Γράφει ὁ Ἠλίας Θεοχαράκης - Θεολόγος
-Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε:
«Τὶς γιορτὲς γιὰ νὰ τὶς ζήσουμε, πρέπει νὰ ἔχουμε τὸν νοῦ μας στὶς ἅγιες ἡμέρες καὶ ὄχι στὶς δουλειὲς ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε γιὰ τὶς ἅγιες ἡμέρες. Νὰ σκεφτόμαστε τὰ γεγονότα τῆς κάθε ἁγίας ἡμέρας καὶ νὰ λέμε τὴν εὐχὴ δοξολογώντας τὸν Θεό. Ἔτσι θὰ γιορτάζουμε μὲ πολλὴ εὐλάβεια κάθε γιορτή.»
Νὰ μελετάει καὶ νὰ ζεῖ τὰ θεία γεγονότα συνέχεια. Ὅταν κανεὶς μελετάει τὰ γεγονότα τῆς κάθε ἑορτῆς, φυσιολογικὰ θὰ συγκινηθεῖ καὶ μὲ ἰδιαίτερη εὐλάβεια θὰ προσευχηθεῖ. Ἔπειτα στὶς Ἀκολουθίες ὁ νοῦς νὰ εἶναι στὰ γεγονότα ποὺ γιορτάζουμε καὶ μὲ εὐλάβεια νὰ παρακολουθοῦμε τὰ τροπάρια ποὺ ψέλνονται. Ὅταν ὁ νοῦς εἶναι στὰ θεία νοήματα, ζεῖ τὰ γεγονότα ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἔτσι ἀλλοιώνεται.
Ἤδη ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου ἔχει ἀρχίσει ἡ νηστεία τῆς Μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων πρὸς τιμὴν τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μας ποὺ ἀπετέλεσε σταθμὸ στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ἡ σπουδαιότητα τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων εἶναι δεδομένη γιὰ τοὺς πατέρες τῆς ἐκκλησίας, ἀφοῦ ὅπως λέει ὁ Ἅγιος... Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶναι «ἡ πασῶν τῶν ἑορτῶν σεμνοτάτη καὶ φρικωδέστατη… Ἀπὸ γὰρ ταύτης τὰ θεοφάνεια καὶ τὸ Πάσχα τὸ Ἱερὸν καὶ ἡ Ἀνάληψις καὶ ἡ Πεντηκοστὴ τὴν ἀρχὴν καὶ τὴν ὑπόθεσιν ἔλαβον», δηλ. ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἡ ἀρχὴ μίας σειρᾶς σπουδαίων γεγονότων στὴν πορεία τῆς Θείας Οἰκονομίας.
«Τὶς γιορτὲς γιὰ νὰ τὶς ζήσουμε, πρέπει νὰ ἔχουμε τὸν νοῦ μας στὶς ἅγιες ἡμέρες καὶ ὄχι στὶς δουλειὲς ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε γιὰ τὶς ἅγιες ἡμέρες. Νὰ σκεφτόμαστε τὰ γεγονότα τῆς κάθε ἁγίας ἡμέρας καὶ νὰ λέμε τὴν εὐχὴ δοξολογώντας τὸν Θεό. Ἔτσι θὰ γιορτάζουμε μὲ πολλὴ εὐλάβεια κάθε γιορτή.»
Νὰ μελετάει καὶ νὰ ζεῖ τὰ θεία γεγονότα συνέχεια. Ὅταν κανεὶς μελετάει τὰ γεγονότα τῆς κάθε ἑορτῆς, φυσιολογικὰ θὰ συγκινηθεῖ καὶ μὲ ἰδιαίτερη εὐλάβεια θὰ προσευχηθεῖ. Ἔπειτα στὶς Ἀκολουθίες ὁ νοῦς νὰ εἶναι στὰ γεγονότα ποὺ γιορτάζουμε καὶ μὲ εὐλάβεια νὰ παρακολουθοῦμε τὰ τροπάρια ποὺ ψέλνονται. Ὅταν ὁ νοῦς εἶναι στὰ θεία νοήματα, ζεῖ τὰ γεγονότα ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἔτσι ἀλλοιώνεται.
Ἤδη ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου ἔχει ἀρχίσει ἡ νηστεία τῆς Μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων πρὸς τιμὴν τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μας ποὺ ἀπετέλεσε σταθμὸ στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ἡ σπουδαιότητα τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων εἶναι δεδομένη γιὰ τοὺς πατέρες τῆς ἐκκλησίας, ἀφοῦ ὅπως λέει ὁ Ἅγιος... Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶναι «ἡ πασῶν τῶν ἑορτῶν σεμνοτάτη καὶ φρικωδέστατη… Ἀπὸ γὰρ ταύτης τὰ θεοφάνεια καὶ τὸ Πάσχα τὸ Ἱερὸν καὶ ἡ Ἀνάληψις καὶ ἡ Πεντηκοστὴ τὴν ἀρχὴν καὶ τὴν ὑπόθεσιν ἔλαβον», δηλ. ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἡ ἀρχὴ μίας σειρᾶς σπουδαίων γεγονότων στὴν πορεία τῆς Θείας Οἰκονομίας.
Στὶς μέρες μας ὅμως, ἐμεῖς οἱ Βαπτισμένοι στὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, πῶς γιορτάζουμε αὐτὴν τὴν ἑορτὴ καὶ ποιὰ ἡ στάση μας καὶ ἡ πορεία μᾶς ὅλο τὸ τεσσαροκονθνήμερο τῆς νηστείας; Δυστυχῶς τόσο πολὺ ἀλλοτριωθήκαμε ποὺ οἱ περισσότεροι ἀγνοοῦν ὅτι τῶν Χριστουγέννων προηγεῖται νηστεία. Τὰ Χριστούγεννα ταυτίζονται μὲ στολίδια, λαμπιόνια, ἑτοιμασίες, δῶρα, πνεῦμα καταναλωτικό, ἕνας ἑορτασμὸς ποὺ δυστυχῶς ἦρθε ἀπὸ τὴν Δύση ποὺ ἔχει πλήρως ἐκκοσμικευθεῖ, καὶ ἔχει χάσει μετὰ τὸ σχίσμα τοῦ 1054 μ.χ. τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δημιουργώντας ἕναν Θεὸ στὰ μέτρα τῶν συμφερόντων της.
Ὁ Δυτικὸς Πολιτισμὸς ἀγνόησε καὶ περιφρόνησε τὸ ταπεινὸ καὶ ἀσκητικὸ πνεῦμα τῆς ἀληθινῆς πίστεως, τοῦ «Μίας Ἁγίας Ὀρθοδόξου καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας» καὶ θεοποίησε τὸ χρῆμα, τὴν τεχνολογία καὶ τὴν σοφία τοῦ κόσμου, γι’ αὐτὸ καὶ λησμόνησε ὅτι ἀκριβῶς γιορτάζουμε, μὲ τὴν Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου. Στὴν Εὐρώπη, δυστυχῶς, τὰ Χριστούγεννα γιορτάζονται χωρὶς Θεό. Αὐτὸ σιγὰ – σιγὰ τείνει νὰ ἐπικρατήσει καὶ στὴν πατρίδα μας, τὴν Μητρόπολη τῆς Ὀρθοδοξίας. Βλέπουμε μία ὄμορφη ἀτμόσφαιρα, χαρούμενη, πολύχρωμη, ἀλλὰ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ ἕνα καταναλωτικὸ ὄργιο, μία ἐπίπλαστη χαρὰ , ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ τὰ ρεβεγιόν, μὲ ἐξεζητημένα φαγητά, μὲ ὡραῖα εὔγευστα ποτὰ καὶ ξενύχτι. Ἡ ὑποκριτικὴ συνήθεια τῶν δώρων τῆς Εὐρώπης ποὺ κρύβει κίβδηλη χειρονομία ἀγάπης ἐπικράτησε τὰ τελευτᾶ χρόνια καὶ ἐδῶ. Τὰ πάντα μετατρέπονται σὲ ἀριθμούς, σὲ ἔξοδα, σὲ χρήματα καὶ ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων ἀπουσιάζει ὁ ἑορτάζων δηλαδὴ ὁ Χριστός. Τὰ χρήματα ὅμως καὶ ἡ ξέφρενη διασκέδαση, ἡ καταναλωτικὴ μανία τῶν ἡμερῶν δὲν γεμίζει τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ ὅταν τελειώσουν ὅλα αὐτά, νιώθουν ὅπως ὁ ἄσωτος ποὺ ἔτρωγε τὰ ξυλοκέρατα, κενὸς δηλαδή, χωρὶς χαρὰ μόνιμη, γιατί οἱ χαρὲς τοῦ κόσμου εἶναι ἀπατηλὲς καὶ προσωρινές.
Ἡ Ἐκκλησία μας ὅμως, ποὺ ἔμεινε πιστὴ στὸν τρόπο τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Χριστουγέννων ὅπως ὅταν αὐτὸς ξεκίνησε, προτείνει, ἐσωτερικὴ καθαρότητα, καθαρὴ ἐξομολόγηση, νηστεία, ὄχι μόνο τροφῶν, ἀλλὰ καὶ παθῶν, μετάνοια καὶ ἐλεημοσύνη. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση προβλέπει γιὰ τὴν περίοδο αὐτή, τὴν καθημερινὴ –«ἂν οἱ συνθῆκες τὸ ἐπιτρέπουν»- τέλεση τῆς Θείας λειτουργίας, τὴν τέλεση δηλαδὴ τοῦ σαρανταλείτουργου.
Ἡ τέλεση τοῦ σαρανταλείτουργου ἀποτελεῖ πολὺ μεγάλη εὐλογία. Εἶναι μία θαυμάσια εὐκαιρία γιὰ βίωση τῆς μυστηριακῆς καὶ λατρευτικῆς ζωῆς, γιὰ ἐπαφὴ μὲ τὸν πλοῦτο τῆς ὑμνολογίας καὶ τῆς ἀκροάσεως τῶν Θείων Γραφῶν, γιὰ συχνότερη θεία κοινωνία, γιὰ συχνότερη συγκρότηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας.
Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος μᾶς λέει: «Σπουδάζετε πυκνότερον συνέρχεσθαι εἰς εὐχαριστίαν θεοῦ καὶ εἰς δόξαν. Ὅταν γὰρ πυκνῶς ἐπὶ τὸ αὐτὸ γίνεσθε, καθαιροῦνται οἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ», δηλαδὴ «Προσπαθεῖστε μὲ σπουδὴ νὰ ἔρχεσθε ὅλοι μαζὶ στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), γιὰ νὰ εὐχαριστεῖτε τὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν δοξολογεῖτε. Διότι ὅταν συχνὰ ἔρχεσθε στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), συντρίβονται οἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ λύεται κάθε ὀλέθρια ἐνέργειά του».
Ἡ δύναμη τῆς Θείας Λειτουργίας δὲν εἶναι μαγική. Εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας ἐν Χριστῷ. Ἡ θεία Λειτουργία μᾶς μαθαίνει νὰ συγχωροῦμε, νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ ὅλους τους ἀνθρώπους. Ἔτσι στὴν καρδιὰ τοῦ πιστοῦ γεννιέται ἡ ἀνείπωτη ἀληθινὴ χαρὰ ποὺ τὸν πλημμυρίζει ὁλόκληρο καὶ παραμένει μόνιμα, τὸν ἀγκαλιάζει ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ ποὺ φεγγοβολεῖ στὸ πρόσωπό του. Τὴν μεταδίδει παντοῦ χωρὶς νὰ στερεύει ὅπως ἕνα κερὶ ποὺ μπορεῖ νὰ ἀνάβει χιλιάδες κεριὰ καὶ νὰ παραμένει ἀναμμένο, γιατί ἡ πηγὴ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ἀπέραντος.
Τὰ γεγονότα τῆς ἑορτῆς δὲν κατανοοῦνται μὲ τὴν λογική, νιώθονται καὶ ἀποκαλύπτονται, στὶς καρδιές, ἐὰν ἀγωνιζόμαστε νὰ βιώσουμε ὅσα ἡ ἐκκλησία μᾶς προτείνει.
Ἔτσι ἔγραφαν οἱ Ἅγιοι τούς ὕμνους, μὲ τὴν ἐμπειρία, ἀπὸ τὸ περίσσευμα τῆς καρδιᾶς καὶ ὄχι μὲ τὴν λογική. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βιώσει τὴν ἐμπειρία τῆς ἐνανθρωπήσεως, νικάει τὸ ἄγχος, τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν κατάθλιψη.
Ἂς ἀκούσουμε λοιπὸν τὴν φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ ζήσουμε τὸ ἀληθινὸ πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων.
Ἂς ὑπακούσουμε στὴν προτροπὴ τῆς πορείας τῆς ταπεινῆς ὁδοῦ, μακριὰ ἀπὸ κάθε κοσμικὸ φρόνημα, ὅπως μᾶς δίδαξε μὲ τὴν ταπεινὴ γέννησή Του ὁ Κύριός μας, γιὰ νὰ τὸν συναντήσουμε στὶς 25 Δεκεμβρίου ἀφοῦ πρῶτα κάνουμε φάτνη τὴν καρδιά μας. Ἀμήν.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2017/12/blog-post_52.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου