό σε σχήμα Σταυρού και επ’ αυτού ένα σφουγγαράκι, μούσα το λέμε, έβαλε τον Αμνόν το Σώμα του Χριστού. Και όπως ήμουν μπροστά του αφού ο ίδιος μου εναπέθεσε επί των παλαμών μου το Σώμα του Χριστού, μου είπε τα εξής λόγια που αποτελούν μέρος της χειροτονίας εις ιερέα:
Λάβε τὴν παρακαταθήκην ταύτην, καὶ φύλαξον αὐτήν, ἕως τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτε παρ’ αὐτοῦ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτήν.
Πάρε την παρακαταθήκη. Ποια είναι αυτή η παρακαταθήκη; Το Σώμα του Χριστού γιατί Αυτό ήτανε στα χέρια μου επάνω. Αλλά το Σώμα του Χριστού είναι η Εκκλησία. Δηλαδή, πάρε την Εκκλησία, κράτα Την καλά την Εκκλησία έως ότου ξανάρθει ο Χριστός, έως την Δευτέρα Του Παρουσία, ο Οποίος θα σου ζητήσει λόγο για αυτήν την παρακαταθήκη που πήρες στα χέρια σου.
Αγαπητοί μου είναι αξιοπαρατήρητο ότι κατά την χειροτονία, αφού θα γίνει ο καθαγιασμός των Τιμίων Δώρων και θα πάρει ο ιερεύς τον Άγιον Άρτον έτσι όπως σας είπα, πηγαίνει πίσω από την Αγίαν Τράπεζαν έως ότου φθάσουμε εις το τέλος της Λειτουργίας για να κοινωνήσουν οι πιστοί. Είναι αρκετή η ώρα που πρέπει να κρατάει εκεί τον Άγιον Άρτον. Τρέμει πολλές φορές. Κινδυνεύει ίσως να πέσει ο Άγιος Άρτος. Δεν έχει κανένα στήριγμα παρά μόνο τις φούχτες.
Αυτό είναι σύμβολο ότι οφείλεις ω ιερεύ να κρατήσεις την παρακαταθήκην, την Εκκλησίαν, έως το τέλος της ζωής σου. Να την κρατήσεις σωστή. ΠΡΟΣΕΞΕ, μην την απορρίψεις την παρακαταθήκη, μην την ποδοπατήσεις, μην την αρνηθείς. Εκεί οφείλεις να την κρατήσεις.
Αυτό αγαπητοί μου είναι πολύ συγκλονιστικό και ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΩ ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ θα ήθελα να σας λέγω ένα σωστό κήρυγμα, να σας λέγω την αλήθεια και πάντα να σας λέγω την αλήθεια, επειδή μου ενεπιστεύθη ο Κύριος αυτήν την παρακαταθήκην, την Εκκλησίαν. Και αυτή η παρακαταθήκη είναι εμπεπιστευμένη σε κάθε κληρικόν και οφείλομε να την παραδώσουμε στα χέρια Του ακεραία, ανόθευτη. Αντιλαμβάνεσθε την ευθύνη μας; Δεν είναι τίτλος τιμής, είναι ευθύνη, φοβερή ευθύνη. Φοβερή, φρικτή ευθύνη. Σας το λέγω, φοβερή ευθύνη.
Αλλά ακόμη αξιοπρόσεκτον είναι αυτό που λέγει ο Κύριος ότι οὐ βάλλω ἐφ᾿ ὑμᾶς ἄλλο βάρος, δεν θα σας βάλω άλλο βάρος. Οπωσδήποτε το Ευαγγέλιόν Του είναι ένα βάρος, είναι ένας κόπος αλλά μας το βεβαιώνει ο Ίδιος στο Ευαγγέλιό Του:
Ό ζυγός μου χρηστός καί το φορτίον μου έλαφρόν εστί.
Πότε είναι χρήσιμος ο ζυγός του Κυρίου και πότε είναι το φορτίο Του ελαφρύ; Όταν πραγματικά θέλομε να σωθούμε και το Ορθόδοξο κήρυγμα και η Παράδοση της Εκκλησίας όπως μας παρεδόθη και ο Κύριος μας είπε να το κρατούμε καλά, είναι το κήρυγμα της σωτηρίας μας.
[ΤΕΛΟΣ]
Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ.
Πηγή arnion.gr Ιερά Αποκάλυψις, Ομιλία αριθμός 18 (από 23:02 έως το τέλος).
Η ομιλία αυτή αποτελεί το τελευταίο κομμάτι δύο προηγούμενων ομιλιών:
1) π. Αθανάσιος Μυτιληναίος – Το λεῖμμα
2) π. Αθανάσιος Μυτιληναίος – Ο ανεκτίμητος θησαυρός της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου