Κυριακή Ι’ Λουκᾶ: Ὁμιλία γιά τή γυναίκα πού ἦταν ἄρρωστη (συγκύπτουσα) (Θεοφάνους Κεραμέως, Ἐπισκόπου Ταυρομενίου)

Οι κηφήνες είναι ένα είδος μελισσών, και αργό, και άχρηστο. Αυτοί λοιπόν, όταν δουν τις μέλισσες να πετούν επάνω από τις κυψέλες τους και να προχωρούν προς τα λιβάδια και να κόβουν από τα λουλούδια το λεπτό και χνοώδες που βγαίνει από τη μέση της κόμης των λουλουδιών, από το οποίο πλάθουν με το κερί την κηρύθρα και το γλυκύτατο μέλι, τότε ακριβώς αυτοί οι κηφήνες, σαν ληστές και μάλλον σαν κλέφτες, ορμούν μέσα στις κυψέλες και προχωρώντας κατατρώνε τη συγκομιδή των μελισσών αρπάζοντάς την. Και όταν καταλάβουν ότι οι μέλισσες επιστρέφουν στις κυψέλες, φεύγουν χωρίς επιστροφή, μη μπορώντας να αμυνθούν. Τέτοιου είδους είναι και οι καταστροφείς τής Εκκλησίας και όσοι αρπάζουν τα πράγματά της. Παρατηρούν την αναχώρησή μας και μετά μπαίνουν μέσα και καταστρέφουν τα εκκλησιαστικά πράγματα, αλλά και επειδή φοβούνται την ορθότητα των λόγων μας, προσπαθούν να μας κατανικήσουν με λόγια και ενέδρες, άλλοτε κάνοντας συνέδριο στην αυλή τού Καϊάφα, και άλλοτε στον ναό τού Προδρόμου, συστήνοντας φοβερό συμβούλιο, και κάνοντας έτσι το βαπτιστήριο τόπο επιβουλών. Και γιατί γίνεται αυτό; Για να εξωσθεί ο Ισαάκ και να εισαχθεί ο Ισμαήλ. Όμως, εκείνοι φεύγουν, βέβαια, όπως βλέπετε, παρατηρώντας από τις άκρες, και κλείνοντας, σαν με ασπίδα, τα αυτιά μπροστά στη συμβουλή. Όμως εμείς, κληρονομιά μου, ξεφεύγοντας τις επιθέσεις τους, εμπρός ας ακούσουμε πάλι τα λόγια του ιερού Ευαγγελίου: «Εκείνον τον καιρό, ένα Σάββατο δίδασκε ο Ιησούς σε κάποια συναγωγή. Εκεί βρισκόταν και μια γυναίκα, δεκαοχτώ χρόνια άρρωστη από δαιμονικό πνεύμα και ήταν κυρτωμένη» (Λουκ. ιγ’ 10-11). Υπήρχε συνήθεια στον Σωτήρα περισσότερα να κάνει τα πολλά των θαυμάτων κατά τα Σάββατα, και το γλυκό σαν μέλι νάμα της διδασκαλίας Του να το απλώνει στις συναγωγές. Διότι σ’ αυτές ο λαός ήταν περισσότερο συναθροισμένος. Πραγματικά, και αυτόν που είχε παράλυτο χέρι, και τον παράλυτο που ήταν στην στοά τού Σολομώντα, και τον εκ γενετής τυφλό, και αυτήν εδώ τη συγκύπτουσα, τους θεράπευσε ημέρα Σάββατο. Ερμηνεύοντας με έργο το όνομα του Σαββάτου, έδινε ανάπαυση στις αρρώστιες, και διακοπή σε όσους ενοχλούνταν από αυτές, και θεραπεύοντας τις ψυχές με υψηλή διδασκαλία, και απαλλάσσοντας τα σώματα από τα πάθη που τα ενοχλούσαν. Δείχνει, βέβαια, και τους εξηγητές τού νόμου, Φαρισαίους και Γραμματείς, να τηρούν χωρίς σύνεση την ακρίβεια του Σαββάτου. Και θα σου φανεί αυτό σαφέστερο, στηρίζοντας τη σκέψη σου στο τελευταίο κομμάτι τού αναγνώσματος, στο οποίο φαίνεται η συζήτηση του Σωτήρα με τον αρχισυνάγωγο.

Ἕνας ἱερεύς παρατηροῦσε κάποτε τόν οὐρανό μέ ἔκπληξη καί θαυμασμό

«Η πιο ένδοξη και λαμπροφόρος ομάδα των Αγγέλων είναι εκείνη που μεταφέρει, μαζί με τα αιτήματα, και τα καυτά δάκρυα της μετανοίας…»

Ένας ιερεύς παρατηρούσε κάποτε τον ουρανό με έκπληξη και θαυμασμό.

-Γιατί τόσο συνεπαρμένος; Τον ρώτησαν οι δικοί του.

-Βλέπω, είπε, διάφορες ομάδες Αγγέλων, που ανεβάζουν συνεχώς τα αιτήματα των χριστιανών στο θρόνο του Σωτήρος Χριστού.

Τα περισσότερα αιτήματα για να λυθούν τα πολλά βάσανα των ανθρώπων, όπως είναι οι αρρώστιες, οι αναπηρίες, η δυστυχία, η πείνα, η ανεργία κλπ.

Άλλα για να σταματήσουν οι πόλεμοι, οι αιματοχυσίες, η εγκληματικότητα και ότι ηθικό κακό βασιλεύει στον κόσμο.

Άλλα πάλι είναι γεμάτα ευχαριστίες στον Θεό της αγάπης και άλλα απο ουράνιες δοξολογίες για τα πλούσια πνευματικά αγαθά, που παρέχονται στις ψυχές τους.

Η πιο ένδοξη όμως και λαμπροφόρος ομάδα των Αγγέλων είναι εκείνη που μεταφέρει, μαζί με τα αιτήματα, και τα καυτά δάκρυα της μετανοίας…

Ἀδιάκριτη ἀγάπη

Το μέτρο του μαργωνίου.

Κάποτε ο όσιος Θεοδόσιος, υποτακτικός του Μ. Παχωμίου, μπήκε σε μια βάρκα για να περάσει τον Νείλο. Στη βάρκα βρέθηκαν δυο άγνωστοί του σεβάσμιοι μοναχοί. Ο ένας άρχισε να εγκωμιάζει στον άλλον και να λέει:

– Μακάριος αυτός ο μοναχός!

Ο άλλος του απάντησε:

– Τι τον μακαρίζεις; Δεν έφτασε ακόμα στο μέτρο του μαργωνίου (κοφινιού που μετρούσαν τους καρπούς).

– Τι είναι αυτό το μέτρο;

– Να ήταν ένας γεωργός πολύ σκληρός. Μαζί του σπάνιο ήταν να μπορέσει να κάνη κάνεις ολόκληρο χρόνο. Κάποιος ήρθε κοντά του και του λέει: «Θέλω να εργασθώ μαζί σου». «Καλά» απάντησε εκείνος.

Και την ημέρα του ποτίσματος ο γεωργός του λέει: «Ας τραβήξουμε νερό τη νύχτα για να ποτίσουμε το χωράφι κι, όχι την ημέρα». Αποκρίνεται ο μισθωτός: «Σοφό είναι αυτό, για να μη πιή κανείς ούτε κτήνος ούτε άνθρωπος ούτε τίποτα άλλο από το αυλάκι μας».

Και όταν επρόκειτο να οργώσουν, του λέει: «Το χωράφι μας έτσι θα το σπείρουμε: ένα αυλάκι σιτάρι, ένα κριθάρι, το άλλο φακές, το άλλο μπιζέλια και τα υπόλοιπα παρόμοια».

Και του είπε ο άλλος : «Η σύνεσις αυτή είναι μεγαλύτερη από την προηγούμενη, γιατί το χωράφι μας θα είναι ωραίο με την ποικιλία των λουλουδιών». Κι όταν το χόρτο που φύτρωσε από τα διαφορετικά φυτά, δεν έχει κάνει ακόμα σπόρο, του λέει ο γεωργός: «Πάμε να θερίσουμε».

Απαντά ο μισθωτός: «Πάμε θα βγάλουμε μεγάλο κέρδος απ’ αυτό το χόρτο. Είναι χλωρό και καλό». Μετά το θέρισμα του λέει να φέρει το μαργώνιο: «Αφού μετρήσουμε το χόρτο, ας το μεταφέρουμε μέσα».

Ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου καί ὁ φασισμός τῆς μισαλλοδοξίας στήν Ἑλλάδα τοῦ 2019

Η ελευθερία του λόγου και ο φασισμός της μισαλλοδοξίας στην Ελλάδα του 2019

Γεώργιος Ναπ. Ρούντας

Η Ελευθερία της Εκφράσεως και η Παρρησία του Λόγου είναι δύο από τις θεμελιώσεις αξίες του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας, του Ρωμαίικου Γένους μας, οι οποίες γεννήθηκαν μέσα στα σπλάχνα της αρχαίας Ελληνικής διανόησης και διατηρήθηκαν αλώβητες μέσα στην μακρόχρονη ιστορία της Ρωμηοσύνης και έφθασαν μέχρι τις μέρες μας. Συνδέονται απόλυτα με την έννοια της Αλήθειας, τόσο στο Θεολογικό επίπεδο όσο και στο εθνικό επίπεδο, διότι η Αλήθεια ενυπάρχει μόνο σε καθεστώς Ελευθερίας και Παρρησίας Λόγου, Σκέψεως και Εκφράσεως.

Το Γένος μας θεμελίωσε την Πνευματική του υπόσταση αλλά και όλες τις εθνικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτειακές του δομές πάνω σε αυτό το πρότυπο, της Αγιοπατερικής Αλήθειας και της Πνευματικής και Εθνικής Ελευθερίας. Γι’ αυτό και αντιστάθηκε και νίκησε σε κάθε ολοκληρωτική προσπάθεια καταδυνάστευσης, η οποία έγινε εναντίον του τόσο στο εθνικό όσο και στο Πνευματικό του βίωμα, αυτό της Ορθόδοξης κατήχησης και Σωτηρίας. Αυτή εξάλλου είναι και η ειδοποιός διαφορά της Ρωμαίικης παραδόσεώς μας με την δυτική εκλογικευμένη, πεπερασμένη, χοϊκή και τετράγωνη λογική, από την ουσία της οποία απουσιάζει παντελώς Ο Θεός και η οποία χοΐκή λογική , γέννησε εκ των υστέρων τον δήθεν Διαφωτισμό και την δήθεν ευρώπη των λαών της συναδέλφωσης και της ειρήνης.

Δυστυχώς, όμως για άλλη μία φορά στην ιστορία της η πατρίδα μας αντιμετωπίζει στο εσωτερικό της τον κίνδυνο της φίμωσης της Ελεύθερης γνώμης, της επιβολής μίας και μόνο άποψης, αυτής της πολιτικής ορθότητος, η οποία εκπορεύεται και επιβάλλεται από τον εγγενή ολοκληρωτισμό της δήθεν ελεύθερης και δημοκρατικής ευρώπης των λαών, αυτής της ευρώπης στην οποία δεν χωρούν οι ελεύθεροι πνευματικά και εθνικά άνθρωποι, γιατί διάφοροι κοσμικά ισχυροί παράγοντες νομίζουν εσφαλμένως, ότι μπορούν να καθορίζουν τις τύχες των ανθρώπων.

Ο νόμος στις ανθρώπινες κοινωνίες εκτός των άλλων ορίζει και το σημασιολογικό περιεχόμενο εννοιών και αξιών και τις μεταφέρει, τις εναρμονίζει για την ακρίβεια στην βιωτή τους ως πρότυπο συμπεριφοράς και τις καθιστά προσωπικό τους αξιακό σύστημα ζωής και επιλογών, την προσβολή των οποίων και προστατεύει. Βέβαια οι αξίες αυτές, έχουν μέσα τους αυταπόδεικτη την ουράνια πνευματική τους αξία, σημασία και το κυριότερο ερμηνεία.

Οι απολυταρχικές και αυταρχικές κοινωνίες και πολιτεύματα, έδιναν μέσω των νόμων στρεβλές και κίβδηλες ερμηνείες, προκειμένου να εδραιώσουν τα σκοτεινά και εμπαθή θελήματά τους, για απόκτηση και άσκηση καταδυναστευτικής εξουσίας, ώστε ο πολιτισμός και η ελευθερία να καταλύεται απολύτως.

Κυριακή Ι Λουκᾶ:Ἡ συγκύπτουσα ἀνθρωπότης. Π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΛΟΥΚΑ[:Λουκά 13,10-17] 

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου 

σχετικά με την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Ι΄ Λουκά με θέμα: 

«Η ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΑ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ» 

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 7-12-1986] 

Κάποτε, αγαπητοί μου, ο Κύριος βρέθηκε σε μία Συναγωγή κατά την ημέρα του Σαββάτου, όπου και δίδαξε τον λόγο του Θεού. Ανάμεσα στο πλήθος, ήτο και μία γυναίκα ραχητική και μη δυναμένη καν να ανορθώσει το κεφάλι της. Την είδε ο Κύριος και της λέγει: «Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου». Και έθεσε τα χέρια Του επάνω της και αμέσως η γυναίκα εκείνη ανορθώθηκε. 

Ο αρχισυνάγωγος φθόνησε τον Ιησού και δήθεν γεμάτος από αγανάκτηση, ότι τάχα Σάββατο έγινε η θεραπεία, στρέφεται προς τον όχλο και ζητά να μην προσέρχεται σε ημέρα Σαββάτου και να θεραπεύονται την ημέρα αυτήν, διότι ο νόμος έλεγε ότι ήτο αργία. Και τότε ο Κύριος στρέφεται προς αυτόν και τον αποκαλεί «υποκριτή», λέγοντάς του: «Ο καθένας από σας το Σάββατο δεν ποτίζει το βόδι του ή το υποζύγιό του; Αυτήν λοιπόν η γυναίκα, που είναι θυγατέρα του Αβραάμ, που ο σατανάς την έδεσε 18 όλα χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από την αρρώστια της την ημέρα του Σαββάτου;» 

Αυτό αγαπητοί μου το γεγονός της συγκυπτούσης εκείνης γυναικός σ’ εκείνη την Συναγωγή, γίνεται ένα σύμβολο. Σύμβολο της συγκυπτούσης ανθρωπότητος. Πράγματι, η ανθρωπότητα έχει πολλές ομοιότητες με τη συγκύπτουσα εκείνη γυναίκα που θεράπευσε ο Κύριος. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, τον έκανε σωματικά όρθιο. Είναι το μόνο ον μέσα στη Δημιουργία που έχει φυσική στάση όρθια. Όλα τα άλλα ζώα και τα θηλαστικά κυρίως, που είναι κοντινά στον άνθρωπο, και αυτά όλα περιπατούν με τα τέσσερα. Δεν είναι φυσική η θέσις της μαϊμούς να περπατάει με τα δυο της· με τα τέσσερα. Η μαϊμού είναι εκατό τοις εκατό ζώο. Ήταν, είναι και θα είναι μαϊμού πάντοτε. Δεν έχει καμία σχέση ο άνθρωπος με τη μαϊμού. Ο άνθρωπος μόνος επλάσθη όρθιος. Και επλάσθη όρθιος όχι μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά όρθιος· έχοντας ορθό φρόνημα, λογική, με ανδρεία βούληση και με υγιές συναίσθημα. Ο άνθρωπος, με την όρθιά του στάση, μπορούσε να ατενίζει τον ουρανό, εκεί που βρίσκεται και ο Δημιουργός του. Έρχεται όμως ο διάβολος, ο μισόκαλος, αυτός ο οποίος μισεί το καλό, μισεί το ωραίο, έρχεται και υποβάλλει την αμαρτία στον άνθρωπο, που τελικά ο άνθρωπος, υπό το βάρος της ενοχής και της αμαρτίας, συγκύπτει και πίπτει και ηθικά και οντολογικά. Έκτοτε, ο άνθρωπος είναι ο ηθικά πεπτωκώς, ο ηθικά πεσμένος, αλλά και ο οντολογικά θνήσκων. Μην ξεχνάτε ότι ο άνθρωπος παραβαίνοντας την εντολή του Θεού, πίπτει με τον θάνατον. Και γίνεται-από το «πίπτω»- γίνεται πτώμα. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος από όρθιος γίνεται οριζόντιος· γιατί είναι πεσμένος. 

Ἅγιος Νίκων ὁ Μετανοεῖτε: Ὁ φλογερός κήρυκας τῆς μετάνοιας

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΩΝ Ο ΜΕΤΑΝΟΗΤΕ: Ο ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Ο ορθόδοξος μοναχισμός είναι συχνά συνδεδεμένος και με την ιεραποστολή της Εκκλησίας μας. Φλογεροί μοναχοί διέδωσαν τη σώζουσα χριστιανική διδασκαλία σε φυλές και λαούς, που δεν είχαν ακούσει το σωτήριο λόγο του Ευαγγελίου. Ένας τέτοιος φλογερός μοναχός ιεραπόστολος υπήρξε και ο άγιος Νίκων ο επονομαζόμενος «Μετανοείτε», από την προτροπή του για μετάνοια. 

Γεννήθηκε περί το 920 στην αρχαία Παφλαγονία του Πόντου, κοντά στην Τραπεζούντα, από επιφανείς, πλούσιους και ευσεβείς γονείς, τον οποίο ανάθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Νικήτας. Ενέβαλαν δε στην τρυφερή παιδική του ψυχή την πίστη στο Χριστό και την αφοσίωση στην Εκκλησία. Ως παιδί έδειχνε πρωτοφανή ωριμότητα και σοβαρότητα, αποφεύγοντας τις διασκεδάσεις, τις τέρψεις και ζούσε με εγκράτεια και σωφροσύνη. Είχε πάρει ενωρίς δε την απόφαση να αφιερωθεί στο Θεό και την υπηρεσία της Εκκλησίας.

Οι πλούσιοι γονείς του τον προόριζαν να ζήσει μια άνετη ζωή. Όμως εκείνος αδιαφορούσε για τις υλικές απολαύσεις και επιθυμούσε την πνευματική τρυφή και ποθούσε την αιωνιότητα. Προσπαθούσε δε να βρει την κατάλληλη ευκαιρία να κοινοποιήσει στους γονείς του τα μελλοντικά του σχέδια.

Η ευκαιρία του δόθηκε κάποια μέρα στα πατρικά του κτήματα, όταν αντίκρισε τους φτωχούς καλλιεργητές, των οποίων η αθλιότητα γέμισε την ψυχή του με συμπάθεια προς αυτούς και όλους τους φτωχούς του κόσμου. Αφού έκλαψε πικρά για την ανθρώπινη κακοδαιμονία και ματαιότητα, πήρε τη μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να ασπασθεί τον μονήρη βίο. Εγκατέλειψε τα πλούτη, την οικογένειά του και την πατρίδα του και έφυγε μακριά, φτάνοντας στη Μονή της Χρυσής Πέτρας, όπου εκάρη μοναχός, λαμβάνοντας το μοναχικό όνομα Νίκων.

Εἶναι πολύ σπουδαῖο καί πολύτιμο ἀγαθό νά νικήσει κανείς τήν κενοδοξία καί νά προκόψει στή γνώση τοῦ Θεοῦ

Νομίζω πως είναι πολύ σπουδαίο και πολύτιμο αγαθό να νικήσει κανείς την κενοδοξία και να προκόψει στη γνώση του Θεού. Γιατί αυτός που πέφτει στην εξουσία αυτού του πονηρού πάθους της κενοδοξίας, γίνεται ξένος προς την ειρήνη, σκληραίνει η καρδιά του προς τους εν Χριστώ αδελφούς και τελική συμφορά του είναι ότι πέφτει στην υψηλοφροσύνη, δηλαδή στην υπερηφάνεια, που είναι η μάνα όλων των κακών.

Μήν νομίζεις ὅτι μέ τούς πνευματικούς σου ἀγῶνες θά πετάξεις τόν σταυρό ἀπό πάνω σου...

Μην νομίζεις ότι τις προσευχές, την Θεία Μετάληψη και τους άλλους πνευματικούς σου αγώνες, τα χρησιμοποιείς για να πετάξεις τον σταυρό από πάνω σου, αλλά για να τον σηκώνεις με περισσότερη δύναμη και για μεγαλύτερη δόξα του Χριστού.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

https://proskynitis.blogspot.com/2019/11/blog-post_156.html

8 Δεκεμβρίου. ♰ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΕ´ (Ι´ ΛΟΥΚΑ). Προεόρτια τῆς συλλήψεως τῆς ἁγίας Ἄννης. Παταπίου ὁσίου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. Κυρ. κε´ ἐπιστ. (Ἐφασ. δ´ 1 - 7).

Εφ. 4,1              Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, 

Εφ. 4,1                      Σας παρακαλώ, λοιπόν, και σας εξορκίζω εγώ, ο οποίος είμαι φυλακισμένος και αλυσοδεμένος δια το όναμα του Κυρίου, να ζήτε και να συμπεριφέρεσθε, όπως ταιριάζει εις την υψηλήν κλήσιν, με την οποίαν έχετε προσκληθή από τον Θεόν. 

10. Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν πειρασμῶν, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

10. Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν πειρασμῶν, Ἀββά Δωρόθεου, 9-3-2019, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου, ζωντανή μετάδοση, Ὁμιλία στήν Κατερίνη, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

Κυριακή Ι Λουκᾶ. Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γιά τή θεραπεία τῆς συγκύπτουσας

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΛΟΥΚΑ [:Λουκά 13,10-17] 

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ 

ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΑΣ 

«Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές(:εκεί βρισκόταν και μία γυναίκα που υπέφερε δεκαοκτώ χρόνια από μια ασθένεια εξαιτίας κάποιου πονηρού πνεύματος. Και γι’ αυτό ήταν σκυμμένη διαρκώς με κυρτωμένο το σώμα της και δεν μπορούσε καθόλου να σηκώσει όρθιο το κεφάλι της)»[Λουκ.13,11]. 

Υπήρχε στη Συναγωγή μία γυναίκα που εξαιτίας της ασθένειάς της επί δέκα οκτώ χρόνια ήταν διαρκώς σκυμμένη προς το έδαφος. Και αυτό ωφελεί όχι και λίγο εκείνους που σκέπτονται σωστά· γιατί πρέπει εμείς να συλλέγουμε από παντού αυτό που είναι χρήσιμο. Μπορούμε λοιπόν και από αυτό να δούμε και ότι ο Σατανάς δέχεται πολλές φορές την εξουσία ενάντια σε κάποιους, οι οποίοι προφανώς αμαρτάνουν και αντί των αγώνων της ευσέβειας προτιμούν τη ραθυμία, τους οποίους όταν τους κυριεύσει, τους προκαλεί πολλές φορές τέτοιες σωματικές ασθένειες, επειδή είναι τιμωρός και πολύ σκληρός. Και του επιτρέπει αυτό κατά πολύ μεγάλη οικονομία ο παντεπόπτης Θεός, με σκοπό, καταπονημένοι από το βάρος της δυστυχίας τους, να προτιμήσουν να μεταπηδήσουν προς τα καλύτερα. 

Και πράγματι ο σοφότατος Παύλος κάποιον στην Κόρινθο, που είχε κατηγορηθεί για πορνεία, τον παρέδωσε στον Σατανά προς καταστροφή της σάρκας του, ώστε να σωθεί το πνεύμα του. Και η συγκύπτουσα λοιπόν γυναίκα λέγεται ότι το έπαθε αυτό από διαβολική αγριότητα. Δηλαδή, όπως είπα, περιφρονημένη από τον Θεό εξαιτίας των αμαρτημάτων της, δηλαδή γενικά και αποκλειστικά για τον λόγο αυτό, γιατί αίτιος των ασθενειών στα ανθρώπινα σώματα έγινε ο πανούργος Σατανάς, αφού και μέσω αυτού λέμε ότι επιτελέστηκε η παράβαση του Αδάμ, με την οποία τα ανθρώπινα σώματα οδηγήθηκαν στην ασθένεια και στον θάνατο. 

Ωστόσο, ενώ οι άνθρωποι βρίσκονταν σ’ αυτά, δεν μας περιφρόνησε ο Θεός, όντας από τη φύση Του αγαθός, και ενώ οι ασθενείς ήταν τιμωρημένοι με μακρά και ανυπόφορη ασθένεια, τους απάλλαξε από τα δεσμά, καθιστώντας κατά άριστο τρόπο απαλλακτική των ανθρωπίνων παθών την παρουσία και ανάδειξή Του σε αυτόν τον κόσμο· γιατί ήρθε για να αναμορφώσει τη ζωή μας όπως ήταν στην αρχή.

Μεγάλη ὠφέλεια ἀπό τά Σαρανταλείτουργα

Όσιος Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης (Ιερομόναχος, 1846-1929)

Το αξιοπρόσεκτο γεγονός που ακολουθεί σε ελαφρά διασκευή της γλώσσης το αναφέρει ο διακριτικότατος ασκητής Δανιήλ Κατουνακιώτης σε επιστολή του προς τον Αλέξανδρον Μωραιτίδην. Έχει δε ως εξής:

Ένας γνωστός του και ενάρετος οικογενιάρχης από την Σμύρνη, που τον έλεγαν Δημήτριο, αφού κατάλαβε το τέλος του κάλεσε τον υιόν του Γεώργιο, ο μόνος ευσεβής, διότι τα άλλα τρία του παιδιά και η γυναίκα του ζούσαν με κοσμικότητα, και του απεκάλυψε όσα ακολουθούν, και τα οποία ο υιός του ο πιστός φανέρωσε εις τον π. Δανιήλ.

Αφού ο πατέρας μου έφθασε εις το τέλος αυτής της ζωής και εγνώρισε την ημέρα του θανάτου του, εκείνην την ημέρα εκάλεσε ένα σεβάσμιο ιερέα, που τον έλεγαν Δημήτριον, άνθρωπον πολύ απλόν και ενάρετον, εις τον οποίον με πολλή ευλάβεια είπε· «εγώ πνευματικέ μου πάτερ, σήμερα πεθαίνω, και παρακαλώ οδήγησέ με σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή τι οφείλω να πράξω;» ο δε ιερεύς γνωρίζοντας την θεάρεστον ζωήν του πατέρα μου και ότι ήταν σε όλα έτοιμος, διότι είχαν προηγηθή τα πραγματικά εφόδια, δηλαδή εξομολόγησις, ευχέλαιο, συχνές ιερές μεταλήψεις, επειδή ένεκα που διετέλεσε πολλές ημέρες άρρωστος μεταλάμβανε συνεχώς από τα άχραντα μυστήρια του Χριστού, τον υπέδειξε ένα ακόμη να κάμη· «εάν ήταν εύκολο να δώσης εντολή να σού κάμουν μετά τον Θάνατό σου ένα τακτικόν 40λείτουργον στο όνομά σου, το οποίο να εκτέλεση κάποιος ιερεύς μακράν της πόλεως» εγώ δε αν και άπορος έδωσα ύποσχεσι, ότι με πολύ προθυμία θα εκτελέσω αυτό, αρκεί μόνον να λάβω την ευχή του, την οποία και επήρα.

Αυτά αφού άκουσε και ευχαριστηθείς ο πατέρας μου με προσκάλεσε με πολλή συγκίνησι και δάκρυα, και με παρεκάλεσε να τον κάμω μετά τον θάνατό του ένα 40λείτουργον.

Ὁ ἀπαιτητικός γέρος…..

Κάποτε ο αββάς Αγάθων πήγαινε στη πόλη για να πουλήσει το εργόχειρό του και να προμηθευτεί λίγο ψωμί για τη συντήρησή του. Κοντά στην αγορά βρήκε έναν φτωχό και ανάπηρο γέρο.

-Για όνομα του Θεού, αββά, άρχισε τα παρακάλια ο γέρος μόλις είδε τον όσιο. Μη μ’αφήσεις κι εσύ αβοήθητο και τον δυστυχή! Πάρε με κοντά σου.

Ο αββάς Αγάθων τον έβαλε να καθίσει δίπλα του, εκεί που άπλωσε τα καλάθια του για να τα πουλήσει.

-Πόσα λεπτά πήρες, αββά; τον ρώτησε ο γέρος μόλις πούλησε το πρώτο καλάθι.

-Τόσα, του απάντησε ο όσιος

-Καλά είναι! Δεν μου αγοράζεις όμως μια μικρή πίττα; Έτσι για να δείς καλό. Έχω από χτες το βράδυ να φάω.

-Μετά χαράς, είπε ο όσιος και του εκπλήρωσε την επιθυμία.

Σε λίγο του ζήτησε φρούτα, ύστερα ένα γλυκό. Έτσι κάθε καλάθι που πουλούσε, ξόδευε χρήματα χάριν του φτωχού αναπήρου.

Έδωσε όλα τα καλάθια και όλα τα χρήματα χωρίς να του μείνει για τον εαυτό του τίποτε. Και το σπουδαιότερο είναι ότι το έκανε αυτό με μεγάλη προθυμία, ενώ ήξερε πως είχε να περάσει τώρα τουλάχιστον μία βδομάδα χωρίς ψωμί!

Ὁ ἰσόβιος θεσμός τῶν Ἐπισκόπων (Ἀρσένιος Μοναχός Σκήτη Κουτλουμουσίου)

Ο ΙΣΟΒΙΟΣ ΘΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

Ένα οικτρό κατάντημα που βλέπουμε στις μέρες μας, είναι το να επιχειρείται να επιβληθεί ως νόμος το όριο ηλικίας για τους ηλικιωμένους Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος. Βλέπουμε δηλαδή, τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, με όλο το σινάφι του, να καλεί τους γηρασμένους Ιεράρχας στο γραφείο του, ως ο παλαιός και θλιβερός Στάλιν, που καλούσε τους μελλοθάνατους ανεπιθύμητους για το κόμμα του.

Έτσι και ο Ιερώνυμος, καλεί τους γηρασμένους Ιεράρχας, για να τους πείσει πως δεν μπορούν άλλο πλέον να ποιμάνουν την Μητρόπολή τους. Και ο μεν Στάλιν έστελνε στο εκτελεστικό απόσπασμα τους «εχθρούς του λαού» για θανάτωση, ο δε Αρχιεπίσκοπος, στέλνει διά της υποκριτικής «ευγένειας» τους Ιεράρχας στον μαρασμό της απραξίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ορισμένοι από αυτούς να πεθαίνουν πρόωρα, από την μεγάλη θλίψη τους, που αποχωριστήκανε παράκαιρα το αγαπημένο τους ποίμνιο, που τους είχε εμπιστευθεί ο Χριστός. Ο δε περίγυρος του Αρχιεπισκόπου, δογματίζει αναιδώς λέγοντας: «Μετά τα εβδομήντα τι μπορεί να προσφέρει ένας Μητροπολίτης;». Αλήθεια, αυτοί οι αθεόφοβοι δεν γνωρίζουν πως ο Ιεράρχης είναι ισόβιος; Δεν γνωρίζουν πως το μόνο προσόν που χρειάζεται για έναν Ιεράρχη είναι η Θεία Φώτιση; Και ποιο το όφελος για το σώμα της Εκκλησίας, να έχουμε Ιεράρχες νέους στην ηλικία, αλλά να στερούνται την Θεία Φώτιση που κατέχει ένας γηραιός Ιεράρχης; Την Εκκλησία, πώς την έχουν εννοήσει αυτοί οι ασύνετοι;