Ἡ Ἀγάπη οὐκ ἀσχημονεῖ- Τά Χαρακτηριστικά τῆς Ἀληθινῆς Ἀγάπης, Α΄ Κορ. Κεφ. 13, στίχος 5 Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ Ἀγάπη οὐκ ἀσχημονεῖ- Τά Χαρακτηριστικά τῆς Ἀληθινῆς Ἀγάπης, Α΄ Κορ. Κεφ. 13, στίχος 5 Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 23-8-2017 (Ὁμιλία σέ νέους)
Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης
http://www.HristosPanagia.gr

«Ἡ σιωπή», Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος

“ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ”
Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος
μέρος γ΄ «Ἡ σιωπή»

Καί εἰς ἄλλη ἐργασία μας εἴχαμε σημειώσει καί κρίνω ὠφέλιμον καί ἐδῶ νά ἐπαναλάβω ὅσα περί τῆς σιωπῆς ἐσημείωσα.

Ὅτι δηλαδή οἱ πρῶτοι πατέρες εἶχον τήν σιωπή ὡς ἀρετή ἀρετῶν καί ὡς ἀπόδειξις προόδου εἰς τήν ἀρετή. Καί ἐπεδίωκαν ν᾿ ἀποκτήσουν μέ πολλούς κόπους καί προσπάθειες αὐτή τήν μητέρα τῶν ἀρετῶν. Καί οἱ πνευματικοί πατέρες ἐξασκοῦσαν τούς μαθητάς των εἰς αὐτήν. Κάποιος μοναχός εἰσῆλθε εἰς ἕνα μοναστήρι, καί ἐζήτησε ἀπό τόν ἡγούμενον νά τόν κάμη καλόγηρον. Καί αὐτός τοῦ εἶπεν διά νά τόν δοκιμάση.

«Ἀπ᾿ ὅτι βλέπω ἐσύ δέν φαίνεσαι νά προοδεύσης σέ καμία ἀρετή. Ὅμως ὡς κανόνα ἔχε τοῦτο. Νά μήν ὁμιλῆς καθόλου. Οὔτε μία λέξη δέν θά βγαίνη ἀπό τό στόμα σου. Οὔτε προσευχή θά ὑποψιθυρίζης. Οὔτε εἰς τήν ἐκκλησία θά ψάλης. Ἔάν σέ ἐρωτήση ἄλλος ἀδελφός ἤ κοσμικός περί τινος πράγματος δέν θά τοῦ ὁμιλήσης. Θά ζῆς καί θά πολιτεύεσαι ὡς ἄλαλος. Ἐάν δέ κάμης ἔτσι, ἴσως ὁ Θεός καί σέ εὐσπλαγχνισθῆ καί σέ κοσμήση μέ κάποια ἀρετή καί σωθῆς».

Παραπονιέσαι ὅτι δέν σοῦ συμπεριφέρονται καλά αὐτοί μέ τούς ὁποίους συναναστρέφεσαι.

 Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης

Παραπονιέσαι ότι δεν σου συμπεριφέρονται καλά αυτοί με τους οποίους συναναστρέφεσαι.

 Άκου τη συμβουλή μου: Εάν κάποιος δεν σου συμπεριφέρεται καλά, εσύ να του συμπεριφέρεσαι με καλωσύνη. Όλη η υπόθεση θέλει ταπείνωση. 

Ας πούμε ένα παράδειγμα: Σου λέγει κάποιος πως η δουλειά σου δεν είναι καλή. Να του πης: “Ευχαριστώ, που με συμβουλεύεις. Βοήθησε με να γίνω καλύτερος. Λέγε μου τα λάθη μου, για να τα διορθώσω”.

 Να δέχεσαι απ’ όλους συμβουλές, από ταπείνωση όμως και όχι από δειλία. Έτσι θα διατηρής στην ψυχή σου την ουράνια χαρά και την ειρήνη.

 Σου είπε ο αδελφός σου ότι είσαι ύπουλος! Πάρε το για αστείο, και μη σου κακοφανεί! Αλλά, κι άν ακόμη το εννοούσε, σε ερωτώ: Μήπως στην πραγματικότητα δεν είμαστε όλοι ύπουλοι; Ποιός μπορεί να ισχυρισθεί πως είναι παντού και πάντοτε ευθύς και ειλικρινής; Πες ότι σου το είπε αυτό ο αδελφός σου κατά παραχώρηση Θεού, για να ταπεινωθείς και να διορθωθείς. Και εσύ να νοιώθεις όχι αντιπάθεια, αλλά αγάπη και ευγνωμοσύνη για τον αδελφό σου, που, έστω και μ’ αυτό τον τρόπο, σε βοηθά να διορθωθείς και να σωθείς! 

Θαῦμα Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ: Ἑβραῖος βαπτίζεται χριστιανός

Ένας Εβραίος είχε φίλο Χριστιανό, που του εμπιστευόταν μεγάλα ποσά, κάθε φορά που ταξίδευε σε μακρινό τόπο. Σ’ αυτόν εμπιστεύτηκε την τελευταία φορά ένα πορτοφόλι με πεντακόσια νομίσματα.

Ο Χριστιανός όμως έβαλε κατά νουν να καταχραστεί την εμπιστοσύνη του Εβραίου και να σφετεριστεί τα χρήματά του. Έτσι, όταν εκείνος επέστρεψε από το εξωτερικό και ζήτησε το πορτοφόλι του, αρνήθηκε ότι έλαβε τέτοιο πράγμα. Ο Εβραίος, που δεν περίμενε τέτοια συμπεριφορά από τον φίλο του, στενοχωρήθηκε πολύ και κόντευε να χάσει το λογικό του. Όταν κάπως συνήρθε, έκανε την ακόλουθη πρόταση στον Χριστιανό. Επειδή δεν υπήρχε μάρτυρας κατά την παραλαβή των χρημάτων, να φανερωθεί μέσω του Αγίου Μηνά ποιος είχε το δίκιο. Ο Χριστιανός δέχτηκε την πρόταση και πήγαν οι δύο μαζί στο ναό του Αγίου.

Εκεί ο Χριστιανός χωρίς δισταγμό κι αργοπορία έκανε όρκο και βεβαίωσε την άρνηση της παρακαταθήκης. Μετά τον όρκο βγήκαν κι οι δυο από το ναό κι ανέβηκαν στ’ άλογά τους, για να γυρίσει ο καθένας στο σπίτι του. Το άλογο όμως του Χριστιανού κατεχόταν από μία νευρικότητα και ατακτούσε. Εξαγριωνόταν ενάντια στον αφέντη του, στεκόταν στα πισινά του, δάγκανε το χαλινάρι και φοβέριζε να τον γκρεμίσει, να τον σκοτώσει. Σε μία στιγμή τον πέταξε στη γη, χωρίς όμως να τον βλάψει. Χάθηκαν μόνο το μαντήλι του, το κλειδί του κι η χρυσή του σφραγίδα. Έπειτα, αφού ξαναΐππευσε προχωρούσε μαζί με τον Εβραίο. Εκείνος ο καημένος, μη υποφέροντας τη ζημιά των χρημάτων, ήταν λυπημένος κατάκαρδα και στέναζε σ’ όλο τον δρόμο.

Τό θεολογικό ἔργο τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Κατά καιρούς, ιδίως τελευταία, ασκείται μιά κριτική στό θεολογικό έργο τού μακαριστού καθηγητού π. Ιωάννου Ρωμανίδη καί διατυπώνονται διάφορες απόψεις γιά τίς θεολογικές θέσεις του πάνω σέ θεολογικά καί πνευματικά ζητήματα. 

Τό περίεργο είναι ότι ασκείται κριτική μετά τήν κοίμησή του, χωρίς νά μπορή ο ίδιος νά απαντήση σέ ερμηνείες πού δίνονται γιά τό θεολογικό του έργο. Επίσης, κρίνεται από ανθρώπους οι οποίοι δέν τόν γνώρισαν προσωπικά ή μελέτησαν αποσπασματικά τό έργο του, χωρίς νά τό εντάξουν στήν ολότητά του.

Είναι φανερόν ότι όλοι αυτοί αντιλαμβάνονται μερικές θεολογικές θέσεις του μέσα από τίς δικές τους προϋποθέσεις καί τίς παρερμηνεύουν. Πιθανόν νά κρίνουν τό έργο ενός μεγάλου θεολόγου, γιά νά γίνουν καί αυτοί «μεγάλοι».

 

Είχα τήν εξαιρετική τιμή νά τόν γνωρίσω μετά τήν συνταξιοδότησή του από τό Πανεπιστήμιο, κυρίως κατά τήν παραμονή του στήν Αθήνα, καί νά ομιλούμε σχεδόν καθημερινώς γιά διάφορα εκκλησιαστικά καί θεολογικά ζητήματα. Επίσης, μού απέστελνε κείμενά του καί μού ανέλυε, διά τού τηλεφώνου, περισσότερο τίς απόψεις του. Τό ίδιο έκανε καί μέ τόν καθηγητή π. Γεώργιο Μεταλληνό καί τόν θεολόγο κ. Αθανάσιο Σακαρέλλο. Πέρα από αυτό, μέ αίτησή του μού ζήτησε νά τόν εγγράψω στούς ιερατικούς καταλόγους τής Ιεράς Μητροπόλεώς μου, χωρίς, βέβαια, νά λαμβάνη μισθό, αλλά γιατί ήθελε νά έχη κάποια εκκλησιαστική «στέγη», πράγμα πού έγινε μετά τήν έκδοση τού Απολυτηρίου του από τήν Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής, όπως τό είχα ζητήσει. Επομένως, είμαι ο τελευταίος Επίσκοπός του.

Ἁγίου Νεκταρίου Διδαχές μέρος ι΄ «Χριστιανική εὐγένεια»

Οἱ χριστιανοί ἔχουν χρέος, σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου, νά γίνουν ἅγιοι καί τέλειοι. Ἡ τελειότητα καί ἡ ἁγιότητα χαράσσονται πρῶτα βαθιά στήν ψυχή τοῦ χριστιανοῦ, καί ἀπό ἐκεῖ τυπώνονται καί στίς σκέψεις του, στίς ἐπιθυμίες του, στά λόγια του, στίς πράξεις του. Ἔτσι, ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, πού ὑπάρχει στήν ψυχή, ξεχύνεται καί σ᾿ ὅλο τόν ἐξωτερικά χαρακτήρα.

Ὁ χριστιανός ὀφείλει νά εἶναι εὐγενικός μέ ὅλους. Τά λόγια καί τά ἔργα του νά ἀποπνέουν τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού κατοικεῖ στήν ψυχή του, ὥστε νά μαρτυρεῖται ἡ χριστιανική του πολιτεία καί νά δοξάζεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ.

Ὅποιος εἶναι μετρημένος στά λόγια, εἶναι μετρημένος καί στά ἔργα. Ὅποιος ἐξετάζει τά λόγια πού πρόκειται νά πεῖ, ἐξετάζει καί τίς πράξεις πού πρόκειται νά ἐκτελέσει, καί ποτέ του δέν θά ὑπερβεῖ τά ὅρια τῆς καλῆς καί ἐνάρετης συμπεριφορᾶς.

Blaise Pascal: «Οἱ Ἀπόστολοι ἤ ἀπατήθηκαν, ἤ μᾶς ἐξηπάτησαν, ἥ μᾶς εἶπαν τήν ἀλήθεια»

 Ὁ Pascal κάμνει ἕνα πολὺ ὡραῖο συλλογισμό. Λέγει λοιπόν, ὅτι μὲ τοὺς Ἀποστόλους συνέβη ἓν ἐκ τῶν τριῶν: Ἢ ἠπατήθησαν,ἢ μᾶς ἐξηπάτησαν,ἢ μᾶς εἶπαν τὴν ἀλήθεια. 

Ἂς πάρουμε τὴν πρώτη ἐκδοχή. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἠπατήθησαν οἱ Ἀπόστολοι, διότι δὲν τὰ ἔμαθαν ἀπὸ ἄλλους. Αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἦσαν αὐτήκοοι καὶ αὐτόπται μάρτυρες τῶν θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ. Ἡ δεύτερη ἐκδοχή. Μήπως μᾶς ἐξηπάτησαν;

Μήπως μᾶς εἶπαν ψέμματα; Ἀλλὰ γιατί νὰ μᾶς ἐξαπατήσουν; Τί θὰ κέρδιζαν λέγοντας ἕνα τέτοιο ψέμμα; Μήπως χρήματα; Μήπως ἀξιώματα; Μήπως δόξα; Γιὰ νὰ πῆ κάποιος ἕνα ψέμμα, περιμένει κάποιο ὄφελος. Ἀντιθέτως οἱ Ἀπόστολοι κηρύσσοντες Χριστὸν καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον καὶ ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, τὰ μόνα ποὺ ἐξησφάλισαν ἦσαν ταλαιπωρίες, κόπους, μαστιγώσεις, λιθοβολισμούς, ναυάγια, πεῖνα, δίψα, γυμνότητα, κινδύνους ἀπὸ ληστές, ραβδισμούς, φυλακίσεις καὶ τέλος τὸν θάνατον. Κι᾿ ὅλα αὐτὰ γιὰ ἕνα ψέμμα; Καὶ κάτι ἄλλο.

Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης: «Ὅσοι ἀρνοῦνται τίς νηστεῖες δέν εἶναι στρατιῶται τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ριψάσπιδες, πού τούς αἰχμαλωτίζει εὔκολα ἡ ἁμαρτία»

Ὅσοι ἀπορρίπτουν τίς νηστεῖες, λησμονοῦν ἀπό τί προῆλθε ἡ πτῶσις τῶν πρωτοπλάστων στήν ἁμαρτία: τήν ἀκράτεια. Λησμονοῦν καί τί ὅπλο μᾶς ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἐναντίον τοῦ πειρασμοῦ καί τῆς πτώσεως, ὅταν πειράσθηκε στήν ἔρημο καί νήστευσε ἐκεῖ ἐπί σαράντα ἡμέρες καί νύκτες.

Δέν γνωρίζουν ἤ δέν θέλουν νά γνωρίζουν ὅτι ἡ ἔλλειψις ἐγκρατείας ἀνοίγει στόν ἄνθρωπο τούς δρόμους τῆς ἀπομακρύνεώς του ἀπό τόν Θεό, ὅπως εἶναι ἡ περίπτωσις τῶν κατοίκων τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας καί ἡ ἄλλη ἐκείνη τῶν συγχρόνων τοῦ Νῶε.

Ἅγιε Ἰωάννη Ρῶσε, σέ εὐχαριστῶ πολύ

 

4 Σεπτεμβρίου Συναξαριστής. Βαβύλα καί οἱ σύν αὐτῶ, Προφήτου καί Θεοπτου Μωϋσῆ, τῶν Ἁγίων Κέγουρου, Σεκενδίνου, Σεκένδου καί τῆς μητρός αὐτῶν Ἱεροσαλήμ, Βαβύλα διδασκάλου, Ἐρμιόνης, Θεοτίμου καί Θεοδούλου, Πετρωνίου, Χαριτίνης, Σαρβήλου, τῶν Ἁγίων Κεντυρίωνος, Θεοδώρου, Ἀμμιανοῦ, Ἰουλιανοῦ καί Ὠκεανοῦ, Θαθουήλ καί Βεβαίας, Ἀνθίμου τοῦ νέου Ἀσκητῆ, τῶν Ἁγίων 3608 Μαρτύρων.

Ὁ Ἅγιος Βαβύλας ὁ Ἱερομάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτῷ

Ὁ Ἅγιος Βαβύλας ἔζησε κατὰ τὰ χρόνια ποὺ αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Νουμεριανός, ὁ ὁποῖος δολοφόνησε τὸν γιὸ τοῦ βασιλιὰ τῶν Περσῶν τὸν ὁποῖο κρατοῦσε αἰχμάλωτο.
Τὴν ἐνέργεια αὐτὴ ὁ ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας Βαβύλας τὴν ἀποδοκίμασε ἔντονα. Καὶ ὅταν κάποια στιγμὴ θέλησε ὁ Νουμεριανὸς νὰ παρακολουθήσει τὴν λειτουργία στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἀντιοχείας, τοῦ ἀπαγόρευσε τὴν εἴσοδο λέγοντάς του ὅτι στὸ ναὸ δὲν ἔχουν θέση κοινοὶ ἐγκληματίες σὰν αὐτόν. Ὁ αὐτοκράτορας ὀργισμένος διέταξε νὰ τὸν συλλάβουν καὶ νὰ τὸν φυλακίσουν.
Τὴν ἑπομένη ἡμέρα τὸν ἀποκεφάλισαν. Τρεῖς μαθητὲς τοῦ Βαβύλα ἔτρεξαν νὰ τοῦ συμπαρασταθοῦν. Συνελήφθησαν καὶ αὐτοί, καὶ ἀποκεφαλίστηκαν ἀφοῦ δὲν δέχτηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἱεραρχίας τῷ φωτὶ ἀπαστράπτων, δικαιοσύνης φυτοκόμος ἐδείχθης, ἀποτεμὼν τὴν ἄκανθαν τῆς πλάνης ἀληθῶς· ὅθεν τῶν αἱμάτων σου, φοινιχθεῖς ταῖς ῥανίσι, τῷ Χριστῷ παρέστηκας, ἀνακράζων Βαβύλα· Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδὶα Ἰησοῦ· ὅθεν προσδέχου, ἡμᾶς ὡς ηὐδόκησας.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Μεγαλεῖα πίστεως ἐν τῇ καρδίᾳ, περιθεὶς ἐφύλαξας, Ἱερομάρτυς Βαβύλα, μὴ δειλιάσας τὸν τύραννον, Χριστοῦ θεράπον· διὸ ἠμᾶς φύλαττε.