72 Ψαλμός, στίχος 18,«Πλὴν διὰ τὰς δολιότητας αὐτῶν κατέβαλες αὐτοὺς»,Προσευχή μέ τό Ψαλτήρι, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 29-9-2017 (Κήρυγμα)
Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης
http://www.HristosPanagia.gr
Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017
72 Ψαλμός , στίχοι 16-17,«Καὶ ὑπέλαβον τοῦ γνῶναι τοῦτο», Πῶς Δίδεται ἡ Χάρη, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
72 Ψαλμός , στίχοι 16-17,«Καὶ ὑπέλαβον τοῦ γνῶναι τοῦτο»,Πῶς Δίδεται ἡ Χάρη, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 28-9-2017 (Κήρυγμα)
Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης
http://www.HristosPanagia.gr
Ἀσκητικοί ἀγῶνες 1. Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης. Π. Σωφρονίου. 4ο Μέρος. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης.
Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:Ἀσκητικοί ἀγῶνες 1. Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης. Π. Σωφρονίου.
«Μοναστικοί ἀγῶνες» ἀπό τό βιβλίο «Ὁ Γέροντας Σιλουανός» τοῦ πατρός Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ. Ἔχουμε ἀφήσει τόν Ἅγιο Σιλουανό στό μοναστήρι, ὅπου εἶχε μιά συγκλονιστική ἐμπειρία. Εἶδε τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Εἴδαμε ἐπίσης πῶς ἀγωνιζόταν. Τώρα ἀκόμα περισσότερο θά μελετήσουμε τούς ἀγῶνες πού ἔκανε στό μοναστήρι του.
«Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ στόν ἀδελφό Συμεών -ἔτσι λεγόταν ὁ Ἅγιος Σιλουανός προηγουμένως- ὑπῆρξε χωρίς ἀμφιβολία τό σπουδαιότερο γεγονός τῆς ζωῆς του. Δέν ἦταν δυνατόν παρά νά ἐπιδράσει μέ τόν πιό οὐσιαστικό τρόπο σέ ὅλη τήν κατοπινή ζωή του καί νά προκαλέσει τίς πιό βαθιές ἀλλαγές στήν ψυχή καί τήν συνείδησή του». Μιά Θεοφάνεια εἶναι συγκλονιστικό γεγονός, τό ὁποῖο ἀφήνει ἀνεξίτηλα ἴχνη στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. «Ἐξωτερικά βέβαια ἡ ροή τῆς ζωῆς του λίγο ἄλλαξε. Παρέμεινε στό ἴδιο διακόνημα στόν Μύλο», πού, ὅπως εἴχαμε πεῖ, ἦταν πάρα πολύ κοπιαστικό, «καί μοίραζε τόν χρόνο του ὅπως καί πρίν, κατά τήν γενική τάξη τῆς Μονῆς: ἡ προσευχή στό κελλί, οἱ πολύωρες ἀκολουθίες στἠν Ἐκκλησία, ἡ κοπιαστική ἡμέρα μέ τίς φυσικές ἀνθρώπινες ἀνάγκες: διατροφή, ἀνάπαυση, ὕπνο». Γιατί ἀκομα καί ὁ ἅγιος καί κάθε πνευματικός ἄνθρωπος ἔχει φυσικά καί σῶμα καί ὁπωσδήποτε πρέπει νά δίδει καί στό σῶμα αὐτά πού χρειάζεται. «Ἡ τάξη ἦταν γενική γιά ὅλους, ἀλλά ἡ ζωή καθενός διαφορετική, «δική του». Μπορεῖ κανείς νά βρίσκεται σ’ ἕνα σύνολο ὀργανωμένο, σ’ ἕνα κοινόβιο καί νά ἔχουν ἕνα κοινό πρόγραμμα, ἀλλά δέν σημαίνει αὐτό ὅτι ὅλοι κάνουν τήν ἴδια ζωή. Ὁ καθένας ἔχει τή δική του προσωπική ζωή καί μάλιστα τή δική του ἐσωτερική πνευματική ζωή.
«Κι ἄν καθένας ἔχει τήν «προσωπική» του ζωή, πολύ περισσότερο τήν εἶχε ὁ Συμεών. Τήν στιγμή τῆς ἐπιφάνειας τοῦ Θεοῦ ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή του «πληροφορήθηκε» ὅτι τοῦ συγχωρέθηκαν οἱ ἁμαρτίες του». Γιατί τήν ὥρα ἐκείνη πού εἶδε τόν Θεό, ἦταν βεβαίως μία πολύ μεγάλη δόση χάριτος, μετοχή στή θεία δόξα, μετοχή στή θεία χάρη, ἡ ὁποία καθάρισε τήν ψυχή τοῦ Σιλουανοῦ. «Χάθηκαν οἱ φλόγες τοῦ ἅδη, πού βρυχιόνταν γύρω του, ἔπαψε ἡ κόλαση πού δοκίμαζε μισό χρόνο.
Ὁ ἅγιος Ἀβράμιος καί ἡ ἀνεψιά του Μαρία
Από τον Ευεργετινό
Ο άγιος Αβράμιος, όταν η ανεψιά του Μαρία έμεινε ορφανή, την πήρε κοντά του, στο εξωτερικό κελλάκι του ασκητηρίου του, και της δίδασκε την ασκητική ζωή. Αυτή, αν και μικρή, είχε επίδοση στην αρετή. Κάποτε όμως ένας επισκέπτης την παρέσυρε στην αμαρτία. Στη συνέχεια η Μαρία έπεσε σε απόγνωση, έφυγε από το ασκητήριο και κατέληξε πόρνη σ’ ένα ξενοδοχείο. Ο άγιος Αβράμιος, μετά δυο χρόνια αναζητήσεων, έμαθε πού βρίσκεται. Αμέσως ξεκίνησε για το ξενοδοχείο εκείνο, ντυμένος με στρατιωτική στολή, για να τη σώσει.
***
Όταν έφτασε στο ξενοδοχείο ο Αβράμιος, έμεινε εκεί λίγον καιρό, χωρίς να μπορέσει να δει πουθενά την ανεψιά του, επειδή εκείνη τόσο πολύ απέφευγε να τη δουν άνθρωποι σώφρονες, όσο αντίθετα επιδίωκε να τη δουν άνθρωποι ασελγείς και ακόλαστοι. Αυτός τότε σκέφτηκε κάτι, που και μόνο του μπορεί να δείξει τον πολύ του ζήλο και ότι, για να σώσει μια ψυχή, τίποτε δεν απέφευγε. Μιμήθηκε δηλαδή και την εμφάνιση και τις κινήσεις ενός εραστή –αυτός που ήταν σχεδόν άυλος σαν τους αγγέλους– και υποκρίθηκε ότι είναι κυριευμένος από σαρκικό έρωτα. Πήγε λοιπόν στον ξενοδόχο και του είπε χαμηλόφωνα: «Άκουσα ότι έχεις κάποια κοπέλα πάρα πολύ όμορφη που μένει στο ξενοδοχείο και δέχεται πελάτες όσους θέλουν. Αυτήν λοιπόν ποθώ και εγώ, και γι’ αυτό ήρθα».
Ο ξενοδόχος, βλέποντας τα άσπρα μαλλιά του Αβραμίου, τον σιχαινόταν από μέσα του και τον κατέκρινε για την πολλή του ακολασία και ασέλγεια, που ούτε σε τέτοια γεράματα και με άσπρα μαλλιά δεν ήθελε να σωφρονιστεί. Για να μη χάσει όμως τα χρήματα από την κοπέλα, άρχισε να ερεθίζει, όπως νόμιζε, τον άγιο και να του υποδαυλίζει την επιθυμία παινεύοντας υπερβολικά την ομορφιά της. Εκείνος έβγαλε τότε από τον κόρφο του το νόμισμα, το έδωσε στον ξενοδόχο και του παρήγγειλε να ετοιμάσει δείπνο, και σε αυτό να του παρουσιάσει την κοπέλα. Αυτός, αφού ετοίμασε πολυτελές δείπνο, παρουσίασε την κοπέλα, πολύ καμαρωτή και στολισμένη.
Από τον Ευεργετινό
Ο άγιος Αβράμιος, όταν η ανεψιά του Μαρία έμεινε ορφανή, την πήρε κοντά του, στο εξωτερικό κελλάκι του ασκητηρίου του, και της δίδασκε την ασκητική ζωή. Αυτή, αν και μικρή, είχε επίδοση στην αρετή. Κάποτε όμως ένας επισκέπτης την παρέσυρε στην αμαρτία. Στη συνέχεια η Μαρία έπεσε σε απόγνωση, έφυγε από το ασκητήριο και κατέληξε πόρνη σ’ ένα ξενοδοχείο. Ο άγιος Αβράμιος, μετά δυο χρόνια αναζητήσεων, έμαθε πού βρίσκεται. Αμέσως ξεκίνησε για το ξενοδοχείο εκείνο, ντυμένος με στρατιωτική στολή, για να τη σώσει.
***
Όταν έφτασε στο ξενοδοχείο ο Αβράμιος, έμεινε εκεί λίγον καιρό, χωρίς να μπορέσει να δει πουθενά την ανεψιά του, επειδή εκείνη τόσο πολύ απέφευγε να τη δουν άνθρωποι σώφρονες, όσο αντίθετα επιδίωκε να τη δουν άνθρωποι ασελγείς και ακόλαστοι. Αυτός τότε σκέφτηκε κάτι, που και μόνο του μπορεί να δείξει τον πολύ του ζήλο και ότι, για να σώσει μια ψυχή, τίποτε δεν απέφευγε. Μιμήθηκε δηλαδή και την εμφάνιση και τις κινήσεις ενός εραστή –αυτός που ήταν σχεδόν άυλος σαν τους αγγέλους– και υποκρίθηκε ότι είναι κυριευμένος από σαρκικό έρωτα. Πήγε λοιπόν στον ξενοδόχο και του είπε χαμηλόφωνα: «Άκουσα ότι έχεις κάποια κοπέλα πάρα πολύ όμορφη που μένει στο ξενοδοχείο και δέχεται πελάτες όσους θέλουν. Αυτήν λοιπόν ποθώ και εγώ, και γι’ αυτό ήρθα».
Ο ξενοδόχος, βλέποντας τα άσπρα μαλλιά του Αβραμίου, τον σιχαινόταν από μέσα του και τον κατέκρινε για την πολλή του ακολασία και ασέλγεια, που ούτε σε τέτοια γεράματα και με άσπρα μαλλιά δεν ήθελε να σωφρονιστεί. Για να μη χάσει όμως τα χρήματα από την κοπέλα, άρχισε να ερεθίζει, όπως νόμιζε, τον άγιο και να του υποδαυλίζει την επιθυμία παινεύοντας υπερβολικά την ομορφιά της. Εκείνος έβγαλε τότε από τον κόρφο του το νόμισμα, το έδωσε στον ξενοδόχο και του παρήγγειλε να ετοιμάσει δείπνο, και σε αυτό να του παρουσιάσει την κοπέλα. Αυτός, αφού ετοίμασε πολυτελές δείπνο, παρουσίασε την κοπέλα, πολύ καμαρωτή και στολισμένη.
«Διόρασις»
ἀπό
τό βιβλίο «ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΙ»
ΤΟΜΟΣ
ΠΡΩΤΟΣ
Διόρασις εἶναι ἡ
ἱκανότης νά ἐξιχνιάζῃ κανείς σκοτεινές
καταστάσεις, νά εἰσέρχεται στά βάθη
τοῦ ψυχικοῦ κόσμου, νά βλέπῃ ὑλικά
ἀντικείμενα ἤ γεγονότα ἀδιόρατα στούς
ἄλλους.
Ὁ Μέγας Ἀντώνιος ὑπογραμμίζει τήν σημασία τῆς καθαρότητος τοῦ βίου ὡς προϋπόθεση τῆς διοράσεως: “Ὁ νοῦς πάντα ὁρᾶ, καί τά ἐν οὐρανοῖς· καί οὐδέν αὐτῷ ἐπισκοτεῖ, εἰ μή μόνον ἡ ἁμαρτία· τῷ δέ καθαρῷ οὐδέν ἀκατάληπτον”. Καί ὁ ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς ὑπενθυμίζει τόν ὑπαίτιό τῆς “τυφλώσεως” τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἀπώλειας τοῦ παραδείσιου αὐτοῦ χαρίσματος: ”Εἰσίν ὀφθαλμοί ἐνδότεροι τῶν ὀφθαλῶν, οὕς ἐτύφλωσεν ὁ σατανᾶς”.
Στήν Παλαιά Διαθήκη ἔχουμε παράδειγμα διοράσεως μακρινῶν τόπων τήν θέα τῆς Γῆς τῆς Ἐπαγγελίας ἀπό τόν προφήτη Μωϋσῆ: Ἀνεβασμένος στήν κορυφή Φασγά τοῦ ὅρους Ναβαῦ, ἀνατολικά τοῦ Ἰορδάνου, εἶδε ὁλόκληρη τήν ἔκταση τοῦ σημερινοῦ Ἰσραήλ μέχρι τήν Μεσόγειο Θάλασσα! Ἀναλογικά, ἕνας πού βρίσκεται στήν κορυφή τοῦ Ὑμηττοῦ, θά πρέπει νά διακρίνῃ ὁλόκληρο τόν ἑλληνικό χῶρο: Κέρκυρα-Ρόδο, Ὀρεστιάδα-Καλαμάτα!
Στήν Καινή Διαθήκη ἔχουμε παράδειγμα διοράσεως ψυχικῶν καταστάσεων τόν ἔλεγχο ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο τῶν μυστικῶν διαλογισμῶν τῶν γραμματέων καί τῶν φαρισαίων κατά τήν θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ, ἤ τοῦ Σίμωνος τοῦ Φαρισαίου κατά τό μύρωμα τῶν ἀχράντων ποδῶν Του ἀπό μιά γυναίκα, τῆς ὁποίας ἡ ἁμαρτία ἦταν γνωστή καί φανερή, ἄγνωστη ὅμως καί κρυφή ἡ μετάνοια.
«Τά πρόσφορα γιά τήν Κερασιά»
Ὁ Μέγας Ἀντώνιος ὑπογραμμίζει τήν σημασία τῆς καθαρότητος τοῦ βίου ὡς προϋπόθεση τῆς διοράσεως: “Ὁ νοῦς πάντα ὁρᾶ, καί τά ἐν οὐρανοῖς· καί οὐδέν αὐτῷ ἐπισκοτεῖ, εἰ μή μόνον ἡ ἁμαρτία· τῷ δέ καθαρῷ οὐδέν ἀκατάληπτον”. Καί ὁ ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς ὑπενθυμίζει τόν ὑπαίτιό τῆς “τυφλώσεως” τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἀπώλειας τοῦ παραδείσιου αὐτοῦ χαρίσματος: ”Εἰσίν ὀφθαλμοί ἐνδότεροι τῶν ὀφθαλῶν, οὕς ἐτύφλωσεν ὁ σατανᾶς”.
Στήν Παλαιά Διαθήκη ἔχουμε παράδειγμα διοράσεως μακρινῶν τόπων τήν θέα τῆς Γῆς τῆς Ἐπαγγελίας ἀπό τόν προφήτη Μωϋσῆ: Ἀνεβασμένος στήν κορυφή Φασγά τοῦ ὅρους Ναβαῦ, ἀνατολικά τοῦ Ἰορδάνου, εἶδε ὁλόκληρη τήν ἔκταση τοῦ σημερινοῦ Ἰσραήλ μέχρι τήν Μεσόγειο Θάλασσα! Ἀναλογικά, ἕνας πού βρίσκεται στήν κορυφή τοῦ Ὑμηττοῦ, θά πρέπει νά διακρίνῃ ὁλόκληρο τόν ἑλληνικό χῶρο: Κέρκυρα-Ρόδο, Ὀρεστιάδα-Καλαμάτα!
Στήν Καινή Διαθήκη ἔχουμε παράδειγμα διοράσεως ψυχικῶν καταστάσεων τόν ἔλεγχο ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο τῶν μυστικῶν διαλογισμῶν τῶν γραμματέων καί τῶν φαρισαίων κατά τήν θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ, ἤ τοῦ Σίμωνος τοῦ Φαρισαίου κατά τό μύρωμα τῶν ἀχράντων ποδῶν Του ἀπό μιά γυναίκα, τῆς ὁποίας ἡ ἁμαρτία ἦταν γνωστή καί φανερή, ἄγνωστη ὅμως καί κρυφή ἡ μετάνοια.
«Τά πρόσφορα γιά τήν Κερασιά»
Πρέβεζα: Γονεῖς μαθητῶν ἐπιστρέφουν τά βιβλία τῶν θρησκευτικῶν στό ὑπουργεῖο – Τί ζητοῦν μέ ἀνακοίνωσή τους…
Ακατάλληλα και μη σύμφωνα με την Ορθόδοξη Πίστη έκριναν γονείς, τα βιβλία θρησκευτικών σε γυμνάσιο της Πρέβεζας. Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Φιλιππιάδας αποφάσισε να επιστρέψει στο Υπουργείο Παιδείας τα βιβλία των θρησκευτικών και να ζητήσει να διδαχθούν τα περσινά βιβλία, καθώς τα φετινά όπως υποστηρίζουν δεν είναι σύμφωνα με την Ορθόδοξο Πίστη.
Το απόσπασμα της ανακοίνωσης του Συλλόγου αναφέρει:
«Σαν ελάχιστο μέτρο έκφρασης της αντίθεσης μας στα παραπάνω, θα αποστείλουμε άμεσα τρία βιβλία Φακέλους θρησκευτικών (Α-Β-Γ- Γυμνασίου ) πίσω στο Υπουργείο Παιδείας ως μη σύμφωνα με την Ορθόδοξο Πίστη και θα προβούμε και σε άλλες μορφές διαμαρτυρίας.
Κλείνοντας ως Έλληνες γονείς, που προσπαθούμε για τη καλύτερη δυνατή μόρφωση των παιδιών μας κάτω από δύσκολες συνθήκες, θα απευθυνθούμε στους αρμόδιους φορείς της Πολιτείας και θα ζητήσουμε:
Πολλοί ἐκ τῶν πιστῶν, κληρικοί καί λαϊκοί, ἐρωτοῦν ἐάν οἱ εὐχές τοῦ Εὐχολογίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας εἶναι ὅλες σωστές ἤ ὄχι, καί ποιό εἶναι τό κριτήριο τῆς ἐνσωμάτωσης αὐτῶν στό Εὐχολόγιον;
Το ερώτημα εάν οι ευχές είναι σωστές ή όχι, μπορεί να απαντηθεί με
ένα άλλο ερώτημα του τύπου: Ποια είναι η χρηστική σημασία του εν χρήσει
σήμερα «Μικρού Ευχολογίου» του επισήμου οργανισμού εκδόσεων της
Εκκλησίας της Ελλάδος, δηλ. της Αποστολικής Διακονίας που τυγχάνει,
κοινώς αποδεκτός και απ’ όλες τις ελληνόφωνες Εκκλησίες και Ορθόδοξα
Πατριαρχεία;
Όταν η επίσημη Εκκλησία θεσμοθετεί και αποφασίζει Συνοδικά τα
λειτουργικά βιβλία της αυτό σημαίνει ότι η αποδοχή αυτών (ενν. των
λειτουργικών βιβλίων) εκ μέρους των κληρικών που υπάγονται στη
συγκεκριμένη Συνοδική Εκκλησία είναι κανόνας προς τήρησιν.
Άρα η
απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι μήπως θα πρέπει η επίσημη Εκκλησία
να επαναπροσδιορίσει τα του Ευχολογίου της, σε νέα βάση, απαλείφοντας
ορισμένες ευχές που δεν έχουν ορθόδοξες θέσεις, ως είναι για παράδειγμα
οι συγχωρητικές ευχές εις κεκοιμημένους εις πάσαν αράν και αφορισμόν1;
Τὸ ''μικρόβιο'' τῆς κατάθλιψης κόλλησε πάνω μας ἀπὸ τότε, ποὺ γινήκαμε αὐτοείδωλα καὶ προσκυνήσαμε τὴν σκιά μας!
Τοῦ Φώτη Μιχαήλ, ἰατροῦ
«Τὸ γὰρ πολύ της θλίψεως γεννᾶ παραφροσύνην» (1)
Μέχρι τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ '70 ἡ κατάθλιψη ἤτανε νόσημα σπανιότατο στὴν πατρίδα μας. Ἀπὸ 'κει καὶ πέρα, ὅμως, τὰ πράγματα ἄλλαξαν: Ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀπογοήτευση, ἡ θλίψη καὶ ἡ ἀπόγνωση ἄρχισαν νὰ μᾶς ἐπισκέπτονται ὅλο καὶ πιὸ συχνά. Οἱ ψυχίατροι πύκνωσαν καὶ οἱ συνταγὲς μὲ ἀντικαταθλιπτικὰ πῆραν τὴν ἀνιούσα. Τί ἔφταιξε ἄραγε, ποῦ προσβληθήκαμε τόσο ἄσχημα ἀπὸ αὐτὴν τὴν καταραμένη ἀρρώστια;
Ὁ τραγικός μας ποιητὴς Εὐριπίδης γράφει: ''Πάνω στὴν ἐλπίδα πρέπει οἱ σώφρονες νὰ στηρίζουν τὴν ζωή τους''. Μὲ ἄλλα λόγια, ὅταν χάνεται ἡ ἀρετὴ καὶ τὸ μέτρο, θρονιάζεται στὶς ψυχές μας ἡ θλίψη καὶ ἡ ἀπελπισία.
Τὸ ἴδιο λένε καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας: ''Ὅποιος νικιέται ἀπὸ τὰ πάθη, δὲν θὰ ἀποφύγει τὰ δεσμὰ τῆς θλίψης. Ὅποιος ἐνίκησε τὰ πάθη του, αὐτὸς ἐνίκησε καὶ τὴν θλίψη''.(2)
Ἡ σοφία, λοιπόν, τῶν Ἀρχαίων προγόνων μας...
καὶ ἡ πνευματικὴ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Πατέρων μᾶς διδάσκουν ὅτι ἡ πρωταρχικὴ αἰτία φωλιάζει μέσα μας καὶ εἶναι προϊὸν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον τῆς ὑβριστικῆς μας συμπεριφορᾶς: Τῆς ἀπώλειας τῆς σωφροσύνης καὶ τῆς καλλιέργειας τῶν παθῶν.
Ἡ μάστιγα τῆς κατάθλιψης δὲν εἶναι, ὅπως νομίζουνε πολλοί, συνόκαιρη τῆς λεγόμενης κρίσης. Ἄρχισε νὰ ἐμφανίζεται πολὺ πιὸ πρίν. Ἁπλῶς, τώρα στὰ δύσκολα, ἡ κατάθλιψη κάνει θραύση, διότι οἱ ψυχὲς μᾶς βρέθηκαν ἀπροετοίμαστες, ἀδύναμες καὶ ἀσθενικές.
Προσκυνητής στό μοναστήρι τοῦ Σαμτάβρο στόν Ἅγιο Γαβριήλ
Το μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σαμτάβρο χτίστηκε τον 4ο αιώνα από τον βασιλιά Μιριάν τον Γ.
Στην πρωτεύουσα τότε της χώρας βρέθηκε η Αγία Νίνα την ημέρα πού ολόκληρος ο λαός, με επικεφαλής το βασιλιά Μιριάν (265-342), είχε συγκεντρωθεί σ’ ένα βουνό, απέναντι από την πόλη,για να προσφέρει θυσίες στο ανθρωπόμορφο είδωλο Αρμάζ. Κατευθύνθηκε και εκείνη προς το βουνό. Κρυμμένη στο κοίλωμα ενός βράχου, παρακολουθούσε τις ειδωλολατρικές τελετές. Και κάποια στιγμή, καθώς ήχησαν οι σάλπιγγες και τα πλήθη έπεσαν στη γη για να προσκυνήσουν το Αρμάζ, η καρδιά της αγίας άναψε από θειο ζήλο.
Ἠχητικό Ἁγιολόγιο 05 Νοεμβρίου
Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)