«Περί ἐλεημοσύνης»

Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος δέν βοηθᾶ τούς «χρείαν ἔχοντας», δέν ἔχει ἀγάπη. Καί ἄν δέν ἔχει ἀγάπη, δέν ἔχει τό γνώρισμα τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ.

**

Ἐλεημοσύνη δέν εἶναι μόνο νά δώσουμε χρήματα ἤ πράγματα σέ κάποιον. Κι ἀκόμη μεγαλύτερη ἐλεημοσύνη ἀπ᾿ ὅλες, εἶναι νά προσφέρουμε σέ κάποιον τόν ἴδιο τόν Κύριό μας. Νά τόν κάνουμε, δηλαδή, νά γνωρίσει τόν Θεό. Νά γνωρίσει «τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλεν Ἰησοῦν Χριστόν». Νά γίνουμε ἀφορμή καί μέ τόν λόγο μας, ἀλλά πιό πολύ μέ τό παράδειγμά μας, νά πλησιάσει κάποιος τόν Χριστό.

Αὐτή εἶναι ἡ ὕψιστη ἐλεημοσύνη.

**

Ὅταν τήν ἐλεημοσύνη τήν κάνουμε μυστικῶς καί δέν τήν ξέρει κανείς, παρά μόνο ὁ Θεός, θά μᾶς τήν ἀνταποδώσει.

Ὅταν τήν κάνουμε γιά νά μᾶς δοῦν οἱ ἄλλοι καί νά μᾶς ποῦν, «μπράβο ἔδωσες», δέν ἔχουμε νά λάβουμε στόν οὐρανό τίποτε! Ναί, τίποτε.

**

Τό «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεών πτωχόν», εἶναι βεβαίως λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἐπειδή ὅμως καί αὐτά, τά ὁποῖα δίνουμε εἶναι ἀγαθά τοῦ Θεοῦ, ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι πολλές φορές κάνουμε τήν ἀνάγκη μας φιλοτιμία. Ὁ Θεός τό ἀντίθετο: Κάνει τήν φιλοτιμία Του, ἀνάγκη. Εἶναι σά νά λέει: Αί, ἀφοῦ ἐλέησες, θεωρῶ ὅτι μέ δάνεισες καί σοῦ ὀφείλω. Αὐτό, ὁμως, εἶναι φιλοτιμία τοῦ Θεοῦ, ἐπαναλαμβάνω. Γιατί, τί δώσαμε στόν ἄλλο; Κάποιο ἀγαθό, τό ὁποῖο μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Ἑπομένως πάλι ἀγαθά τοῦ Θεοῦ δώσαμε.

Συνεχίζεται....

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.