Μέσα
στις πυρετώδεις εργασίες αποχριστιανοποίησης
του ελληνικού κράτους,
υπάρχουν ακόμη οι εθνικές επέτειοι που
μας θυμίζουν από πού ερχόμαστε και που
πάμε να καταλήξουμε. Από Έθνος ηρώων,
σε έθνος μπαταχτσήδων! Και δεν εννοώ ως
προς τους εκ Δύσεως τοκογλύφους, όπως
προσπαθούν να μας πείσουν τα εγχώρια
όργανά τους. Μπαταχτσήδες ως προς το
χρέος μας στο Θεό και τους προγόνους
μας.
Όταν
ένας σοβαρός και ευσυνείδητος άνθρωπος
έχει μία οφειλή, δεν ησυχάζει η συνείδησή
του, αν δεν εξοφλήσει ολοσχερώς το χρέος
του.
Το
ελληνικό κράτος έχει μία οφειλή σχεδόν
δύο αιώνων, την οποία κρατά ανεξόφλητη,
εκμεταλλευόμενο κουτοπόνηρα τη μακροθυμία
του Ευεργέτη του. Πρόκειται για το τάμα
των αγωνιστών του ‘21 που καταγράφεται
στις αποφάσεις της Δ’ Εθνοσυνέλευσης
του Άργους του έτους 1829, για την ανέγερση
μεγαλοπρεπούς ναού στην πρωτεύουσα του
απελευθερωμένου ελληνικού κράτους, επ’
ονόματος του Σωτήρος Χριστού. Οι
χριστιανοί αγωνιστές εκείνης της εποχής,
πόρρω απέχοντες από τους σημερινούς
κοινωνικούς «επαναστάτες», απευθύνθηκαν
για ενίσχυση στον πιο αξιόπιστο Σύμμαχο,
το Θεό, όταν τους γύρισε την πλάτη η
ευρωπαϊκή Ιερή Συμμαχία, οι πρόγονοι
δηλαδή αυτών που σήμερα μας δανείζουν
επεμβαίνοντας στα εσωτερικά μας ζητήματα
και καταλύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο
την εθνική μας ανεξαρτησία.