«Διόρασις»

Ἀθανάσιος Γρηγοριάτης

ἀπό τό βιβλίο «ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΙ»

ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Διόρασις εἶναι ἡ ἱκανότης νά ἐξιχνιάζῃ κανείς σκοτεινές καταστάσεις, νά εἰσέρχεται στά βάθη τοῦ ψυχικοῦ κόσμου, νά βλέπῃ ὑλικά ἀντικείμενα ἤ γεγονότα ἀδιόρατα στούς ἄλλους.
Ὁ Μέγας Ἀντώνιος ὑπογραμμίζει τήν σημασία τῆς καθαρότητος τοῦ βίου ὡς προϋπόθεση τῆς διοράσεως: “Ὁ νοῦς πάντα ὁρᾶ, καί τά ἐν οὐρανοῖς· καί οὐδέν αὐτῷ ἐπισκοτεῖ, εἰ μή μόνον ἡ ἁμαρτία· τῷ δέ καθαρῷ οὐδέν ἀκατάληπτον”. Καί ὁ ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς ὑπενθυμίζει τόν ὑπαίτιό τῆς “τυφλώσεως” τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἀπώλειας τοῦ παραδείσιου αὐτοῦ χαρίσματος: ”Εἰσίν ὀφθαλμοί ἐνδότεροι τῶν ὀφθαλῶν, οὕς ἐτύφλωσεν ὁ σατανᾶς”.

Στήν Παλαιά Διαθήκη ἔχουμε παράδειγμα διοράσεως μακρινῶν τόπων τήν θέα τῆς Γῆς τῆς Ἐπαγγελίας ἀπό τόν προφήτη Μωϋσῆ: Ἀνεβασμένος στήν κορυφή Φασγά τοῦ ὅρους Ναβαῦ, ἀνατολικά τοῦ Ἰορδάνου, εἶδε ὁλόκληρη τήν ἔκταση τοῦ σημερινοῦ Ἰσραήλ μέχρι τήν Μεσόγειο Θάλασσα! Ἀναλογικά, ἕνας πού βρίσκεται στήν κορυφή τοῦ Ὑμηττοῦ, θά πρέπει νά διακρίνῃ ὁλόκληρο τόν ἑλληνικό χῶρο: Κέρκυρα-Ρόδο, Ὀρεστιάδα-Καλαμάτα!
Στήν Καινή Διαθήκη ἔχουμε παράδειγμα διοράσεως ψυχικῶν καταστάσεων τόν ἔλεγχο ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο τῶν μυστικῶν διαλογισμῶν τῶν γραμματέων καί τῶν φαρισαίων κατά τήν θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ, ἤ τοῦ Σίμωνος τοῦ Φαρισαίου κατά τό μύρωμα τῶν ἀχράντων ποδῶν Του ἀπό μιά γυναίκα, τῆς ὁποίας ἡ ἁμαρτία ἦταν γνωστή καί φανερή, ἄγνωστη ὅμως καί κρυφή ἡ μετάνοια.


«Τά πρόσφορα γιά τήν Κερασιά»


Ἕνας γέροντας ἀπό τήν Κερασιά τοῦ Ἁγίου Ὅρους ἔστειλε τόν ὑποτακτικό του π. Συμεών στήν Ἱερά Μονή Γρηγορίου γιά νά ζητήσῃ μερικά πρόσφορα, πού τούς ἦταν ἀπαραίτητα γιά τήν Θ. Λειτουργία.
Ὁ γέροντας δέν ἔβλεπε σ’ αὐτήν τήν ἀποστολή κανέναν ἄλλο σκοπό. Ὁ Θεός ὅμως σχεδιάζει νά προσφέρῃ στόν ὑποτακτικό καί κάποια εὐλογία ἔκπληξη. Νά τοῦ ἀνοίξῃ ἕνα παράθυρο ἀπό τόν κόσμο τῶν θείων χαρισμάτων. Νά τόν διδάξῃ ἀκόμη ὅτι οἱ θυσίες τῆς μοναχικῆς ζωῆς βραβεύονται μέ οὐράνιες δωρεές.
Ἀνεβαίνοντας λοιπόν ὁ π. Συμεών ἀπό τό λιμάνι πρός τό μοναστήρι σκεπτόταν πώς θά ἐνεργήσῃ. Κάτ ἀρχήν θά ἔπρεπε νά βρῆ τόν ἡγούμενο καί νά τοῦ ἀναφέρῃ τήν ὑπόθεση. Ἔπειτα μέ τήν εὐλογία τοῦ ἡγουμένου νά ζητήσῃ τόν ἁρμόδιο μοναχό· καί ὁ μοναχός αὐτός, ὁ προσφοράρης, νά τοῦ δώσῃ τά ὁρισμένα πρόσφορα. Ἔτσι ὑπελόγιζε ὅτι θά ἐξελίσσονταν τά πράγματα. Ἀλλά δέν ἐξελίχθηκαν ἔτσι. Μπροστά στήν πύλη τῆς μονῆς ὁ κερασιώτης μοναχός ἀντικρυσε τόν ἡγούμενο Ἀθανάσιο. Κάτι κρατοῦσε στά χέρια του. Τόν σταμάτησε καί τοῦ λέει:

Πάρτα, παιδί μου, αὐτά. Εἶναι τά πρόσφορα, γιά τά ὁποῖα σ’ ἔστειλε ἐδῶ ὁ γέροντάς σου.

Ὁ π. Συμεών ἔμεινε ἄναυδος! Ψηλάφησε κι αὐτός τ’ ἀψηλάφητα. Ἀντιλήφθηκε πώς ὁ Ἄθως ἔτρεφε ἀκόμη ἁγίους ἀνθρώπους γεμάτους θεῖο φωτισμό. Ἐνῶ ἐπέστρεφε πρός τόν γέροντά του, ὁλόκληρος ὁ ψυχικός του κόσμος εἶχε ὑποστεῖ μιά πρωτοφανῆ μυστική ἀλλοίωση. Τό περιστατικό αὐτό ἦταν χρυσή σελίδα μέσα στό βιβλίο τῆς ζωῆς. Καί κάθε τόσο τό ἐδιηγεῖτο μέ ἔκδηλη εὐχαρίστηση καί ἐνθουσιασμό.


«Οἱ ἀνευλόγητες ἀσκήσεις»
Πολυάριθμα περιστατικά δείχνουν πώς τά ἐνεργήματα τοῦ Ἁγ. Πνεύματος ἐκδηλώνονταν στήν ψυχή τοῦ περιφήμου ἡγουμένου τῆς Ι. Μ. Γρηγορίου Ἀθανασίου (1873-1953) σάν νοερό φῶς γνώσεως καί ἀποκαλύψεως.
Ὁ Γρηγοριάτης μοναχός Σωφρόνιος διηγήθηκε:
“Στην ἀρχή τῆς καλογερικῆς μου ζωῆς, συνεπαρμένος ἀπό ἀσκητικό ἐνθουσιασμό, ἐπιχειροῦσα πολλῶν εἰδῶν ἀσκήσεις. Κάποτε φόρεσα μέσα ἀπό τά ροῦχα μου σιδερένιες ἁλυσίδες. Καί γιά νά ταλαιπωροῦμαι στόν ὕπνο, τοποθέτησα κάτω ἀπό τό στρωσίδι μου χαλίκια. Ἔτσι νόμιζα ὅτι εὐχαριστῶ τόν Θεό καί ἀκολουθῶ τά ἴχνη τῶν ἀρχαίων ἀσκητῶν. Για ὅλα αὐτά βέβαια δέν εἶχα ἀναφέρει τίποτε σέ κανένα. Κανένας δέν γνώριζε τίς προκοπές μου. Οὔτε καί ὁ γέροντας. Κάποια μέρα ὅμως δέχθηκα στό κελλί μου τήν ἐπίσκεψή του.

Έ, τί κάνεις ἐδῶ πάτερ Σωφρόνιε; Πῶς τά περνᾶς;

Μέ τήν εὐχή σου, γέροντα, καλά εἶμαι.

Μήπως κάνεις παραπανίσιες ἀσκήσεις; Τό σῶμα σου εἶναι ἀσθενικό καί δέν ἀντέχει γιά πολλά.

Ἐγώ, γέροντα, δέν ἀνήκω στούς προκομένους μοναχούς.

Γιά νά δοῦμε ὅμως, παιδί μου, τί ἔχεις βάλει κάτω ἀπό τό στρωσίδι σου; Τί βλέπω ἐδῶ; Χαλίκια! Νά τά πάρῃς καί νά τά πετάξῃς.

Ἔμεινα κατάπληκτος! Σκέφθηκα ὅτι ἀνθρωπίνως ἦταν ἀδύνατο νά γνώριζε ὁ γέροντας τήν περίπτωση. Καί συλλογιζόμουν: “Ἄραγε νά ξέρῃ καί γιά τίς ἁλυσίδες;” Δέν πρόλαβα ὅμως νά τελειώσω τήν σκέψη μου.

Πάτερ Σωφρόνιε, μοῦ λέει, γιά νά δῶ τί φορεῖς ἐπάνω στό σῶμα σου... Τί πράγματα εἶναι αὐτά; Νά τίς βγάλῃς τίς ἁλυσίδες αὐτές. Δέν ἔχουν νά σέ ὠφελήσουν σέ τίποτε».

Τίς στιγμές αὐτές ὁ ἀρχάριος Γρηγοριάτης μοναχός δοκίμασε μέσα του ἕνα ἱερό ρῖγος. Ἀντιλήφθηκε ὅτι κάτι θαυμαστό συνέβαινε στόν γέροντά του. Καί προηγουμένως τόν ἀγαποῦσε καί τόν σεβόταν, ἀλλά τώρα αὐξήθηκε ὑπερβολικά ἡ εὐλάβεια πρός τό πρόσωπό του. Μέσα στόν γέροντά του κατοικοῦσε καί ἐνεργοῦσε ἐμφανῶς ἡ Χάρις τοῦ Ἁγ. Πνεύματος.
Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com