Ἡ Θεία Κοινωνία καί τό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας. Μυσταγωγική Κατήχηση 5-3. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ Θεία Κοινωνία καί τό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας.
Μυσταγωγική Κατήχηση 5-3. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 23-03-2013
(Σύναξη Ἀνδρῶν)

www.hristospanagia.gr

«Ἡ Εὐχή μέσα στόν κόσμο» “τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν”»1.

π. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Δέν χωρίζει, λέγει ὁ Ἀββᾶς Φιλήμων, ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Θεόν ἤ ἀκριβέστερα ὁ νοῦς ἀπό τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ, μόνον ἐξ αἰτίας τῶν πυρακρωμένων παθῶν, ἀλλά καί ἀπό κάθε ἀργό λόγο».

(Εἶναι πράγματι πολύ ἐπικίνδυνος ὁ ἀργός λόγος καί κατακριτέος, ἀφοῦ γίνεται ἡ ἀφορμή γιά νά προκληθοῦν καί ἄλλες ἁμαρτωλές προσβολές. Γι᾿ αὐτό καί ἐπιμένουν οἱ δαίμονες στήν σπορά του μέσα στόν νοῦ, πείθοντας καί αὐτές τίς πέντε αἰσθήσεις. Διότι, ὅπου δέν ὑπάρχει ἀκριβής προσοχή πάνω στίς αἰσθήσεις, ἀσφαλῶς ἐκεῖ δέν δύναται νά τηρηθοῦν καί ἡ φύλαξις τοῦ νοῦ, γιά νά παραμείνη καθαρός, ὁπότε νά ἔχη τήν εὐκολία της ἡ ἐργασία τῆς Εὐχῆς. Εἶναι σκληρός ὁ πνευματικός ἀγῶνας γιά τήν διατήρησι τῆς καθαρότητος καί ἀκεραιότητος τῶν ψυχῶν μας! Ἀλήθεια, πόση πίστι καί ταπείνωσι, πόση μετάνοια καί πένθος, πόση προσευχή καί δάκρυα ἀπαιτοῦνται γι᾿ αὐτόν τόν ἀγῶνα!!!)

Ἔχουμε εὐθύνη!

“Σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνει ό,τι γίνεται ανθρωπίνως και ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε εκείνο πού μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι προγονοί μας από τους τάφους.”

Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφθούν. Αλλά και οι σημερινοί Χριστιανοί δεν είναι για μάχες. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύδια· άλλαξαν όλο τον κόσμο.

Έγραψε ένας κάτι βλάσφημα για την Παναγία και κανείς δεν μίλησε. Λέω σε κάποιον: «Δεν είδες τι γράφει εκείνος;». «Έ, τι να τους κάνεις, μου λέει. Θα λερωθείς, αν ασχοληθείς μαζί τους». Φοβούνται να μιλήσουν.

Ὅλες οἱ περιγραφές τοῦ παραδείσου ἀπό ἁγίους συμφωνοῦν μεταξύ τους. Ὁ ὅσιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης λέει ὅτι ὁ παράδεισος εἶναι τόπος πολύ ψηλός, ὡς τόν τρίτο οὐρανό, ὅτι εἶναι φυτεμένος ἀπό τόν Θεό μέ κάθε λογῆς εὐωδιαστά φυτά καί δένδρα, πάντοτε γεμάτα ἄνθη καί καρπούς, καί ὅτι διασχίζεται ἀπό ἕναν ποταμό, πού μοιράζεται σέ τέσσερις ἄλλους.

 Όλες οι περιγραφές του παραδείσου από αγίους συμφωνούν μεταξύ τους. Ο όσιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης λέει ότι ο παράδεισος είναι τόπος πολύ ψηλός, ως τόν τρίτο ουρανό, ότι είναι φυτεμένος από τον Θεό μέ κάθε λογής ευωδιαστά φυτά καί δένδρα, πάντοτε γεμάτα άνθη καί καρπούς, καί ότι διασχίζεται από έναν ποταμό, πού μοιράζεται σε τέσσερις άλλους.

Ο όσιος Ιωάσαφ, βασιλιάς της Ινδίας, απόστολος του Χριστού καί, τέλος, αναχωρητής της ερήμου, αξιώθηκε να δει τόν παράδεισο. Κάποτε, έπειτα από πολύωρη προσευχή μέ δάκρυα καί γονυκλισίες, σάν να τόν πήρε ένας ελαφρός ύπνος. Βλέπει τότε να τόν αρπάζουν κάποιοι φοβεροί άνδρες καί να τόν περιφέρουν σε τόπους πού ποτέ ώς τότε δεν είχε δει. Τελικά τον έφεραν σε μια πολύ μεγάλη πεδιάδα, πού ήταν γεμάτη ωραία κι ευωδιαστά λουλούδια.

 Εκεί είδε φυτά κάθε λογής, μέ καρπούς παράξενους καί θαυμαστούς, ωραίους στη θέα καί ελκυστικούς στην αφή. Τά φύλλα των δένδρων θρόιζαν απαλά καί μελωδικά από μια λεπτή αύρα καί, μέ την κίνησή τους, σκόρπιζαν μιαν υπέροχη ευωδία.

Δέν ἁρμόζει ἡ διπλωματία εἰς ρασοφόρους

Του Αγιορ. μοναχού Νικολάου

Μετά από εκατό και πλέον χρόνια, εξαπλώσεως και ωριμάνσεως της μάστιγος της παναιρέσεως του επαράτου οικουμενισμού, κρίθηκε αναγκαίο εφέτος να περάσει πανηγυρικά και δια πύλης «Μ. Συνόδου». Για το κλίμα των ημερών αυτών το προ και μετά την «Σύνοδο» αυτή έχω να πω τα εξής:

Ενώ ορισμένες δυνάμεις θα μπορούσαν να σταματήσουν τον κατήφορο της οικουμενιστικής λαίλαπας με το αγωνιστικό τους φρόνημα ως ταγμένοι με την αφιέρωσή τους στην Εκκλησία του Χριστού, δεν το κάνουν η το κάνουν με υποκριτικό φρόνημα.

Ενώ πριν την «Σύνοδο» έδειχναν ότι είναι προβληματιζόμενοι και έκαναν ένα αγώνα διαμαρτυρίας γενικά δια τα θέματα και την λειτουργία της «Συνόδου», μετά από αυτήν (ίσως λόγω αμνησίας) την επικροτούν η τηρούν σιγήν ιχθύος η γράφουν κείμενα γρηφώδη και διπλωματικά. Επάνω σε αυτό το υποκριτικό είδος αγώνος έχω να πω τα εξής:

Χρειάζεται μετάνοια σταθερή καί ἐπίμονη

Αυτά τα λέω όχι για να σας κάνω πιο αδιάφορους αλλά για να σας κάνω αγωνιστικότερους. Πολλές φορές σας συμβούλευσα να μην πηγαίνετε στο θέατρο∙ με άκουσες, αλλά δεν πείστηκες∙ πήγες στο θέατρο, παράκουσες την συμβουλή μου∙ μη ντραπής να ξανάρθης και να με ακούσης.

Θα μου πης “άκουσα τον λόγο σου, αλλά δεν τον τήρησα∙ πώς μπορώ να ξανάρθω;’. Σημασία έχει ότι συνειδητοποίησες την ανυπακοή σου στον λόγο μου∙ τώρα ντρέπεσαι για ό,τι έκανες, τώρα κοκκινίζεις, τώρα από μόνος σου χαλιναγωγείσαι χωρίς τον έλεγχο κανενός, τώρα κρατάς τον λόγο μου μέσα σου ριζωμένο, τώρα η διδασκαλία μου αφανώς σε καθαρίζει. 

Δεν τήρησες τον λόγο μου, αλλ΄ όμως κατηγόρησες τον εαυτό σου; Αυτό σημαίνει ότι τον τήρησες στο μισό και ας μην τον τήρησες κι ας λες πως “δεν τον τήρησα”∙ γιατί όποιος κατηγορεί τον εαυτό του που δεν τον τήρησε, σημαίνει ότι βαδίζει προς την τήρησή του. Αμάρτησες με το βλέμμα; Παρανόμησες ; Αιχμαλωτίσθηκες από την πόρνη; Έφυγες από το θέατρο; θυμήθηκες τα λόγια μου; ντράπηκες ; Έλα εδώ! Λυπήθηκες; Παρακάλεσε τον Θεό∙ πέτυχες την ανόρθωσί σου μέχρις εδώ. 

“Αλλοίμονό μου, άκουσα και δεν τήρησα! Πώς θα μπω στην εκκλησία; Πώς θα ακούσω ξανά τον λόγο του Θεού;”.

Το αγιογραφικό ανάγνωσμα της Παρασκευής 20-01-2017

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανo. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2016. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Κορινθίους B΄ κεφ. δ΄ 6 - 15

δ΄ 6 - 15

Ευαγγέλιον: Κατά Λουκάν κεφ. Στ΄ 17 - 23

Στ΄ 17 - 23

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Ἡ αὐτοκτονία στίς σύγχρονες αἱρέσεις καί στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας

Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Ἱερεύς Σωτήριος Ὀ. Ἀθανασούλιας

 

 Ἡ ἔξαρση τοῦ φαινομένου στήν ἐποχή μας

Ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, τό τελευταῖο διάστημα παρατηρεῖται μεγάλη ἔξαρση τοῦ φαινομένου τῶν αὐτοκτονιῶν στή χώρα μας. Καθημερινά ἀκοῦμε ἀπό τά μέσα ἐνημερώσεως περιπτώσεις κάποιων, πού ἔφτασαν στά ἔσχατα ὅρια τῆς ἀπελπισίας καί ἀποφάσισαν νά τερματίσουν οἱ ἴδιοι τή ζωή τους! 

Ἡ τραγική αὐτή κατάσταση ὀφείλεται, βέβαια, κατά ἕνα μεγάλο μέρος στήν πρόσφατη οἰκονομική κρίση, πού μαστίζει τή χώρα μας καί στά προβλήματα πού αὐτή δημιουργεῖ σέ πρόσωπα, οἰκογένειες καί κοινωνίες. Ὅμως, αὐτή δέν εἶναι ἡ μόνη αἰτία τοῦ φαινομένου. Ὁπωσδήποτε εὐθύνονται ἡ ἀπιστία στόν Θεό ἤ ἡ ὀλιγοπιστία, ἡ ἀπουσία ἐλπίδος πού χαρακτηρίζει τήν ἐποχή μας, ἡ κατάρρευση τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν, ἡ ἀπουσία νοήματος ζωῆς, ἡ πνευματική χαλαρότητα καί ἡ ἔλλειψη ψυχικοῦ σθένους, καθώς καί πολλοί ἄλλοι παράγοντες περισσότερο ἤ λιγότερο ἀντιληπτοί.

Ἐσοδεῖες Κυρίου οἱ νίκες τοῦ Χριστοῦ στήν πορεία τῶν αἰώνων.Ἀπάντηση στήν «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» . Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο Άγιος Νικόλαος με αφορμή τις συζητήσεις και τους προβληματισμούς της εποχής του για την προσπάθεια κάποιων κύκλων να επιβάλουν ένα "Νέο Κόσμο", μια "Νέα Εποχή" για όλη την ανθρωπότητα, καταπιάνεται με το ζήτημα αναλύοντας τους βαθύτερους λόγους μιας τέτοιας επιδίωξης. Το όλο θέμα έχει δύο σκέλη, το ένα είναι το υλικό και το άλλο το πνευματικό. Η εξομοίωση των ανθρώπων με δέλεαρ την ευημερία, την ευτυχία και την παγκόσμια ειρήνη περνά γι' αυτούς μέσα από την ισοπέδωση των προσωπικών, συλλογικών, ηθικών και φυλετικών ιδιαιτεροτήτων. Εργαλείο τους γι' αυτό αποτελεί η επιβολή μιας ηθικής, μιας γλώσσας, μιας παιδείας, μιας θρησκείας, ενός στρατού, μιας αστυνομίας, ενός κοινοβουλίου, ενός πρόεδρου κ.ο.κ.

Όλοι εκείνοι που τα λογαριάζουν και τα σχεδιάζουν όλα αυτά δε λαμβάνουν υπόψη τους ένα καθοριστικό παράγοντα που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

«Πάντα νά εὐχαριστεῖς γιά ὅλα, ἀκόμα καί γιά τίς θλίψεις τόν Κύριο καί τήν Παναγία........»

Ἅγιος Σεραφείμ τῆς Βίριτσα

«Ὁ Γέροντας πολλές φορές ἔλεγε ὅτι πρέπει ὁπωσδήποτε ὁ χριστιανός νά προσεύχεται γιά τούς ἐχθρούς του. Καί πιό συγκεκριμένα ἔλεγε τό ἑξῆς:

«Ὁπωσδήποτε νά προσευχόμαστε γιά τούς ἐχθρούς μας.

20 Ιανουαρίου Συναξαριστής Ευθυμίου του Μεγάλου, των Αγίων Μαρτύρων Βάσσου, Ευσεβίου, Ευτυχίου και Βασιλείδου, των Αγίων Μαρτύρων Ιννά, Πιννά και Ριμμά, Πέτρου του Τελώνου, Θύρσου και Αγνής, Ευσεβίου Μάρτυρος, Άννης Μάρτυρος, Λέοντος του Μεγάλου, των Οσίων Ευθυμίου Ησυχαστού και Λαυρεντίου Εγκλείστου, Ευθυμίου Αρχιεπισκόπου, Ευθυμίου εκ Ρωσίας, Ζαχαρίου Νεομάρτυρος, Θεοδώρου Δικαίου, Ιωάννου Ιερομάρτυρος.

Ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας (Εορτή Ευθύμιος, Ευθυμία)

Ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας γεννήθηκε στη Μελιτηνή της Αρμενίας το έτος 377 μ.Χ. κατά τους χρόνους της βασιλείας του Γρατιανού (375-383 μ.Χ.). Οι γονείς του Παύλος και Διονυσία, ανήκαν σε επίσημη γενιά.
Άτεκνοι όντες, αξιώθηκαν να αποκτήσουν παιδί, το οποίο αφιέρωσαν στη διακονία του Θεού στο οποίο και κατά θεία επιταγή έδωσαν το όνομα Ευθύμιος, αφού με την γέννησή του τους χάρισε την ευθυμία, τη χαρά και την αγαλλίαση.
Σε ηλικία μόλις τριών ετών ο Ευθύμιος έχασε τον πατέρα του. Τότε η χήρα μητέρα του τον παρέδωσε στον ευλαβή Επίσκοπο της Μελιτηνής Ευτρώιο, ο οποίος, μαζί με τους αναγνώστες Ακάκιο και Συνόδιο που έγιναν αργότερα Επίσκοποι Μελιτηνής, τον εκπαίδευσε καλώς και, αφού τον κατέταξε στον ιερό κλήρο, τον τοποθέτησε έξαρχο των μοναστηρίων.
Από τη Μελιτηνή ο Όσιος μετέβη, περί το 406 μ.Χ., στα Ιεροσόλυμα και κλείσθηκε στο σπήλαιο του Αγίου Θεοκτίστου, όπου και ασκήτευε με αυστηρότητα και αναδείχθηκε μοναζόντων κανόνας και καύχημα.